Πολύ ωραία Σπύρο, μόνο που για τεχνικούς λόγους πρόσβαση στην Κλίκα αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει. Πάντως, η μαρτυρία αυτή ενισχύει αυτό που και εσύ ανέφερες αλλά και ο Δημ. Μυστακίδης υποστηρίζει, περί τροπικής και όχι κλιμακοκεντρικής προσέγγισης των λαϊκών δρόμων.
Το σκεπτικό του Σπύρου με βρίσκει στις γενικές του γραμμές σύμφωνο. Ιδιαίτερα θέλω να εξάρω το ότι αν θέλουμε να μιλήσουμε για το ρεμπέτικο με όρους μακάμ, δε θα σκαλώσουμε στο συγκερασμό, ούτε στις συνοδευτικές συγχορδίες.
Προσωπικά, βέβαια, συνήθως δε θέλω να μιλάω για το ρεμπέτικο με όρους μακάμ, επομένως το τελικό του συμπέρασμα δεν το συμμερίζομαι. Υπάρχει μια άλλη θεωρία (οι Τρόποι του Περιστέρη) που τη θεωρώ ως την επαρκέστερη και οικονομικότερη για να περιγράψει κάθε είδος παραδοσιακής ελληνικής μουσικής, αλλά δεν τη χρησιμοποιώ εδώ στο φόρουμ γιατί δε βλέπω να αποτελεί κοινή γλώσσα συνεννόησης - αν και πιστεύω ότι θα είχε όλα τα φόντα.
Παρά ταύτα, αν πρόκειται να καταλήξουμε σε κάποια κοινή γλώσσα που να μην αφήνει θεωρητικά κενά, το σκεπτικό του Σπύρου είναι προς τη σωστή κατεύθυνση.
Υποθέτω, από το γεγονός ότι δε διακρίνονται πουθενά δύο ή περισσότεροι δρόμοι με την ίδια κλίμακα.
Πιστεύω να έχουμε όλοι υπόψη μας ότι το αν σε κάποιο συγκεκριμένο εγχειρίδιο δρόμων έχουμε δει να γίνεται επαρκής ή ανεπαρκής ή υπερβολικός λόγος για το Χ ή το Ψ ζήτημα (για τα 4χορδα - 5χορδα, για την αρμονία κλπ.) αυτό δεν αποτελεί δεσμευτικό χαρακτηριστικό της θεωρίας - είναι κάτι που διορθώνεται. Για παράδειγμα, ο Παγιάτης είναι γνωστόν ότι αναφέρει μεν 4χ και 5χ, αλλά μ’ ένα τρόπο μάλλον επιφανειακό που δεν οδηγεί σε καμιά ουσιαστική γνώση της κινησιολογίας των δρόμων, αυτό όμως δεν επαρκεί για να πούμε ότι το όλο σύστημα των δρόμων είναι κλιμακοκεντρικό.
Νομίζω ότι υπήρξα αρκετά σαφής και με τεκμήρια για τα δεδομένα ενός ηλεκτρονικού φόρουμ στο μήνυμα #16.
Οι απαντήσεις στα ερωτήματα που έχουν τεθεί από μέρους σας - σχετικά με τον κλιμακοκεντρισμό και το μη τροπικό χαρακτήρα των Λαϊκών Δρόμων - εμπεριέχονται στις θέσεις μου που αναπτύσσονται στο μήνυμα #16 (ενδεικτικά βλ. παράδειγμα «Ελληνική Απόλαυσις»).
Η διαφωνία είναι θεμιτή, καταγράφηκε και παραμένει.
Εξάλλου, όλες οι απόψεις υποβάλλονται στη βάσανο της κριτικής…
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 15:27 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 15:18 —
Pepe, ακούγεται πολύ ενδιαφέρον αυτό! Περί τίνος πρόκειται; Θα μπορούσες να δώσεις περαιτέρω στοιχεία;
1 «Μου αρέσει»
Όταν υπάρχουν δύο ή και παραπάνω δρόμοι απλώς τους αναφέρουμε όλους κυρίως για να προϊδεάσουμε για την αρμονική συμπεριφορά. Όλοι οι λαϊκοί δρόμοι όμως έχουν διαφορετική συμπεριφορά κάτω απ την βάση και πάνω από την οκτάβα,συμπεριφορές οι οποίες έχουν περιγραφεί και καταγραφεί πλέον.
