Ο καλύτερος ρεμπέτης ever (συζητήσεις)

Νίκο, δεν διαφωνώ αν “ρεμπέτης” δεν σημαίνει όλα εκείνα τα αρνητικά χαρακτηριστικά που η νομιμοποιημένη λαογραφία και η κουλτούρα της άρχουσας τάξης έχει προσάψει στο όρο, (περιθωριακός, άνθρωπος του υποκόσμου, χασικλής μαχαιροβγάλτης κ.λ.π.), που καλλιέργησαν την εσφαλμένη αντίληψη ότι το ρεμπέτικο τραγούδι δημιουργήθηκε στους τεκέδες και στις φυλακές και ήταν τραγούδι του περιθωρίου.

επίσης:
5. Ο Μάρκος ήταν κορυφαίος λαϊκός δημιουργός που αφουγκραζόταν με ιδιαίτερη ευαισθησία τα κοινωνικά προβλήματα και τα έκανε τραγούδια. (π.χ. η ¨Πλημμύρα").
6. Αμφισβήτησε ευθέως το κατεστημένο και τους αστικούς θεσμούς και πρότυπα, (π.χ. “Ψεύτικος είναι ο ντουνιάς”, “… μπουζούκι μου καημένο, μονάχα εσύ παρηγορείς κάθε φαρμακωμένο…” ούτε και αυτή η ίδια η θρησκεία…, “Οσοι έχουνε πολλά λεφτά” κ.λ.π.
…θα μπορούσα να επεκτείνω για πολύ τη λίστα…

εδώ και καιρό ήθελα να προτείνω αυτά τα στοιχεία (φωνή, εκτελεστής, συνθέτης, στιχουργός) να ενταχθούν ως “αγαπημένος/η…” στην ταυτότητα μέλους του Φόρουμ, αντί να υπάρχει μόνο το “αγαπημένος συνθέτης”

Βεβαίως και ο Μάρκος υπήρξε μέγιστος λαϊκός δημιουργός. Συμφωνώ σε όλα και υπερθεματίζω.

Εκείνο όμως που δεν μου αρέσει είναι να ωραιοποιούμε τα πράγματα κατά το δοκούν.

Επίσης ο Μάρκος υπήρξε και μέγας χασικλής και θαμώνας των τεκέδων, όπως ο Μπάτης, ο Στράτος και τόσοι άλλοι, πράγμα άλλωστε που και ο ίδιος δεν αποποιήθηκε και δεν αποκύρηξε ποτέ( Τέτοια ζωή που έκανα, τέτοια πάντα θα κάνω / και ας φυτρώσουν χασισιές στον τάφο μου απάνω ). Όχι όπως άλλοι, που δημόσια δήλωναν πως « Εγώ αυτό το πράμα δεν τόχω βάλει στο στόμα μου ποτέ! » ενώ «είχαν καπνίσει ένα καράβι…».

Τάχουμε ξαναπεί κι`αλλού. Δεν μπορούμε ούτε να ταυτίσουμε με κάποιες «καταστάσεις», ούτε όμως και να «καθαρίσουμε» το ρεμπέτικο από ό,τι δεν συμφωνεί με την προσωπική μας οπτική.

Σωστά, Νίκο.
Ο Μάρκος και οι περισσότεροι ρεμπέτες δεν κρύβονταν πίσω από το δάκτυλό τους…

Όμως, ας τονίσουμε πως η χρήση χασίς, από μόνη της, δεν κατατάσσει τους δημιουργούς του ρεμπέτικου στο περιθώριο, στον υπόκοσμο ή στο πυρ το εξώτερο (όπως ισχυρίζονται οι περισσότεροι ρεμπετολόγοι).
Ούτε περιορίζεται στους τεκέδες η χρήση, έφτανε και στα σαλόνια και στους “καθώς πρέπει”
κύκλους, ήταν μαζικό φαινόμενο και αφορούσε πολλές πληθυσμιακές ομάδες.

