Λάκης Λαυτσής-CD "ΚΑΣΤΡΟ"

Επικαιρότητα
1

Ο εκπληκτικός δεξιοτέχνης μπουζουξής Λάκης Λαυτσής κυκλοφόρησε πρόσφατα ένα Cd με οργανικά κομμάτια σε ύφος μπαρόκ, όπου το μπουζούκι συνοδευόμενο από κλασσικά όργανα, (βιολιά κλπ) αποδίδει συνθέσεις του, καθαρά “κλασσικής” αντίληψης.
Ο Λάκης μετά από συνεργασίες του στα πάλκα με τα μεγαλύτερα ονόματα του λαικού στερεώματος και χωρίς να απαρνιέται την λαική φύση του οργάνου δίνει μια άλλη, δυτικότροπη, οπτική γωνία που αναδεικνύει το ταλέντο του και την υψηλή αισθητική του. Ακούστε το ως κάτι διαφορετικό και ως επιτομή δεξιοτεχνικής αρτιότητας (μπουζουξήδες πιάστε δουλειά…).
Ιδιαίτερα κολακευτικά τα σχόλια (στο συνοδευτικό έντυπο) των Κώστα Παπαδόπουλου, Χρήστου Νικολόπουλου (με τον οποίο ο Λάκης συνεργαζόταν το χειμώνα στη “Σφεντόνα” και τώρα σε συναυλίες), Μαμαγκάκη, Φακανά κ.α.
Το Cd κυκλοφορεί από την εταιρεία “ΔΙΚΤΥΟ” και διανέμεται από την “Universal” στα δισκοπωλεία της Αθήνας και όλης της Ελλάδας.

ΥΓ. Πρός το παρόν και μέχρι να προωθηθεί παντού, το cd διατίθεται από το Music Corner (Εμμ. Μπενάκη και Πανεπιστημίου-Αθήνα)

2

http://www.laftsis.gr

3

Από την ιστοσελίδα του Λαυτσή.
Είναι το εργαστήριο του Βαρλά. Κοιτάξτε “τάξη”. Μιλάμε για το ορισμό της λέξης “χύμα”. Οταν παλιότερα είχα “υποστηρίξει” τον Παναγιώτη για τον …άστατο χαρακτήρα του, είχα κάτσει κι είχα αναφέρει ένα σωρό λόγους. Αυτή η φωτογραφία τα λέει όλα!

4

από το μαγαζί του Παναγιώτη, με τον Λάκη. Τα σχόλια περισσεύουν.

http://www.youtube.com/watch?v=FxeO71BAJrI

5

Ο επιφανής δεξιοτέχνης Λάκης Λαυτσής συνεχίζει στον ολισθηρό και ακανθώδη δρόμο που τραβά τα τελευταία χρόνια προσπαθώντας να αποδώσει με σοβαρότητα και επάρκεια κλασσικά έργα μπαρόκ με το μπουζούκι του. Όλως ασυνήθιστο και απροσδόκητο μίγμα το νέο σι-ντι με έργα Vivaldi, Handel, δικά του… Το τελευταίο κομμάτι του μαέστρου Pal Nemeth (παραλλαγές) χρησιμοποιεί μια μελωδία, που βρέθηκε γραμμένη σε επιτύμβια στήλη στην Μικρά Ασία και την αναπτύσσει, παραλλάσσει, δίνοντας ενίοτε ύφος μακεδονίτικο, βαλκανικό-ελληνικό… Ενδιαφέρον και ιδιαίτερα δυναμικό!!!