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 12:50 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 12:47 —
Σπύρο ήσουν πολύ σαφής. Τεκμήρια δεν βλέπω.
1 «Μου αρέσει»
Δημήτρη, ενδεικτικά παραθέτω ατόφια την παράγραφο από το μήνυμα #17 (λάθος είχα γράψει #16):
“Κατά τη γνώμη μου, είναι πολύ σημαντικό να ξέρει κανείς κατά την εκπαίδευση και όχι μόνο, ότι π.χ. η «Ελληνική Απόλαυσις» του Κατσαρού είναι χαρακτηριστικό άκουσμα Μαχούρ και όχι απλά ματζόρε ή λαϊκός δρόμος Ραστ (δηλ. κλιμακοκεντρικό Ραστ). Γιατί μόνο έτσι μπορεί να καταλάβει κανείς πως συμπεριφέρεται-κινείται η μελωδία: κάνοντας είσοδο στα ψηλά, δείχνοντας το 5χ Ραστ στην κορυφή, τις έλξεις που εμφανίζονται, την κατάληξη στη βάση κ.ά., όπου δε διαπιστώνονται εξ ορισμού στο σύστημα των Λαϊκών Δρόμων στο οποίο απλά τίθεται μια κλίμακα και δε γίνεται λόγος για το πώς κινείται-συμπεριφέρεται η μελωδία…Γι αυτό και πρέπει να γνωρίζει κανείς τα διαφορετικά μακάμια που συμπυκνώνονται χοντροκομμένα στην ονομασία ενός λαϊκού δρόμου.”
Νομίζω ότι τουλάχιστον εγώ μπήκα στη λογική μιας υποτυπώδους ανάλυσης (θα μπορούσα να πω πάμπολλα ακόμα και ίσως χρειάζονται…), η οποία είναι αρκετά ικανοποιητική για να κατανοήσει κάποιος θεωρητικά καταρτισμένος το τι θέλω να πω σχετικά με την αδυναμία απόδοσης της κινησιολογικής λειτουργίας της μελωδίας από το Σύστημα των ΛαικώνΔρόμων…
Εν πάσει περιπτώσει, εσύ πως στοιχειοθετείς την άποψη σου ότι το σύστημα Λαϊκών Δρόμων αποδίδει την κινησιολογική λειτουργία της μελωδίας;
Υ.Γ.:Επαναλάμβάνω ότι θα ήταν πολύ ωφέλιμο να διοργανωθεί ένα φόρουμ-συνέδριο που θα αναλύονται με μια επιστημονικότητα τα θέματα αυτά…
1 «Μου αρέσει»
ενδιαφέρουσα και απαραίτητη κουβέντα σχετικά με τη λειτουργία μακάμ και δρόμων, έχει ξαναγίνει στο φόρουμ αλλά από τότε έχει βελτιωθεί πολύ το θεωρητικό επίπεδο στην ελλάδα. είμαι διακοπές και άργησα να απαντήσω, γενικά με κάλυψε ο σπύρος ο δελέγκος.
θεωρώ ότι το σύστημα των λαϊκών δρόμων πρέπει να βασίζεται στην ανατολική θεωρία και την τροπικότητα, και όχι να έχει σαν αφετηρία την δυτική θεωρία. άλλωστε έτσι ξεκίνησε και εξελίχτηκε μουσικά. δηλαδή, να χρησιμοποιούνται τα ονόματα των δρόμων όπως αυτά μας παραδόθηκαν από τους παλιούς (και με μια επεξήγηση για τις αντιστροφές τύπου χαλασμένου τηλέφωνου), χωρίς κάποιες ονομασίες που δεν χρησιμοποιήθηκαν ποτέ στην ελλάδα -τουλάχιστον από λαϊκούς μουσικούς. είναι σημαντικό να μην εξηγούνται οι δρόμοι ως κλίμακες, αλλά με βάση τα 4/5χορδα και μάλιστα από τις νότες εκκίνησής τους -σε συνδυασμό με τους κινητούς φθόγγους και τις έλξεις. παράλληλα λειτουργεί και η αρμονία (με αυξανόμενη σημασία και επιρροή με την πάροδο του χρόνου), η οποία βρίσκει και μια ειδική εφαρμογή σε όλη αυτή τη μίξη ανατολής-δύσης. πιστεύω πως αυτή η θεώρηση γενικά εξηγεί το μεγαλύτερο μέρος του ρεμπέτικου από τα μουρμούρικα μέχρι τον χιώτη.
