«Μούσα πολύτροπος», λέγεται το καινούριο βιβλίο που θα κυκλοφορήσει ο Ηλίας Βολιώτης – Καπετανάκης από το «Μετρονόμο».
Στις 568 σελίδες κάνει μια μελωδική και κοινωνική διαδρομή από το δημοτικό στο ρεμπέτικο.
Αρχίζει από τα χρόνια της επανάστασης του ΄21. Παρέχονται πολλές πληροφορίες για δράση λαϊκών κομπανιών στα χρόνια του ΄21.
Απoσπάσματα από γραπτές πηγές (εφημερίδες, ιστορικά, περιοδικά κλπ., τα οποία ψάχνοντάς τα ανακαλύπτεις θησαυρούς , όπως φαίνεται) πληροφορούν:
Ότι διασκεύαζονταν βαυαρικά εμβατήρια με ελληνικούς στίχους, επηρεασμένα από το «Θούριο» του Ρήγα Φεραίου, με απήχηση κυρίως στον κύκλο των ευκατάστατων και μορφωμένων
Αλλού:“19/8/1888, από μία βόλταν από Κηφισίας εις Χαλάνδριον βλέπωμεν…τα πολλά οινοπαντοπωλεία… μετά πάθους δʼ αρκετού, ηχηρώς και δια μεταλλεικής φωνής άδοντες τα γνωστά αρχαϊκά άσματα εν συνοδεία του γνωστού μπουζουκιού, ή του γλυκοήχου αυλού”.
Δυο χρόνια αργότερα στο ίδιο έντυπο περιγράφεται ένα γεύμα προς τιμήν του ταγματάρχη του πυροβολικού και υποψήφιου βουλευτή Αχαΐας-Ηλείας, Γ. Κρεστενίτη. Σεπτέμβριος του 1890, προεκλογική ατμόσφαιρα και: «…εφʼ όλης δε νυκτός το χωρίον ήτο ανάστατον εκ των ασμάτων και των μουσικών οργάνων, τα οποία χαρμοσύνως αντελάλουν…»
Αξιοποιείται και μια μαρτυρία από τα «Απομνημονεύματα του Κασομούλη», που και εμένα είχε εντυπωσιάσει και είναι πληροφορίες για τη δράση των λαϊκών κομπανιών στα χρόνια του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα του ΄21, συγκεκριμένα εικόνες από γλέντι του Πάσχα του 1822:
«…αποφασίσαμεν να “συμφωνήσωμεν” τα λαλούμενα οπού ήξευρεν να παίξη ο καθείς εξ ημών και να δοξάσωμεν τον Θεό με ταις ποτήραις. Ο Γούλας έπαιξε το σιαρκί, ο Τόλιος το ριμπάμπι, ο Διαμαντής όλα -πλην έπαιξε το βιολί τότες- και εγώ το μπουζούκι».
Η φράση αυτή: «να συμφωνήσωμεν τα λαλούμενα» θα μπορούσε να θεωρηθεί ως η παλιότερη αναφορά για το κούρδισμα της λαϊκής ορχήστρας.
Πιστεύω πως έχει μεγάλο ενδιαφέρον.
