@elrich λες
η δυτική μουσική, η ακαδημαϊκή μουσική δηλαδή, η μουσική που πρέπει υποχρεωτικά να διδαχθεί κάποιος πριν προχωρήσει και εμβαθύνει σε οποιοδήποτε άλλο είδος μουσικής επιλέξει να υπηρετήσει
Από που κι ως πού ισχύει αυτό;
Καλή η κλασσική παιδεία και πρέπει να την κατέχει ο καθένας που θέλει να λέγεται ολοκληρωμένος μουσικός
Τι εννοείς ολοκληρωμένος μουσικός; Και γιατί πρέπει να κατέχει την δυτική κλασσική μουσική για να γίνει τέτοιος;
Δεν ειναι του Τσιτσανη και ας το χει παιξει ο ιδιος.
βρήκα χρόνο και άκουσα όλη τη συνέντευξη. στο επίμαχο σημείο χάνει την ψυχραιμία του, προφανώς για κάποιους λόγους έχει σοβαρό θέμα με το ρεμπέτικο (και όχι μόνο με το σκυλο-λαϊκό, ήταν σαφής). επίσης με ξένισε όλη αυτή η εμμονή με την “θεία προέλευση” του ταλέντου.
κατά τα άλλα, αναγνωρίζω ότι παρ’ ότι οι ερωτήσεις του ευτελούς προέδρου δεν βοηθούσανε καθόλου, ο καβάκος είχε την συγκρότηση να δίνει πιο ουσιαστικές απαντήσεις.
Ουτε εγω μπορω να καταλαβω την επιθετικη συμπεριφορα καποιων.
Προφανως και μπορω να γραψω για τους μικρασιατες,οπως μπορω και για ολους τους ελληνες.
Καποιοι εχουν εξισωσει το Εγω τους με το ρεμπετικο ,αλλοι με τον ολυμπιακο και αλλοι με την ΝΔ και εχουν την ταση να εναντιωνονται με οποιον εχει μια διαφορετικη αποψη.
Αυτο ομως ειναι λαθος,σφαλμα.
Εαν ειχαμε ανοιχτα μυαλα θα ακουγαμε ανοιχτα και θα βλεπαμε αληθειες,τοσες μεγαλες αληθειες που καποια στιγμη θα αναρωτιομασταν για το ποσο ‘‘τυφλοι’’ ημασταν.
Ευχαριστω.
Φίλε Atrecode δεν περίμενα κάποιος που παίζει μουσική να κάνει αυτή την ερώτηση…
Η κλασσική παιδεία στην μουσική που παίρνεις από τα ωδεία είναι η συμπυκνωμένη γνώση εκατονταετιών πάνω στη θεωρία της μουσικής και στις τεχνικές του οργάνου που επέλεξες. Έξω από αυτά, απλά στραβομαθαίνεις και ημι-μαθαίνεις.
Ξέχνα το όρο “δυτική” αν σε ενοχλεί, και κράτα το “κλασσική”.
Ένας μουσικός που έχει τελειώσει το ωδείο (τουλάχιστον) έχει πάρει μια σφαιρική άποψη του τι είναι μουσική, σύνθεση και έχει γίνει ένας σωστός χρήστης του οργάνου του.
Δεν κινδυνεύει να πάθει σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα στα πρώτα 4ωρα live που θα του τύχουν γιατί πέρασε τον πρώτο χρόνο που έπιασε όργανο στα χέρια του μαθαίνοντας να βάζει σωστά το σώμα του.
Ξέρει (ή μαντεύει) ακόμα και σε άγνωστο τραγούδι την αλληλουχία των ακκόρντων και έχει το transpose για παιχνιδάκι επειδή έχει διδαχθεί σωστά όλες τις κλίμακες, ακόμα και τα πιο σπάνια μακάμια, μόνο που τις λέει με άλλο όνομα.
Ξέρει να κάνει ζέσταμα πριν παίξει, και τον μισό καιρό του παιξίματός του τον ξοδεύει σε ασκήσεις, ακόμα και αν είναι φτασμένος βιρτουόζος.
Δεν θα χάσει ποτέ το ρυθμό του γιατί έμαθε να παίζει με μετρονόμο.
Θα ακούσει μια νότα ή μια συγχορδία και θα σου πει ακριβώς ποια είναι.
