Με αφορμη την ταραχωδη ζωη του μουσικοσυνθετη - τραγουδοποιου Ακη Πανου …
Αληθεια , τι φταιει και “ολοι” (σχεδον) οι χαρισματικοι και προικισμενοι ανθρωποι
ειναι δυστροποι , εγωιστες , με παθη αβυσσαλεα , ανεξαρτητα φυλου ???
Τι τους κανει να αποκτουν τετοιες ιδιαιτεροτητες ???
Η κληρονομικοτητα ?
Η διασημοτητα ?
Βιωματα παιδικα ?
Επικτητα “κουσουρια” προς εντυπωσιαμο , που αφομοιωνονται σταδιακα ?
Αντιδραση στο συμβιβασμο ?
Ας παραθεσουμε τις αποψεις μας , αν και πολυ γενικευμενες μαλλον , διοτι δεν μπορουμε
εδω μεσα να αναλυσουμε ξεχωριστα την καθε προσωπικοτητα …
Γεγονος ειναι παντως οτι βλεπουμε ιδιορυθμες συμπεριφορες απο αξιολογα στην προσφορα
τους ατομα . Ακομα και στην συγχρονη ζωη , το φαινομενο συνεχιζεται …
Δεν θα συμφωνήσω πως οι καλλιτέχνες στο σύνολό τους, γενικά οι χαρισματικοί άνθρωποι, έχουν παθολογική συμπεριφορά, αυτό που λέμε “ιδιαιτερότητες στο χαρακτήρα τους”.
Τουλάχιστον όχι περισσότερες ή λιγότερες από το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο.
Αν απαριθμήσουνε περιπτώσεις αυτής της κατηγορίας, μπορούμε άνετα να αναφέρουμε άλλες τόσες περιπτώσεις δημιουργών με “κανονική” συμπεριφορά.
Φυσικά, το ταλέντο (το οποίο από μόνο του δεν αρκεί για την καλλιτεχνική δημιουργία που θα κάνει τη διαφορά, που θα ξεχωρίσει ) δεν συσχετίζεται με τα παραπάνω, δεν είναι θέμα συμπεριφοράς.
Εκείνο που παρουσιάζει ενδιαφέρον είναι εκείνοι οι παράγοντες, οι οποίοι συντελούν στην καλλιτεχνική δημιουργία και διαμορφώνουν το ιδιόρρυθμο, προσωπικό, στυλ που έχουν ορισμένοι δημιουργοί και το οποίο τους χαρίζει την αθανασία και το θαυμασμό μας.
Θα συμφωνήσω με την Ελένη. Θεωρώ ότι οι καλλιτέχνες δεν έχουν εν γένη παθολογική συμπεριφορά.
Δύο είναι τα στοιχεία που θεωρώ σημαντικά:
Το πρώτο είναι η διαχείριση της εξουσίας. Ενας φτασμένος καλλιτέχνης έχει εξουσία και το να τη διαχειρίζεται κανείς είναι εξαιρετικά δύσκολο. Οδηγεί σε υπερβολές και σε τριβές σε προσωπικές αλλά και άλλες σχέσεις.
Το δεύτερο είναι η διαδικασία της αναρρίχησης. Επειδή στον 20ο αιώνα και σήμερα έχει γίνει τάση και μόδα να θεωρείται τέχνη ότι είναι καινούργιο και πρωτοποριακό, πολλοί καλλιτέχνες πέφτουν σε αυτή τη λούμπα θέλοντας να τονίσουν την ιδιαιτερότητα τους (που έτσι κι αλλιώς την έχουν) με το δικό τους τρόπο.
