Κοίτα τι έκανες - Αφιέρωμα στον Μάρκο Βαμβακάρη

Γιατί σας φαίνονται περιέργα οι ντραμς και οι ηλεκτρικές;Ο ίδιος ο Στέλιος το έχει αρχήσει αυτό το βιολί εδώ και τουλάχιστον 5 χρόνια όπου τον είδα σε μια εκπομπή ( νομίζω της Τσουκαλά)και έχωναν σε κομμάτια του πατέρα του σολιές με Ibanez ηλεκτρική τίγκα στην παραμόρφωση και μάλιστα οι παρευρισκόμενοι του έδιναν και συνχαρητήρια για την έμπνευση και την διασκευή.Τα κομμάτια του Μάρκου έίναι γραμένα για μπουζούκι-μπαγλαμά και το πολύ για κιθάρα, οτιδήποτε πείραγμα άλλο πρέπει να γίνει απο άνθρωπο που κατέχει όχι μόνο την μουσική αλλά και το ρεμπέτικο για να αποδώσει το ύφος του κομματιού χωρίς να το αλοιώσει.και αυτό το άτομο δεν νομίζω να είναι κανένας απο τους γιούς του.

Οσον αφορά τα σχόλια για το Κατσιμίχα,θέλω να θυμήσω στους φίλους του Forum ότι ο Κατσιμίχας δεν είναι χθεσινός ( έχει δουλέψει με τον αδελφό του σε πάλκα με ρεμπέτικο και λαικό ρεπερτόριο στην αρχή της καριέρας τους) και τουλάχιστον έχει γράψει ένα λαικό τραγούδι (την συνέλευση των ποντικών) που είναι υπέροχο και ας μην είναι αυτό στο τομέα και στο είδος που μας έχει συνηθήσει.Δυστηχώς φοβάμαι ότι ο Κατσιμίχας σέβεται πιο πολύ τα κομμάτια του Μάρκου απο τους γιούς του.

Τάσο, δε φτάνει να παίζεις ανοιχτά, πρέπει να έχεις και το στίλ. Ο πατέρας του ακκόρντα δεν έπαιζε, μόνο ρε, ρε, ρε, ρε (και λά φυσικά) αλλά άκου τα τραγούδια του και πές μου αν χρειάζονται ορχήστρα από πίσω για να «δείξουν». Άμα το λέει η καρδούλα σου δεν έχεις ανάγκη τίποτα.

Ισαάκ, κρίμα που δεν είχαμε γνωριστεί στήν Ύδρα πέρσι. Μάλλον θα ήσουνα με τη μεγάλη παρέα στο λιμάνι, ήρθα και γώ κάποια στιγμή αλλά ήταν και κάποιος που δεν τον πάω γιατί καπελλώνει και δεν κάθησα πολύ.

Πώς την άντεξες εκείνη τη βαβούρα στου Ντούσκου; Ο φουκαράς ο Διονυσόπουλος έκανε ότι μπορούσε αλλά όταν έχεις δυό κιθαρούκλες να βαράνε ασταμάτητα και οι δύο, μεταλλικές χορδές και οι δύο, ακκόρντα κάργα και οι δύο και με σκληρό πενάκι, τι να κάνεις! Ίσως έφταιγε ότι δεν τόλμησε να βάλει ντράμς και βρήκε άλλο τρόπο να γεμίσει.

Δεν φτάνει να είσαι γυιός του Βαμβακάρη, πρέπει να έχεις και μεράκι για ότι κάνεις (ο Δομένικος έχει αλλά βρίσκεται αλλού).