Ο συγκεκριμένος δίσκος πρόκειται για ζωντανή ηχογράφηση συναυλίας που δόθηκε στην Ουγγαρία. Ο Λαυτσής συνοδεύεται από την Savaria Orchestra, που ειδικεύεται στο ύφος μπαροκ και παίζει με όργανα εποχής. Ο Λάκης, όπως πάντα, αποδεικνύει το προφανές και αυτονόητο. Ότι είναι σοβαρός, επιμελής, άρτιος τεχνίτης και έχει καλαισθησία. Οδηγεί πάντα στα όρια, ως οδηγός αγώνων. Ακολουθεί παράλληλο δρόμο με αυτόν που ο Σκαλκώτας και ο Καλομοίρης τράβηξαν, θέλοντας να επιτύχει προσέγγιση της δυτικής αρμονίας με την ελληνική-ανατολική πολιτισμική παράδοση. Πιστεύει αυθεντικά ότι το μπουζούκι μπορεί να ακολουθήσει και εντελώς άλλη ρότα από την γνωστή μέχρι σήμερα.

Σε κάθε περίπτωση, ακόμη και εάν κάποιος διαφωνεί με τις επιλογές του, δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει και επιδοκιμάσει το πάθος, την σχεδόν θρησκευτική πίστη ενός μουσικού σε αυτό που κάνει, που λατρεύει, που υποστηρίζει χωρίς εκπτώσεις και υποχωρήσεις… Ομοίως, η δεξιοτεχνία του είναι αξιοθαύμαστη και αποτελούν πάντοτε οι εκτελέσεις του απαιτητικές τεχνικές ασκήσεις για όποιους επιθυμούν να εξελίξουν το επίπεδο τους στο όργανο.

Εύχομαι καλή συνέχεια και περιμένω να ακούσω στο μέλλον ίσως περισσότερα ελληνοπρεπή έργα σύνθεσης δικής του, με δυτική αντίληψη και κλασσική ορχήστρα…

6

Άκουσα από το σύνδεσμο του #2, τη σπουδή Castle Opus 1 – Etude No 1. Αν αφήσω έξω από την κριτική τα τμήματα όπου παίζει η (δυτική) ορχήστρα, το καθαρά μπουζουκίσιο σόλο όχι μόνο δεν μου λέει τίποτα αισθητικά, αλλά και δεν μπορώ να βρώ που θα μπορούσε να υπάρξει έστω υπόνοια ότι το έργο έχει ελληνοπρέπεια. Επίσης, Παναγιώτη, δεν ξέρω τι πιστεύεις είτε εσύ είτε ο κ. Λαυτσής αλλά η δική μου άποψη είναι ότι Σκαλκώτας, Καλομοίρης και όσοι άλλοι προσπάθησαν, τραβώντας κάποιο δρόμο λίγο πριν και μέχρι λίγο μετά από τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, να επιτύχουν προσέγγιση της δυτικής αρμονίας με την ελληνική – ανατολική πολιτισμική παράδοση, δεν κατάφεραν τίποτα απολύτως, εκτός αν θεωρήσουμε ότι κάποιες ενορχηστρώσεις τους σε ελληνικούς χορούς, επειδή κράτησαν ονόματα όπως Τσάμικος, Πεντοζάλης κλπ, είναι πειστικά ελληνοπρεπείς. Μάλλον για προσπάθειες να απαλειφθεί η ελληνικότητα των κομματιών μέσω της δυτικής αρμονίας και γενικότερης προσέγγισης μου φαίνονται και οπωσδήποτε, δεν νομίζω να υπήρξε έστω ένας Έλληνας που να χόρεψε ελληνικό χορό βάζοντας στο πικάπ να παιχτεί κάποια από αυτές τις ενορχηστρώσεις.

Το κατάφεραν όμως αυτό το (όντως πολύ δύσκολο) εγχείρημα θαυμάσια οι μουσικοί που όλοι μας θαυμάζουμε, τραβώντας το δρόμο του ρεμπέτικου, και μάλιστα εκείνες τις εποχές ακριβώς. Και επέδειξαν πράγματι πάθος και σχεδόν θρησκευτική πίστη σε αυτό που έκαναν, χωρίς εκπτώσεις ή υποχωρήσεις και με δεξιοτεχνία αξιοθαύμαστη, αποδίδοντας με σοβαρότητα και επάρκεια τα κλασικά έργα του ρεμπέτικου με το μπουζούκι τους.

