Τι γνώμη έχετε εσείς? Η ζωή μας σήμερα, τα ντράβαλα, οι μπελάδες, οι υπερχρεωμένες κάρτες, η τηλεόραση, η πολιτική, η δουλειά μας…και ένα σωρό άλλα πράγματα, μας εμπνέουν να δημιουργήσουμε η μας καρφώνουν στην μονοτονία και την απαξίωση? Και αν ισχίει το δεύτερο, υπάρχει καμιά πόρτα να την ανοίξουμε να αποδράσουμε για λίγο ή μήπως είναι επικύνδινα εκει έξω?
Νομίζω πως ειναι πολυ λεπτή και ευαίσθητη η γραμμη που αναφέρεις. Όμως νομίζω επίσης πως καπου εκεί βρίσκεται και η επιτυχία ενός έργου. Στο πώς η ζωή θα γίνει εμπνευση. Αυτο παλια οι ρεμπέτες το ήξεραν πολυ καλα και πάνω εκει έχτισαν ενα ολόκληρο μουσικό είδος.
Νομίζω πως αυτο είναι το στοίχημα στο λαϊκο τραγούδι και πανω εκεί πάτησαν και οι μετέπειτα μεγαλοι μας συνθέτες : -Χατζιδάκις -Θεοδωράκης -Ξαρχακος κα. Διστυχώς η κοινωνία δεν βλέπει παρα σκοτάδι μπροστά της και έτσι υπάρχει μεγάλος μαρασμος. Παράλληλα όμως είναι καζάνι που βράζει.
Δεν ξέρω ρε φίλε, για να υπάρξει δημιουργία πρέπει να υπάρχει και ελπίδα, ένα φως στο τουνελ που λεμε…στην εποχή μας όλοι προσπαθούν να μας στερήσουν την καθαρή ελπίδα και να μας βάλουν σε μια σιδηροτροχιά κρύα βαρετή και αδιέξοδη. Παω να παίξω τις νότες μου και γω(να γραψω δηλαδη καμιά ιστοριούλα) και δεν έχω τι να πω, επειδή δεν έχω ελπίδα, που σημαίνει δεν έχω και έμπνευση. Πρέπει μου φαίνετε όλοι να αρχίσουμε σιγά σιγα να αναζητούμε την ατλαντίδα μας.
Φίλε, δεν συμφωνώ.
Ίσα ίσα, εκεί που δεν υπήρχε ελπίδα, άνθισε η δημιουργία. Η απόγνωση δημιούργησε τραγούδια, η ένταση και το οποιοδήποτε πρόβλημα, όχι η βολή…
Αν όλα ήταν ωραία, δεν θα υπήρχε ανάγκη να φτιαχτούν τραγούδια, ή ίσως αυτά μόνο που θα μιλάγανε για το πόσο καλά περνάμε. Ενώ το πρόβλημα που βιώνεις σε κάνει να βγάζεις τον πόνο σου και να τον κάνεις μελωδία και στίχο.
Αυτός είναι κι ο λόγος που ποτέ μου δεν έγραψα ένα στίχο, δεν συνέθεσα μία καινούρια νότα πάνω στην άλλη: τα προβλήματά μου ήταν λίγα και οι φίλοι μου καλοί… Άμα δεν πονέσεις, τι να δημιουργήσεις; ταρατατζούμ και μπλα μπλα μπλα;! Δες παράδειγμα αυτό που είπα σήμερα σε άλο θέμα του φόρουμ: Κορακάκης και “Μάνα πού ζω”. Τι να πω εγώ στη μάνα μου; Η γυναίκα δόξα το θεό σε όλα μου στάθηκε και πέρασαν κι ήρθαν άλλα και πέρασαν κι αυτά… μικρά προβλήματα, μικρή ανάγκη διεξόδου και δημιουργίας…
τι λετες κι εσείς; μήπως αυτός δεν είναι κι ο λόγος που τα τραγούδια σήμερα είναι τα πιο πολλά δήθεν; Τι να πει ο καλλτέχνης που τρώει με χρυσά κουτάλια από τα κέντρα και τις δισκογραφικές;
Και εσύ δεν κατάλαβες όμως τι ακριβώς είπα, το να έχεις ε΄λπίδα δεν σημαίνει να είσαι βολεμένος, σημαίνει να πιστεύεις οτι υπάρχει κάποιος τρόπος να βγείς απο τη δύσκολη θέση.
Προσωπικά την περίοδο αυτή βρήκα πράγματα απο τα οποία να πιαστώ και να προωθηθώ δημιουργικά.
Ενοείτε πως ο πόνος και οι δυσκολίες σε βοηθούν να δημιουργήσεις κάτι πραγματικά καλό, θα σε στείλω να ρίξεις μια ματιά και σε ένα άρθρο που είχα γράψει στο blog μου σχετικό με αυτό που είπες.
Διάβασε και το συζητάμε.
