Μανές και Μανέρως

Υπάρχει στην τελευταία σελίδα ένα απόσπασμα απ’ αυτό που έγραψε ο Γ. Φαίδρος “Περί Σμυρναικού Μανέ ή του Αρχαίου Μανέρω” (η λέξις Μανές παράεται εκ του Μανέρως ήτοι μανι ’ έρως…
δηλαδή δίνουν την εντύπωση ότι ο θρήνος αυτός ήταν ο πρώτος αμανές…

Εντάξει Μάρθα, κατάλαβα… ευχαριστώ. Είναι απίστευτο το πόση ανάγκη έχουμε ως Έθνος* να μην αποδεχόμαστε την αμφίδρομη ανταλλαγή πολιτιστικών στοιχείων μεταξύ λαών. Όταν “δίνουμε εμείς τα φώτα μας στους απολίτιστους”, είναι καλά. Εκείνοι όμως, δεν επιτρέπεται να διαθέτουν και αυτοί “φώτα” προς μεταλαμπάδευσιν. Αρχαιοελληνικός και ο αμανές, λοιπόν, όπως και ο “Ολύμπιος” (εκ Διός, ντε!) ζεϊμπέκικος…

*και το μεν 1881, όπου εκδίδει ο Φαίδρος το βιβλιαράκι του, απέχει μόλις εννέα χρόνια από τη συμπλήρωση της έκδοσης του Παπαρηγόπουλου. Αλλά τη βιόλα αυτή τη βαράμε μέχρι και σήμερα, ως βροντόβιολα.

ποιός είναι αυτός ο Παπαργόπουλου?

Εγω προσωπικά πιστεύω ότι υπάρχει μια “κοινή κατάσταση ψυχής” (Seelen-Befindlichkeit) στην ευρύτερη περιοχή εκείνη, αν το καταλάβαιναν οι άνθρωποι θα ήταν μεγάλο κέρδος.

Το σχετικό ΣιΝτι μου αρέσει πάρα πολύ, η φωνή ταιριάζει θαύμα με τη μουσική.

Ο Κωνσταντίνος Παπαρηγόπουλος έγραψε την πρώτη στην Ιστορία, «Ιστορίαν του Ελληνικού Έθνους», έτσι απλά, καταδεικνύοντας την αδιάσπαστη συνέχεια του Γένους των Ελλήνων, από την κάθοδο των Δωριέων ως την Επανάσταση του 21 μέσω της (ελληνικής βέβαια) βυζαντινής αυτοκρατορίας. Το αν πράγματι τα πράγματα είναι ακριβώς έτσι, είναι θέμα που ανήκει σε άλλους χώρους να το πραγματευθούν.

Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα με την «κοινή ψυχική διάθεση» που λές, υπάρχει το μεγάλο αγκάθι των δύο αντίθετων θρησκευτικών πόλων, που δυσκολεύει τα πράγματα από κάποιο επίπεδο και πάνω. Αν δεν υπήρχε αυτό μην ανησυχείς, θα είχαν βρεθεί άλλοι τρόποι για να γίνονται πόλεμοι. Όμως πράγματι, είναι πολλά τα κοινά στοιχεία των λαών της περιοχής και μόνο να κερδίσουμε έχουμε γνωρίζοντάς τα.

Έχοντας υπόψη μου μια σχετική μελέτη

[ για την έκδοση της οποίας ο συγγραφέας της παιδεύεται τα τελευταία χρόνια χωρίς αποτέλεσμα ακόμα]

τείνω προς την άποψη πως προηγήθηκε χρονικά ο Μανές και πως προέρχεται από το Μανέρω, το θρηνητικό αυτό άσμα, και αργότερα προέκυψε ο γνωστός μας Αμανές, από το επιφώνημα “αμάν”.
Τα στοιχεία που θα μπορούσαν να πείσουν προς αυτή την κατεύθυνση είναι η επιβίωση της λέξης “μανές” [σε πολλές περιοχές με ελληνισμό (Αίγυπτο, Κύπρο, Μ. Ασία ) αλλά και στους Αιγύπτιους και Πέρσες ] με την ίδια εκφορά της λέξης ή με σύνθετή της μορφή.
Εντύπωση ακόμα μου κάνει το γεγονός πως οι Μικρασιάτες πιο πολύ τον όρο “Μανές” χρησιμοποιούσαν.
Οι μανέδες ή αμανέδες έχουν επίσης θρηνητικό χαρακτήρα - περιεχόμενο.
Φυσικά η προσπάθεια του Παπαρρηγ’οπουλου και αρκετών ακόμα να παρουσιάσουν μια φυσική συνέχεια (και φυλετική και πολιτισμική ) του ελληνισμού από την αρχαιότητα είναι γνωστή όπως και αρκετών ακόμα η προσπάθεια να ελληνοποιήσουν το μπουζούκι, το ζεϊμπέκικο κ.λπ.
Μακριά από εμάς αυτή η πρεμούρα, την οποία δεν έχουμε καμιά ανάγκη σήμερα πια ως έθνος έτσι κι αλλιώς.
Μας απασχολεί μόνο η γνώση και η αλήθεια γύρω και από αυτό το πολιτισμικό είδος.