7

Κατ’ αρχήν, έχω την εντύπωση ότι η συγκεκριμένη δουλειά έχει ξανασυζητηθεί. Να σας πω την αμαρτία μου δεν τον ήξερα τον Λαυτσή, βλέποντας όμως το βίντεο (αυτό που λέει και ο Νίκος) νομίζω ότι από την ίδια σειρά έχω δει κι άλλα σε άλλη συζήτηση.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι όποιος επιχειρήσει μια τέτοια υπέρβαση θα αντιμετωπιστεί από κάποιους με ιδιαίτερη επιφύλαξη. Εκτός από τον Νίκο Π., είμαι κι εγώ ένας από τους επιφυλακτικούς. Παρά ταύτα χαίρομαι να βλέπω ότι άλλοι εκφράζονται τόσο θετικά. Πού ξέρεις, μπορεί να είναι καλό και να φταίω εγώ που δε μ’ αρέσει.

Στο ζήτημα της ελληνοπρέπειας όμως έχω να σχολιάσω ότι όχι απλώς δε διακρίνω καμία, αλλά δε βλέπω και γιατί θα έπρεπε να επιδιωχθεί. Ένα υπάρχον έργο, αν δεν είναι ελληνικό, δεν είναι ελληνικό, πάει και τελείωσε! Πάρα πολλοί Έλληνες μουσικοί έχουν αφιερώσει τη ζωή και την τέχνη τους στο να υπηρετούν ξένες παραδόσεις, και συγκεκριμένα εκείνην της έντεχνης δυτικής μουσικής. Δε βλέπω κανένα πρόβλημα σ’ αυτό. Μάλλον ούτε κι εκείνοι, αφού δεν επιδιώκουν να αλλάξουν τον προσανατολισμό των έργων. Αυτά είναι τα έργα, και αυτά παίζουν κι αυτοί. Αν δεν τους άρεσαν, αν ήθελαν να παίξουν κάτι πιο εληνικό, θα έπαιζαν κάτι πιο ελληνικό και όχι αυτά!

Τώρα, οι εθνικές σχολές είναι άλλο πράγμα. Εκεί έχουμε συνθέτες, όχι ερμηνευτές. Η γνώμη μου είναι ότι όχι μόνο οι Έλληνες αλλά και οι συνθέτες άλλων΄εθνικών σχολών, έχοντας ως δεδομένο ότι η Μουσική (η σοβαρή, υψηλή Μουσική, η παγκόσμια Μουσική) είναι μία, η Δυτική, προσπάθησαν να προσθέσουν στο ψηφιδωτό αυτής της Μιας Μουσικής την ψηφίδα του έθνους τους. Με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτυχία. Για μας σήμερα είναι λογικό ότι εκείνοι τότε, μεταφράζοντας έναν ελληνικό λαϊκό χορό στη γλώσσα της Μιας Μουσικής, πιο πολύ αφελλήνισαν το πρωτότυπο παρά έδωσαν ελληνικό άρωμα σε μια παγκόσμια μουσική.

Σήμερα όμως όλο και κερδίζει έδαφος η άποψη ότι δεν υπάρχει μία μόνο άξια λόγου μουσική αλλά πολλές. Η μονοκρατορία της Δυτικής Μουσικής έχει κλονιστεί. Ήδη από δεκαετιών η τζαζ αντιμετωπίζεται ως εξίσου σοβαρή μουσική, και άλλες παραδόσεις ή νέες προτάσεις επίσης διεκδικούν τη θέση τους στη χορεία των παγκόσμιων σοβαρών μουσικών. Συνεπώς παρέλκει πλέον η προσπάθεια του να μεταφράσεις κάτι το ελληνικό (ή τούρκικο ή κινέζικο) στη Δυτική μουσική γλώσσα, αφού πλέον υπάρχει πολυγλωσσία.

