Θεέ μου μεγαλοδύναμε - Στοιχεία/Στίχοι

Αλάνια καλημέρα,
Είμαι μπουζούκης τρίχορδος, το ρεμπέτικο με συγκινεί, κάτι μου κάνει…
Ψάχνω στοιχεία-στίχους από το τραγούδι “Θεέ μου μεγαλοδύναμε, κάνε τουμπεκί…”

Χρήστος από Ηλεία, κάτοικος Αθηνών

File Xristo edo to kommati, opos to exo akousi.
Mpori na Hparxounai kai alla stixaki…
Apo pion einai kai pote garftikai den ksero distrixos

Aegeos

Θεέ μου μεγαλοδύναμε,
που΄σε ψηλά κι πάνω.
Ρίξε λιγάκι τουμπεκί, Θεούλη μου, | x 2
στον ναργιλέ επάνω. | x 2

Εκει ψηλα στης εκκλησιές,
στής στρογγυλές καμάρες.
Αρχισαμε τις ντουμανιές, Θεούλη μου | x 2
σάν νά’τανε λαμπάδες. | x 2

Να, κι ο Αϊ Σπυρίδωνας,
με τ’άσπρα του τα γέννια.
Τράβηξε μία ντούμανιά, Θεούλη μου | x 2
και ξέρασε απ’τα γέλια. | x 2

Οταν φουντόσι ο Ναργιλές
Κ’ αρχισει το ντουμανι,
Φόναξε τους Αρχάγγελους, Θεούλη μου | x 2
Να πούν το νάνι νάνι

Αγνώστου μπαμπά … νομίζω !!!

Aegeos, χωρίς παρεξήγηση, αλλά η υποψία είναι πως πρόκειται για σύγχρονο ταβερνιάρικο.
Που να ξέρεις βέβαια…

Ολίγον μελάτο και μάλλον κωλομεγλυφάτο για τα γούστα του… “φουντωμένου” μερακλή.

Μουσικά είναι μιά μπούρδα και μισή.
Είναι χορωδιακό.
Αμφιβάλλω αν χρειάζεται καν συνοδία οργάνου.

Είναι το αντίστοιχο το “Σ’ αγαπώ γιατί 'σαι ωραία” που λένε οι νοικοκυρές καθαρίζοντας φασολάκια.

Τραγουδιέται από γκομενίτσες που πρόσφατα ανακάλυψαν το ρεμπέτικο.

Α! Και αφού φτάσαμε ως εδώ…

Οδηγίες χρήσης προς γκομενίτσες που ανακάλυψαν πρόσφατα το ρεμπέτικο:

Απαιτείται ΠΑΡΑ πολύς πόνος στη φωνή.
Να σμίγεις με θυληπρεπή σοβαρότητα τα φρύδια.
Να κοιτάς το ταβάνι με μισόκλειστα μάτια.
Να χαϊδεύεις παθιάρικα αλλά και αδιάφορα τα γυμνά μπράτσα σου. Για το τελευταίο απαιτείται πρόβα στο καθρέφτη.
Να τραγουδάς ψιλο-γέρνοντας προς το παληκάρι που σε συνοδέυει και δεν δείχνει να έχει σκοπό να σου βάλει χέρι απόψε.
Κλινικές έρευνες έδειξαν πως μετά από την ακρόαση του άσματος τούτου πέφτει χούφτωμα σε ποσοστό 80%.

Παλιότερα τα πράγματα ήταν αξιοπρεπέστερα.
Το αντίστοιχο entry level ρεμπετάκι ήταν η “Παξιμαδοκλέφτρα” που (τουλάχιστον) είναι αλανιάρικο και έχει τσαγανό.

1 «Μου αρέσει»

Γειά σου Κώστα μεγάλε παρατηρητή!
Είναι ο καλύτερος οδηγός γιά σκηνοθέτες που θέλουν να βάλουν στην ταινία τους τέτοιες τύπισες!

Όσο γιά τον ψευδο-Καλλισθένη, όντως, το τραγουδάκι αυτό είναι μία ερζάτς και ξενέρωτη παραλλαγή του Τσιτσάνειου Αρχάγγελου. Την αρχή φυσικά της παρακμής, την έκανε ο ίδιος ο Βλάχος (“ʼγιος Μάμμας” που έγινε “ʼγιος Παύλος” και άλλες αυτολογοκρισίες του όταν το δισκογράφησε).

Έχω καταγράψει κάπου όποιες παραλλαγές θυμάμαι από το τραγούδι, όπως τόλεγε το 1972, και το άλλαζε κάπως κάθε βράδυ.