Μπορεί να παίξει όλα τα είδη μουσικής, από λαϊκά μέχρι τζαζ.
Μπορεί να συνθέσει όλα τα είδη μουσικής.
Αυτός είναι ο ολοκληρωμένος μουσικός.
Και όλοι εμείς οι αυτοδίδακτοι που στραβομάθαμε και νομίζουμε ότι μάθαμε τους ζηλεύουμε.
φίλε μου, θα συμφωνήσω ότι τεχνικά η κλασική παιδεία δίνει τρομερά εφόδια. αλλά δεν είναι ούτε η μοναδική, ούτε η καλύτερη.
θεωρώ ότι η τζάζ σου δίνει ίση τεχνική ή και περισσότερη, και σίγουρα παραπάνω σε αρμονία (περικλείοντας και την κλασική), επίσης πολύ παραπάνω σε ρυθμό.
επίσης, υπάρχουν πάρα πολύ δάσκαλοι παραδοσιακής/λαϊκής μουσικής, οι οποίοι θεωρώ ότι κάνουν εξαιρετική δουλειά σε όλα αυτά που αποδίδεις μόνο στην κλασική παιδεία. πχ ο βούλγαρης, ο τσιαμούλης, ο μυστακίδης, ο γκούμας, ο γκουβέντας, και άλλοι. το ότι κάποιοι ενδεχομένως ξεκινήσανε από κλασική παιδεία οι ίδιοι, δεν αναιρεί το σημερινό αυτό δεδομένο.
όλα αυτά τα κάνει κάποιος με κάποιο διάστημα σωστής διδασκαλίας, από έντεχνο μέχρι μέταλ.
αυτό με τα μακάμια είναι εντελώς λάθος. το πολύ να έχει μάθει τους τρόπους της τζάζ, που είναι άλλο πράγμα.
Μπορεί να παίξει όλα τα είδη μουσικής, από λαϊκά μέχρι τζαζ.
Μπορεί να συνθέσει όλα τα είδη μουσικής.
αυτό δεν ισχύει σε καμιά περίπτωση αυτοδίκαια για τους κλασικούς μουσικούς. ο καθένας παίζει και συνθέτει αυτό ατο οποίο έχει εντρυφήσει.
Και όλοι εμείς οι αυτοδίδακτοι που στραβομάθαμε και νομίζουμε ότι μάθαμε τους ζηλεύουμε.
νομίζω βάζεις δύο άκρα και ξεχνάς τα ενδιάμεσα. εξάλλου, άπειροι αυτοδίδακτοι μουσικοί σε όλα τα μέρη του κόσμου παίζουν και συνθέτουν μουσική η οποία εκπληρώνει πλήρως τον σκοπό της, την έκφραση αυτών των ανθρώπων μα και της κοινότητας.
Φίλε elrich γιατί ενώ θέλω να παίξω π.χ. ρεμπέτικα σε μπουζούκι θα πρέπει να πάω σε κλασσικό ωδείο; Να μου μάθουν τι και πάνω σε πιο μουσικό όργανο; Το γκαρίπ χιτζάζ θα μου το μάθουν που το έχω κάνει και θέμα στο φόρουμ; Άμα είναι να γραφτώ.
Λες οτι μπορεί να παίξει όλα τα είδη μουσικής, από λαϊκά μέχρι τζαζ. Για αυτό ακούω βιολιστές να παίζουν παραδοσιακή μουσική στις νότες και κλασσική μουσική στο ύφος. Γιατί ζυμωθήκανε με ένα είδος (συνήθως επειδή τους το επέβαλαν στο ωδείο) και μετά ξεκινήσανε νέο αγώνα για να αφομοιώσουν το είδος-ύφος που από την αρχή θέλανε.
Φίλε elrich όταν θες να μάθεις το χ είδος μουσικής πας εκεί που θα σου μάθουν το χ είδος μουσικής. Δεν το πας μέσω Καβάλας. Πόσα και πόσα παιδιά, όταν ήμουν και εγω παιδί, πηγανε να μάθουν στο ωδείο κιθάρα για να παίζουν ροκιές και τα παρατήσανε σύντομα γιατί η εκμάθηση του οργάνου γινότανε σε άλλο μουσικό είδος. Για εμένα που ήθελα μπουζούκι ούτε υπήρχε απο ότι θυμάμαι. Τώρα μαθαίνω οτι βάλανε και ροκ κιθάρα, για μπουζούκι δεν ξέρω.