Να προσθέσω και ένα τρίτο παράγοντα για τους ανθρώπους φαινόμενα. Ενας εξαιρετικά ευφυής άνθρωπος, καλλιτέχνης και μη, έχει διαφορετική άποψη για τον κόσμο και τους ανθρώπους απ’ ότι εμείς οι κοινοί θνητοί. Και αυτό συχνά τον οδηγεί να έχει διαφορετική συμπεριφορά. Δε γνωρίζω γιατί συμβαίνει αυτό, υποθέτω ότι οφείλεται στην ικανότητα του να αναλύει και να ερμηνεύει παραστάσεις γρηγορότερα και αποτελεσματικότερα.
Καμμιά φορά οδηγεί και σε “segmentatıon fault error”…
Θα συμφωνήσω με τη σειρά μου με την Ελένη! Πιστεύω πως δεν διαφέρουν σε ό,τι αφορά τη συμπεριφορά με τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς, βρίσκονται απλά στο επίκεντρο της προσοχής και της κρίσης μας! Κατά τα άλλα υπάρχουν βέβαια οι αυτοί που καβαλάνε και το καλάμι!
Πω πω!!! Τι φοβερό θέμα!!!
Πολλές φορές έχω προβληματιστεί κι εγώ τόσα χρονιά στα πατάρια!
Έχω συναντήσει και μουσικούς, που ειλικρινά το παίξιμο τους, αγγίζει τις ποιο ευαίσθητες χορδές της ψυχής! Και κατά βάθος, να μου επιτραπεί η έκφραση, είναι παλιο χαρακτήρες! Και λες δεν γίνετε!!!
Και αρχίζεις και το ψάχνεις, καθώς υποκλίνεσαι και στο αστείρευτο ταλέντο που τον διακατέχει! Και όσο τον πλησιάζεις, διακρίνεις ότι όντος δεν είναι καλός άνθρωπος!
Και λες βρε παιδί μου, όλη αυτή η μαγεία από πού βγαίνει??? Ειλικρινά στο παρελθόν έχω προβληματιστεί πολλές φορές!!!
Μπορουμε ομως να το θεσουμε και αντιστροφα. Π.χ. ενας προικισμενος καλλιτεχνης ειχε και εχει απο ανεκαθεν αυτον του ειδους τον χαρακτηρα ασχετως εαν τυγχανει μεγαλος συνθετης στιχουργος η ερμηνευτης. Απλα μαζι με το εργο και την προσφορα του βγαινουν και στην εξω κοινη γνωμη και ο πραγματικος του χαρακτηρας η αν μου επιτραπει η λεξη τα ‘‘κουσουρια του’’. Ολοι οι ανθρωποι εχουμε ο καθενας τις παραξενιες του απλα μερικοι εκτος απο αυτο εχουν και ενα χαρισμα. Ε μαζι με αυτο βγαινουν και τα υπολοιπα. Οταν πιασουμε να φαμε ενα φρουτο μεσα εχει και κουκουτσια. Χωρις αυτα δεν θα μπορουσε να ειχε γινει το συγκεκριμενο φρουτο. Αρα και ο καθε ταλαντουχος και προικισμενος καλλιτεχνης μεσα του κρυβει κουσουρια και ελλατωματα που εαν δεν υπηρχαν αυτα δεν θα ηταν ποτε αυτος/αυτη που πρεπει να ειναι.
Αν υπολογίσω και τα δικά μου βιώματα, θα δεχτώ αυτό που λέει ο Πετρόπουλος:
“Στην αρχή είναι φιλαράκια και συνάδελφοι. Μετά έρχεται η δόξα, και μαζί μ’ αυτήν το χρήμα και οι γκόμενες. Και τότε ο ανταγωνισμός παίρνει εγκληματικές διαστάσεις.”
Φυσικά, ο ανταγωνισμός είναι ένα από τα κίνητρα της “κακοτροπιάς” κάποιων καλλιτεχνών. Άλλο δηλαδή το παράπονο του Τσιτσάνη γιά τον Καλδάρα που πλημμύρισε την αγορά με κλοπιμαία, άλλο η ατελείωτη γκρίνια του Τάκη Μπίνη (όλοι οι άλλοι ήσαν παλιάνθρωποι), και άλλο ο Νταλάρας να δέρνει τον Ρασούλη στο Ολυμπιακό Στάδιο. Είναι φυσικά και ζήτημα χαρακτήρα.