Κώστα είσαι ανεπανάληπτος!
Γέλασα με τη ψυχή μου. Νά’σαι καλά.

Αυτή τη βδομάδα επιτέλους θα σμίξουμε από κοντά και θα κανονίσω συνάντηση και με τον Γιαννάκη τον Παπαϊωάννου.

Τα λέμε από αύριο.

Σ.Π.

Βρήκα την ευκαιρία μια και ανακινήθηκε το συγκεκριμένο θέμα να πω ότι, συμφωνώ απόλυτα με τη γνώμη του Kostas_tm, μια και για μένα είναι από τα πιο “δήθεν” τραγούδια που έχω ακούσει.
Ξέρω ότι σε πολλούς αρέσει και δεν θα συμφωνήσουν μαζί μου, αλλά αν μου αρέσει κάτι στις ρεμπέτικες συγκεντρώσεις που κάνουμε, είναι ότι ως τώρα σε όσες έχω λάβει μέρος δεν έχει παιχτεί ούτε μια φορά.
Αυτά που ξέρω για το τραγούδι είναι κυρίως φήμες, που υποστηρίζουν ότι τη μουσική την έχει βάλει ο Αινίτης, ενώ οι στίχοι λένε, ότι προϋπήρχαν ως αδέσποτοι.
Το συγκεκριμένο τραγούδι νομίζω ότι πρωτοκυκλοφόρησε τη δεκαετία του '80 άσχετα αν ένας αναρτητής πιο πάνω λέει ότι είναι παραλλαγή του Αρχάγγελου του Τσιτσάνη.

1 «Μου αρέσει»

Δε μ’ ενοχλούσε όταν το πρωτοέμαθα. Τη δεκαετία '90 ήταν γνωστό και διαδεδομένο σε κομπανίες και παρέες, αλλά απείχε από το να είναι τόσο καρακλισέ όσο τώρα τα τελευταία χρόνια. Καθώς, μάλιστα, κλείνει με το «νάνι νάνι», έβρισκα ταιριαστό ότι πολλοί το συνήθιζαν σαν τελευταίο για το κλείσιμο του προγράμματος.

Πλέον, το ‘χω βαρεθεί κι εγώ. Δεν ξέρω όμως αν γι’ αυτό φταίει το ίδιο το τραγούδι (πολλοί αυτό υποστηρίζουν) ή η κατάχρησή του σε πλαίσια δηθενιάς. Και με το «Σ’ αγαπώ γιατί είσ’ ωραία» στρίβω και φεύγω φυγή άτακτη, και με το Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας, αλλά από μόνα τους μια χαρά κομμάτια είναι, απλώς το πολύ το κυρελέησον το βαριέται κι ο παπάς.

1 «Μου αρέσει»

Έτυχε να είμαι σε μια παρέα πριν από δυο μέρες, και πάνω στη κουβέντα είπα ότι παίζω λίγο κιθάρα και μου αρέσουν τα ρεμπέτικα. Και πετάγεται ο κλασικός τύπος και μου λέει και εγώ “ρεμπετόσκυλο” είμαι.
Δηλαδή? Τον ρωτάω.
Και γυρνάει και μου λέει ότι το αγαπημένο του ρεμπέτικο είναι το “Θεέ μου μεγαλοδύναμε”.
Λέω εντάξει ότι αρέσει στον καθένα.
Και μετά γυρνάει και με ρωτάει: “Το άλλο το ρεμπέτικο “το μερτικό μου απ΄τη χαρά” το ξέρεις?”
Εκεί γύρισα τη κουβέντα στο ψάρεμα.
Πάντως θα συμφωνήσω μαζί σου Περικλή, ότι πολλά τραγούδια και για μένα είναι “καμμένα” κατά κάποιο τρόπο είτε γιατί είναι πολυπαιγμένα, ή είναι από τα λεγόμενα “σουξέ”. Ενώ τα τραγούδια είναι πολύ καλά και δεν είναι τυχαία πολυπαιγμένα ή σουξέ δεν μου κάνει καρδιά να τα παίξω ή να τα ακούσω.

1 «Μου αρέσει»

Ξέρεις, Λουκά, μερικές φορές έχω πετύχει σε παρέες μουσικούς που, αν πρόκειται να προσφέρουν λίγη χαρά σε κάποιον από την παρέα (όσο κι αν αυτός έχει απλοϊκά και επιφανειακά γούστα), του παίζουν την πιο ηλίθια επιθυμία του παραμερίζοντας κάθε δική τους επιφύλαξη, με τόσο κέφι όσο θα έβαζαν στο δικό τους αγαπημένο τραγούδι.

Εγώ δεν μπορώ να το κάνω αυτό, όμως κάτι μέσα μου μου λέει ότι εκείνοι είναι πιο σωστοί από μένα.

4 «Μου αρέσει»

Περικλή, ξέρω πολύ καλά τι εννοείς και το έχω ζήσει πολλές φορές. Για μένα όλα εξαρτώνται από τον τρόπο που θα το ζητήσει ο άλλος. Αν είναι ευγενικός και δεν πιέζει όλα καλά. Αλλά αν είναι ο τύπος, που είναι δίπλα σου και ενώ παίζεις κάτι άλλο, στο λέει σιγά για να μην ακούσουν οι υπόλοιποι, και επιμένει συνέχεια τότε συγνώμη αλλά μάλλον δεν θα το παίξω.
Όπως, μια και τα λέμε τώρα, γενικά μου έχει τύχει πολλές φορές κάποιος τύπος που νομίζει ότι μπορεί να δίνει το “πρόσταγμα”, λέγοντας το ένα τραγούδι μετά το άλλο λες και το έχει μονοπώλιο.
Σε αυτή τη περίπτωση, πάντα ευγενικά, θα του τη πω.

1 «Μου αρέσει»

Ε ναι, προφανώς μιλάμε πάντα για παρέες όπου ο καθένας λειτουργεί παρεΐστικα, καλοδιάθετα και χωρίς εγωισμούς και καπελώματα. Χωρίς αυτή την προϋπόθεση, έχουμε πρόβλημα ακόμη κι αν δε διαφωνούμε στα γούστα.

Υπάρχουν ευγενικοί πλην σαφείς τρόποι άρνησης, όπως:
-Δεν το ξέρω
-Ε μωρέ, αφού παίζαμε ρεμπέτικα, ας μην αλλάξουμε κλίμα.

Αλλά μερικές φορές είναι καλύτερα να πάει και το παλιάμπελο.

Καμιά φορά προτείνονται δυο παραγγελιές ταυτόχρονα, κάνουμε του ενός, του άλλου ξεχνιέται, και ώρες αργότερα μου 'ρχεται ξαφνικά η φλασιά: «Φτου ρε γαμώτο, τον άλλο τον αφήσαμε παραπονεμένο! Και τι ζήτησε δα ο άνθρωπος, ένα τραγούδι…!»

Είναι ανθώπινο, είναι ασήμαντο, αλλά είναι και αμαρτία.

(Μιλάω πάντα για εμπειρίες σε παρέα. Στη δουλειά οι κώδικες διαφοροποιούνται λίγο.)

@loukasfilm κι εγώ το θεωρώ εντελώς δήθεν και το αποφεύγω… τελευταία φορά που το έπαιξα ήταν για να ξεφύγω από παραγγελιά αδαμαντίδη, οπότε αναγγέλω: θα παίξουμε κάτι από θέμη, το “θέμη μεγαλοδύναμε”.
δεν είναι τυχαίο ότι πήγε η κουβέντα στις παραγγελιές, μόνο έτσι νομίζω παίζει κάποιος το κομμάτι -και από ξεθεωμένους μουσικούς για να δηλώσουν το τέλος του νυχτοκάματου.
όσο για το θέμα με τις παραγγελιές όπως το βάζει ο @pepe, κι εγώ πολλές φορές το κάνω για ανθρώπους που αξίζει τον κόπο, όπως και το ανάποδο (να μην παίξω κομμάτι που γουστάρω γιατί το ζητάνε με άσχημο τρόπο).
πρέπει όλα να έχουν μια ροή και μια λογική, έστω και την πιο ξέφρενη. ο πελάτης έχει πάντα βίτσιο, και αυτό ισχύει και στις παρέες και στα μαγαζιά. βασικό είναι να σπάνε τα μονοπώλια στις παραγγελιές, και να σέβεται ο καθένας τους υπόλοιπους που ήρθανε για τον ίδιο λόγο.
μιλώντας τώρα για μουσική και όχι για παραγγελιές… υπάρχουν κομματάρες που όσο χιτάκια και να έγιναν (με το σπαθί τους) δεν τα βαριέμαι ποτέ, και “ψαγμένα” που δεν τα κάνω κέφι (και μάλλον δικαίως μείνανε στην αφάνεια).