Κύπρος Ιούλιος 1974

Επειδή πολύ Ιστορία έχω διαβάσει στο forum, επειδή μετείχα εν μέρει στα γεγονότα, κι επειδή όταν τα θυμάμαι (πλησιάζει επέτειος) ο κόμπος ανεβαίνει ψηλά στο λαιμό και σφύγγει δυνατά, θα ήθελα να διαβάσω οτιδήποτε για το θέμα από τους φίλους και τα μέλη του forum.:080:

Φίλε Νικήτα…ξύνεις πληγές. Έχουν γραφτεί πολλά και έχουν ειπωθεί ακόμα περισσότερα για το θέμα.

Δεν θεωρω εαυτόν, τον πλέον αρμόδιο να απαντήσει " ποιός φταίει και τι αλήθεια έγινε ". Σ’ αυτό, όπως προείπα, έχουν απαντήσει άλλοι, περισσότερο κατατοπισμένοι.

Βρέθηκα να συνομιλώ, αρκετά χρόνια πριν, μ’ έναν απο τους Ελλαδίτες στρατιώτες που υπερασπίζονταν το νησί και το μόνο που χαρακτηριστικά θυμάμαι, είναι αφ’ ενος η λεπτομερής περιγραφή του τραυματισμού του, το μετέπειτα " ξήλωμα " που έφαγε (!) και αφετέρου το παράπονο που είχε για την μη πρόσκλησή του σε κάποια τηλεοπτική εκπομπή. Ήθελε, όπως έλεγε, να μιλήσει και να πει την αλήθεια για τα γεγονότα.

Είδα 125 εμφανίσεις και κανένας δεν βρέθηκε να πει κάτι? Πικρία. Ούτε χρόνια πολλά, να τη χαιρόμαστε? Από ανέκδοτα όμως σκίζομε. Αν δεν κοιτάζομε κατάματα την Ιστορία που ζούμε και δεν της δίνομε την πρέπουσα σημασία…καήκαμε.:106:

Τι να πούμε, φίλε Νικήτα;
Πονάει το θέμα…ανοικτή πληγή για όλους μας είναι, μη νομίζεις πως είναι από αδιαφορία.

Έβαλα στο θέμα “Οπτικοακουστικό αρχείο της ΕΡΤ” το ντοκυμαντέρ με τίτλο “Αττίλας”.

Η Κύπρος είναι μια θλιβερή ιστορία με πολλές προεκτάσεις και παρασκηνιακές διεργασίες (όπως άλλωστε και κάθε ιστορικό γεγονός). Θα ήταν ωφέλιμο κάποια στιγμή να υπάρξει ένας τόμος με τις προσωπικές μαρτυρίες στρατιωτών και πολιτών- και των δύο μερών- σχετικά με αυτό που έγινε τότε. Εξάλλου, η προφορική ιστορία πάντοτε προσφέρει μια πολύ χρήσιμη οπτική για τα γεγονότα, ανεξαρτήτως αν είναι μεροληπτική ή όχι. Το ζήτημα είναι πως χρησιμοποιούμε τις αφηγήσεις σε συνδυασμό με τις υπόλοιπες πηγές. Θα είναι μια φοβερά σύνθετη και χρονοβόρα έρευνα σίγουρα, αλλά είναι κάτι το οποίο πρέπει να γίνει. Κάθε σύγχρονο ιστορικό γεγονός χρειάζεται τους εν ζωή αφηγητές του. Και μιλάω σαν ένας άνθρωπος που έχει το σπίτι του στα κατεχόμενα…

Τι να χαιρόμαστε φίλε Νικήτα, την μισή Κύπρο? να είμαστε ευχαριστημένη, δηλαδή, που μας έμεινε και η μισή?
Εγώ γεννήθηκα λίγο μετά από την εισβολή και δεν έζησα το κλίμα, αλλά αυτό που ξέρω (όχι από τα σχολικά βιβλία πάντως), είναι ότι μας έπιασαν στον ύπνο οι τούρκοι, με τις πλάτες των “συμμάχων” φυσικά!!!:mad:
Να είναι καλά οι “φίλοι” μας οι άγγλοι. Τι καλά παιδιά που είναι!!!

Κι εμείς μια ζωή υποταγείς :109:και συνεργάσιμοι…:079:

Βεβαίως και να χαιρόμαστε που έμεινε κάτι παραπάνω από τη μισή Κύπρο, Δημήτρη. Με αυτά που κάναμε (κάναμε, ναι, η χούντα ήταν το επίσημο ελληνικό κράτος) η διεθνής κοινή γνώμη θα ανεχόταν αρκετά εύκολα πλήρη κατοχή του νησιού από τους Τούρκους. Ωραία και αναγκαία τα αυτοκόλλητα με την αιμάσσουσα Κύπρο και το σλόγκαν «δεν ξεχνώ» αλλά να μην ξεχνάμε και τον ανεκδιήγητο Σαμσών, την προηγηθείσα γενναία επίθεση με τάνκς του ελληνικού στρατού και την καταστροφή του αρχιεπισκοπικού μεγάρου, καθώς και την κυβερνητική ανακοίνωση «Ο Μακάριος είναι νεκρός».

Εκείνο που με παραξενεύει είναι γιατί κανείς, μα κανείς, δεν ασκεί έστω και τώρα πίεση να ανοίξει ο φάκελος. Είχαμε τότε όλοι κυριολεκτικά λουφάξει όταν ο Καραμανλής, μέσα σε 24 ώρες, είδε προσωπικά όλους τους αρχηγούς πολιτικών κομμάτων και όλοι, του ΚΚΕ μη εξαιρουμένου, συμφώνησαν ότι δεν πρέπει να ανοιχτεί ο φάκελος. Και όταν, μετά από 20 χρόνια, άνοιξαν τα αρχεία του βρετανικού Υπουργείου Εξωτερικών, δεν βρέθηκε τίποτα που σημαίνει ότι τα σχετικά στοιχεία δεν κρίθηκαν από τους Άγγλους δημοσιοποιήσημα.

Γιατί εξαφανίστηκε το αρχικό μήνυμα μαζί με το ντοκυμαντέρ, πριν προλάβω να το δώ;

Ο Φάκελος της Κύπρου δεν άνοιξε, όμως πηγές έχουμε πια, ακόμα και από τα αρχεία του Υπουργείου Εξωτερικών της Αγγλίας, τα οποία έχουν δημοσιευτεί και είναι άκρως διαφωτιστικά.
Από το Σεπτέμβρη του '45 η Μεγάλη Βρετανία απέρριψε το αίτημα της Κύπρου για ανεξαρτητοποίηση του νησιού και Ένωσή του μετά - από δημοψήφισμα - με την Ελλάδα.
Σε άκρως απόρρητη επιστολή, συνοδευόμενη από μνημόνιο που συντάχθηκε από κοινού με τα Υπουργεία Αποικιών και Εξωτερικών της Μ. Βρετανίας λεγόταν πως το στρατιωτικό πλεονέκτημα της κατοχής της από τους Άγγλους είναι σαφέστατα προτιμότερο από οποιαδήποτε άλλη πρόταση που υποβλήθηκε (όπως από την αποχώρηση των Άγγλων από το νησί και από την ταυτόχρονη παραχώρηση βάσεων οπουδήποτε στο νησί και στην Ελλάδα) και ότι έπρεπε πάσει θυσία να διατηρηθεί η αποικιοκρατία στην Κύπρο.

Το άκρως αποκαλυπτικό αυτό έγγραφο καταγράφει με κάθε λεπτομέρεια τη στρατηγική σημασία διατήρησης της Κύπρου ως Βρετανικού εδάφους.
Από αυτό φαίνεται ότι οι Βρετανοί, για το θέμα της Κύπρου, κινούνταν καθαρά με βάση γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά κριτήρια. Δεν είχαν κανένα λόγο να μη δηλώσουν ξεκάθαρα ότι δεν θα βοηθούσαν την Ελλάδα σε περίπτωση πολέμου και ότι η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα δεν εξυπηρετούσε τα κοινά συμφέροντα ΗΠΑ-Βρετανίας.

Η επίσημη θέση της Ελλάδας τότε;
θυμίζω μόνο μια φράση που είχε πει ο “Γέρος της Δημοκρατίας” το 1950, στο
δήμαρχο της Λευκωσίας, Δέρβη:
“…Η Ελλάς αναπνέει σήμερον με δύο πνεύμονας, τον μεν αγγλικόν, τον δε
αμερικανικόν, και δι’ αυτό δεν ημπορεί, λόγω του Κυπριακού, να διακινδυνεύση
να πάθη ασφυξίαν…”

Τα υπόλοιπα είναι λίγο πολύ γνωστά…

Εθνικά υπερήφανοι από τότε.