Είδα κι εγώ περιπτώσεις (ουκ ολίγες) “βεντετών” όλων των επιπέδων, να μην αφήνουν νέο να ξεμυτήσει, και να τσακώνονται άγρια και με όλα τα μέσα (θεμητά και αθέμητα) να κατασπαράξουν ο ένας τον άλλο.
Θέλει γερό στομάχι και πολλή παιδεία γιά να μην πέσεις στο παιχνίδι του ανταγωνισμού, όταν γίνεσαι “επώνυμος”.
Νομίζω ότι θα συμφωνήσω κι εγώ στο ότι οι πραγματικά χαρισματικοί άνθρωποι έχουν κι αυτοί τις παραξενιές που λίγο ή πολύ έχουν όλοι οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί. Στα πλαίσια του κοινώς αποδεκτού ταλέντου ή χαρίσματος τους ή αν θέλετε καλύτερα στον τομέα τους, κατανοώ απόλυτα τις εκάστοτε ιδιαιτερότητες μιάς και έχουν κάθε δικαίωμα να είναι απαιτητικοί, λεπτομερείς, υποχόνδριοι, και ίσως με εντελώς προσωπική άποψη και οπτική. Στην ιδιαίτερη ζωή τους πάλι, νομίζω ότι έχουν τις ίδιες ανασφάλειες που κουβαλάμε όλοι, και τις “μοιράζονται” με πολύ κοντινούς τους ανθρώπους.
Στις περιπτώσεις των ανθρώπων φαινόμενα ή διάνοιες τότε νομίζω (και πάλι προσπαθώντας να μην γενικολογώ) ότι μπαίνουν πολλές “ιδιαιτερότητες” στην συζήτηση.
Ίσως να είναι το σύστημα που απ’ότι έχω διαβάσει σε πολλές βιογραφίες κόστισε τις ζωές ανθρώπων σπρώχνοντας τους σε ναρκωτικά ή αλκοόλ, κα. Ίσως πάλι να είναι μιά συνολικότερη στάση ζωής που ο κοινώς νούς δεν μπορεί (ή δεν πρέπει) να κατανοήσει. Είμαι σίγουρος ότι όλοι γνωρίζουμε πολλά παραδείγματα ιδιαίτερων ανθρώπων σε όλες τις μορφές τέχνης.
ΥΓ: Στη σημερινή βέβαια εποχή κάθε άχρηστο υποκείμενο ή κάθε χαζοβιόλα τηλεπαρουσιάστρια όταν θα βγεί για να πάει σινεμά το βράδυ μπορεί να βάλει ένα βραχιόλι με ένα ζωντανό καναρίνι ή μιά στέκα με μιά μακαρονάδα στο κεφάλι, μόνο και μόνο για να την φωτογραφήσει κάποιος παπάρα-ράτσι και να είναι την επόμενη μέρα στα διάφορα χαζοέντυπα. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με φαινόμενα βλακείας:079:
Αν το “εγω” ηταν “και συ” , αν το αγκαθι που λεγεται ζηλεια δε φωλιαζε καταστροφικα
στις καρδιες , αν το χρημα και η απληστια δεν διεφθειραν (και οσα σερνουν πισω τους) ,
η μουσικη απο μονη της ειναι “αγγελων αγλαισμα” …
το λουλουδι χρειαζεται χωμα και νερο για να ανθισει.βεβαια υπαρχουνε και λουλουδια που βγαινουνε στα βραχια και ανθιζουνε περιεργως εκει…και άλλα που παροτι τα φροντιζουν παρα πολυ δεν!καταφερνουνε να ομορφυνουνε το χωρο…
λιγο η προδιαθεση του ανθρωπου…πολύ ο χαρακτηρας του…αρκετα οι αναγκες και οι ανασφαλειες …και αναλογως το περιβαλλον στο οποιο θα εχει την τυχη ή την ατυχια να αναπτυξει το ταλεντο ή το μερακι του,ολα συμβαλλουνε με τον τροπο τους σε αυτο που '‘βλέπουμε’'ολοι τελικα σαν προσωπικοτητα.δεν διαφερουνε απο τους υπολοιπους ανθρωπους παρα μονο στο οτι τους ΄΄δικαιολογουμε΄΄ευκολοτερα(λογω της προσφορας τους)και φυσικα επειδή ξεχωριζουνε λογω του ταλεντου τους… που οι υπολοιποι δεν εχουμε:)
Αυτό το “αγλάϊσμα” της Πελαγίας, τόχω δει στη ζωή μου χίλιες φορές.