Ρε παιδιά, τί να πω…

Δεν είδα την εκπομπή, αλλά από αυτά που ακούω από σας…

Δε νομίζω πως ο Στέλιος Βαμβακάρης δε σέβεται τη Κληρονιμιά που έχει αφήσει ο πατέρας του. Νομίζω πως πρώτος αυτός και ο αδελφός του νιώθουν τόσο έντονα το βάρος αυτής της Κληρονομιάς μιας και φέρουν το όνομά του. Ίσως κάνω και λάθος. Δεν έχω παρακολουθήσει και όλη τη μουσική πορεία του Στέλιου. Μόνο κάποια αφιερώματα, καμιά συναυλία, καμιά συνέντευξη κλπ.

Τώρα, προς τί η ΧΥΔΑΙΑ ενορχήσρτωση (ντραμς, ηλ. κιθάρα… για όνομα ρε παιδιά… σεβασμός!) , η αλλόκοτη επιλογή κομματιών και η ¨γραφική¨ χορογραφία που περιγράφετε, τί να πω… Αη ντόουντ νόου… Αη εμ φρομ ε βίλατζ (κυριολεκτικά).

Καλά ενοείτε πως ο Μάρκος είναι αύταστος.
Έχει πολύ μαγκιόρικο παίξιμο ειδικά στα πρώτα του τραγούδια.
Και επαγγελματίες μπουζουξήδες απ’τους “μεγάλους” και να βγάλουν τα τραγούδια μία μία νότα δε θα καταφέρουν ποτέ να παίξουν με την μαγκιά που έπαιζε ο Μάρκος.

Πιστευω πως απο τοτε που μπηκε το e-παιξιμο στην πιατσα χαλασανε τα πραματα και θελει πολυ ψαξιμο για να παιξεις “παραδοσιακα”(οσο γινεται) και με καρφι.Οι περισσοτεροι διαλεγουν τον ευκολο δρομο

Γιαυτό λοιπόν, Παναγιώτη, ξανασκέψου εκείνο που έγραψες πριν λίγες μέρες:

“O Στελιος και ο Δομενικος ξερουν και παιζουν καλυτερα απ τον καθενα τα τραγουδια Του Μαρκου.”

και δόσε μας τα στοιχεία που στηρίζουν αυτή σου την άποψη.

Το ότι είνα παιδιά του Μάρκου, μόνο του, δεν φτάνει.

