Αγαπητοι συμφορουμιτες αυτο ειναι το λαικο τραγουδι σημερα ή τελος παντων θελουν να μας πεισουν οτι ειναι !! …
Του τυπου του εκατσε στην αρχη το φειμ στορυ μετα του εκατσε ο Φοιβος
και να και ο πλατινενιος, μην ξερασω …
Χτυπα κι αλλο ρεεε βαρα κι αλλο …
υγ
Ο αριστερος ηδη κολυμπαει στα εκατομμυρια οσο για το δεξιο τζιραρει το χρονο πιο πολλα απο μια βιοτεχνια που απασχολει 50 ατομα !! Κι ολα αυτα πουλωντας φουμαρα, αντιγραφωντας τον Εμινεμ, το Βοσκοπουλο, το Γονιδη και τη Σακίρα αμα λαχει…
Ωχ παλι μ’επιασε ναυτια …
Στις 3:00 το ξημέρωμα πήγα. Πέμπτη ήταν, και το μαγαζί είχε 4000 άτομα!! το 90% γυναίκες στα τραπέζια. Το λουλούδι κόλαση. Φτώχεια ο Έλληνας ρε παιδιά. Φτώχεια καταραμένη…
Ντρέπομαι, ατίμασα το όνομα του πατέρα μου, έδεσα ήδη το σχοινί με το αμώνι στο λαιμό και με το που ποστάρω τραβάω για το λιμάνι…
Καλά πότε έγινε αυτός ο τύπος ο Πετρέλης που λες τόσο μεγάλη φίρμα και βάζει 4,000 άτομα σε μαγαζί μεσοβδόμαδα…; αμάν! Εγώ είχα μείνει σ’εκείνο το ηλίθιο αμερικανάκι τη Καλομοίρα!
Ε ΡΕ ΣΦΑΛΙΑΡΑ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙΙΙ!!!
υγ. Καλά ρε Ισαάκ, για όνομα (!), που γυρνάς τα βράδια; τί κακές παρέες κάνεις;
το πρόβλημα δεν είναι η ύπαρξη διάφορων Πετρέληδων.Το ζήτημα είναι ότι αποτελούν πρότυπο για το μεγαλύτερο ίσως κομμάτι της νεολαίας σήμερα.
καθόσον την δεκαετία του 80 αυτοί οι τύποι θάταν για φτύσιμο.οι καιροί ,όμως αλλάζουν,δίχως να κοιτάζουν την δικιά μας μελαγχολία.όύτε και το κλαψούρισμα.ούτε και την αγανάκτηση.
αρα?
Μπα…
Νομίζω το κακόγουστο-κιτς-ρηχό-σκουπίδι δεν είναι εφεύρεση της τελευταίας δεκαετίας. Πάντα υπήρχε. Και ζώα-φίρμες πάντα υπήρχαν, κι ακόμα μεγαλύτερα(που και τέτοια πάντα υπήρχαν) αυτοί που τους προσκυνάνε… Απλά τώρα για κάποιο λόγο είναι πιο… πώς να το πω επιστημονικά… λαρντζ σκέηλ φαινόμενον (καλά ε…)
Κοίτα τώρα μια φάση.
Καμιά 20αριά γνωστοί μού έχουν δηλώσει ότι κατά καιρούς έχουν μπει στις “μεγάλες πίστες” (Ποσειδώνιο, Ρομέο κλπ.). Οταν τους ρωτάω “Καλά ρε μάγκες, πώς βρεθήκατε εκεί;”, πάιρνω τις εξής απαντήσεις:
(οι 10 από τους 20) “Είχα μπλεξει με μια παρέα που ήθελε να πάει, και πήγα κι εγώ μαζί τους. Αργά ήτανε, μετά τις τρεις…”.
(οι 9 από τους 20) “Φύγαμε από το …τάδε μαγαζί κατά τις 3 και περάσαμε μια βόλτα από το Ρομέο, από περιέργεια να δούμε πώς είναι…”.