Μόλις τώρα αξιώθηκα να το διαβάσω και απαντώ: η έμπνευση (μεταφράζεις μέσες άκρες) είναι πάθημα. Τι σχέση έχει το φως στο τούνελ τότε; Πόνεσα, εμπνεύστηκα και γράφω (με τον έναν ή τον άλλο τρόπο). Κι εμπνέω με τη σειρά μου και άλλους, που βρίσκονται κάποια στιγμή στην ίδια φάση με μένα. Πάει το μυαλό μου σε πολλά ρεμπέτικα που η ελπίδα έχει εξαφανιστεί (από όσο φαίνεται στο τραγούδι) και ωστόσο το αποτέλεσμα είναι κορυφαίο. Ενδεικτικά να αναφέρω τραγούδια του Δελλιά για “τον πόνο του πρεζάκια” ας πούμε, που ξέρει ότι επιστροφή δεν έχει και το προλέγει ο ίδιος το τέλος του στην τελευταία στροφη. Αλλά επειδή με έπιασε ένα νοσταλγικό σήμερα το πρωί και σκαλίζω Παπάζογλου Νίκο, για πιάσε και άκου μερικά: “Βιάστηκε να νυχτώσει”, “βαριά βαλίτσα” και το κορυφαίο που με συγκινεί πολύ λόγω της δικής μου γιαγιάς, το ¨Γιαγιάκα". Ποια ελπίδα βλέπεις σε όσα γράφονται σε τέτοια τραγούδια; Ωστόσο το αποτέλεσμα (και εν προκειμένοις μια κάποια ανακούφιση) πηγάζει ακριβώς από την απελπισία του γράφοντα (στο Δελλιά η γνώση του τέλους που έρχεται και η κατάντια, στο πρώτο του Παπάζογλου η απογοήτευση κι η μονοτονία, στο δεύτερο ο πόνος του χωρισμού, στο τρίτο ο ξεριζωμός κι η προσφυγιά κι η ψεύτικη ελπίδα των πολιτικών).
Για να μιλήσουμε για σήμερα, εγώ νομίζω πως έμπνευση υπάρχει. O πόνος κι ο προβληματισμός του κόσμου δεν είναι λίγος. Πόλεμο μπορεί να μην έχουμε και θάνατο καθημερινά δίπλα μας, αλλά τα προβλήματα δεν είναι λίγα, ναι; Αλλά δυστυχώς χειραγωγείται το αποτέλεσμα και όσοι ξεφεύγουν από αυτή τη χειραγώγηση δε φτάνουν ποτέ να ακουστούν στα αυτιά μας. Κάποιοι δημιουργοί το έχουν πει και καθαρά, δημόσια: “Αν γράψω για αυτά που πιστεύω, δεν αυτολογοκριθώ, δεν θα με παίξουν. Έχω στο συρτάρι μου πολλά τραγούδια που δεν θα τα αφήσουν οι δισκογραφικές να βγουν γιατί δεν θα πουλήσουν, γιατί χτυπούν κάποια πλευρά του συστήματος, γιατί θίγουν συγκεκριμένα γεγονότα που καλό είναι να αποκρυφθούν κατά τη γνώμη των κραταιών”…
Κι άλλοι υποννοούν ότι δεν χτυπούν τη γροθιά στο μαχαίρι για την κονόμα, που είναι στη μέση κι αποτελεί κίνητρο για αυτούς, άλλοι ίσως κάτι άλλο. Άκουσα πχ σε συνέντευξη κάποιο σημερινό να λέει: “προτιμώ να βγάζω ένα έστω και οριακά επικίνδυνο τραγούδι και να με αφήνουν να το παίζω, γιατί τα άλλα πουλάνε και τους αποφέρουν κέρδη, παρά να κόψω τα άλλα και να με κόψουν και μένα και να μη μπορώ να βγάλω στον αέρα ούτε αυτό το ένα”. Δες ένα παράδειγμα από τέτοιο τραγούδι (όχι ρεμπέτικο ή λαϊκό) στον Πλιάτσικα με το “Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα” και με ένα πιο παλιό των Πυξ Λαξ το “Hey man”. Γιατί τα αφήσανε να παίξουν; Είτε γιατί είδαν ότι θα απέφεραν στο σύστημα - δισκογραφικές, ραδιοσταθμοί, μαγαζιά κλπ - κέρδη (το πρώτο), είτε γιατί δεν θα φαινόταν ένα χαζοτραγουδάκι σαν το δεύτερο σε ένα δίσκο με δεκαπέντε άλλα ακίνδυνα τραγούδια, που οι δισκογραφικές κι οι ραδιοσταθμοί θα προωθούσανε με χίλια και θα τα έκαναν πιο εμπορικά, με αποτέλεσμα αυτά να έμεναν στη μνήμη μας, κι όχι το μικρό χαζοτραγουδάκι που λέει όμως πολλά!