Εγώ όμως δεν ρώτησα για τη θέση της Αγγλίας και της Αμερικής, που ήταν γνωστές. Για τον ελληνικό φάκελο ρώτησα, το φάκελο που περιέχει στοιχεία από το χειρισμό του θέματος από τον Ιωαννίδη. Επʼ αυτού τα απελευθερωθέντα στοιχεία του αγγλικού υπουργείου δεν λένε τίποτα.

Γιατί εξαφανίστηκε το αρχικό μήνυμα μαζί με το ντοκυμαντέρ;

Ιούλιος 1974. Ξεκινάμε γιά Κύπρο οπλίσμένοι σαν ¨αστακοί¨τρομάρα μας.Καπου στο Αιγαίο
το μέτάνοιωσαν , αλλαξαν οι διαταγές ,μας είπαν,ευτηχώς γιά μας ,300 παιδιά .Και λέω
ευτηχώς γιατί.Τά πυροβόλα στις κουτες με τα γράσα δεν είχαν διόπτρες.Οι μικροί αξιωματικοί
είχαν χεστεί …γιά λόγους ¨εσωτερικού εχθρού ¨οπως ψιθύριζαν.Οι μεγάλοι αξιωματικοί
τρέμαν τούς επίστρατους… ταινία Μέλ Μπρούκς …Τελικά μετά απο μέρες βγήκαμε σ΄ενα
νησί του Αγαίου να κηνηγάμε αγριοκουνελα για φαγητο.
Αν θέλουμε να μηλήσουμε για Κύπρο, πρέπει να πιάσουμε το νήμα απο την αρχή δηλ
αρχή της δεκαετίας του 50. Ταυτα και μένω.:106:

Νίκο, έχω την εντύπωση πως τα περισσότερα στοιχεία μας είναι ήδη γνωστά.
Οι ίδιοι οι Άγγλοι έβαλαν στο παιχνίδι τους Τούρκους, οι ίδιοι οδήγησαν σε όξυνση των σχέσεων τις δυο κοινότητες στο νησί.
Αν ο “Γέρος της Δημοκρατίας” δέχτηκε να παρακαθίσει σε συνομιλίες μαζί με την Αγγλία και Τουρκία - κατά υπόδειξή τους, παρά την αντίθετη προτροπή του Μακάριου - παραχωρώντας μ’ αυτό τον τρόπο δικαιώματα στην Τουρκία, τα οποία είχε ήδη χάσει με τη συνθήκη της Λωζάνης το 1878, δείχνοντας απόλυτη υποταγή… τι θα έκανε ένας Ιωαννίδης, ο οποίος εκ των πραγμάτων ήταν το εκτελεστικό τους όργανο;

(Αρχικό μήνυμα με ντοκυμαντέρ δεν έχω δει).

Δεν ηπάρχει πρόβλημα,θα ανοίξει το φάκελο της Κύπρου ο Χαρδαβέλας το φθινώπορο και θα μας τα πει όλα!!!

Ναι ,οταν τελειώσει το θέμα ¨Τι βλέπουν οι πεθαμένοι μεσα απ΄το κασόνι¨ισως ασχοληθεί:079:

Οι περιπέτειες της Κύπρου αποτυπώθηκαν, όπως ήταν φυσικό, και στη μουσική.

Ένα από τα τραγούδια αυτά, σε στίχους Κ. Βίρβου και μουσική Μπ. Μπακάλη ηχογραφήθηκε το '65 με τον Καζαντζίδη:
“Η Κύπρος είναι ελληνική”.