Εμεις ολοι ιδιαιτερα -του φορουμ και οσοι ασχολουνται με το ρεμπετικο- αλλα και ολοι οι Ελληνες εχουν δωσει μεγαλη αξια στο εργο του ΜΑΡΚΟΥ αλλα σεβονται εστω κι εκ των υστερων την
βασανισμενη ζωη του που παρ’ολα τα λαθακια του υπηρξε και σταθηκε ως το τελος ακεραιος ρεμπετης,
μαγκας -εξω απο διαπλοκες της τοτε εποχης και στειρο εμποριο- και ολα αυτα ισως και αγνα και αβασανιστα αλλα γεναια και αποφασιστικα !!
Οσο ο χρονος περναει τοσο ο μυθος μεγαλωνει και ακομα και οι πιο ασχετοι εχουν αν πουν κατι για το ΜΑΡΚΟ (αυτο δεν παει σε κανενα απο τους παραπανω…) κανοντας τον ξερολα και παιρνωντας
“ποντους” ενδεχομενως ειτε σε μια απλη συζητηση καφενειου, ειτε σε ενα πανελ, ειτε σε μια εκπομπη, ειτε σε ενα εδρανο με ασυρματο μικροφωνο.
Προσωπικα προσκολληθηκα αθεραπευτα στις αυθεντικες εκτελεσεις του ΜΑΡΚΟΥ απο το 1981 που τις πρωτοακουσα και στη συνεχεια δε σταματησα εως τωρα να παιζω αυτα τα τραγουδια με παρεες αλλα και επαγγελματικα προσθετωντας εγω οπως και ολοι οι συναδελφοι μουσικοι στην “εξαπλωση” στη διαδοση, στην αθανατοποιηση αυτων των τραγουδιων.
Πρωτοι διδαξαντες βεβαια οι Δημητριανακης, Αγαθωνας, Ξηνταρης, Καλαφατης, Συρος, Τζωρτζης Γκολες, Μεξαντωνακης και αλλοι.
Απο το συνολικο ογκο των τραγουδιων του ΜΑΡΚΟΥ
ελκύστηκα ιδιαιτερα απο αυτα που σαν γνησιος κρικος της μουσικης αλυσιδας της Συρας και του ευρυτερου χωρου διεσωσε βαζωντας δικα του μερη και δικους του στιχους. Εσωσε τη μουσικη τεχνοτροπια αιωνων, κατεγραψε -χωρις να το νοιωσει βεβαια οτι επιτελουσε τετοιο εργο- τους μουσικους τροπους του Αιγαιου, Πολης, Σμυρνης αλλα και συνεβαλε ωστε αυτα να μετατραπουν σε μια
μουσικη της ταβερνας -ξεκινωντας βεβαια απ’τους τεκεδες, φτωχικους και μη- μια και στις ταβερνες ως τοτε ακουγωνταν επιμονα τα ξενερωτα κανταδορικα Ευρωπαικου στυλ “Εγω θα κοψω το κρασι”.
Εκτος του οτι συγκλονισε προσφατα εμας ο ΜΑΡΚΟΣ, συγκλονισε τοτε και αλλους μουσικους με ποικιλες καταγωγες ετσι ωστε μεσα σε μια 5ετια 1932-1937 να δημιουργηθει η σχολη του ρεμπετικου με τη γνωστη συνεχεια.
Τωρα οσον αφορα τους γιους του λογικο ειναι οτι οταν κουβαλανε ενα τοσο μεγαλο φορτιο καπου να
χανουν τα πασχάλια τους αφενος, γιατι πρεπει να
φανουν ανταξιοι ενος τετοιου μεγαλου μυθου αφετερου γιατι απο πρωτο χερι νιωθουν οτι αυτα ειναι κληρονομια δικη τους πρωτιστα και τελος απο την αγωνια να δειξουν και τη δικη τους προσφορα δηλ. να κανουν τις δικες τους προσθηκες στο εργο του πατερα τους.
Απο μια πρωτη αναγνωση των αντιδρασεων εδω, γινεται ενα μικρο γκαλοπ οτι η ολη προσπαθεια
δε συγκινει κανενα !! Εγω δεν το ειδα ακομα, αλλα μπαινω στο νοημα μια και ειχα δει περσυ το Στελιο στην Τσουκαλα με ενα αλλοπροσαλο σχημα.
Ο Στελιος και ο Δομενικος αντικειμενικα ειναι πολυ καλοι μουσικοι και ο Στελιος ιδιαιτερα εχει την τυχη να μοιαζει στο χαρακτηρα του πατερα του.
Απο το βιβλιο που κυκλοφορησε προσφατα αλλωστε παιρνουμε χαμπαρι το ποσο μαγκας ειναι και ποσο
περπατημενος και και … μια και απο μικρος μπηκε στα δυσκολα και τον εχουν σημαδεψει.
Πιστευω οτι αν ηταν αλλος θα ειχε κανει πολυ περισσοτερα ατοπηματα.
Κραταει μια σταση ζωης ρεμπελη, εχει πλεον αποστασιοποιηθει απο τα μαγαζια οπου εμφανιζονταν για δεκαετιες
και κανει καπως “περιεργες” συνεργασιες σε μια προσπαθεια αναζητησης.
Δεν μπορουμε να απαιτησουμε στην ουσια τιποτα απο τον Στελιο ο οποιος ισως δεσμιος της τεραστιας φημης του ΜΑΡΚΟΥ που κοντρα στο πατρικο ενστικτο πρεπει (:wink: να νοιωσει οτι ανηκει σε ολους του Ελληνες ενω οι σκληροπυρηνικοι εχουν παραπανω απαιτησεις απο ενα Στελιο Βαμβακαρη !!
Ο Δομενικος οντως ειναι αλλου με την καλη εννοια βεβαια. Εχει μια ησυχη παρουσια αποστασιοποιημενος ομως και αυτος απο τα τρεχοντα. Ισως και να ειναι προτιμοτερο αυτο.
Ενα πραγμα που θα επρεπε να γινει ομως ειναι να
μαθευουν επιτελους οι δρομοι και τα ντουζενια που ηξερε ο ΜΑΡΚΟΣ. Επιτακτικη αναγκη !!

