Σας επιτρέπει η πείρα που έχετε αποχτήσει σαν μουσικοί
και σαν ακουστικοί αποδέκτες των μεγάλων συνθέσεων
των “μορφών” του ρεμπέτικου και λαϊκού ρεπερτορίου,
όταν ακούσετε ένα σόλο η ένα οργανικό κομμάτι άγνωστο
παντελώς σε σας, να καταλαβαίνετε ποιος παίζει ;;;
Αν θέλετε απαντήστε, αναπτύσσοντας τις απόψεις σας …
Αν και μικρός μπορώ θεωρώ να σου απαντήσω αγαπητή Πελαγία, καθώς ασχολούμαι από πολύ μικρή ηλικία. Κάποιο σόλο του Μ. Χιώτη είναι πολύ εύκολο να αναγνωριστεί λόγω του χαρακτηριστικού του παιξίματος. Εύκολα προς αναγνώριση είναι και τα ανεπανάληπτα και αρκετά ταξίμια του Β.Τσιτσάνη κυρίως σε δρόμο ματζόρε. Τώρα σχετικά με τους σύγχρονους δεξιοτέχνες ιδιαίτερα εύκολα καταλαβαίνει το παίξιμο του Κ. Παπαδόπουλου που από μόνο του είναι ολόκληρο μάθημα και είναι μοναδικό . Επίσης εύκολα θεωρώ πως αναγνωρίζει και το Μ. Πάππο. Αυτόν όμως που δεν μπορώ εύκολα να αναγνωρίσω είναι το παίξιμο του Ν.Τατασόπουλου
Ωραίο θέμα άνοιξες ΠΕΛΑΓΙΑ μου,γιατί από πίσω κρύβεται το λεγόμενο “προσωπικό ύφος” -το ζητούμενο για κάθε καλό μουσικό’, το οποίο είναι και το αναγνωρίσιμο , στο άκουσμα.Όπως είπε κι ο ΑΝΤΡΙΚΟΣ, ναι συμβαίνει αυτό,με κάποιους παίκτες να είναι πιο εύκολα αναγνωρίσιμοι,από κάποιους άλλους.Αξιοσημείωτο είναι ότι οι παλιοί είναι σαφώς πιο αναγνωρίσιμοι, απο τους νεότερους.Κατά την γνώμη μου δε, ο κατ΄εξοχήν αναγνωρίσιμος παίχτης, ήταν ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΜΠΕΤΑΣ.
αναγνωρίζω εύκολα τον Τσιτσάνη (ειδικά στα ζωντανά του), τον Χιώτη και τον νεότερο Τριγκα.
Τους υπολοιπους οχι. :230:
Όλοι οι μεγάλοι μπουζουκσήδες έχουν το δικό τους χαρακτηριστικό ήχο στη πενιά, χαρακτηριστικές φράσεις, χαρακτηριστική δομή στα ταξίμια τους και τα σόλο, καθώς και τα δικά τους ιδιαίτερα “κόλπα”. Εκεί που χάνομαι λίγο είναι όταν περνάμε την εποχή του ρεύματος, τα πολλά ντεσιμπέλ, όπου γίνεται δύσκολο να ξεχωρίσεις την ιδιαιτερότητα στη πενιά, ας πούμε. Οι μεγάλοι, όμως, κάθε εποχής έχουν πολύ έντονα το δικό τους ύφος που τους κάνει να ξεχωρίζουν.
Λες να ακούσεις Καραπιπέρη και να μην τον καταλάβεις; ή Μανέτα; κάθε πενιά 150 κιλά. Πώς μπορείς να μην ξεχωρίσεις αμέσως την ολοκάθαρη και κατά τόπους κοφτή πενιά του Χαλικιά; τα ταξίμια του Μπάτη με τα χαρακτηριστικά γυρίσματα στον μπαγλαμά;την ολόγλυκια πενιά του Δελιά, ειδικά σε κάτι ραστ αυτοσχεδιασμούς; την τέλεια ρυθμική και όλο μαγκιά πενιά του Μάρκου; του Χατζηχρήστου; την μαντολινίστικη πενιά του Περιστέρη; τα ανυπέρβλητα ταξίμα του τεράστιου Παπαϊωάννου; τους αρπισμούς του Τσιτσάνη στα προπολεμικά του σόλο (όπως και μερικά σκόρπια ταξίμια του σε μπαγλαμά); τις gypsy jazz φράσεις του Χιώτη, ειδικά τη δεκαετία του '40; από κει και πέρα κάπως πληθαίνει και το πράμα, και μπαίνει σε πιο εννιαίες φόρμες, αλλά και πάλι, οι μεγάλοι κρατάνε το ύφος τους. Ποιός δε καταλαβαίνει αμέσως τον Σπόρο όταν τον ακούει, πχ, να παίζει Τσιτσάνη με τον Καζαντζίδη; ή τον Μπέμπη; ο Ζαμπέτας που αναφέρθηκε δε κρύβεται με τίποτα, ακόμα και από την πρώτη στακάτη-στακάτη νότα του. Ο Ιορδάνης, με ή χωρίς βαρειά ντεσιμπέλ, ακόμα και τη τσιγκολελέτα να παίξει, κλείνεις τα μάτια κι ακούς “ΤΖΟΡΝΤΑΝ, ΤΖΟΡΝΤΑΝ, ΤΖΟΡΝΤΑΝ…”. Τελείως χαρακτηριστικές φράσεις σε ταξίμια και σόλο, τελείως χαρακτηριστικός ήχος (βέβαια, όταν άκουσα πριν λίγα χρόνια τον Λαϊνάκη να παίζει Τσομίδη τρόμαξα…).