Μπαίνανε στο Στούντιο, στο Παρίσι το 1970, και δε μιλιόντουσαν. Βαγγέλης Παπαθανασίου, Ντέμης Ρούσος, Λουκάς Σιδεράς. Ούτε καλημέρα. Κι από δίπλα, ο Χάρης Χαλκίτης, ο Αργύρης Κουλούρης, ο Michel Ripoche, ο Giorgio Gomelsky και άλλοι. Με τον Βαγγέλη ρυθμίζαμε τον ήχο, κι όταν ήσαν όλα έτοιμα, έλεγε στον Γάλλο ηχολήπτη: Πες τους να μπουν μέσα, γράφουμε.
Με κατεβασμένα τα μούτρα, μπαίναν στο στούντιο και πιάναν τα όργανά τους. ο Ντέμης το μπάσο, ο Λουκάς τα ντραμς κι ο Βαγγέλης τα πλήκτρα. Κι όταν έλεγε ο ηχολήπτης “Allez, les enfants” κι άναβε το κόκκινο λαμπάκι, άλλαζε το Σύμπαν όλο. Γελούσαν εξαϋλωμένοι, κοιταζόντουσαν στα μάτια σαν ερωτευμένες γκόμενες, και παίζανε, παίζανε, κι η αγάπη (του ενός γιά τον άλλο; όλων μαζί γιά τη μουσική;) ξεχύλιζε. Και δώστου επιφωνήματα, “πάμε παιδιά”, “Μπράβο Ντέμη”, “Γειά σου Λουκά” κ.λ.
Μόλις τέλειωνε η ηχογράφηση, ξανακατεβάζαν τα μούτρα τους κι έφευγε ο καθένας σ’ άλλη γωνιά, ο καθένας με τη δική του γυναίκα. Τι κρίμα…
…δυστυχως αυτες ειναι εικονες που ΄΄ευτυχως΄΄οι περισσοτεροι απο μας δεν εχουμε!
οι ερασιτεχνες και οι λατρεις γενικοτερα της μουσικης βλέπουμε τα πραγματα ετσι οπως θα θελαμε να ειναι…
Πολλές φορές παίζουν το ρολάκι, βέβαια…
Άλλωστε ειναι μέρος της δουλειάς τους, εφ’ όσων εμφανίζονται μπροστά σε κόσμο.
Προσωπικά (συγνώμη που επαναλαμβάνομαι, έχω επανατοποθετηθεί περί του θέματος πρόσφατα), πιστεύω πως ο καλλιτέχνης είναι ένας άνθρωπος που διαφέρει ως προς το μέσο άνθρωπο, ώς προς την ευαισθησία του.