Να σκεφτούμε πως τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα το χασίς ήταν για τη χώρα μας βασικό και προσοδοφόρο εξαγώγιμο προϊόν, το ΄35 επιδοτήθηκαν οι καλλιεργητές χασίς από την ελληνική πολιτεία !

Υ.Γ. Ξέρω πως δεν ήταν αυτό το θέμα μας εδώ και συγγνώμη για την παρέκβαση…

Το ίδιο και ο δις πρόεδρος των ΗΠΑ κ. Κλίντον.
Υπήρξε και μοιχός (λέει στην αυτοβιογραφία του).
Υπήρξε και πότης (λέει στην αυτοβιογραφία του).
Μπορεί να διάβαζε άσεμνα βιβλία (θε μου σχώρα με!) λέω εγώ.

Αλλά υπήρξε και πατέρας που ανέστησε τρία παιδιά (όλα εν ζωή) και κουβάλαγε τροφή στο σπίτι.

Τις (καλές ή κακές) προσωπικές συνήθειες του Μάρκου σε τι ακριβώς εξυπηρετεί να μνημονεύονται; Ωραία, ο Μάρκος δεν ήταν μπουλκουμέ για να τις κρύβει ακόμη και όταν ήταν στο ζενίθ της καριέρας του; Μήπως προτιμούσατε να το έκρυβε;

Και για νάχουμε καλό ρώτημα, αυτό το:

που το βρήκες;
Από κάτι λίγα γράμματα που ξέρω, διάβασα τα προηγούμενα μηνύματα να βρω μια… ωραιοποιητική πρόταση αλλά δεν βρήκα. Μπας και μπορείς να μας βοηθήσεις λίγο;

ΥΓ. Εννοείται ότι όλα αυτά τα άσχετα μηνύματα ΠΗΓΑΝΕ σε άλλο thread.
Δε θα χαλάσουμε μια πρωτοβουλιά με πλατιάσματα περί χρήσης χασίς το 1821.

Άλλη μια παρέκβαση.
Συμπάθειες είναι αυτές…
Ο Μάρκος φέρθηκε ως Άντρας και Μάγκας πραγματικός απέναντι και στις γυναίκες της ζωής του.
Και νοιάστηκε και τα μικρότερα αδέλφια του, απέναντι στα οποία φέρθηκε σαν πατέρας!
Άψογος σε όλα του!

Από κάτι λίγα γράμματα που ξέρω, διάβασα τα προηγούμενα μηνύματα να βρω μια… ωραιοποιητική πρόταση αλλά δεν βρήκα. Μπας και μπορείς να μας βοηθήσεις λίγο;

Βεβαίως.

Αναφέρομαι στην προσπάθεια «κάθαρσης» της - ούτως η άλλως ακόμη θολής εννοιολογικά , παρ`όσο μελάνι έχει χυθεί - λέξης «ρεμπέτης» από οποιαδήποτε «αρνητικά χαρακτηριστικά» ( χασικλής ).

Και δεν αναφέρομαι σε «κακές προσωπικές συνήθειες» αλλά σε συστατικό έμπνευσης - όπως ο ίδιος πάλι λέει - της δημιουργίας του ( …Μα γω δεν είμαι ποιητής στιχάκια να ταιριάζω/ μα μου τα φέρνει ο αργελές και τα κατασκευάζω ).

Για τη χρήση χασίς την εποχή εκείνη εξηγήσαμε.
Δεν χαρακτήριζε αποκλειστικά και μόνο τον κόσμο του ρεμπέτικου.

