Χτές γνώρισα συμπτωματικά τον Μάκη Μαυρόπουλο.Ο Μαυρόπουλος δεν έχει σχέση με το ρεμπέτικο αλλά είναι ένας σοβαρός άνθρωπος και πολύπειρος μουσικός.Σεμνότητα,ευγένεια,χιούμορ καταπληκτικό και κατασταλαγμένη θυμοσοφία εξέπεμπε σε κάθε του κουβέντα.Πέρα από τα κουτσομπολιά που δεν είναι βέβαια κοινοποιήσιμα θα αναφέρω κάτι που έχει πλάκα!Ακούγαμε τραγούδια του Τζουανάκου στις πρώτες εκτελέσεις και κάποια στιγμή κατάλαβα ότι η οπτική του γωνία ήταν τελείως αντίθετη από την δική μου.Κάπου στο ρυθμό κάτι δεν του πήγαινε, κάτι στις ανάσες του τραγουδιστή, κάτι το βαρύ περιεχόμενο (πχ.“Μακάρι να πεθάνω”).Τελικά χωρίς να προσποιείται για να παραστήσει τον σπουδαίο έδειξε ότι έχει άλλη θεώρηση.Πίστευε οτι πολλά από τα τραγούδια της εποχής έχουν μουσικά προβλήματα και στις επανεκτελέσεις αναδεικνύονται καλύτερα.Ωστόσο επαναλαμβάνω ότι δεν το έλεγε για να προβάλλει πχ το πως παίζουν οι ορχήστρες του Γιώργου Νταλάρα ή του Χρήστου Νικολόπουλου, απλά έτσι είναι η αισθητική του θεωρία.Όχι οτι είναι κακή βέβαια απλά γελάω γιατί εκεί που εγώ καθόμουν προσοχή, ο Μαυρόπουλος δυσανασχετούσε κάπως.Τέλος πάντων κακώς σταμάτησε να παίζει γιατί είναι προσγειωμένος και σεμνός άνθρωπος και μουσικός.
(Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/ην tritsibidas 26 Ιανουάριος, 2006)