(ο 1 από τους 20) “Αφού τονε γουστάρω τον Καραφώτη…”.
Αν με βάση τα παραπάνω στοιχεία κάνω μια ανάλυση (έτσι δεν φτιάχνουνε τις δημοσκοπήσεις που κατά καιρούς ρυθμίζουν τη ζωή μας;), από τα 4.000 άτομα που είδε ο Ισαάκ στη μαγαζάρα, τα 2.000 πήγαν γιατί έτσι ήθελε η υπόλοιπη παρέα, τα 1.800 πήγαν από περιέργεια κι επειδή ήταν αργά (πού αλλού να πάνε τέτοια ώρα;), και μόνο 200 πήγαν επειδή τους αρέσει η Μάρω και ο Πετρέλης.
Εσύ Ισαάκ φαντάζομαι ότι ανήκεις στην πρώτη κατηγορία. Μήπως λοιπόν θα πρέπει να φροντίζουμε έτσι ώστε να μην ενισχύουμε, έστω και με τη μηδαμινή-ταπεινή παρουσία μας, αυτούς τους χώρους;
Οσο για το ειρωνικό “Φτώχεια ο Έλληνας ρε παιδιά”, φαινομενικά μπορεί να έχεις δίκιο που το λες, αν όμως σκεφτείς βαθύτερα θα δεις ότι εκεί βρίσκεται η μεγαλύτερη παρακμή. Ποια είναι αυτή; Μα η πραγματικότητα βέβαια. Αυτή που λέει ότι η πλειοψηφία από τους 4.000 χορηγούς που συνάντησες στη μαγαζάρα βρίκσονται κοντά στα όρια της φτώχειας. Αυτοί που πετούν τα λουλούδια, θα δουλεύουν όλη τη βδομάδα γι’ αυτά! Κι όχι απαραίτητα σε καμιά οικοδομή. Μπορεί να είναι υπάλληλοι σαν κι εμένα, με 200 ευρώ τη βδομάδα. Αυτά τα 200 ευρώ πετάνε με τη μορφή κατεψυγμένου λουλουδιού. Είδες ποτέ την Αγγελοπούλου σ’ αυτά τα μαγαζιά; Αυτή θα πάει μια φορά το χρόνο για να την γράψουν οι κάμερες. Και μάλιστα δε θα πληρώσει! Θα την κεράσει το μαγαζί!
Αντε, συγχύστηκα βραδιάτικα…
Έχει δίκιο ο Άρης, και προφανώς ο Ισαάκ ειρωνικά το έλεγε.
Αλλά ρε παιδιά, πείτε μου δηλαδή, κι εσείς που έχετε πάει σε πέντε μέρη κι έχετε δει πέντε ανθρώπους… κάνει κανείς άλλος λαός έτσι; Δηλαδή ποιός κουβαλιέται στα μαγαζιά αυτά για να ξοδέψει μέσα σε 3 ώρες όσα έβγαλε σε μια βδομάδα;
Μεγάλο κόμπλεξ Πάνο. Μεγάλο και συνήθως μεταφράζεται σε Μερσεντέ των αρκετών δεκάδων χιλιάδων Ευρώ παρακαρισμένη κάτω από το νοικιασμένο δυαράκι των 500 ευρώ, παντελόνι τψν 250 ευρώ (τα ψαγμένα τζίν τόσο κάνουν) και παπούτσια των 150 ευρώ, κλπ, κλπ που όλοι μας ξέρουμε.
Και βέβαια αναφερόμουν ειρωνικά στην όλη φάση στην οποία κατέληξα μετά την Παλιά Μαρκίζα, για να μην χαλάσω την υπόλοιπη παρέα.