Όμως, Νίκο μου, για το χασίς ως πηγή έμπνευσης θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω.
Στη χρήση ουσιών θα αναζητήσουμε την πηγή έμπνευσης των αριστουργημάτων του Μάρκου;
Αν είναι έτσι, όλοι οι χρήστες ουσιών και τότε και σήμερα θα πρέπει να μας δίνουν ανάλογης αξίας έργο.
Ή, διαφορετικά, ο καθένας για να συνθέσει μια “Φραγκοσυριανή” π.χ., θα πρέπει οπωσδήποτε να κατεβάζει μια σεβαστή δόση.

Δεν ήταν τυχαίο το παρατσούκλι του Μάρκου “κεντήστρα”.
Είχε να κάνει με το πηγαίο ταλέντο του, την αυθεντικότητα της λαϊκής ψυχής κλπ.

Επειδή καταφεύγεις σε στιχάκια για να τεκμηριώσεις την άποψή σου, νομίζω ότι ξέχασες τον Γιώργο Μητσάκη με εκείνο το “Θέλω στα μπουζούκια απόψε να με πας για δικό μου κέφι τα φράγκα να σκορπάς” που μάλλον υποδηλώνει ότι ενεπνέετο από το ουίσκι, τον ποδόγυρο και την σπατάλη χρημάτων (ήταν δηλαδή κατά της αποταμίευσης).

Καθώς επίσης τα Παιδιά απ’ την Πάτρα, με εκείνο το “Πίνω μπύρες πίνω μπύρες” πολύ ύποπτα για αλκοολισμό τα βλέπω.

Είναι μακρύς ο κατάλογος, αλλά μάτι βγάζει ο Μάνος Ελευθερίου σε ένα σημείο όπου μας ανακοινώνει ότι “Στα πορνοστάσια με ουίσκι και με τζιν παίζουν αλέγκρο τη καρδιά μου σε κιθάρα”.

Πάμε στον Μάρκο: Απ’ όσο κατάλαβα, με λίγα λόγια, αν κάποιος πει ότι ο Μάρκος είχε σωστή τονικά φωνή, αντρίκια χροιά, λαμπάτη πενιά κ.λπ. αλλά ΞΕΧΑΣΕΙ να αναφέρει την χασισοποτεία και τις κακές παρέες, ότι αυτό ισοδυναμεί με μεροληψία και μονομέρεια και (με τα δικά σου λόγια): "…προσπάθεια «κάθαρσης» της λέξης «ρεμπέτης» από οποιαδήποτε «αρνητικά χαρακτηριστικά» (χασικλής)…"

Αυτόν τον κατάλογο των αρνητικών χαρακτηριστικών, φαντάζομαι κάπου τον έχεις φυλαγμένο. Μπορείς να μας τον ανακοινώσεις ώστε στο μέλλον οι κρίσεις μας και να είναι περισσότερο εμπεριστατωμένες και διεξοδικές;

Από άρθρο στου Ν. Γεωργιάδη στο τελευταίος τεύχος της “Κλίκας” (http://www.klika.gr/cms/index.php?option=com_content&task=view&id=300&Itemid=147)
“…Ο Μάρκος Βαμβακάρης είναι η χαρακτηριστικότερη περίπτωση αστικο-λαϊκού τραγουδοποιού, στον οποίο οι ρεμπετολόγοι, με επικεφαλής τον Πετρόπουλο, βασίστηκαν για να ισχυριστούν ότι τάχα το ρεμπέτικο δημιουργήθηκε μέσα στους τεκέδες ή στις φυλακές. Κάπνιζε μαλακά ναρκωτικά, όμως δεν ήταν ο μόνος. Ο Μπάυρον, ο Πόε, ο Μπωντλέρ, ο Ντε Κουίνσυ, κάπνιζαν κι αυτοί, ύμνησαν τα μαλακά ναρκωτικά και περιγράψανε την εμπειρία τους. Όμως ποτέ και κανείς δεν τους χαρακτήρισε εγκληματίες και υπόκοσμο. Με ποια λογική λοιπόν ο πατριάρχης του μπουζουκιού Βαμβακάρης χαρακτηρίζεται υπόκοσμος και περιθώριο, ενώ ο Μπωντλέρ, ο Πόε, ο Μπάυρον και οι άλλοι δεν χαρακτηρίζονται έτσι, αλλά θεωρούνται κορυφές του ποιητικού Παρνασσού;
Ο Φρανσουά Βιγιόν καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε ως δολοφόνος. Αυτό όμως δεν αναιρεί την ποιητική του αξία που μας έδωσε τις περίφημες μπαλάντες του. Ο Πωλ Βερλέν φυλακίστηκε για απόπειρα δολοφονίας του φίλου του, Ρεμπώ, αλλά κανείς δεν θέλει να θυμάται την εγκληματική του ιδιότητα, παρά μόνο τον υμνούνε ως αρχηγό του γαλλικού συμβολισμού…”.

