kalimera,
kserei kapoios ti makami einai s auto to palio tragoudi pou to tragoudai o kostas karipis
euxaristo poli
Μήνυμα από συντονιστή: Stos, σε παρακαλώ πολύ να γράφεις στα ελληνικά.
Χιτζάζ είναι. Αρέσκεται όμως και σε κάποιες ελαττωμένες πέμπτες, το βιολί (Ογδοντάκης) στο 0.17 και πάλι στο 1.31 και ο Καρίπης στο 0.41 (εκεί που λέει σαν ΤΑ δικά σου μάτια) και στο 1.55. Δεν θα το θεωρούσα αυτό αλλαγή μακαμιού.
Πολλές φορές διαπιστώνεται παραλλαγή κάποιου δρόμου λόγω μικροτονικών λαθών (εσκεμμενα πολλές φορές) από πλευράς του εκτελεστή κυριώς σε ασυγκέραστα όργανα. Σίγουρα πάντως είναι Χιτζάζ, ανεξάρτητα με τις όποιες τονικές παραλλαγές.
Αυτά τα “μικροτονικά λάθη” μήπως μπορείς να μας τα περιγράψεις λιγάκι εκτενέστερα, Μανώλη, να καταλάβουμε τι περίπου είναι; Κάτι έχω στο μυαλό μου, αλλά καλύτερα να ακούσω πρώτα τι περίπου εννοείς.
Άσχετο με το θέμα αλλά δεν αντέχω θα το πω, μου αρέσει στο προφίλ σου αυτό που γράφεις.
(Μουσικό όργανο: Μπουζούκι,4χορδο- αυστηρά)
Μανώλη Θα βγάλω το στιλέτο, προκαλείς πολλούς εδώ μέσα για σαματά!!
Totis, πρόσθεσε και κανένα χασκογελούν ανθρωπάκι, δεν φαντάζομαι να τα εννοείς σοβαρά αυτά!
μικροτονικά τί? λάθη? ε να τους μάθουμε ρε παιδιά να μην τα επαναλαβουν.
Τι κρίμα να μη ζουν ο Σαλονικιός και ο Τομπούλης για να μάθουν απ τα…λάθη τους και να βελτιωθούν λιγάκι.
Νικος
Μη προτρέχεις, ρε Νίκο! Άσε το παιδί να μας πεί τι εννοεί…
Νίκο να κάνω κ άλλη υπομονή? 
Εντάξει, βουρ στον πατσά συνονόματε!* Πολύ θα ήθελα όμως να ξέρω τι ακριβώς εννοεί ο Μανώλης μιλώντας για εσκεμμένα λάθη στις μικροτονικές αποδόσεις της μελωδίας, ιδιαίτερα βεβαίως μεγαθηρίων όπως ο Σαλονικιός και ο Τομπούλης…
*ρε γ α μ ώ το, δεν είμαι δάσκαλος, να μου ζητάτε το οκέη!
Αναφέρθηκα σε κάποια μικροτονικά λάθη. Απ’ ότι βλέπω όλη η παρέα ασχολήθηκε με το λάθη και όχι με το μικροτονικά. Οι ίδιοι αυτοί χρησιμοποιούν τον όρο μόρια κατ’ εξακολούθησην. Δεν εννοώ ότι τα μόρια είναι λάθη, αλίμονο. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι είναι πολύ εύκολο σε ένα ασυγκέραστο όργανο μία αλοίωση 2 ηχητικών μορίων να γίνει 3ων ή κ τεσσάρων κάτι που πολλές φορές ομορφάινει την εκάστοτε εκτέλεση. Είναι εξίσου εύκολο η έξτρα αλλοίωση να περάσει ως κανόνας μέσω της προφορικής παράδοσης. Κάπως έτσι προκύπτουν και οι διαφόρες παραλλάγες των δρόμων. Και ο κύριος Πολίτης άλλωστε ανέφερε αρέσκεια σε κάποιες ελαττωμένες.
Ελπίζω να έγινα κατανοητός
Διευκρινήσεις ζητήσαμε, Μανώλη και σήμερα μας τις έδωσες. Δεν είναι όμως ακριβώς όπως τα λές, στην ανατολική μουσική: εδώ συνθέτουμε τη μελωδία μας βασισμένοι σε τετράχορδα, διατονικά ή χρωματικά, σκληρά η μαλακά και τόνους που είτε διαχωρίζουν δύο τετράχορδα είτε προηγούνται ή έπονται. Έτσι, και μόνον έτσι, προκύπτουν οι διάφοροι δρόμοι. Δεν χρησιμοποιούμε σημεία αλλοιώσεως (υφέσεις / διέσεις) παρά μόνο αν θέλουμε να καταγράψουμε τη μελωδία σε (ευρωπαϊκό) πεντάγραμμο. Να ξέρεις πάντως ότι μία αλλοίωση (σχετικά με την καλά συγκερασμένη νότα) που αντί για 2, πηγαίνει στα 3 ή 4 μόρια δεν είναι λάθος, το τονίζει αυτό με έμφαση και ο Μαυροειδής. Είναι πρακτική που εφαρμόζεται από αιώνες, χιλιετηρίδες, στην περιοχή μας και αυτό είναι η μαγεία της μουσικής αυτής: ο υποκειμενικός παράγων, που οι Ευρωπαίοι με τον ισομοιρασμένο συγκερασμό τον έθαψαν. Και δεν έχει καμμία, μα καμμία σύνδεση με τους διαφορετικούς δρόμους, εκεί οι αλλοιώσεις είναι μεγαλύτερες ώστε να τις πιάνει και ένα μη εξασκημένο αφτί. Όταν, π.χ. μιλάμε για ελαττωμένη πέμπτη, πρόκειται για 4 έως 6 μόρια, ένα ημίτονο δηλαδή χοντρικά, που όμως αλλάζει ριζικά τη μελωδική γραμμή και είναι χαρακτηριστικό κάποιων συγκεκριμένων μελωδικών φράσεων. Στο μπουζούκι, π.χ., αντί να παίζουμε ρε – μι ύφεση - φα δίεση- σολ - λα, παίζουμε ρε – μι ύφεση - φα δίεση - σολ – λα ύφεση (και όχι λα). Παράδειγμα: Παραμάνα κούνα, Αμ. Βάκα: το βιολί της εισαγωγής παίζει ελαττωμένη πέμπτη στο 0:00:12 και η Βάκα την τραγουδάει στο 0:00:36.