Συμφωνώ στα παραπάνω γραφόμενα του ΓιώργουΒ. Να μία ακόμα εξαιρετική πρόκληση για επόμενο (ή τρέχον) τεύχος της Κλίκας.
Τα ντουζένια του Μάρκου διά χειρός Στέλιου!

Μπορεί να ισχύει βέβαια και γι’ αυτόν ότι μου είπε πέρυσι στο Βόλο ο Κάρολος Μιλάνος: “Ξέρω εφτά διαφορετικά ντουζένια αλλά δεν θα τα πώ σε κανέναν”. Υπάρχει μυστικότητα για κάποιο μυστήριο λόγο.

ΥΓ: Νίκο Πολίτη Ναί ήμουν στο λιμάνι με την μεγάλη παρέα μέχρι της πρωινές ώρες μαζί με τον Σωτήρη και τον Θανάση. Κρίμα που δεν σε γνώριζα τότε. Μάλλον αναφέρεσαι σ’ έναν μελαχρινό τυπά που “σκέπαζε” τους πάντες.

(Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/ην isaac 08 Νοέμβριος, 2005)

Κυριε Νικο,δεν αναιρω την αποψη μου γιατι αναμφισβητητα και οι δυο γιοι του Βαμβακαρη εχουν πολλες μουσικες γνωσεις,ειδικα πανω στο μπουζουκι και εκτος αυτου ακουγαν καθε μερα αυτα τα τραγουδια δια χειρος Μαρκου.Εινα φυσικο λοιπον να ξερουν καλυτερα απο ολους τα τραγουδια,αλλα περισσοτερο τον τροπο που επαιζε ο Μαρκος.Το μηνυμα μου δεν αναφεροταν στην συγκεκριμενη εκπομπη.Σιγουρα αυτη η εκπομπη ηταν ασχημη απο καθε πλευρα(κυριως ηχητικα).
Οσο αφορα τα ντουζενια,πιστευω πως κακως υπαρχει αυτη η μυστικοτητα

