Admin, για την Καραγκούνα πήρες και το δικό μου μπράβο γιατί το αξίζεις. Περισσότερο όμως το αξίζει εκείνος που είχε την έμπνευση, αλλά και την τεχνική να την κάνει πράξη!
Όλα τα λεφτά στο άρθρο του von Εμμανουήλ Σαρίδη (έτσι υπογράφει αν το προσέξατε…) είναι η φράση-σταθμός: “… (η ‘διανόηση’) αναλωνει ολες της τις δυναμεις σε ‘διαχρονικους’ αγωνες εναντιον της Δεξιας, δηλαδη εναντιον της κυβερνησεως, δηλαδη εναντιον της χωρας”.
Ε, αφού Δεξιά=κυβέρνηση=χώρα, τι να λέμε τώρα…
Όχι, Φραγκίσκο, το von έχει εδώ την έννοια του “από τον Εμμ. Σαρ.” και έχει μπεί από το (εν Γερμανία) σύστημα του μπλόγκ. Επί της ουσίας, φυσικά συμφωνώ.
Τα διάβασα και έφριξα, όχι μόνο λόγω του περιεχομένου (σαν το εκρεμές πέρα δώθε) αλλά και λόγω της πεζής αγκιτάτσιας παλαιάς κοπής, με φραστικά πυροτεχνήματα που σβήνουν από μόνα τους δυο γραμμές παρακάτω.
Με δυο λόγια, είναι απ’ αυτά τα κείμενα που τα γράφεις όταν βαριέσαι αφάνταστα. Οταν δεν έχεις τι άλλο να κάνεις. Π.χ. επειδή χάλασε η τηλεόραση πιάνεις για ζαπινγκ το πληκτρολόγιο του PC αντί για το τηλεκοντρόλ.
:047:
ΥΓ. Με τρώει η περιέργεια… Ξέρετε τίποτα άλλο για τον κ.Σαρίδη;
Μπα τίποτα! μόνο ότι γράφει σαρίδια… :079:
και πολύ σημασία του δόθηκε.:087:
Ο τύπος στέλνει ανταποκρίσεις από το εξωτερικό σε συγκεκριμένο φόρουμ που διαπραγματεύεται πολιτικά θέματα.
Κοιτάξτε και εδώ!!!
Το μείζον θέμα είναι η συντηρητικοποίηση μεγάλου αριθμών πολιτών.
Το σύστημα δουλεύει καλά…
Δυστυχώς με βάλατε στο λούκι και διάβασα και αυτό το άρθρο! Αλλο ένα χαμένο 20λεπτο από τη ζωή μου. Πάτε καλά ρε; Δεν έχετε τίποτ’ άλλο ν’ ασχοληθείτε; Τώρα, με την εξάπλωση του διαδικτύου και την ύπαρξη πια αυτόνομων ιστοσελίδων (blog κλπ.), κυκλοφορούν εκατομμύρια κείμενα στα όρια μεταξύ ηλιθιότητας και παραλογισμού. Πρέπει να μας τα παραθέτετε ή να μας στέλνετε να τα διαβάζουμε; Σοβαρευτείτε ρε!
ΥΓ1. Κάποτε η ασφάλεια πλήρωνε για να γράφονται τέτοια κείμενα. Τώρα δε χρειάζεται. Υπάρχουν άνθρωποι που τα γράφουν τζάμπα.
Κι επειδή κάποιοι θα με πουν υπερβολικό:
ΥΓ2. Η κατακερμάτιση της Γιουγκοσλαβίας και οι ακόλουθοι βομβαρδισμοί της ξεκίνησαν με αφορμή ένα ρεπορτάζ “έγκριτης” Αγγλίδας δημοσιογράφου του BBC, που παρουσίαζε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Σερβία και συνομιλούσε με τους έγκλειστους Βόσνιους. Μετά από χρόνια, κάποιοι έγκριτοι (χωρίς εισαγωγικά) Αγγλοι δημοσιογράφοι, μετά από έρευνες, αποκάλυψαν ότι όλο το “ρεμπορτάζ” ήταν στημένο. Η “συνάδελφός” τους βρισκόταν μέσα στον περίβολο ενός εργοστασίου κι έξω(!) από τα συρματοπλέγματα βρίσκονταν οι εργάτες που σχόλαγαν από τη δουλειά και …χαριεντίζονταν μαζί της! Αποσπάσματα του ντοκιμαντέρ ενάντια στο εν λογω “ρεπορτάζ” παίχτηκαν πριν μερικούς μήνες από κάποιο κανάλι και φυσικά πέρασαν στο ντούκου. Μια χώρα βομβαρδίστηκε για συγκεκριμένες αιτίες. Την αφορμή όμως φρόντισε να τη δώσει μια πληρωμένη πουτανίτσα.