πέρα από αυτές τις βασικές αρχές, η γνώση των μακάμ βοηθάει πολύ στην κατανόηση των δρόμων, και γενικά στην κατανόηση της τροπικότητας. εξάλλου το ρεπερτόριο ενός παίχτη του ρεμπέτικου (με την ευρεία έννοια, όχι μόνο πειραιώτικου) περιλαμβάνει και καθαρά τροπικές συνθέσεις όπως του τούντα, του τσαούς, του νταλγκά, κλπ. όπως προαναφέρθηκε, η μουσική πράξη κάθε εποχής και είδους έχει και τα αντίστοιχα θεωρητικά εργαλεία (έστω και εκ των υστέρων).
1 «Μου αρέσει»
Κατ αρχήν συμφωνούμε πως η θεωρία ακολουθεί την πράξη και την εξηγεί; Αν ναι πάμε παρακάτω.
Τι το ενδιαφέρον αλλά και πρακτικό όφελος έχει η κινησιολογική ανάλυση που παραθέτεις; (για την πορεία της σύνθεσης μιλώ. Όχι για τις έλξεις και τα διαφορετικά από τα δομικά τετράχορδα και πεντάχορδα που εμφανίζονται). Η σύνθεση είναι δεδομένη. Δεν αλλάζει. Όλο αυτό που περιγράφεις θα είχε ίσως νόημα στο να κάνει κάποιος ένα θεωρητικά σωστό αυτοσχεδιασμό ακολουθώντας μια δεδομένη πορεία στις κινήσεις του. Αυτό όπως έχω πει και σε άλλο ποστ για έναν λαϊκό μουσικό δεν είναι θεμιτό. Η θεωρία υπάρχει για να εξηγεί τις κινήσεις και όχι για να τις επιβάλει.
Αυτό είναι τελειως αυθαίρετο συμπέρασμα. Η θεωρία των λαϊκών δρόμων εξηγεί μια χαρά όλες τις έλξεις και όλες τις διαφορετικές κινήσεις που μπορούν να εμφανιστούν μέσα σε ένα δρόμο. Και για να απαντήσω και στο ερώτημα που θέτεις
έχω καταθέσει εγγράφως με την μορφή βιβλίου την πρόταση μου για την θεωρία των λαϊκών δρόμων.
Σαφώς η θεωρία των λαϊκών δρόμων προέρχεται από την θεωρία των μακάμ στο κομμάτι της μελωδικής ανάπτυξης. Το κομμάτι όμως της εναρμόνισης πάνω σε τροπικές κλίμακες όπως είναι οι λαϊκοι δρόμοι είναι ξεκάθαρα καινούργιο και πρωτότυπο κομμάτι. Η σύζευξη αυτών των δύο θεωριών είναι ένα ολόκληρο καινούργιο πράγμα. Αυτό λέω. Ούτε θέλω να υποβαθμίσω τα μακάμ αλλά ούτε νιώθω μειονεκτικά για το δικό μας θεωρητικό σύστημα. Το υποστηρίζω και θα το υποστηρίζω γιατί το πιστεύω. Πιστεύω στην αξία του και σαν δάσκαλος θεωρώ πως πρέπει να προσφέρω εύχρηστα εργαλεία που να κάνουν την εκπαιδευτική διαδικασία πιο εύκολη για τον εκπαιδευόμενο. Εργαλεία που να ερμηνεύουν όλη την πράξη, και όχι άλλο την μελωδία και άλλο για την εναρμόνιση. Κυρίως δε εργαλεία που να μην δεσμεύουν σε κανένα επίπεδο την έκφραση του μουσικού αλλά και την εξέλιξη του είδους.
1 «Μου αρέσει»
Είναι αυτονόητο ότι μια σύνθεση δεν αλλάζει, ανεξαρτήτως του θεωρητικού εργαλείου που χρησιμοποιούμε.
Επίσης, νομίζω ότι είναι προφανώς θεμιτό να έχουμε όσο το δυνατόν πιο πλήρη εικόνα του μουσικού φαινομένου και μάλιστα όταν μιλάμε για εκπαίδευση.