Εγώ ως αυτοδίδακτος μπουζουξής ζηλεύω μόνο μπουζουξήδες που και αυτοί ήταν ή είναι αυτοδίδακτοι. Δεν έχω λόγο να ζηλέψω π.χ. τον Καβάκο (αλήθεια ο Λεό το γκαριπ χιτζάζ το ξέρει; Τότε θα προσκυνούσα) γιατί είναι εξειδικευμένος σε ένα τομέα που μου είναι αδιάφορος. (Γειά σου Λεό, μην ακούς, σε γουστάρω ρε μάγκα)
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 01:03 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 00:35 —
Φίλε μου έχω ακούσει την εκδοχή ότι είναι ρουμάνικο-τσιγγάνικο ή κάτι τέτοιο. Μπορείς να μου δώσεις κάποια πληροφορία; Ο Τσιτσάνης έχει παίξει ένα κομμάτι τέτοιας προέλευσης με τον Ανέστο Αθανασίου οπότε δεν εκπλήσσομαι.
Παρ’ ότι συμμερίζομαι τις επιφυλάξεις του Λίγκα στο #44, βασικά με τον Έλριχ είμαι:
Το πρόβλημα είναι όταν δεν έχει αλλού να πας.
Πέρα από το κλασικό ωδείο, στην Ελλάδα μόνο η εκκλησιαστική μουσική (ένα είδος τρομερά εξειδικευμένο, με το οποίο κατά τη γνώμη μου δε θα έπρεπε καν να ασχολούνται όσοι δεν έχουν σκοπό να ψάλλουν σε λειτουργίες) έχει κάποια παράδοση στη διδασκαλία της. Έστω και στρεβλή παράδοση: τα ωδεία και οι δασκάλοι μπορεί να έχουν τα κουσούρια τους, αλλά το πράγμα δεν παύει να έχει σμιλευτεί μέσα από πολλές πολλές γενιές.
Η διδασκαλία των λαϊκών οργάνων όπως το μπουζούκι έχει μόλις αρχίσει να εξερευνάται. Η διδασκαλία των παραδοσιακών οργάνων, όπως στα Μουσικά σχολεία, στηρίζεται εν μέρει στην τύχη να έχεις έναν αυτοδίδακτο δάσκαλο (εννοώ αυτοδίδακτο ως δάσκαλο) με φώτιση και φυσικό ταλέντο, και εν μέρει σε άκριτες αντιγραφές από εκπαιδευτικά συστήματα φτιαγμένα για άλλες μουσικές. Στην τζαζ δεν ξέρω τι γίνεται, ίσως να υπάρχει εκπαιδευτική παράδοση.
Η κλασική μουσική εκπαίδευση δε θα σου μάθει το γκαρίπ χιτζάζ, ακριβώς όπως στο Γαλλικό Ινστιτούτο δε θα μάθεις καλά τούρκικα. Αλλά αυτή τη συμπυκνωμένη εμπειρία αιώνων, που λέμε, εκεί θα τη βρεις. (Κι ένας καλός, με αντίστοιχη εμπειρία αιώνων, δάσκαλος της πρώτης σου ξένης γλώσσας θα σου ανοίξει το δρόμο να μάθεις γενικά πώς μαθαίνονται οι ξένες γλώσσες, κι ας διαφέρουν όσο τα τούρκικα από τα γαλλικά.)
Γιατί με ρώτησες τι θεωρώ ολοκληρωμένο μουσικό. Αν θέλεις να φτάσεις αυτοδίδακτα μέχρι το ρεμπέτικο μεγειά σου με χαρά σου, μπορείς να φτάσεις σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο για την παρέα, αλλά ολοκληρωμένος μουσικός δεν θα είσαι ούτε κατά διάνοια.
Όσο για τα άλλα που αναφέρεις:
Αυτό με τους βιολιστές δεν το καταλαβαίνω, τι πάει να πει δεν μπορούν να παίξουν παραδοσιακά? Μεγάλο μέρος των studio εκτελέσεων “παραδοσιακών” και “λαϊκών” κοματιών γίνεται από session μουσικούς που έχουν φάει τον παγκανίνι με το κουτάλι. Ειλικρινά δεν μπορώ να σκεφτώ κάποια τεχνική που χρησιμοποιούν οι παραδοσιακοί βιολιστές και δεν την κατέχουν οι κλασσικοί.