(Για να γίνει αντιληπτή αυτή η διαφορά αντιλήψεων ανά τις εποχές, αρκεί να πούμε ότι αρχικά Μουσικολογία εσήμαινε τη θεωρητική σπουδή της έντεχνης δυτικής μουσικής, και κάποια στιγμή εμφανίστηκε και η Εθνομουσικολογία που ασχολούνταν με τη θεωρητική σπουδή όλων των άλλων μουσικών του κόσμου. Σήμερα οι δύο όροι εξακολουθούν να σημαίνουν διαφορετικα΄πράγματα μεταξύ τους, αλλά μια τέτοιου είδους διαφοροποίηση, από τη μια η δυτική και από την άλλη όλες οι συγκαταβατικά συμπαθητικές προσπάθειες του κάθε ιθαγενούς, έχει σαφώς ξεπεραστεί.)

8

Σε αυτό θα ήθελα να απαντήσω γιατί έπαιξα 5 χορούς Σκαλκώτα απόψε.
Εδώ νομίζω τα έχουμε μπλέξει τα πράγματα. Φυσικά το ότι σε κάποιους η δουλειά του Σκαλκώτα δεν λέει τίποτα, είναι απολύτως σεβαστό. Αν λέμε όμως ότι ένα κλασικό έργο με όνομα Αρκαδικός ή Τσάμικος έχει αποτύχει γιατί δεν μπορούμε να το χορέψουμε,νομίζω βλέπουμε την μουσική αυτή με λάθος οπτική γωνία. Ναι και o Bach έγραψε Courante, Sarabande, Loure, Minuet, gigue και άλλες συνθέσεις με ονόματα μεσαιωνικών χορών…και η αλήθεια είναι ότι δεν νομίζω ότι χορεύονται πολύ καλά.
Μήπως θεωρεί κανείς χορευτική την μουσική του Piazzolla ; όλοι ξέρουμε ότι ταγκό έπαιζε ο άνθρωπος.
Υπάρχουν δεκάδες παραδείγματα συνθετών που συμπεριέλαβαν την μουσική του τόπου τους στο έργο τους όχι όμως γιατί ήθελαν να γράψουν λαϊκή/παραδοσιακή μουσική αλλά γιατί το να εκφραστείς ως συνθέτης με μουσικό λεξιλόγιο που σου είναι γνώριμο είναι ίσως …αυτονόητο. Τι καλύτερο ως υλικό;Το να αναγνωρίζεις τις ρίζες σου ως συνθέτης δεν έχει να κάνει με το πόσο καλή παραδοσιακή μουσική μπορείς να γράψεις. Αν ήθελε ο Σκαλκώτας να γράψει έναν συρτό για να τον παίζει ο ίδιος στο βιολί του στην ταβέρνα νομίζω θα το είχε κάνει αλλιώς. Ο Τσάμικος χορός στην σύνθεση “Τσάμικος” του Σκαλκώτα είναι όσο αντιληπτός όσο θέλει ο ίδιος, για λόγους που εκείνος αποφάσισε. Ας μην κρίνουμε όμως την αξία μιας κλασικής σύνθεσης με κριτήρια παραδοσιακής μουσικής γιατί δεν έχει ιδιαίτερο νόημα νομίζω.

Λίγα ακόμα για τον Σκαλκώτα: Επιστρέφοντας απο το Βερολίνο το 33, ασχολήθηκε για κάποιο καιρό με την καταγραφή Ελληνικής παραδοσιακής μουσικής. Δεν έχω ιδέα τι απέγιναν οι καταγραφές αυτές αλλά μαζί με συνθέτες όπως ο Καλομοίρης ανέλαβαν να γράψουν σε παρτιτούρες ηχογραφήσεις από το αρχείο Μ. Μερλιέ .Δεν είναι παράλογο νομίζω να επηρεαστεί το έργο του λοιπόν από τέτοιο υλικό αφού το μελετούσε.

1 «Μου αρέσει»
9

Θα συμπληρώσω στο θέμα ότι πρόκειται για το δεύτερο σιντί του Λ.Λαυτσή (με τίτλο “bouzouki in baroque style”) και όχι για το πρώτο (με τίτλο “κάστρο”).