Δηλαδή, αυτό που κάνει κάποιον καλλιτέχνη, είναι οι περισσότερο τεντωμένες κεραίες του. Η ικανότητά του να αντιλαμβάνεται πράγματα που οι αισθήσεις του μέσου ανθρώπου δεν μπορούν να αντιληφθούν. Και φυσικά, εχει την ικανότητα να μορφοποιεί τις δονήσεις σε έργο τεχνης (μουσικό, εικαστικό, κτλ)…
Άυτή η υπερευαισθησία του καλλιτέχνη, μπορεί να έχει συνέπειες στο χαρακτήρα του οι οποίες θα τον κάνουν ιδιόρρυθμο, αλλά πάλι μπορεί ο ίδιος να χτίσει ένα τείχος γύρω του και να διοχετεύει όλη αυτήν την ενέργεια στο καλλιτεχνικό κομμάτι (πχ Πικάσο, τώρα δε μου ρχεται κάποιος λαικός καλλιτεχνης)…
Όσον αφορά τους λαικούς καλλιτέχνηες που ζουν και δημιουργούν στο αστικό περιβάλλον νομίζω οπως η εξωστρέφεια και η επαφή με τον κόσμο είναι σημαντικό κομμάτι της διαδικασίας δημιουργίας τους, κι αυτό γιατί οι ίδιοι εκφράζουν την καθολική ενέργεια και όχι μόνο ό, τι αντιλαμβάνονται οι ίδιοι (αν γίνόταν αυτό, δε θα ήταν λαικοι καλλιτέχνες).
εσεις προσωπικα , σαν ανθρωπος του “χωρου” , “πολλα ειδανε τα ματια σας” που τραγουδα
κι ο Μαρκος Βαμβακαρης , πραγματα που ολοι εμεις τα αγνοουμε η εαν βγουν στην επιφανεια ,
τα πληροφορουμαστε οπως μας τα σερβιρουν τα ΜΜΕ και σχεδον παντα με διαθεση “κοινωνικης
ενημερωσης” , βλεπε κουτσομπολιο , κατι ειναι κι αυτο …
Πραγματι εχετε απολυτο δικιο κι αν η μουσικη δεν ειναι “αγλαισμα” , τοτε ειμαστε αξιοι για το
“καταντημα” μας . Τουλαχιστον οσοι εχουν απομεινει “αγνοι” , ας το παλεψουν κι ας χαθουν απο
την “βρωμικη επικαιροτητα” , αν μη τι αλλο θα εχουν κερδισει την αξιοπρεπεια τους …
οι αγνοι…εραστες της τεχνης τους,το παλευουνε θελοντας και μή!οσοι εχουνε γερο στομαχι και πεισμα πολυ!περισσοτερο απο καποιους άλλους που (δικαολογημενα βεβαια τελικα!)δεν αντεχουνε και περιθωροποιουνται…(την κανουνε!απο το χωρο).
εδω μωρε,ανθρωποι που αφιλοκερδως και απο μερακι καταπιανονται με πραγματα(χορευτικα-μουσικες ομαδες),και ερχονται στιγμες που σαλτερνει ο νους και λιγοψυχουνε!οχι τωρα να βγαζεις και το ψωμι σου απο αυτο!ειναι διπλη η πικρα!
Μηπως και η πολυωρη ενασχοληση που εχουν ειτε ειναι καποιο οργανο, συνθεση η στιχοι και που επιβαλλεται να ειναι σε ενα δωματιο μονοι, τους βαζει σε καποια αποξενωση? εχω ακουσει περιπτωσεις ατομων που ηταν κλεισμενοι 12 και 15 και 17 ωρες καθε μερα μονο με ενα μπουζουκι στα χερια!!!
Μετα σου φαινονται ολα εκτος πραγματικοτητας…
12-15 ωρες και βάλε… ''κλεινονται ''πολλοί άνθρωποι εκτος '‘ζωης προσωπικης’'για τα προς το ζειν.
οσοι τουλ/στον ασχολουνται αυτες τις ωρες(το μπουζουκι π.χ που ανεφερες giorgosmi)με ‘‘οτι αγαπανε’’ για μενα ειναι τυχεροι!οπως και να το δεις ειναι καλυτερα να κοπιαζεις για οτι αγαπας,απο το απλα να κοπιαζεις για να μπορεις να ζεις με αξιοπρεπεια.