Όσον αφορά τη “ροκ” κιθάρα, οι μεγαλύτεροι μετρ του είδους που πήγανε το όργανο παραπέρα είχαν κλασσικές σπουδές. Είναι σοβαρό κριτίριο το παιδάκι που βαρέθηκε? Ο Randy Rhoads δε βαρέθηκε.
Τεσπα, την έχω κάνει και αλλού πολλές φορές αυτή την κουβέντα και δεν βγάζει πουθενά. Συνήθως τη χρησιμότητα των σπουδών την καταλαβαίνουμε μόνοι μας όταν πιάσουμε ταβάνι στις δυνατότητές μας, δεν μπορούμε με τίποτα να πάμε παραπέρα και αναρωτιόμαστε τι φταίει.
περικλή ομοίως καταλαβαίνω τί λες, αλλά αυτή η εμπειρία αιώνων δεν βλέπω να έχει οδηγήσει σε κανένα τέλειο σύστημα. η δικιά μου εμπειρία αλλά και πολλών ανθρώπων με τους οποίους έχω συζητήσει, λέει ότι το εκπαιδευτικό σύστημα υπηρετεί μια μάλλον απαρχαιωμένη λογική και σε μεγάλο βαθμό τον εαυτό του. υπάρχει μεν μια μεγάλη γκάμα ασκήσεων και αποκτούμενων δεξιοτήτων, αλλά την διαφορά την κάνουν οι δάσκαλοι.
αν ήταν τόσο σμιλευμένο αυτό το σύστημα, δεν θα τα παρατούσαν τόσοι πολλοί εξαιτίας του, ούτε θα είχε αλλάξει τόσο πολύ τις τελευταίες δεκαετίες. ευτυχώς που άλλαξε, γιατί τώρα πιστεύω πως υπάρχει η δυνατότητα να ανθίσουν καλύτερα οι μαθητές. παράδειγμα μιας σύγχρονης προσέγγισης είναι αυτό εδώ το σάιτ για κλασσική κιθάρα από πρώην ροκά, ενώ ένα δείγμα απαρχαιωμένης και αποτυχημένης νοοτροπίας, που όμως διδάσκεται ακόμα, είναι η περίφημη methode rose.
Φίλε pepe δως μου μια απάντηση στο παρακάτω ερώτημα: ένα παιδί που θέλει να μάθει ένα λαικό όργανο τι πρέπει να κάνει από την στιγμή που, όπως λες και εσύ, η διδασκαλία των λαϊκών οργάνων έχει μόλις αρχίσει να εξερευνάται. Γιατί αν στα μουσικά σχολεία έχουν αυτοδίδακτους δασκάλους και εγώ από τέτοιον ξεκίνησα. Αν είναι να αλλάζει μόνο ο χώρος(σχολείο-σπίτι) προτιμώ το σπίτι μου.
Επίσης μου λες για την συμπυκνωμένη εμπειρία αιώνων της κλασικής μουσικής εκπαίδευσης. Εμένα όμως δεν με ενδιαφέρει αυτή η εμπειρία. Με ενδιαφερει η άλλη, αυτή της λαικής μουσικής. Και αρνούμαι να χάσω μιά ζωή για να μάθω γαλλικα και μετά τουρκικά ενώ απο την άρχη με ενδιαφέρουν μόνο τα δεύτερα. Αυτό δεν επρόκειτο να το κάνω ποτέ.
Στην Θεσσαλονίκη υπάρχει σχολή βυζαντινής και παραδοσιακής μουσικής( οι εν χορδές αν έχεις ακουστά). Εκει η διδασκαλία γινεται με πρόγραμμα -σφαιρική εκμάθηση -παρτιτούρες(αυτές με τα μόρια) -τραγούδι-πρακτική εξασκηση. Αυτό χρειάζεται για την λαική μουσική. Εκεί πρέπει να πάει το παιδί. Αλλά πως να πάει που είναι μία σε ολόκληρη την περιοχή της Θεσσαλονίκης (άλλη δεν ξέρω στην κεντρική μακεδονία). Και το πτυχίο της μέχρι πρόσφατα (αν όχι και μέχρι τώρα) δεν αναγνωρίζεται. Φαντάσου. Που λες pepe μπήκα σε κλασσικό ωδείο και ένιωσα ξένος(και ήμουν). Μπήκα και εκεί και ένιωσα στο στοιχείο μου. Εκεί θα πηγαινα να σπουδάσω αν υπήρχε στα χρόνια μου. Και τέτοιες σχολές πρέπει να γίνουν. Να μαθαίνει το παιδί ότι γουστάρει και επειδή θα το γουστάρει θα προοδεύει γρήγορα.