Ο Παπαδόπουλος, που μάλιστα άκουσα πρόσφατα κάτι σόλο κομμάτια σε διασκευές του, κάνει μπαμ. Τον Μωραίτη τον καταλαβαίνεις από τα ταξίμια όταν πιάνει πειραιώτικο ύφος, και τον Στουραίτη τον πιάνεις από το χιλιόμετρο, ακόμα και παλιότερα που δεν είχε τόσο έντονα αυτό που μπαινοβγαίνει τέλεια στο χρόνο. Τον Παπαβασιλείου τον καταλαβαίνω από τα εξαιρετικά ταξίμια του, το ίδιο και τον Πάππο, του οποίου όμως τις ολοστρόγγυλες πενιές ξεχωρίζω πολύ πιο εύκολα. Τον Βασίλα για το ολοκάθαρο παίξιμό του, τον Τατασόπουλο… τί να πεις; Εύκολα ξεχώριζα και τον Μιλάνο τον Στέφανο. Πάρα την ηλικία του, είχε από τα πιο “καθαρά” παιξίματα. Και λοιπά και λοιπά…
Σε ταξίμια και σόλο επίσης υπάρχει και το στοιχείο των επιρροών από τους παλιούς, πάντα διατηρώντας αναλλοίωτο το δικό τους προσωπικό ύφος. Πχ, ο Χιώτης ξεσήκωνε πολύ φράσεις προπολεμικού Τσιτσάνη, το ίδιο και ο Ζαμπέτας ο οποίος ώρες ώρες πετάει και φράσεις του Μάρκου όταν πιάνει τα πιο μάγκικα… ο Τσομίδης φέρνει καμιά φορά σε Μπέμη, ο Παπαδόπουλος και ο Κωνσταντίνου σε ταξίμια χρησιμοποιούν μεταξύ των άλλων Παπαϊωάννου, τον Βασίλα τον έχω “τσακώσει” να “πιάνει” Ιορδάνη, και πάει λέγοντας.
Με αφορμη τα παραπανω και για να μην υπαρχει χρονικη ασυνεχεια , δεν πρεπει να μεινει ασχολιαστη η τεραστια νοτα του Στελιου Μακρυδακη και η απολυτα στακατη πενια του Γιαννη Αγγελου. Απο νεωτερους δε , η πενα του Χρηστου Μητρεντζη.
Εγω παλι αν ακουσω κατι αγνωστο θα πω οτι αυτό πρέπει να είναι του τάδε ή του δείνα.Δεν εχω δηλαδή την απόλυτη σιγουριά…Εκτος ελαχίστων περιπτώσεων που κάνουν μπαμ…
Αλλωστε πως να ξεχωρίσεις Κυρομητη απο Τσιτσάνη;Εμενα μου φαίνονται αρκετά ιδιοι…
Ο μέσος ακροατής και ο ερασιτέχνης μουσικός εφόσον ασχολείται συστηματικά
και διαθέτει στοιχειωδώς καλό “αφτί”,αρχίζει και διακρίνει σιγά σιγά τους ερμηνευτές.
Το μέχρι που μπορεί να φτάσει εξαρτάται από τις δυνατότητές του.
Βέβαια τα ταξίμια,σόλο και το παίξιμο των ερμηνευτών που ειναι ταυτόχρονα και γνωστοί
συνθέτες ειναι κατά κανόνα πιό ευδιάκριτα α)λόγω της πληθώρας των δίσκων τους που
'εχουν κυκλοφορήσει και β)γιατί η συνθετική δημιουργικότητα εμπλουτίζει το μουσικό
ύφος του καλλιτέχνη και δίνει σ΄αυτό ξεχωριστή προσωπικότητα.