Οι παρουσιάσεις του Στέλιου στην τηλεόραση ΠΑΝΤΑ τον αδικούν. Είτε πρόκειται για τη συνολική εικόνα της κάθε εκπομπής είτε πρόκειται για την ορχήστρα είτε για τους καλεσμένους είτε για τους παρουσιαστές είτε είτε είτε…
Τη βασική ευθύνη γι’ αυτήν την “αδικία” την έχει σε μεγάλο ποσοστό ο ίδιος ο Στέλιος, αφού δέχεται ή κάνει αυτές τις επιλογές. Στη συγκεκριμένη εκπομπή είχαμε:
Κακό ήχο (για τα ντραμς δεν το συζητάμε καθόλου…).
Κάκιστους -εκτός μουσικού χώρου- καλεσμένους.
Για μια ακόμη φορά δήθεν χορευτές (μόνο ο Ζέρβας στην ταινία του έχει καταφέρει να βάλει ανθρώπους που πραγματικά χορεύουν).
Ερμηνευτές:
Το Στέλιο και το Δομένικο.
Έναν πολύ καλό Ξηντάρη, που νομίζω συχνά φάνταζε αμήχανος από το γύρω του χάλι.
Καλές οι τραγουδίστριες.
Χάλια τον Κατσιμίχα, που όντας πολύ αξιόλογος, με τέτοιες εμφανίσεις δυσφημίζει πρώτ’ απ’ όλα τον εαυτό του (κάποια στιγμή νόμισα ότι θ’ άκουγα να μιλάει πρεζάκι στη διασταύρωση Μάρνη και Αχαρνών: “Φιλαράκι…”).
Έναν τύπο “ράστα” που έπαιξε μια παιδική διασκευή της Φραγκοσυριανής.
Και μερικά άλλα ευτράπελα…
Αυτό είναι το ένα μέρος της συζήτησης που γίνεται.
Το άλλο μέρος απ’ ό,τι βλέπω αφορά το ζήτημα “Ποιος παίζει σήμερα καλά Μάρκο”.
Παραθέτω μια αρκετά βαρύνουσα άποψη:
“…Έτσι λέγανε και λένε ακόμα, ότι οι παλιοί ήταν απλοί, κι όμως το παίξιμό τους δεν μπορεί να το κάνει εύκολα κανένας. Παίζουν απλά αλλά πολύ δύσκολα, με πολλή ψυχή και δεν μπορείς πιάσεις την ψυχή τους, όσο κι αν προσπαθήσεις! Κι είχαν και μεγάλη ψυχή… Λέγανε για το Μάρκο ότι είναι απλός, ότι δεν παίζει πολλά… Παίζει κάτι παιξίματα ο Μάρκος! Παθαίνω πλάκα!..”
Θύμιος Στουραΐτης σε συνέντευξή του στην “Κλίκα” (http://www.klika.gr/cms/index.php?option=com_content&task=view&id=89&Itemid=69&l imit=1&limitstart=1)

Για το Στέλιο Βαμβακάρη.
Μη βγάζετε εύκολα συμπεράσματα από δυο-τρεις ακροάσεις του, ιδιαίτερα αν αυτές είναι τηλεοπτικές. Είναι σίγουρο ότι θα εκτεθείτε (Νίκο Πολίτη).Ο Στέλιος παίζει καλά μόνο όταν γουστάρει (και καλά κάνει). Και προς τιμήν του, γι’ αυτό ίσως το λόγο δεν παίζει μόνιμα σε μαγαζί, παρά κάνει αραιές εμφανίσεις για να παίρνει κανα μεροκάματο. Προσωπικά είχα την τύχη να τον πετύχω σε τρεις καλές του στιγμές:
Μία σε συναυλία (μέσ’ στη βροχή!) πριν πέντε χρόνια όπου έπαιξε, χωρίς λεπτό διακοπή, τρεις ώρες φοβερά πράγματα (μαζί του και ο Βλάχος σε μια ατελείωτη μεταξύ τους μπουζουκική “κόντρα”).
Μια φορά σε liveδικο να παίζει μερικά κομμάτια κουρδισμένος σε διάφορα ντουζένια (άλλη πλάκα αυτή).
Κι ένα βράδυ σπίτι του, όπου πρώτα μού έβαλε ν’ ακούσω μια -γνήσιου- μπλουζ εκδοχή της “Πλημμύρας”, έπειτα έναν πειραματισμό του (κονσέρτο για μπουζούκι τον ονόμαζε και είχε …δυόμισι χιλιάδες νότες ανα δευτερόλεπτο) και τέλος πήρε το μπουζούκι του πατέρα του για να μου δείξει ένα δρόμο και έπαιξε το “Καραντουζένι” (με μισή ώρα ταξίμι) έτσι όπως δεν μπορεί να το παίξει ΚΑΝΕΙΣ!
Και για να τελειώνουμε μ’ αυτό το θέμα, ψάχτε να βρείτε (δεν ξέρω πού) το δίσκο «Στο δρόμο του Μάρκου», που κυκλοφόρησε το 1993 και επανεκδόθηκε το 1999 από το «Ντέφι» και την MBI. Εάν βρείτε έστω και μία καλύτερη σύγχρονη εκτέλεση τραγουδιού του Μάρκου από αυτές του δίσκου, τότε …εγώ το βουλώνω!