Η μουσική δεν είναι γλώσες ξένες η μία προς την άλλη. Η μουσική είναι μία. Έχει συγκεκριμένες βάσεις και άπειρες προεκτάσεις.
Πιο σωστός παραλληλισμός θα ήταν να αναρωτιέσαι αν θα σε βοηθήσουν σε κάτι τα αρχαία ελληνικά, αφού στη ζωή σου θα μιλάς και θα γράφεις μόνο στη δημοτική.
Ο αυτοδίδακτος συνήθως από την αρχή θα ξεκινήσει να ασχολείται με το είδος/στυλ/ρεπερτόριο κτλ που θέλει, βασικά ότι του αρέσει.
Σαν αποτέλεσμα, τα πρώτα χρόνια συνήθως φαίνεται πως “εξελίσσεται” πιο γρήγορα από κάποιον αντίστοιχο του ωδειακού προγράμματος.
Μετά από λίγα χρόνια συνήθως χτυπάει ταβάνι και από εκεί και πέρα ο “ωδειακός” παίρνει πλέον το “προβάδισμα” (αν συνεχίζει).
Σε αυτό το σημείο ο αυτοδίδακτος ή θα πρέπει να κάνει πισωγύρισμα και να ξαναεπισκεφτεί διάφορα πράγματα από την αρχή (χάνοντας τον αντίστοιχο χρόνο) ή θα μένει στο ίδιο περίπου επίπεδο με αργή εξέλιξη.
Φίλε elrich πως γινεται να φτάσω στο ρεμπέτικο μή αυτοδίδακτα; Θα πάω στο ωδείο και τι θα τους πω; Ήρθα να μάθω μπουζουκι; Το είπα και πριν; στα χρόνια μου δεν πρέπει να είχε και τώρα δεν ξέρω. Η μήπως οι παίχτες που γουστάρουμε τελειωσαν ωδείο;
Αυτό με τους βιολιστές είναι απλό. Είναι θέμα ύφους και στυλ. Δύσκολα περιγράφεται με λογια. Ακου μια παλιά εκτέλεση ενός συγκεκριμένου κομματιού και άκου και σύγχρονες. Πολλές φορές ο κλασσικός παιχτης φαινεται σε ένα σχετικά εξοικειωμένο αυτί. π.χ. το βιμπρατο στο κλασσικό βιολί είναι πιο ‘‘νευρικό’’ και έχει μεγαλύτερη αυξομείωση.
Οσο για το παιδάκι που βαρέθηκε δεν είναι, ένα είναι πολλά και δεν παρατήσανε την κιθάρα, το ωδείο παρατήσανε και γουστάρανε επιτέλους την μουσική τους. Και οι σπουδές την μέγιστη χρησιμότητα την έχουν όταν αφορουν την μουσική που θέλεις.
Είναι άδικο να συγκρίνουμε το ωδείο από τη μια (όπου ο δάσκαλος όσο στρυφνός και περίεργος κι αν είναι, τουλάχιστον ξέρει και έχει κάποιο σύστημα, ακόμα κι αν εμάς δε μας αρέσει αυτό το σύστημα), και τον αυτοδίδακτο από την άλλη (όπου ο “δάσκαλος” είναι ο εαυτός μας, που είναι άσχετος από μουσική και πηγαίνει στα κουτουρού χωρίς σύστημα). Αυτό δε σημαίνει επουδενί ότι δεν υπάρχουν πολύ καλοί αυτοδίδακτοι μουσικοί και αντίστοιχα κακοί μουσικοί του ωδείου.
Αν θέλουμε πραγματικά να συγκρίνουμε τις μεθόδους διδασκαλίας, τότε πρέπει να συγκρίνουμε το μάθημα με δάσκαλο εξειδικευμένο στο ύφος/ρεπερτόριο που μας ενδιαφέρει και το μάθημα του ωδείου (δηλαδή πάλι με δάσκαλο που ακολουθεί το “κλασικό” πρόγραμμα όπως έχει εγκριθεί από το υπουργείο).