Ενα άλλο στοιχείο στοιχείο που υποβοηθεί την αναγνώριση του μπουζουκτσή που ερμηνεύει
άγνωστα ταξίμια.οργανικά αλλά και τραγούδια είναι ότι κάποτε χρησιμοποιεί μπουζούκι με
χαρακτηριστικό ήχο θεωρώντας προφανώς ότι αυτός ο ήχος δένει άψογα με το παίξιμό του.
Οταν ακούς το μπουζούκι του Χαλκιά,του Ζαμπέτα,του Σκαρβέλη,του Γκολέ αλλά και του
Τσιτσάνη των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων,το ξεχωρίζεις από μίλια.
Γι΄ αυτό ακριβώς εγώ προσωπικά αν άκουγα τον Ζαμπέτα να σολάρει χρησιμοποιώντας
το μπουζούκι του Τσιτσάνη,ένα μπερδεματάκι θα το πάθαινα…
'Αρα ο φίλος μας Bilad βάζει στο παιχνίδι και τα μουσικά όργανα !!!
Και σαφώς διαφοροποιείται και το θέμα η μάλλον τίθεται το ερώτημα
“υπάρχει επιρροή των μουσικών οργάνων στο παίξιμο” ;;;
Πόσο αυτά μπορούν να αλλοιώσουν το ηχητικό μέρος, ώστε
να δώσουν καλύτερο η χειρότερο αποτέλεσμα, ακόμα κι αν παιχτούν
από χέρια ικανά και καταξιωμένα στον χώρο, με αναγνωρίσιμο ήχο
από το ευρύ κοινό ;
Μου άρεσε αυτή η επισήμανση του φίλου μας, ας το αναλύσουμε
διεξοδικά, λέγοντας ο καθένας την γνώμη του …
Θεωρώ πως το θέμα μας είναι παρεμφερές και δεν χρειάζεται
να ανοιχτεί καινούργιο !
Επίσης μια κι εδώ μέσα έχουμε μέλη μας, επαγγελματίες μουσικούς,
καθώς επίσης και κατασκευαστές μουσικών οργάνων, ας πάρουν
παρακαλώ θέση … ευχαριστώ …
Επειδή ακριβώς υπάρχει προφανέστατη επιρροή των μουσικών οργάνων στο παίξιμο, θεωρώ ότι οι μουσικοί που έχουν έντονη προσωπικότητα στον ήχο που παράγουν (όπως όλοι οι προαναφερθέντες), επιλέγουν να παίξουν ακριβώς με εκείνα τα όργανα που τους βοηθούν να τον πετύχουν. Δηλαδή στο επίπεδο αυτό δεν πιστεύω ότι θα έπαιζε κανείς (συνειδητά ή μη) με όργανο που θα του αλλοίωνε αυτό που περίμενε να ακούσει και να παρουσιάσει.
Όσο για μας τους υπόλοιπους ψάχνουμε κείνα τα όργανα, που έστω και για μιά στιγμή μπορούν να μας κάνουν να ακουστούμε λίγο Βαμαβακάρηδες, Χιώτηδες, Τσιτσάνηδες ή Ζαμπέτες 
Τελειώνοντας (προς το παρόν) να βάλω και μια ακόμη παράμετρο στην κουβέντα. Η θητεία κάποιου σε διάφορα όργανα πόσο επηρεάζει το τελικό του ηχόχρωμα; Και πιο συγκεκριμένα:
Οι μεγάλοι του τετράχορδου Χιώτης και Ζαμπέτας, είναι μεγάλοι επειδή πέρασαν από το τρίχορδο που σαφώς τους έχει σημαδέψει στο ηχόχρωμα;
Έχετε ακούσει “καθαρό” τετραχορδίστα να βγάζει “καλό” και χαραχτηριστικό ήχο; Ακόμα και οι νεώτεροι καλοί, παίζουν και τα δύο όργανα (βλέπε για παράδειγμα Καραντίνης και Τατασόπουλος)
Εκτός από το τρίχορδο που κατά την άποψή μου είναι το όργανο της δικιάς μας παράδοσης που δημιουργεί τον ήχο που χαρακτηρίζει τον παίκτη της ρεμπέτικης και λαϊκής μουσικής (ακόμα και αν ειδικεύεται στην κιθάρα ή αλλού - και εδώ θα ήθελα την γνώμη του Μυστακίδη και των άλλων κιθαρωδών) ποια άλλα (βιολί, λαούτο,ούτι κλπ) πιστεύετε ότι έχουν επηρεάσει τον ήχο κάποιων χαραχτηριστικών δεξιοτεχνών;