Βεβαίως και όταν μελετάμε ένα μουσικό έργο, βοηθάει να ξέρουμε τις συνθήκες, τις καταστάσεις κάτω από τις οποίες το έφτιαξε ο δημιουργός του. Αλλο είναι όμως αυτό κι άλλο το να αποδίδουμε τα πάντα στις …συνθήκες. Οταν λοιπόν αναφερόμαστε στο δημιουργό, μουσικό, στιχουργό, τραγουδιστή Μάρκο Βαμβακάρη δεν βλέπω την αναγκαιότητα να αναφέρουμε ότι ήταν χασικλής, γυναικάς κλπ. Αν νομίζουμε ότι αυτές του οι “ιδιότητες” καθόρισαν το έργο του, τότε μάλλον δεν καταλάβαμε και πολλά πράγματα από το ρεμπέτικο. Οσο δε για το ότι η μη αναφορά αυτών των “ιδιοτήτων” του κάθε δημιουργού (μόλις φτάσετε στο “πι”, γράψτε ότι έχω και πιτυρίδα) αποτελεί ωραιοποίηση, διαστρέβλωση κλπ., είναι τουλάχιστον αφέλεια.
Για φαντάσου φίλε Νίκο (εννοείται ότι δε σου προσάπτω κάτι από τα παραπάνω, αλλά επειδή χρησιμοποίησες τη λέξη “ωραιοποίηση”) να ‘ρθει κάποιος να σου παραγγείλει ένα μπουζούκι και συ, για να δείξεις την αξία της δημιουργίας σου, να πρέπει να του περιγράψεις τι έκανες στα νιάτα σου (κι απ’ ό,τι ξέρω δεν έχεις κάνει και λίγα :)).
Παρομοίως, να μη μιλήσουμε για το έκανε στα νιάτα του ο Φέρρης…:019:

ΥΓ. Ελεγε ο Μάρκος για κάποιο νεότερο μουσικό:
“Αυτός ο μαλάkας νομίζει ότι θα πιει ένα κιλό χασίσι και έτσι θα γράψει τραγούδι!”.
Κι όποιος κατάλαβε… κατάλαβε.

Τώρα μάλιστα!
Ανακατέψαμε Μάρκο, Μητσάκη με Παιδιά της Πάτρας και Μάνο Ελευθερίου…

Πω πω, τώρα είδα και τα νεότερα ! Και γω που νόμιζα βρε Άρη πως είχαν καεί οι φάκελοι…
:112:
Κώστα, τι έκανες στα νιάτα σου και δε μου τόχεις πεί ;:080:

Εγώ όμως , δεν είπα όλα αυτά, άλλα είπα…Η κουβέντα ξεκίνησε για το αν ο Μάρκος ήταν ρεμπέτης (από εκει που αποσπάστηκε το τωρινό θέμα).

Και βέβαια, ηθικολόγος δεν είμαι και λίστες δεν έχω. Σε εισαγωγικά έβαλα τα αρνητικά χαρακτηριστικά, για να μην ξανακάνω παράθεση.