-
Εδώ σχόλια αναγνωστών του. Προσέξτε το 3ο και το 4ο
*Το κόλπο το έχουν πιάσει πολλοί πάντως. Και η κουτσή Μαρία, για να κάνει τη δουλειά της, πουλάει αντιαμερικανισμό, είναι πολυπολιτισμικιά και οικολόγα.:):016:
…θα πω την αμαρτία μου
πήγα κι εγώ μαζί τους
γιατί η φωνή τους στιβαρή
βουνό η δύναμή τους
Μα γρήγορα μετάνιωσα
παίρνοντας πάλι θάρρος
όταν με απεκάλεσεν
“κwλόπαιδο” ο χάρος
Έφυγα τότε από μπροστά
κάθησα γαλαρία
με κάποιους άλλους όμοιους
και πιτσιρικαρία…
Άρη, το κείμενο το έβαλα μόνο και μόνο για να απαντήσω στην απορία του Κώστα.(*)
Από το προηγούμενο άρθρο καταλάβαμε το ποιόν του γράφοντος, άρα όποιος δεν θέλει να χάσει το χρόνο του, απλά δεν διαβάζει, το προσπερνάει, τι πιο απλό;
(*) Την ίδια περιέργεια, εξάλλου, για το ποιος είναι ο γράφων, είχα κι εγώ.
Ε, μα δε φταίει κανένας άλλος Άρη μου… Το περιστατικό της Γιουγκοσλαβίας, πάντως, είναι άλλο, αλλά δεν μας υποχρεώνει να διαβάζουμε και κάθε μλκα.
Επειδή κάποιος μπορεί και να παρασυρθεί από τους βερμπαλισμούς του γράφοντος και τις ιστορικοπολιτικές αναφορές του, που δήθεν αποκαλύπτουν τις σκοπιμότητες που επέβαλλαν το λαϊκό-ρεμπέτικο τραγούδι, πρέπει να σταθούμε επιγραμματικά και σύντομα σε ένα -δυο σημεία (γιατί δεν μπορεί να αναλωθείς, απαντώντας λεπτομερώς, σε ένα πόνημα κάποιου, που είναι άσχετος μουσικά και προκατειλλημένος-μονολιθικός-απόλυτος).
Είναι πρόδηλο, ότι ο συντάκτης του άρθρου είναι ανιστόρητος και τελεί σε μια πολεμική διάθεση ενάντια σε κάθε τι που δεν συμπίπτει με τις πεποιθήσεις του, τις αγάπες του, την Δεξιά, τον Τζίμη Μακούλη… Από εκεί ξεκινούν όλα και εξηγούνται όλα.
Επί της ουσίας, ο συντάκτης του άρθρου υποστηρίζει ότι το λαϊκό τραγούδι, το “αραβικό” μπουζούκι, η μιζέρια, η μαστούρα, εισήχθησαν από την Αίγυπτο και την Αραβία για να αποκολληθεί η Ελλάδα από την Δύση, αλλά παράλληλα, και να μην ταυτιστεί και με τους άλλους Βαλκάνιους γείτονες, που ήταν προσδεμένοι στην “Αρκούδα”. Παραγνωρίζει όμως, ότι αυτό το σχέδιο, είτε οι κρατούντες με τα μέσα της προπαγάνδας που διέθεταν θα μπορούσαν να το προωθήσουν, είτε η αριστερή διανόηση με όποιες δυνάμεις διέθετε. Ιστορικά, το καθεστώς Μεταξά δεν ήταν φίλος του μπουζουκιού και πολέμησε τα τραγούδια του μπουζουκιού και τους αμανέδες, ως αραβοτουρκικά. Εξάλλου, η αριστερή διανόηση περισσότερο όφελος θα είχε αν η Ελλάδα προσέγγιζε μουσικά τους Σλάβους γείτονες (που ήταν κοντά στους Μπολσεβίκους), και όχι κατευθύνοντας τα μουσικά πράγματα προς την Αραβία. Είναι αδιαμφισβήτητα αντιφατικά τα όσα διαλαμβάνονται στις σκέψεις του συντάκτη.
Επιπλέον, φαίνεται ότι δεν έχει ακούσει τα τραγούδια της Σμύρνης και της Πόλης (και των συνθετών που επηρεάστηκαν από αυτήν την παράδοση). Τα ζειμπέκικα αυτά, τα μάγκικα, τα παραπονιάρικά, τα τσιφτετέλια της Ρόζας, τα χασικλίδικα της Αμπατζή και της Παπαγκίκα, τα “μίζερα” (που αποτύπωναν τον πόνο του ξεριζωμού και της προσφυγιάς) δεν έχουν θέση στην ελληνική παράδοση για τον συντάκτη του εν λόγω άρθρου. “Δεν πάγω πια στον Γαλατά, μες στους παληκαράδες” λέει το τραγούδι που τιτλοφορείται αν δεν κάνω λάθος πολίτικο ζειμπέκικο, γιατί προφανώς είναι τσαμπουκάδες, μάγκες και συμπαθούν τα κουμπούρια. Το “Αϊβαλιώτικο” ζειμπέκικο, το “Απτάλικο” ζειμπέκικο, το “Σαν πεθάνω στο καράβι”, ο “Μεμέτης”, το “Προσφυγάκι” που λέει ο Μελκόν, τα ρεμπέτικα της Αμερικής και της κιθάρας του Κωστή, του Κατσαρού, τα μουρμούρικα του Καραπιπέρη, ασφαλώς και δεν μπορούν να ενταχθούν στο παιδαριώδες σενάριο που φτιάχνει ο κύριος αυτός, αφού και παράπονο έχουν, και μάγκικα είναι, και με ντουμάνια και πόνο καταπιάνονται και βέβαια πολύ πριν από το σενάριο του προέκυψαν, διαγράφοντας μια μουσική εξέλιξη που ακολουθούσε τις νέες συνθήκες, την μετανάστευση, την αλλαγή των κοινωνιών, τις ψυχοτρόπες ουσίες. Από αυτά τα δεδομένα επηρεάστηκε ο Μάρκος και οι σύγχρονοι του μπουζουξήδες και διαμόρφωσαν το ρεμπέτικο του Πειραιά και ακολούθησε ο Τσιτσάνης, ο Παπαιωάννου και τα ρεμπέτικα του πόνου του Καζαντζίδη.
Παναγιώτη, πολύ καλά τα λές αλλά έχεις ήδη ξοδέψει πολύτιμο χρόνο για αυτόν τον κύριο, πολύ περισσότερο του δέοντος. Άστον να πάει όπου θέλει…
Που να το φανταστώ ο έρμος , οτι οταν χορεύω ΤΣΑΜΙΚΟ με παρακολουθεί το
Στέιτ Ντιπάντμεντ γιά να με κατατάξει κάπου …τς τς τς.:088:
1 «Μου αρέσει»
Ενα μεγάλο ευχαριστω πρέπει να πούμε που το παιδί μας ανοιξε τα μάτια:093::093::093:
Ντάξει τωρα απο τη μια είναι να γελας, αλλά απο την αλλη τετοιες μισοτεκμηριωμένες απόψεις είναι πολύ επικύνδινες και προσβλητικές όχι μόνο για το ΛΑ’Ι’ΚΟ τραγούδι αλλα και συνολικά για την παράδωση του λαού μας τόσο στην έκφραση των αίσθημάτων του αλλα κυρίως για την αγωνιστική του παράδωση.
Τι θέλει δηλαδη τωρα ο γιεγιες να υμνήσουμε την ποιοτητα της Brintney Spears και των backstreet boys?
συγνώμη κύριε λελέ μας, που διαλέξαμε να μην μας πάρει το ποτάμι, συγνώμη που διαλέξαμε να μην κουναμε τον **** μας στο δρόμο και να σκυβουμε το κεφάλι στ αφεντικό!
ΤΟΥ ΑΦΙΕΡΩΝΩ ΛΟΙΠΟΝ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΜΟΥ
νομίζω ότι προτείνοντάςτο του προσφέρεις τζάμπα δϊαφήμηση που ίσως να μην την έβρισκε αλιώς
Εκτος του οτι ο γραφων το αρθρο υπογραφει με ψευδωνυμο(Σαριδης αντι του σωστου ΣΑΒΟΥΡΙΔΗΣ) πρεπει να ειναι και τρομερα Ανθελληνας( ομοιος με καποιους που εχουν φερει την Ελλαδα στην θεση που βρισκεται τωρα- δηλαδη στο ‘‘ψαξιμο’’ ωστε να βρουμε την ταυτοτητα σε καθε αξια της ζωης…
Αυτό ήταν » Η μουσική αυτοκτονία του Έλληνα - Berlin – Athen ;
Έφτασα μέχρι εδώ
Για ποια μουσική παράδοση μιλάνε λοιπόν οι διανοούμενοι μπουζουκοκέφαλοι; Μήπως αυτήν που κατασκεύασε η κυρία Γκαίηλ Χολστ (Gail Holst-Warhaft, εβραίικο όνομα), το βιβλίο της οποίας „Δρόμος για το ρεμπέτικο και άρθρα για το ρεμπέτικο τραγούδι από τον ελληνικό τύπο – 1947-76“ θεωρείται από τον κάθε πικραμένο μουσικολόγο κάτι σαν το Ευαγγέλιο της λεγόμενης λαϊκής μουσικής.
Αναρωτιέμαι αν ο συγγραφέας γράφει τα ίδια και στα γερμανικά γιατί όσο νά’ναι υπάρχει μια ευαισθησία στη Γερμανία .
2 «Μου αρέσει»
Η Γκέηλ ποτέ δεν έκρυψε την εβραϊκή καταγωγή της.
Μας κρύβει όμως ότι κατασκεύασε τη μουσική παράδοση του μπουζουκιου 