Βέβαια κατά καιρούς που έχω πάει σε Ρομέα, και λοιπά ξεκωλομάγαζα, το ίδιο γίνεται. 2500 πιπίνια και 500 νέοι (την καταστροφή την κάνουν πάντα άτομα από 25-35) με τόνα χέρι στο πουλί και τ’ άλλο στο πορτοφόλι να καταστρέφουν το μαγαζί.
2500 πιπίνια???
Γυαλίζει το μάτι μου επικίνδυνα…
Δεν είναι μόνο το ψώνιο ρε παιδιά ,είναι κατα βάση η κουλτούρα τους , ο πολιτισμός που εκπροσωπούν και η αισθητική που έχουν αναπτύξει.
Η αξία και η σημαντικότητα του ατόμου που μετριέται με τα χρήματα και την “επιτυχία” καθώς και το πομπώδες και πρωτόγωνο ύφος της “μουσικής” που οδηγεί σε μια αλκοολούχα λήθη εκτόνωσης.
Οπως λέει ενας φίλος ,είναι η άρχουσα τάξη που μαστουρώνει τον νεκροθάφτη της.
Παιδιά το πραγμα πάει πολύ μακριά…τα έχουμε ξαναπει είμαστε σε μια εποχή του πολύ επιφανειακού…σε όλους τους τομείς…οι Έλληνες έχουμε μπερδέψει ορισμένα πράγματα…νομίζουμε ότι μπορούμε να αποδόσουμε το κάθε μουσικό είδος όπως πρέπει και δεν καταφέρνουμε τίποτα στο φινάλε…τι εννοώ…αν πάμε στην Αμερική και στους Αμερικάνους μουσικούς παίξουμε μπουζούκια θα τρελαθούν αλλά θα σου πούνε…ωραίο το είδος σας αλλά εμείς παίζουμε άλλο είδος παίζουμε country, μπλουζ (ή κατι δικό τους) δεν ασχολούμαστε με αυτό το είδος χωρίς σε καμία περίπτωση να το υποτιμούν απλώς δεν είναι τα ακουσματά τους τέτοια, η παράδοση που λέμε.Παρ’όλα αυτά εμείς ότι ξένο ακούμε προσπαθούμε με υπερβολή να το παρουσιάσουμε σαν δικό μας χωρίς αποτέλεσμα γιατι ο καθένας μπορεί να καταλάβει την κακή απομίμηση…το ίδιο και με τα αράβικα…είναι δυνατόν ποτέ ένας έλληνας να παίξει σαν άραβας ή είναι δυνατόν τη μια στιγμή να παιζεις ζεϊμπέκικο και μετά αράβικο…πως να αποδώσεις το κάθε είδος όπως πρέπει;Ρομπότ είσαι;Εκτός αν θεωρούνε αυτούς τους εμετικούς ήχους από τα πλήκτρα απόδοση του είδους…έλεος ρε παιδιά…το ίδιο και με τη jazz και τα ινδικά…άλλη μόδα αυτή…είναι ποτέ δυνατον ένας έλληνας να παίξει jazz ή ινδικά όπως ένας μαύρος ή ινδός που ζει και μεγαλώνει μ’αυτό…όχι βέβαια…ούτε μπορεί ένας επαγγέλματίας άλλα να μελετάει στο σπίτι του και άλλα να παίζει το βράδυ στο μαγαζί…όλα θέλουν μια τάξη…
Μια και ο λόγος για μαγαζιά και λουλούδια.
Ήρθε την προηγούμενη βδομάδα σε μαγαζί που καμιά σχέση με πίστα δεν έχει(εντάσσεται στις μουσικές σκηνές, αλλά ως αναγκαίο κακό έχει και λουλούδια) υπουργός (που αυτή τη βδομάδα είχε και πολύ δουλειά με την κακοκαιρία).
Η κυρία του στο πρώτο τραπέζι μέσα σε λίγα λεπτά τελείωσε το στοκ του μαγαζιού σε λουλούδια. Πρέπει να πλήρωσε 5-6 χιλιάρικα μόνο λουλούδια!!!