Άρη σε καταλαβαίνω…

Α να μην το ξεχάσω!
Προσέξατε κάτι; Σε σχέση με τις μέχρι τώρα εκπομπές, ήταν η εκπομπή με τους λιγότερους κώλους! Τόσο μεγάλος είναι ο Μάρκος. Οσο κι αν προσπαθούν, όσο κι αν το ξεφτιλίζουν, είναι ακόμη δύσκολο να γεμίσεις με κώλους κάτι που αφορά το Μάρκο…

Ο Στελιος Βαμβακαρης εδωσε δειγματα της αξιας του κατα ποσο πλησιαζει στο παιξιμο του Μαρκου, στο αφιερωμα της ΕΤ-1 για τη ξακουστη τετραδα του Πειραια πριν 5 περιπου χρονια. Μαζι με Δημητριανακη,Ζορμπα,Βασιλα και αλλους. Το εχω στο βιντεο το βλεπω που και που. Οποιος το εχει μπορει να ανατρεξει για να παρει ενα δειγμα και να σχηματισει την δικη του αποψη…

Βαγγέλη μπορείς να τα περάσεις σε mpeg ή avi να το δούμε κι εμείς;

Δυστυχως ειναι σε βιντεοκασετα και δεν εχω τις απαραιτητες γνωσεις και μεσα για να τη μετατρεψω. Μιλαμε για 4 ωρες διαρκεια. Ειχε προβληθει στην τηλεοραση σε 4 εβδομαδιαιες συνεχειες. Ολο και καποιος θα την εχει πιστευω απο το φορουμ.

παιδια όποιος το έχει και μπορει, ας το μετατρεψει σε .avi/.mpeg ετσι ώστε να μαθαίνουμε και μεις οι νέοι (και οχι τοσο καλοί οργανοπαίχτες) ;

οσο για την εκπομπή:
ντραμς ακούω κτλ μα δεν ξερουν ότι βγαίνει απίστευτος ήχος με τρία μονο οργανάκια: μπουζουκι, κιθαρα, μπαγλαμα;

χαιρετισμούς απο το βροχερό Λανκαστερ

Άρη, τις όποιες απόψεις του κανείς τις αποκτά επεξεργαζόμενος τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις του και μόνο αυτές, δεν γίνεται αλλιώς. Έτσι λοιπόν απέκτησα και εγώ τη γνώμη που έχω για το Στέλιο Βαμβακάρη. Θα την αλλάξω βέβαια αν ακούσω και αυτά που αναφέρεις και σύ αλλά αν εσύ τον γνώρισες σε τρείς καλές του στιγμές, με μένα συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Φυσικό είναι, αφού κατά πως λές παίζει καλά μόνο όταν ο ίδιος γουστάρει και δεν είναι δυνατόν να γουστάρει πάντα. Πολύ θα ήθελα να ακούσω το καραντουζένι και να αλλάξω γνώμη με μόνο μία επιπλέον εμπειρία. Αλλά και πολύ θα ήθελα να έβλεπα τη δική σου γνώμη αν είχες την ατυχία να τον ακούσεις πέρσι στην Ύδρα.

Δεν υπάρχει, βλέπεις, τρόπος να εφαρμόσω τη μέθοδο της επιστημονικής έρευνας, όπου απαραίτητη προϋπόθεση είναι να μαζευτεί πρώτα το σύνολο του διαθεσίμου υλικού, πριν αρχίσει η σύνθεση. Αλλά και τότε, οι τηλεοπτικές του εμφανίσεις θα ήταν μέρος του υλικού και αυτές, οπότε στην καλύτερη περίπτωση θα κατέληγα και εγώ στην παραπάνω άποψή σου περί καλού ή όχι παιξίματος. Πάντως, κάθε καλλιτέχνης που σέβεται το κοινό του είναι υποχρεωμένος σε μιά δημόσια και προγραμματισμένη εμφάνιση να προσπαθήσει για κάτι καλό, ατομικά και σαν σύνολο, έστω και αν δεν γουστάρει.