Εκεί, κατά την ταπεινή μου άποψη, προκρίνεται η πρώτη μέθοδος για διάφορους λόγους. Συμφωνώ με το Liga ότι υπάρχουν εξαιρετικοί δάσκαλοι που έχουν σύστημα και ξέρουν πως να σε βοηθήσουν να προχωρήσεις στο είδος/ύφος που θες.
Φυσικά θα μου πείτε, εδω μπαίνει ο παράγοντας “δάσκαλος - μέθοδος”. Μπορεί να υπάρχουν καλοί και κακοί δάσκαλοι, αλλά επειδή η μέθοδος του ωδείου έχει το “σμίλεμα αιώνων” εγγυάται σε μεγαλύτερο βαθμό το αποτέλεσμα, διότι σε όλα τα ωδεία η μέθοδος, η ύλη κλπ για ένα κλασικό όργανο είναι ίδια (και με τη βούλα του υπουργείου), μένει μόνο ο παράγων “δάσκαλος”. Ενώ στο ιδιωτικό μάθημα “ρισκάρεις” και στα δυο.
Το οτι οι κλασικες σπουδες ειναι πιο “ολοκληρωμενες” ισχυει απο γραφειοκρατικης αποψης (το πτυχιο κ το διπλωμα της κλασικης ειναι αναγνωρισμενα απο το υπουργειο, ενω για ηλεκτρική κιθάρα, λαϊκή κιθάρα, μπουζούκι, κλπ φερουν απλα το ειδικο βαρος του ωδειου που τα δινει) και αν μιλάμε για ένα πολύ μικρό παιδάκι που δεν έχει αναπτύξει ακόμα προσωπική προτίμηση στη μουσική, να πει οτι “θέλω να παίξω ροκ/ρεμπέτικο/ποπ κλπ”.
Αν το υπουργείο αναγνωρίσει πτυχίο για μπουζούκι πχ, όποτε θα ορίσει και θα επιβάλλει μια ύλη, εξετάσεις για πτυχίο/δίπλωμα κλπ, θα μιλάμε για το “σμίλεμα αιώνων” όπως στα κλασικά όργανα? Αν ναι, τότε είμαστε ηλίθιοι γιατί περιμένουμε την έγκριση της κρατικής γραφειοκρατίας για ένα ζήτημα Τέχνης και Τεχνικής, που εφόσον μας ενδιαφέρει να μετάσχουμε σε αυτή, θα έπρεπε να το έχουμε ψάξει μόνοι μας. Αν όχι, τότε καταλήγουμε ότι ανεξαρτήτως ύφους/ρπερτορίου ή ακόμα και οργάνου, κάθε επίδοξος μουσικός πρέπει να μάθει ένα όργανο της (αναγνωρισμένης) κλασικής δυτικής ορχήστρας με το αντίστοιχο ρεπερτόριο, ώστε να “μπορεί να ανταπεξέλθει” στα υπόλοιπα. Δηλαδή αυτός που θέλει μπουζούκι να ξεκινήσει πρώτα με 5 χρόνια μαντολίνο, αυτός που θέλει ούτι με… (τι άραγε?) κλπ. Αφήνω στην κρίση του καθενός το κατά πόσο αυτό έχει νόημα.
Η εκμάθηση ενός μουσικού οργάνου σε καμμια περιπτωση δεν ειναι φαση “θα λυσω πρωτα ολες τις δυσκολες ασκησεις απο το πανεπιστημιακο συγγραμμα της φυσικης, και μετα θα παω στο σχολικο βιβλιο που αυτο με ενδιαφερει, και θα πεταω”. Ειναι λαθος προσεγγιση αυτη. Δεν ειναι η κλασικη κιθάρα η δυσκολη και οι αλλες οι ευκολες, οποε αν τα καταφερω με τη δυσκολη, μετα θα πεταω. Ειναι απλα διαφορετικες και σχεδιασμενες για αλλα ρεπερτορια. Αντιστοιχα ενας πολυ σπουδαγμενος κλασικος θα πρεπει να κατσει να μαθει τεχνικές της ηλεκτρικής πχ που δεν τις ξέρει αν θέλει να εμβαθύνει, οπως και ο έμπειρος ηλεκτρικος τις αντιστοιχες της κλασικης που δεν ξερει.