Έτσι λοιπόν, το να έχει κανείς όσο το δυνατόν πιο πλήρη εικόνα στην κινησιολογική λειτουργία της μελωδίας, συμβάλλει στη βέλτιστη κατανόηση για το τι συμβαίνει στη σύνθεση, και επομένως μιλάμε και για καλύτερη ταξινόμηση στο γνωστικό του σύμπαν. Η ενδυνάμωση της μουσικής αντίληψης αδιαμφισβήτητα βοηθά και κατά την εκτελεστική πράξη γενικότερα και επομένως δεν είναι μόνο υπέρ ενός εύλογου αυτοσχεδιασμού (μιλάω πάντα για το Ρεμπέτικο).
Επαναλαμβάνω ότι δεν είναι καθόλου ασήμαντο (και μάλιστα κατά την εκπαίδευση) να γνωρίζει κανείς ότι π.χ. στο μακάμι Μαχούρ: η μελωδία κάνει είσοδο στα ψηλά, δείχνει το 5χ Ραστ της κορυφής, αρκετές φορές κινείται εκατέρωθεν της κορυφής, …, έλξεις, κλπ. και με καθοδική πορεία καταλήγει στη βάση με τον τρόπο του Ραστ (ή του Σαζκιάρ).
Και αναρωτιέμαι πως συλλαμβάνει το σύστημα των Λαϊκών δρόμων την κινησιολογική λειτουργία της μελωδίας, αφού δεν κάνει αναφορά ούτε στο πού εισέρχεται η μελωδία, ούτε στη διαφορετικότητα των μακαμιών Μαχούρ και Ραστ (στο Μαχούρ έχουμε είσοδο της μελωδίας στα ψηλά, στο Ραστ όχι) και ούτε στις εναλλακτικές συμπεριφορές, οι οποίες σημαίνουν κάποιες φορές και διαφορετικές κλίμακες; π.χ. στο Μαχούρ υπάρχει περίπτωση η μελωδία να καταλήξει στη βάση με τον τρόπο του Σαζκιάρ και όχι του Ραστ, δηλ. με άλλο πεντάχορδο, άρα με άλλη κλίμακα.
Πού γίνεται αναφορά σ` όλα αυτά στο σύστημα των λαϊκών δρόμων;
Εδώ - από τα πάμπολλα που θα μπορούσαν να ειπωθούν, είναι ότι εύλογα υπάρχει η αναγκαιότητα και του λεγόμενου seyir-μελωδικής πορείας, σαφώς όμως προσαρμοσμένο στο ρεπερτόριό μας. Επομένως μιλάμε για τη θεωρία των Μακάμ προσαρμοσμένη στο Ρεμπέτικο, χωρίς όμως να εκφυλίζουμε τα ζωτικά της χαρακτηριστικά.
Και γιατί να μην ξετυλίξουμε το νήμα από την αρχή και με λεπτομέρεια; Τι έχουμε να φοβηθούμε; Την παραπάνω γνώση;
Δημήτρη, έχεις κάθε δικαίωμα να θεωρείς ότι δεν υπάρχει ενδιαφέρον και πρακτικό όφελος στη γνώση αυτών των οποίων αναφέρομαι, δηλ. της εισόδου στα ψηλά και κάποια από τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά της μελωδικής πορείας, όμως επέτρεψέ μου να μην έχω την ίδια άποψη για τη σημαντικότητα αυτών των γνωρισμάτων της μελωδίας…
Όλες οι απόψεις τίθενται στη βάσανο της κριτικής…
Όσον αφορά τον κλιμακοκεντρικό χαρακτήρα του συστήματος των Λαϊκών δρόμων, εύκολα αποδεικνύεται από το γεγονός της παράθεσης κλιμάκων πάνω στην ίδια βάση.
Δηλ. δεν τηρείται η αναλογία των βάσεων (π.χ. Ραστ στο Ρε, άρα και Ουσάκ στο Μι κ.τ.λ.) που επιπλέον πληροφορούν το πώς εμφανίζονται και τελικώς χρησιμοποιούνται τα 5χ, 4χ, 3χ στη μουσική πράξη, καθώς κ.ά.
Επίσης, η αδυναμία απόδοσης της κινησιολογικής λειτουργίας της μελωδίας από το σύστημα των Λαϊκών Δρόμων -όπως την περιέγραψα παραπάνω- οδηγεί σε ένα είδος περιγραφικής και ερμηνευτικής συρρίκνωσης της μελωδικής ανάπτυξης, αφού έχουμε μια στατική και χοντροκομμένη απεικόνιση αυτής σε κλίμακα (ακόμα κι αν γίνεται αναφορά σε 5χ και 4χ), αφού δε δίνονται οι πληροφορίες για την είσοδο, την κίνηση και την κατάληξη αυτής.