Φίλε Νίκο, προφανώς δεν κατηγορήθηκες για… ηθικοπλάστης.
:019:
Οπως πολύ σωστά το έβαλε ο Γεωργιάδης, η γενιά μας στην οποία ανήκω κι εγώ - έχουμε μόλις 3 χρόνια διαφορά ηλικίας - έχει ποδηγετηθεί στα περί το Πειραιώτικο (κυρίως αυτό) από περίεργες παραπομπές σε παρανομία, χασισοποτεία, οπλοκατοχή και δε συμμαζεύεται. Και όλα αυτά για να ντύσουν το μύθο των “σύγχρονων ανταρτών” και να ζαλίσουν τη μύτη φοιτητών κατά την περίοδο της χούντας με ένα άρωμα… “παρανομίας” με σούπερ-παράνομα θέματα όπως το χασικλωμένο ρεμπέτικο, και σαν εγύριζα απ’ τη… Μπρούσα.

Ακόμα και ο Πετρόπουλος, όσα έγραψε, στις πολιτικο-οικονομικές συνθήκες κάτω από τις οποίες γράφηκαν, έχουν την εξήγησή τους. Το γιατί δεν το διόρθωσε ποτέ, νομίζω ότι έχει να κάνει με το γεγονός ότι το όλο εγχείρημα είχε ξεκινήσει στραβά. Και από ένα σημείο και μετά το είχε καταλάβει, το ήξερε. Ο μακαρίτης μόνον χαζός δεν ήταν. Το “Ρεμπέτικα Τραγούδια” δεν σήκωνε επισκευές. ‘Η έπρεπε να το σκίσει και να το ξαναγράψει απ’ την αρχή ή έπρεπε να το αφήσει ως είχε.

Δεν τα λοιδορώ όλα αυτά. Αντιθέτως.

Απλά πέρασε ο καιρός, μάθαμε πολλά στο μεταξύ, σκεφτήκαμε και καμπόσο και, νομίζω, ότι κάποια θέματα μπήκαν σε τάξη και πήραν τις πραγματικές διαστάσεις τους. Το να επαναφέρουμε αδιάκοπα τη συζήτηση στα περι την χασισοποτείαν και την οπλοκατοχή, όχι μόνο δεν βοηθάει πουθενά (μα πουθενά) αλλά κάνει και μια παράπλευρη ζημιά στο λαϊκό πολιτιστικό οικοδόμημα που νομίζω ότι δεν τη χρειάζεται κανένας. Ειδικά στις μέρες μας που η συντηρητικοποίηση των λαϊκών στρωμάτων είναι διάχυτη αλλά όχι ανεξήγητη.

Φιλικά
ΚΚ

ΥΓ. Εγώ χάρηκα που με την αφορμή αυτή, ξαναδιάβασα (με το πάσο μου αυτή τη φορά) το εύστοχο άρθρο του Γεωργιάδη που μας υπενθύμισε ο Αρης.

[quote=Kostas™;160149]Φίλε Νίκο, προφανώς δεν κατηγορήθηκες για… ηθικοπλάστης.
:019:

Μπά, όχι.

Μάλλον για άλλα…«αρνητικά χαρακτηριστικά»!:019:

Τώρα, χωρίς Παιδιά της Πάτρας , Ελευθερίου, Π…(ιπέρι στο στόμα μου ! ) φαίνεται πως αρχίσαμε να συνεννοούμαστε.

Άλλωστε, περί υποσημείωσης επρόκειτο, αλλά…ξεσήκωσε θύελλες (πούσαι Σίγκμουντ!).

Και για να πάμε στην αρχή, από κει που ξεκίνησε, για να το κλείσουμε επιτέλους ( μεταξύ μας δηλαδή, οι άλλοι σς πουν ):

Ο Μάρκος ήταν Ρεμπέτης , και με ρο κεφαλαίο !
(Την ξαναανακαλύψαμε την Αμερική)

Θοδωρή χρησιμοποιώ τα λόγια σου για να …διαφωνήσω και να πω πως το ρεμπέτικο όντως ήταν τραγούδι του περιθωρίου, της φυλακής και του τεκέ. Δεν ξέρω αν γεννήθηκε εκεί, αλλά πρώτοι το τραγούδησαν αυτοί που εκεί “σύχναζαν”.