Κάθισα και είδα όλη τη συνέντευξη και έχω 2 παρατηρήσεις:
-Οι ερωτήσεις ήταν για γέλια και ο δημοσιογράφος εκνευριστικός. Αυτό βέβαια δε μου κάνει καμία εντύπωση , καθώς είναι το αναμενόμενο.
-Οι απόψεις του Λ. Καβάκου για τη μουσική παιδεία στην Ελλάδα, για τη λαική μουσική και για την προέλευση της ελληνικής μουσικής, μου έδωσαν την εντύπωση ενός πλανεμένου ανθρώπου. Αυτό που κατάλαβα, με το μικρό μου το μυαλό, είναι πως δεν του έχει «επιτραπεί» ποτέ να δει πέρα από τα όρια αυτού που αντιπροσωπεύει και διαπρέπει.
Διαφωνώ με τους χαρακτηρισμούς ει βάρους του.
Μου φάνηκε καλοπροαίρετος ,οπότε νομίζω πως τώρα το καλοκαίρι, μερικές μερούλες στον Αγιο Λαυρέντιο, στις Μουσικές Αυλές της Ικαρίας, στο Χουδέτσι κλπ, θα του αλλάξουν τη γνώμη.! 
Του καθενός οι απόψεις σχετίζονται με τις εμπειρίες του. Η δική μου είναι ότι δεν ξεκίνησα μουσική μικρός (αν το είχα κάνει, προφανώς θα ήταν κλασική) και τώρα βλέπω τις ελλείψεις. Η δική σου είναι άλλη.
Λοιπόν, ως προς τα ερωτήματά σου:
Θέλει το παιδί σου, ή ένα γνωστό σου παιδί, να μάθει μπουζούκι; Θα γράψεις στο ρεμπέτικο φόρουμ και θα πάρεις πληροφορίες για δασκάλους. Η (αντίστοιχη της κλασικής) συμπυκνωμένη εμπειρία της λαϊκής βρίσκεται στους μουσικούς τους ίδιους. Η έρευνα στο φόρουμ, ή οπουδήποτε αλλού, θα είναι για να βρεις ποιος τέτοιος μουσικός ξέρει και από δασκαλίκι. Είναι ζήτημα τύχης να βρεις κάποιον που θα ξέρει να σου συστήσει κάποιον.
Φυσικά, υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες να κάνεις τη δουλειά σου και να μείνεις πάρα πολύ ικανοποιημένος. Αλλά αυτό δεν είναι σύστημα εθνικής κλίμακας, είναι μπαλωματική… (Τώρα θα μου πεις: και στο σχολείο, που είναι εθνικής κλίμακας σύστημα, τον πραγματικά καλό δάσκαλο πάλι κατά τύχη θα τον πετύχεις.)
Η παραδοσιακή μουσική δεν είναι ρεπερτόριο και τεχνική. Είναι μια διαδικασία. Οι στουντιακές (ή και λάιβ) ηχογραφήσεις αποτελούν φωτογραφική αποτύπωση στιγμιοτύπων, και μπορεί να τις κάνει ένας μουσικός που ξέρει ρεπερτόριο και τεχνική, αλλά δεν αποτελούν παραδοσιακή μουσική.
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 16:18 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 15:26 —
Στο πρώτο μισό του παραπάνω μηνύματός μου, να προσθέσω και την 4η παράγραφο από το #53 του Αντουάν, που λέει πιο συμπυκνωμένα και σαφέστερα το ίδιο που προσπαθούσα ν απω κι εγώ. Το διάβασα μετά.
Θα συμφωνήσω 100%!!!
Ο Καβακος χαϊδευει τα αυτιά των αστων που τον ακούνε και τον στηρίζουν, με έναν λόγο μεταξύ εθνικής ανάτασης και εθνικής μουσικής Σχολής τύπου Καλομοιρη…
Υπάρχουν και άλλοι καλοί βιολιστες που αγαπούν και μελετούν και στηρίζουν το λαϊκό πολιτισμό.
Κρίμα, ως προσωπικοτητα με απογοήτευσε. Κι ένας καλλιτέχνης δεν είναι μόνο η τεχνική κι η μουσική του…
Είναι και η εποχή του και οι απόψεις του