Εδώ πρέπει να επαναλάβω με έμφαση ότι αυτά τα φαινόμενα διαφοροποιούνται κυρίως μετά τον πόλεμο που εξελίσσεται διαφορετικά το είδος (με την αρμονική ανάπτυξη να καθορίζει σημαντικά τη μελωδική) και σαφώς χωρά και είναι αξιοποιήσιμο το σύστημα των Λαϊκών Δρόμων στη φάση αυτή.
Επίσης, ενδεικτικά να πω ότι χρειάζονται και κάποιες γνώσεις της Θεωρίας της Αρμονίας, προκειμένου να εξηγηθούν κι άλλα φαινόμενα που άπτονται της εναρμόνισης.
Άρα μην εμμένουμε σε μία και μόνο θεώρηση. Δεν εξηγούνται τα πάντα με ένα και μόνο θεωρητικό εργαλείο.
Επαναλαμβάνω ότι πρέπει να παρακολουθήσουμε τα διάφορα στάδια στα οποία περιέρχεται το εν λόγω μουσικό είδος, το οποίο είναι υβριδικό, και αναλόγως να χρησιμοποιήσουμε τα κατάλληλα θεωρητικά εργαλεία.
Το μεγάλο εγχείρημα είναι η σύνθεση όλων σε ένα, δηλ. ένα καθολικό σύστημα. Βέβαια, κατά την άποψή μου, που είναι σκεπτικιστική, αυτό είναι φύσει αδύνατο από επιστημονικής απόψεως. Όμως η αναζήτησή του καθίσταται απόλυτα αναγκαία γιατί γεννά νέες θεωρητικές προσεγγίσεις που διευρύνουν τον ερευνητικό ορίζοντα φτάνοντας σε απρόβλεπτα γνωστικά επίπεδα.
Εν κατακλείδι και με αφορμή όλη αυτή τη συζήτηση θα έλεγα, ότι [b]δεν πρέπει να υπάρχει φοβία για περισσότερη γνώση με την προϋπόθεση ότι είναι και στην υπηρεσία της απτής Μουσικής.
[/b]Υ.Γ.:Τόσο σοβαρές συζητήσεις, οι οποίες λειτουργούν προωθητικά για το χώρο όπου καταπιανόμαστε -το Ρεμπέτικο-, καλό θα ήταν να γίνουν σε ένα φόρουμ-συνέδριο…Είναι κουραστικό μετά από κάποιο σημείο να συνεχίζουμε…
Καλοπροαίρετα και με εκτίμηση
Σπύρος
1 «Μου αρέσει»
Συμφωνώ. Δεν έχει κανένα νόημα.
Πράγματι, θεωρώ ότι τέτοιου περιεχομένου θέματα, τα οποία εκ φύσεως επιδέχονται διαφορετικές προσεγγίσεις, δεν έχει νόημα να συνεχίζονται μέσω διαδικτύου…
Πλάκα κάνετε κύριοι; Μας ανοίγετε καλά καλά την όρεξη και στο τέλος δε βρίσκετε άλλο σημείο συμφωνίας παρά ότι δεν έχει νόημα να συνεχίσουμε μέσω φόρουμ;
Λοιπόν, εγώ που δε συμφωνώ, μπορώ να συνεχίσω; Ναι, ε; Ευχαριστώ.
Προσωπικά θεωρώ ότι το σημαντικότερο χαρακτηριστικό της τροπικής μουσικής δεν είναι ούτε το σεΐρι ούτε τα διαστήματα ούτε η μονοφωνία, αλλά η σχέση των βάσεων (που κατά σύμπτωση μόλις αναφέρθηκε και σε άλλη παράλληλη συζήτηση). Πράγματι λοιπόν, Σπύρο, η θεωρία των δρόμων δεν μπορεί να την παραβλέπει. Εδώ όμως ερχόμαστε σ’ αυτό που ανέφερα στο τέλος του #22: αν η σχέση των βάσεων δεν αναφέρεται από συγκεκριμένους συγγραφείς, ή ακόμη και από κανένα συγγραφέα, αυτό δεν είναι κενό της ίδιας της θεωρίας αλλά της διατύπωσής της από τον εκάστοτε συγγραφέα. Ας προστεθεί. Δεν επαρκεί για να βγάλουμε τη θεωρία λειψή: μην ξεχνάμε ότι η θεωρία υπήρχε (υπό μορφή πράξης) πριν από οποιαδήποτε προσπάθεια ρητής διατύπωσής της. Τα κείμενα θεωρίας είναι απόπειρες να διατυπωθεί αυτό που προϋπήρχε.