Έτσι λοιπόν το βλέπω δύσκολο να εκτεθώ, αφού εκφράζω μία (προσωπική βέβαια) γνώμη τόσο τεκμηριωμένη όσο επιτρέπουν οι περιστάσεις. Και ξαναλέω ότι πάντα είμαι διατεθειμένος να αλλάξω άποψη, αρκεί να μου δοθούν τα κατάλληλα στοιχεία.

και κάτι άλλο, Αρη: αφού τον γνωρίζεις προσωπικά το Στέλιο και δόξασοι ο θεός ξέρεις και από ντουζένια, θα μπορούσες να αναλάβεις το (δύσκολο βέβαια) έργο της καταγραφής τους; αυτό θα ήταν κάτι που πραγματικά, το ξέρεις και σύ, θα είχε πανελλήνια απήχηση.

Νίκο, όταν μιλάω για τρεις καλές στιγμές, εννοείται ότι τον έχω ακούσει και σε αρκετές άλλες ανάλογες της Ύδρας που περιέγραψες. Γι’ αυτό λέω “παίζει όποτε γουστάρει”. Κι αυτό θα πρέπει να το δεχτούμε για οποιονδήποτε που δεν πλασσάρεται ως “παντός καιρού”.
Μάλιστα νομίζω ότι όλοι οι καλοί μοιάζουν σε αυτό. Μπορώ να σου πω π.χ. ότι το ίδιο ισχύσει για τον Κώστα Παπαδόπουλο, που θεωρείται απ’ τους “βαρετούς”, από αυτούς που “παίζουν για το μεροκάμματο”, αλλά ένα ξημέρωμα στον “Πίκο” μας έκανε και …αλαφιαστήκαμε! Και μεγαλύτερο παράδειγμα απ’ όλους είναι ο Τζόρνταν. Θα παίξει δέκα φορές για να βγάλει μια υποχρέωση, άλλες δέκα θα κουτσοπαίξει γιατί είδε αποκάτω κάποια ωραία γκόμενα και μια φορά θα βαλθεί να σε τρελάνει! Αν τον ακούσεις δέκα φορές και δεν τον πετύχεις στην καλή του, τι συμπέρασμα θα βγάλεις; Οτι ο Ιορδάνης δεν είναι τίποτα σπουδαίο; (ακούστηκε κι αυτό εδώ μέσα). Και μη μου πεις ότι “ο Ιορδάνης το 'χει αποδείξει στο παρελθόν σε ηχογραφήσεις”, γιατί το ίδιο έχουν κάνει και ο Παπαδόπουλος, και ο Στέλιος και άλλοι παρόμοιοι τύποι…
Το “να μην εκτεθείς” αφορά την πάρτη σου. Εννοώ δηλαδή ότι θα τύχει (ελπίζω) να ακούσεις το Στέλιο σε καλή του στιγμή και θα νιώσεις άσχημα.
Εγώ προσωπικά έχω νιώσει αυτό το συναίσθημα για έναν πολύ γνωστό λαϊκό τραγουδιστή, για τον οποίο είχα πολλές φορές εκφράσει την άποψή μου, π.χ. ότι είναι “δήθεν”, δεν έχει σπουδαία φωνή κλπ., ώσπου μια μέρα βρέθηκα τυχαία σ’ ένα καμαράκι, όπου μια παρέα έκανε πρόβες με τον συγκεκριμένο τύπο. Μόλις τέλειωσαν, πέρασα όλο το βράδι μέχρι το ξημέρωμα κάνοντας βόλτες με το μηχανάκι, προσπαθώντας να ξεπεράσω την κουταμάρα μου.