Καλοί μου φίλοι, παρακολουθώ όλα όσα ενδιαφέροντα γράφετε για το θέμα που άνοιξα. Θα ήθελα να κάνω δύο μικρές παρεμβάσεις. Η πρώτη αφορά το άνοιγμα του φακέλου της Κύπρου. Αναρωτιέται ο Νίκος Πολίτης γιατί δεν ανοίγει. Τι να ανοίξει φίλε Νίκο. Από όπου και να το πιάσει κανένας αυτό το θέμα μπάζει και βρωμάει από τα κατορθώματα της εξωτερικής πολιτικής της χώρας μας, από τη δεκαετία του 50 έως σήμερα. Ως διαρκές Ελληνικό κράτος, κοινοβουλευτικό και χουντικό, έχομε κάνει άνω κάτω όλες τις διεθνείς συνθήκες. Αυτό το γνώριζαν οι πάντες, μη εξαιρουμένου του ΚΚΕ, γι αυτό και το κορόϊδο. Ο Σύνδεσμος πολεμιστών Κύπρου, αγωνιζόταν από την ημέρα της ίδρυσής του για την αναγνώριση της θυσίας των πεσόντων, τραυματιών και αγνοουμένων. Η μόνιμη απάντηση των υπουργείων Αμυνας και Εξωτερικών μέχρι τον Αύγουστο του 2000 ( 26 χρόνια? ) όταν και δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ 1058/2000 Τεύχος Α’ η αναγνώριση “Ζώνη πρώσω”, ήταν πώς λόγω διεθνών συνθηκών το γεγωνός είναι ως μη γενόμενο. Έτσι εμφανιζόταν το τραγελαφικό, άνθρωποι γενημένοι 1952, 53 να ψευτοσυνταξιοδοτούνται ως πολεμιστές του 1940. Θαυματοποιό αυτό το κράτος φίλοι μου όπως και σε πολούς άλλους τομείς.
Η δεύτερη παρέμβαση αφορά Χαρδαβέλα, TV, δη μοσιότητα κλπ. Διακρίνω περιπαιχτικό λόγο. Αν κάνω λάθος, ζητώ συγνώμη. Αν όχι, την τρίτη -συγνώμη την πρώτη- εξουσία των ΜΜΕ την τρέμουν όλοι. Έστω και λόγω τηλεθέασης ή ή ή, καλοδεχούμενη καθε δημοσιοποίηση. Με το κατάληλο φιλτράρισμα ελπίζομε πάντα σε κάτι καλό.
Με την ευκαιρία να ευχαριστήσω την Ελένη για τα ενδιαφέροντα Ιστορικά. Τα ξαναλέμε.-

Με αποστροφές του τύπου “Η Κύπρος είναι Ελληνική” (το ίδιο και για τη Μακεδονία), είμαστε σε καλό δρόμο για αναγνώριση των δικαίων της φυλής από τη διεθνή κοινή γνώμη.

(Φυσικά, το σχόλιο δεν αναφέρεται στην Ελένη που άριστα έκανε και το επισήμανε).

Φίλε Νίκο, δεν καταλαβαίνω το σχόλιο σου. Θα ήθελες να επεκταθείς λίγο και πιο συγκεκριμένα;

Παιδια ολα αυτα γινανε απο μια αλλη γενια καλος η κακος ετσι εγιναν και ετσι εμεινε, τωρα να δουμε αν η δικια μας γενια καταφερει να παει μπροστα και δεν πεφτει σε λαθη του παρελθοντος

Με το «Η Κύπρος είναι Ελληνική» Νικήτα, οι Έλληνες που το έλεγαν το 1965 εννούσαν «έξω οι Τούρκοι από την Κύπρο» και εννούσαν φυσικά τους λεγόμενους σήμερα Τουρκοκύπριους, άλλοι δεν υπήρχαν στο νησί. Κάτι δηλαδή σαν «αν δεν σας αρέσει, πηγαίνετε στην Τουρκία», για να αναφέρουμε μόνο την ήπια μορφή γιατί υπάρχει και άλλη, δυναμικότερη. Με το «Η Μακεδονία είναι Ελληνική» εννούν, αυτοί που ακόμα το λένε, ότι δεν δεν υπάρχει άλλη Μακεδονία, ούτε η του Πιρίν, ούτε η από το 1946 ομόσπονδη δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας (ψάξε παγκόσμιους Άτλαντες να δής ποια περιοχή ονομάζουν Μακεδονία). Να θυμίσω εδώ ότι, όταν το θέμα είχε γίνει εθνικό, η ΔΕΗ είχε προσθέσει αυτό το σλόγκαν στις μηχανές γραμματοσήμανσης της αλληλογραφίας της και, είτε από λάθος (που δεν το νομίζω) είτε επίτηδες, αυτό είχε μεταφραστεί «Macedonia is Greece» και όχι «Greek». Το τι μπορεί να υποθέσει η διεθνής κοινή γνώμη το αφήνω στην κρίση του καθενός, αλλά υπενθυμίζω και τη ρήση «η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού» (υπάρχει βέβαια και η άλλη ρήση, «ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα », διαλέγουμε και παίρνουμε).