Όσον αφορά τις διαφωνίες και τις ενστάσεις που διατυπώθηκαν θα πω ότι το ρεμπέτικο είναι το σημείο αναφοράς όσων γράφουμε σε αυτό το site. Εγώ προσωπικά έχω σπουδάσει 6-7 χρόνια κλασσική κιθάρα και αρμονία (χωρίς να πάρω πτυχίο) αλλά κόλλησα μανιωδώς και πορεύομαι με το ρεμπέτικο από πολύ νωρίς χωρίς να μιμηθώ τους συνομήλικους μου ή να ακολουθήσω καμία άλλη παραίνεση ή καθοδήγηση από το οικογενειακό ή κοντινό περιβάλλον. Ποτέ δεν ακολούθησα τον συρφετό και πάντοτε έκανα αυτό που πίστευα. Ωστόσο, η μουσική που λατρεύω δεν είναι λόγος και εφαλτήριο για να μισώ και να πολεμώ τους άλλους ακροατές και μουσικούς που αγαπούν τη jazz, τα latin, την κλασσική, τα δημοτικά, τα ινδικά. Έχω περάσει τους φανατισμούς μου αλλά ως παιδικές ασθένειες τους ξεπέρασα… Σε αυτό το ελευθεριακό πλαίσιο, ο κάθε μουσικός μπορεί να πειραματίζεται, να δοκιμάζει, να παίζει ηπειρώτικα με μπαγλαμά, νησιώτικα με μπαλαλάϊκα, ρεμπέτικα με κόρνο κ.λπ. Δεν θα του δώσω εγώ πιστοποιητικό φρονημάτων ή έγκριση για να επιτύχει ή αποτύχει σε αυτό που γουστάρει να κάνει. Ανεξαρτήτως εάν μου αρέσει ή όχι. Εξάλλου και το κλαρίνο φυτευτό από τους Βαυαρούς στην ελληνική παράδοση ήταν και το ακκορντεόν φερτό από αλλού ήταν και τα σουίνγκ του Χιώτη απέξω ήρθαν!!! Όλα όμως έδεσαν, πέτυχαν, αγαπήθηκαν από τον λαό…

Διατηρώ φιλίες με μουσικούς από άλλους μουσικούς χώρους και σέβομαι και θαυμάζω την δουλειά τους, την άνεση, την μελέτη, την εργατικότητα τους και τις δυνατότητες τους να παίζουν πράγματα που θα ήθελα τέσσερις ζωές για να φτάσω. Ασφαλώς, οι αρετές τους δεν μπορούν να λειτουργήσουν στην ταβέρνα ή το πανηγύρι. Το ίδιο και ο Mozart, o Scarlatti, o Benny Goodman κ.α δεν θα λειτουργήσουν σε κυκλαδίτικο γάμο, σε ηπειρώτικο πανηγύρι, στην ταβέρνα για να συνοδεύσουν το κρασάκι και το μεζεδάκι. Δεν σημαίνει ότι είναι όμως ατάλαντοι και καλαμπόρτζηδες… Ας δούμε λίγο και τον Benny (τώρα που το 'φερε η κουβέντα) και ας μην μοιάζει στον Γιαούζο και τον Καρακώστα!!! Ιδού: http://www.youtube.com/watch?v=rl8jXhh3Khg Φοβερός έτσι;;; Και λίγο Scarlatti (Alesandro όχι Domenico!!!): http://www.youtube.com/watch?v=g5hAe8jsYAc

Είναι λοιπόν εξαιρετικά δύσκολο και απαιτητικό να συλλάβεις στο μυαλό σου ένα ολόκληρο συμφωνικό έργο, όπως έκαναν ο Μπετόβεν και ο Μότσαρτ και να συνδυάσεις πολλές φωνές και μελωδικές γραμμές δίνοντας ένα τέλειο αποτέλεσμα… Και ο ίδιος ο Μάρκος θα παραδεχόταν ότι “είναι ωραίος ο μάγκας” που έφτιαξε ένα τέτοιο δύσκολο έργο…