πιστεύω πως το πρόβλημα ξεκινά επειδή επιμένουμε να θεωρούμε (λόγω… αγάπης) όλο το λαϊκό τραγούδι μεταξύ 1920-1950 (χονδρικά) εννιαίο σώμα, “ρεμπέτικο”.

Ναι, ο Μάρκος δεν ήταν κανάς 100% κατεστραμένος, αλλά είχε περιθωριακές συμπεριφορές: δεν “πάγενε” να δουλέψει όταν ήταν χασάπης, μαστούρωνε και έπαιζε μπουζούκι, γύρναγε με πολλές γυναίκες στα βουνά και στα μπουρδέλα. Και πολύ καλά έκανε δηλαδή, αυτό δεν μειώνει το έργο του. Έγραψε και υπέροχα ερωτικά, κοινωνικά κτλ τραγούδια. Όμως ο “Χαρμάνης” δεν νομίζω ότι αφορούσε όλη την κοινωνία, ούτε καν όλους τους φτωχούς και λαϊκούς ανθρώπους.
Πόσο μάλλον άλλα ρεμπέτικα (πχ αυτά που λέει με την κιθάρα του ο Κωστής, ή τα χασικίδικα του Μεμέτη-Γαβαλά κτλ).

Το περίεργο είναι ότι τα ξέρανε και τα τραγουδάγαν όλοι! Αυτό πάλι που το πας;

Παράδειγμα, οι πρηγκιπομαστούρηδες του Τσιτσάνη τι σου λένε; Μες τη κατοχή γράφηκαν. Χτυπήθηκαν πολύ (πολύ) αργότερα σε δίσκο και κάνανε μεγαλύτερο πάταγο, τόσο ανάμεσα στα λαϊκά στρώματα όσο και στην ιντελιγκέντσια.

Μπάμπη, δεν νομίζω η θεματολογία που υιοθετεί ο κάθε τραγουδοποιός κατά τις διάφορες περιόδους της δημιουργίας του, ότι είναι μια τόσο ξεκάθαρη και μαθηματικοποιημένη διεργασία. Απλά έχει το λεγόμενο λαϊκό αισθητήριο που είναι ενσωματωμένο μέσα του και παράγει αβίαστα μουσικές που του αρέσουν και που τελικά αρέσουν και στον κόσμο. Δεν υιοθετούσαν κάποιο σαφές marketing strategy του στυλ: “Για ποιους τραγουδάω φέτος; Για τους χασίκλες. Ωραία, πάρε 5 μπουζουξίστικους σκοπούς και ντύσε τους με 5 χασικλίδικους στίχους”. Αυτά είναι σύγχρονα φαινόμενα και ας μην κάνουμε γραμμικές προβολές προς τα πίσω γιατί ούτε οδηγούν σε κάνα χρήσιμο συμπέρασμα, αλλά ούτε και κάποια αλήθεια ξεσκεπάζουν.

Ξέρουμε πολλούς “καθωσπρέπει” δημιουργούς (αν θεωρήσουμε ως “μη καθωσπρέπει” τον φουκαρά τον Μάρκο καλή του ώρα) που έχουν γράψει χασικλίδικα ενώ ορκίζονται σε όλα τα ευαγγέλια ότι δεν έχουν δεί “τσιγάρο” ούτε ζωγραφιστό. Και να σου πώ κάτι; Τους πιστεύω! Αφού δεν με νοιάζει.