Το σεΐρι έχει κι αυτό τη σημασία του. Τη θεωρώ μικρότερη γιατί και στο ρεμπέτικο αλλά και σε άλλα είδη παραδοσιακής μουσικής υπάρχει μεγάλο πλήθος από μελωδίες τόσο στοιχειώδεις ώστε δεν τίθεται θέμα τέτοιας ή αλλοιώτικης κίνησης, αλλά ασφαλώς δεν τη θεωρώ και αμελητέα. Εδώ είναι γεγονός ότι το σύστημα των Λ. Δρόμων έχει κενό, και αυτό δεν είναι πλέον θέμα διατύπωσης (αν μιλήσω για λαϊκό δρόμο Μαχούρ προφανώς δεν ακολουθώ πλέον τη θεωρία των λαϊκών δρόμων ακόμη κι αν έτσι ισχυρίζομαι - κι όμως υπάρχουν κομμάτια Μαχούρ, που δεν είναι Ραστ, και καλό θα ήταν να μπορούμε να τα ονομάσουμε κάπως).
http://www.kentrolaografias.gr/sites/default/files/Ellhnika_Dhmotika_Tradoudia_t_G.pdf
σελ. κα’ κ.εξ. της Εισαγωγής. Σε πιο πρόσφατες καταγραφές μ’ αυτό το σύστημα (π.χ. του Γιάννη Αρβανίτη σε κάποιους δίσκους των Παν. Εκδ. Κρήτης) χρησιμοποιούνται επιπλέον και οι οθωμανικές υφεσοδιέσεις.
Pepe, ευχαριστώ για το λινκ!
ευχαριστούμε! θα το μελετήσω μόλις μπορέσω!
Συγχωρέστε την παρέμβαση μου, σε πεδίο που δεν είναι ειδίκευσή μου.
Μία μικρή σκέψη μόνο: Ο κ. Δελέγος υποστηρίζει οτι οι Δρόμοι δεν μπορούν να συμπεριλάβουν κινησιολογία και τα Μακάμ μπορούν. Εδώ διαφωνώ: Και τα δύο συστήματα παραμένουν θεωρητικά. Μόνο η εξέταση παραδειγμάτων και συνθέσεων θα μας διδάξει την μελωδική συμπεριφορά. Δεν καταλαβαίνω γιατι αποφασίσαμε οτι ο Δρόμος Ράστ αγνοεί την μελωδική συμπεριφορά που Οθωμανικά ονομάζεται Μαχούρ. Το ρεπερτόριο είναι εκεί, και είναι αρκετό για να μας μάθει οτι μπορεί σε περιβάλλον Ράστ να έχουμε είσοδο στην οκτάβα και κατιούσα πορεία, και κάποια άλλα χαρακτηριστικά. Απλά οι Λαϊκοί δρόμοι δεν κάνουν τον διαχωρισμό στα ονόματα.
Απο την άλλη, αν υποθέσουμε οτι το μαθαίναμε μακαμίστικα, πάλι συνθέσεις δεν θα εξετάζαμε για να δούμε τα διάφορα μελωδικά φαινόμενα; Είναι λοιπόν δυνατόν οι Δρόμοι να παραλείψουν μελωδικά φαινόμενα που υπάρχουν στο ρεπερτόριο; Είναι επίσης δυνατόν τα μακάμια να συμπεριλάβουν αυτά τα φαινόμενα χωρίς την εξέταση μουσικών παραδειγμάτων;
Καλημέρα!
Είναι αυτονόητο ότι χωρίς παραδείγματα από συνθέσεις δεν υπάρχει νόημα…Διαφορετικά τα πάντα θα ήταν στείρα θεωρητικολογία…
Και μιλήσαμε για το κατά πόσο τα διάφορα θεωρητικά εργαλεία συλλαμβάνουν -λιγότερο ή περισσότερο- τα προς εξέταση μουσικά φαινόμενα του ρεπερτορίου μας…
1 «Μου αρέσει»