Ο Λαυτσής λοιπόν μπορεί να ακολουθεί ότι επιλογή θέλει και θα αγαπηθεί ή όχι η τέχνη του. Δεν είναι έγκλημα πάντως να παίζεις ωραία κλασσικά έργα ασχέτως εάν δεν είναι ελληνικά και δεν εντάσσονται στην λαϊκή διασκέδαση. Σημασία έχει να σέβεσαι το παρελθόν και την καταγωγή σου και να μην γίνεσαι γενίτσαρος. Ο Λάκης δεν έχει έπαρση ή κόμπλεξ, είναι σεμνός, νοικοκύρης στη δουλειά, μελετά με θρησκευτική ευλάβεια ιερομανάχου, παίζει αυτό που αγαπάει και δεν αποκλείει τα λαϊκά που έχει παίξει με επιτυχία δίπλα σε όλα σχεδόν τα μεγάλα ονόματα του λαϊκού πάλκου.

Κλείνω θυμίζοντας μια ατάκα από ρεμπέτικο τραγούδι: “Γεια σου Μάρκο μου Καρούζο” - “Γεια σου Ρούκουνα Κεπούρα”.
Ιδού λοιπόν τί εκτιμούσαν ο Ρούκουνας και ο Βαμβακάρης:

Jan Kiepura (o sole mio) http://www.youtube.com/watch?v=L0Ge4ZZjNSg

Και ο συγκλονιστικός, ανατριχιαστικός ναπολιτάνος Ενρίκο Καρούζο: http://www.youtube.com/watch?v=aef9DGvZ8Qo

Είμαι βέβαιος ότι τώρα μας βλέπουν και γελάνε που διαφωνούμε για λεπτομέρειες: Τους βλέπω με την φαντασία μου, κάθονται δίπλα στον Νούρο και τον Νταλγκά, συναγωνίζονται και κάνουν όλοι μαζί φοβερή παρέα στον παράδεισο…

10

Δεν έχω να προσθέσω τίποτε καινούριο στην κουβέντα μιας και συμφωνώ με την οπτική του alk και του tritsibida, ειδικά όσον αφορά τον Σκαλκώτα ο οποίος αδικήθηκε τόσο πολύ όσο ζούσε που καλό θα ήταν να μην τον αδικούμε και μετά θάνατον. Με αφορμή όμως τα λεγόμενα του tritsibida θα φέρω ένα ακόμα παράδειγμα, αυτή τη φορά αντίστροφο. Δείτε το παρακάτω κομμάτι του Benny Goodman και δώστε προσοχή στο “ιντερλούδιο” από το 01:47 ως το 02:25 περίπου: http://www.youtube.com/watch?v=_vNwOmKfJSA

Τα cd του Λαυτσή δεν τα έχω και όσα δείγματα άκουσα δεν μ’ άρεσαν ιδιαίτερα. Και τι μ’ αυτό όμως; Αυτό που έχει σημασία είναι ότι βλέπω μια προσπάθεια συνειδητοποιημένη εκ μέρους του καλλιτέχνη και αυτό δεν μπορώ παρά να το σεβαστώ. Τα υπόλοιπα είναι θέμα προσωπικού γούστου.

12

Ρεμπέτικα με κόρνο; Τι αηδίες…

Με τρομπόνι (ολκωτό) και τρομπέτα, μάλιστα!

13

ξεκινάς απο τσίρκο και οταν σοβαρευτείς, ισως βρεις δουλειά σε πατάρι :blush:

14

Οι συγκεκριμένοι τύποι (δεν τους ξέρω, εκτός από αυτή τη σειρά των 5-6 βίντεο από ένα παλιό εντελώς μικρό λάιβ), παρά το χιούμορ τους, είναι πολλά κιλά σοβαροί. Δεν το λέω ειρωνικά.