Πάμε από την αρχή πιο αναλυτικά και όχι με πυκνωμένο λόγο που, εξ ανάγκης, διαστρεβλώνει κάπως τα πράγματα. Το μεροκάματο των 30? είναι δυσάρεστη εξέλιξη επειδή υπάρχουν πολλοί λόγοι που έχουν υποβαθμίσει τη δουλειά του μουςικού και την αμοιβή του. Οι λόγοι αυτοί είναι πέρα και πάνω από το απλό “σχήμα” “εργαζόμενος διεκδικεί από τον εργοδότη και κερδίζει τον σεβασμό πρακτικά και οικονομικά”. Λόγοι κοινωνικοί, λόγοι εμπορικοί, λόγοι οικονομικοί, λόγοι πρακτικοί, λόγοι πολιτικοί (έγραψα πριν στο μήνυμα μου 6-7 που δείχνουν γιατί το πρόβλημα είναι σύνθετο και δεν είναι μόνο το δίπολο εργάτης - εργοδότης σημειώσατε 1-2-Χ…).
Ο λόγος που διατύπωσα και ενδεχομένως να γέννησε αντιρρήσεις είναι το ότι στην συνοικιακή ταβέρνα ο κόσμος δεν πάει για τη μουσική…Και εάν πάει για την μουσική, ο επιχειρηματίας θέλει να πιάσει όλους τους πιθανούς ακροατές - πελάτες, οπότε θέλει λαϊκά, νησιώτικα, δημοτικά, λίγο Πάριο, λίγο Γονίδη αν γίνεται. Το αποτέλεσμα βέβαια είναι αδιάφορο (το λέω ευγενικά… αν και οι μουσικοί μπορεί να είναι άριστοι…). Εκεί πας, τρως φεύγεις, δεν ενοχλείς, δεν σε ενοχλούν…
Στις περιπτώσεις που παίζουν απ’όλα (όπως πίτα - γύρο απ’ όλα) μπορεί να θέλει έμπειρους μουσικούς το μαγαζί αλλά έχει υπερπροσφορά εργατικών χεριών που μπορούν να καλύψουν φθηνά την ανάγκη αυτή. Στην άλλη περίπτωση που δεν τον ενδιαφέρει τόσο η μουσική του αρκεί ένα διδυμάκι (κιθάρα - μπουζούκι) και ας παίζουν οτιδήποτε…Δεν πουλάει τέχνη, μουσική, πουλάει σουβλάκια, κρασί, εκτόνωση, οπότε το προϊόν μουσική, που είναι παρεμπίπτον και συμπληρωματικό (για να ενισχύει την είσπραξη) είναι υποτιμημένο και φθηνιάρικο, ότι και να λέμε. Στην περίπτωση αυτή και το ακροατήριο δεν συγκινείται από τη μουσική (αν υπάρχει ζωντανή ή σε σι-ντι καλοδεχούμενη, χωνεύεις και τα σφαχτάρια…) αλλά από τις άλλες παροχές. Είναι σαν να πας σε έναν αγρότη που καλλιεργεί ντομάτες να του πουλάς ντομάτες. Δεν γίνεται, το μαγαζί πουλά σουβλάκια, απευθύνεται σε σουβλακοκαταναλωτές (δεν είναι μειωτικό και εγώ για σουβλάκια στο σουβλατζίδικο πάω όχι στο φαρμακείο).
Όταν όμως θέλω να “κάνω γούστα”, θέλω να ακούσω δεξιοτέχνες μπουζουξήδες που να παίζουν με ψυχή και αλανιάρικα, να με φτιάξουν, να με συγκινήσουν, να ΜΕ ΕΚΠΛΗΞΟΥΝ, ΝΑ ΑΚΟΥΣΩ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ, να τα “κοπανήσω”, ώστε να μπορέσω σε ειδικές συνθήκες να χορέψω 1-2 ζεϊμπέκικα όλη τη βραδιά…Όλα αυτά μαζί μόλις 5-10 άνθρωποι μπορούν να το πετύχουν στην κατάσταση μου και σίγουρα μετά τις 3.00…Κάποια πράγματα θέλουν ειδικές συνθήκες, απευθύνονται σε ειδικό κοινό, δεν ζυγίζονται όλα στην παλάτζα…
Τέλος, ο κόσμος δεν ακούει, έχει μπουχτίσει. Έτσι κακόμαθε, έτσι έγινε η κοινωνία… Ενδεικτικό της κατάστασης είναι οι παραγωγές στη δισκογραφία που επιβάλλουν το ταξίμι του μπουζουκιού να είναι “κοντό” 10-20" δευτερόλεπτα για να μπορεί να παιχτεί στο ραδιόφωνο, αλλιώς οι ράδιοακροατές αλλάζουν συχνότητα (πλήττουν, εκνευρίζονται να ακούν μεγάλα ταξίμια…!!!) και οι ραδιοφονιάδες παραγωγοί δεν τα παίζουν τα κομμάτια που έχουν ταξίμια και εξαναγκάζουν σε μικρά ταξιμάκια χρονομετρημένα, με μεζούρα. Βλέπετε που καταντήσαμε…