Απόσπασμα απομαγνητοφωνημένης συνέντευξης του Μιχάλη Γενίτσαρη στον “Νυχτερινό Επισκέπτη” (Α. Σκιαδόπουλο):
…- Γενίτσαρης: Το ρεμπέτικο εμείς δεν το λέγαμε ρεμπέτικο τότε. Λαϊκό τραγούδι λέγαμε. Ρεμπέτικο τι πάει να πει?
- Δημοσιογράφος: Ρεμπέτης καθιερώθηκε να λέγεται ο άνθρωπος ο περιθωριακός.
-Γ: Ναι?
- Δ.: Έτσι δεν είναι? Ο λαϊκός είναι τελείως διαφορετικό πράγμα. Γιαυτό λέω μήπως το ρεμπέτικο είχε πιο αψύ στίχο, πιο σκληρό στίχο?
-Γενίτσαρης: ΛΑΪΚΟ! λαϊκό! Εμείς λέγαμε το τραγούδι λαϊκό. Τον καιρό, το 1933-32 που βγήκανε οι δίσκοι. λαϊκό τραγούδι λέγανε, δεν λέγανε ρεμπέτικο τραγούδι, λαϊκό!..
Θα επανέλθω με περισσότερα προσεχώς, (συγνώμη… έλλειψη χρόνου!)

(αναφέρω, όχι για να αποπροσανατολίσω την κουβέντα μας αλλά για να γελάσουμε, ότι κι ο Σφακιανάκης λαϊκό τραγούδι δηλώνει ότι κάνει, κι αν του πεις “κάνετε σκυλάδικο?” θα σου πει “εγώ το λέω λαϊκό”:112:…)

Κι ο Μπίνης τα ίδια λέει με τον Γενίτσαρη περί “ρεμπέτικου”, κι ο Στελλάκης και πολλοί άλλοι. Ζούσαν τη ζωή τους και καλά κάνανε.

για να μην παρεξηγούμαι : οι ρεμπέτες ήταν περιθωριακοί διότι είχαν αποκλίνουσα συμπεριφορά σε σχέση με τις νόρμες της άρχουσας τάξης και της εξουσίας.
Ο Γενίτσαρης φορτώθηκε τα κουμπούρια και πήγε στο μπουρδέλο πιωμένος να κλέψει την Σοφία κι άρχισε τις πιστολιές. Αυτό νομίζω πως είναι συμπεριφορά αποκλίνουσα/παράνομη/περιθωριακή, χωρίς να συνδέεται με την καλλιτεχνική του δημιουργία…

Προσωπικά, δεν θεωρώ περιθωριακό έναν χασικλή, έναν φυλακισμένο, έναν άθεο, αναρχικό κτλ. Αλλά δεν ορίζω εγώ τους νόμους και τα ήθη. Κι άλλωστε εξετάζουμε το ρεμπέτικο με βάση τις συνθήκες της εποχής.

Κώστα,
Δεν είπα ότι ο Μάρκος είχε κάποιο “γιάπικο” πλάνο μάρκετινγκ στο μυαλό του όταν έγραφε, αναρωτιέμαι πώς κατάλαβες κάτι τέτοιο!!! Καλά έκανε και έγραψε αυθόρμητα αυτό που ήθελε, άλλωστε (και) γι’αυτό δικαιώθηκε.

Ἡ ἀλήθεια εἰναι ἁπλῶς ἡ ἀλήθεια αἱ οὐσίες αὐξάνουν μόνο ὁτι ὑπάρχει … ἐάν ὑπάρχει το τι … :089:

Πάντως είναι μπουζούκαρος και έχει γράψει και τραγουδάρες!

Άει και γ—θείτε ΧΑΦΙΕΔΕΣ!
Και Χ-ΣΤΕΣ όσοι φοβάστε το “περιθώριο”!
Και ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ όσοι την πίνετε στα κρυφά!
Και ΛΟΓΟΚΡΙΤΕΣ αν κόψτε αυτό το μήνυμα!

Κώστας Φέρρης