Αλλά να σε ρωτήσω κάτι: Με τον Καζαντζίδη κάτι τέτοιο δεν έγινε με το δεκαετές εμπάργκο της δισκογραφικής προς το πρόσωπό του; Του Ζαμπέτα και του Τσιτσάνη δε βρήκαν ένα σωρό κρυμμένα στο συρτάρι τραγούδια μετά το θάνατό τους, που δεν θα πουλούσαν ή δεν θα τα άφηναν οι ιθύνοντες να παίξουν; Άρα τι διαφορά υπάρχει σήμερα; Το ότι αντί για ένα εκατομμύριο Aθηναίοι γίναμε έξι και η σαβούρα έπνιξε την ποιότητα σε όλα τα επίπεδα ζωής; Λογικό στο τέλος τέλος δεν είναι;
Καταρχήν όσον αφορά το κείμενο μου να ξεκαθαρίσω πως η τροφή του καλιτέχνη είναι κατα βάση η ίδια η διμιουργία. Οκ καλά και τα τάλαρα καλά και τα αυτόγραφα, όμως το πρωταρχικό είναι η δημιουργία. Αυτός είναι και ο λόγος που αναφέρω οτι απο αρνητικά συναισθήματα βγαίνει κάτι καλό, όχι κατ ανάγκη χαρούμενο και ελπιδοφόρο, καλό με την έννοια της τέχνης της οποίας τα όρια είναι διαφορετικά απο αυτά της καθημερινότητας και της ζωής.
Τώρα για τα τραγούδια που μένουν στα συρτάρια είναι μια άλη κουβέντα, εδώ υπάρχουν συγραφείς και τραγουδιστές και καλιτέχνες κάθε είδους που δεν έγιναν ποτέ γνωστοί ή που έγιναν γνωστοί μετά θάνατο, χαρακτιριστηκό παράδειγα ο Van Gogh που σε όλη του τη ζωή είχε μόνο ένα πίνακα πουλήσει. Το ίδιο και ο Edgar Allan Poe, που δημοσίευε τις ιστορίες του σε κάτι περιοδικά του style, τρίτο μάτι.
Το καλό βέβαια όπως εννόησες και εσύ είναι να βρίσκεις μια μέση οδό, ώστε να μπορεί να ακούγεται η διαφορετικότητα σου και ας μοιάζει εν μέρη συμβατή με την pop κουλτούρα της εποχής.
Μοιραία τώρα θα σε στείλω σε ενα άλο αρθράκι μου μικρό που μιλάω για τα ρεμπέτικα το οποίο έχει αρκετά στοιχεία που μπρούν να τροφοδοτήσουν την κουβέντα μας, δέστο και τα ξαναλέμε.
Κατ’ αρχάς συγχαρητήρια για το θέμα που έθεσες…Η δική μου άποψη είναι ότι εξαρτάται από το πώς βλέπει ο καθένας τα προβλήματα και τις δημιουργίες που του παρουσιάζονται στη ζωή…Ξέρω ανθρώπους που αν τους τύχει κάτι παραιτούνται από την προσπάθεια, κλείνονται στον εαυτό τους και μένουν εκεί, στάσιμοι, περιμένοντας κάποιος “από μηχανής Θεός” να δώσει λύση στο πρόβλημά τους. Σε αυτή την περίπτωση η δημιουργία είναι χαμένη από χέρι.
Υπάρχουν όμως και οι άλλοι, που το παίρνουν κάπως πιο “πατριωτικά” το θέμα…Ξεσπούν στο μπουζουκάκι τους, ή τέλος πάντων σε όποιο τρόπο δημιουργίας και διαφυγής διαθέτουν και υιοθετούν την άποψη “κάθε εμπόδιο για καλό”. Και λέγοντας καλό, δεν εννοώ ότι χαίρονται με τα προβλήματά τους, αλλά προσπαθούν να αποσπάσουν από την “ατυχία” τους κάτι καλό. Είτε αυτό λέγεται δημιουργικότητα, είτε δύναμη να το αντιμετωπίσουν με όση δύναμη μπορούν.
Άλλωστε, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, το ρεμπέτικο τραγούδι άνθισε σε δύσκολες εποχές, χωρίς οικονομική άνεση, χωρίς τίποτα…Και όμως άνθισε…
Τώρα, όσον αφορά το σημερινό λαϊκό - σκυλάδικο τραγούδι, το “εμπορικό σκουπίδι” (ας μου επιτραπεί η έκφραση), είναι μια άλλη ιστορία. Μια ιστορία χωρίς πραγματικά συναισθήματα, χωρίς ίχνος αλήθειας (τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος του) και φυσικά υποκεινούμενο από τρελά οικονομικά συμφέροντα…
Αυτή είναι καθαρά η προσωπική μου άποψη, και σε συγχαίρω άλλη μια φορά για το θέμα σου…:088: