Προσπαθούσα να θυμηθώ την ιστορία με τον Χιώτη έξω από τις φυλακές να τραγουδά, κάνοντας συμπαράσταση στον φυλακισμένο Θεοδωράκη.
Πρέπει να είναι το 1970. Τι τραγούδησε δεν θυμάμαι.
Το αναφέρω γιατί έχει κάποια σχέση, ειδικά αν κάποιος ξέρει την ιστορία να την αναφέρει.
Νίκο το είδα πρόσφατα. Είναι στο τέλος από το βιντεάκι που παραθέτω.
Άργησα !!!
Την επόμενη…
Παρακολουθώ το θέμα αδιαλείπτως και θα παραθέσω ένα ανέκδοτο και ένα ιστορικό γεγονός ως απάντηση σε πολλά από τα ερωτήματα που τέθηκαν:
Ανέκδοτο :
Το καιρό της δικτατορίας κάποιος προχωρούσε αμέριμνα στο δρόμο σφυρίζοντας ένα σκοπό του Θεοδωράκη.
Τον ακούει ένας χαφιές και τον παίρνει από πίσω καθώς σε δυο τετράγωνα παρακάτω υπάρχει αστυνομικό τμήμα.
Την ώρα που φτάνουν στο Α.Τ. και κάνει ο χαφιές να προσπεράσει για να καρφώσει τον σφυρίζοντα στο φρουρό, τον κρατάει ο σφυρίζων και απευθυνόμενος στο φρουρό του λέει : [b]Για πιάσε τον κύριο. Άκουγε Θεοδωράκη.
[/b]Το χειρότερο πράγμα σε τέτοιες καταστάσεις είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης στο συνάνθρωπο. Γι’ αυτό και οι καλλιτέχνες που έκαναν μόνοι τους αντίσταση με όποιον τρόπο ήξερε ο καθένας, πρέπει να τιμηθούν διπλά.
Για τους υπόλοιπους (λαό και καλλιτέχνες) απαντάει το ιστορικό γεγονός :
Την δεκαετία του '60 (το 1956 αν θυμάμαι καλώς) στην ρώσικη ντούμα κατά την προεδρεία του Νικίτα Χρουτσώφ, έγινε μια συζήτηση κατά πόσο ο “πατερούλης” Στάλιν είχε δίκιο που είχε εκτελέσει κοντά ένα εκατομμύριο στρατιωτικούς όλων των βαθμών ή ήταν απλώς ένας στυγνός εγκληματίας που βρέθηκε στην εξουσία.
Μετά την αποχώρηση των βουλευτών από την πρώτη συνεδρίαση βρέθηκε σε ένα κάθισμα από την καθαρίστρια ένα χαρτάκι που έγραφε “Και σεις τι κάνατε;” και παραδόθηκε στο Χρουτσώφ.
Στην επόμενη συνεδρίαση ο Χρουτσώφ ρώτησε τους βουλευτές ποιος το έγραψε αυτό και μετά από αρκετή ώρα και επανάληψη της ερώτησης μη παίρνοντας απάντηση, απάντησε : “Αυτό που κάνεις και συ τώρα φίλε μου”. (κοινώς κάναν όλοι πάντα την πάπια). Νομίζω οι συσχετισμοί βγαίνουν αβίαστα.
Τώρα, όσον αφορά γενικότερα τη στάση ζωής του καλλιτέχνη με καλύπτει απολύτως η τοποθέτηση του Δημήτρη (dimak), προσθέτοντας κάτι ακόμα (καθώς σε αρχικές τοποθετήσεις αναφέρθηκε ο Μάρκος και ο Χατζηδάκις).
Επειδή οι καλλιτέχνες είναι σημαίνοντα δημόσια πρόσωπα (ο καθένας στον καιρό του) και διαμορφώνουν πρότυπα και τρόπο ζωής για μας τους υπόλοιπους, για μένα δεν διαχωρίζεται σε καμία περίπτωση το έργο από την υπόλοιπη ζωή τους.
Ο Μάρκος λοιπόν, για να γράψει ότι έγραψε, μαστούρωνε (ντοπαριζόταν πνευματικώς) με χασίς.
Ο Κεντέρης και η Θάνου ντοπαρίστηκαν και αυτοί και μας έκαναν για κάποια χρόνια εθνικώς υπερήφανους.
Γιατί για το Μάρκο παραγκωνίζουμε τη χασισοποτεία, τη βιαιότητα προς τη γυναίκα του κλπ και βλέπουμε μόνο το έργο του και τους άλλους δύο τους έχουμε κατακρημνίσει στα τάρταρα;
Και μια ερώτηση προς όσους έχουμε γιούς : Πόσοι από μας θα προτιμούσαμε ο γιός μας να γίνει ένας νέος Χατζηδάκις (με τα όλα του όμως);
Υ.Γ. 1. Σε απάντηση του video “τι ήταν η χούντα μπαμπά” θα καταθέσω μια προσωπική παιδική (ήμουν δεν ήμουν 4-5 χρονών) εμπειρία. Θυμάμαι πολλά συνεχόμενα βράδυα να έρχονται χωροφύλακες και να κρατάνε ξύπνιο τον πατέρα μου μέχρι το πρωί “ανακρίνοντάς τον” (έπεφταν και οι σχετικές ψιλές) οπότε και έφευγε ράκος για το μεροκάματο. Μετά από λίγο καιρό αναγκάστηκε να κοιμάται σε διάφορους συγγενείς.
Όταν λοιπόν έπεσε η δικτατορία ήμουν 9 χρονών και ρώτησα τον πατέρα μου που γιόρταζε “τι είναι η χούντα μπαμπά”, μου απάντησε πολύ σοβαρός: “να σε δέρνω γιατί απλώς το μπορώ”.
Υ.Γ. 2. Ζητώ συγγνώμη για το μακροσκελές της τοποθέτησης και ελπίζω να μη ξαναφάω “κράξιμο” από κάποιο συντονιστή όπως στους “Πέντε Μάγκες” λόγω παράθεσης κάποιου “άσχετου” ιστορικού γεγονότος προς υποστήριξη της τοποθέτησής μου.
Εκτος απο το πρωτο ανεκδοτο που παραθεσες (και καλα εκανες, δεν το ηξερα), το υπολοιπο πως βοηθαει να εξελιχθει η κουβεντα για την χουντα και την τεχνη στα χρονια της; Αν και εγω παραθεσω την εποποιϊα του Κοκκινου Στρατου και τα 20.000.000 νεκρους θα βοηθησω; Ας συνεχισουμε ετσι τοτε, αν αυτο βοηθαει.
Υ.Γ. Το ιστορικο γεγονος καλο θα ηταν να παραθεσεις και την πηγη του για να μην το θεωρησει κανεις “ασχετο”.
Με έναν ιδιαίτερο συμβιβασμό της διαχειριστικής ομάδας, το θέμα έμεινε ανοιχτό, με την παράκληση η κουβέντα να μην ξεστρατίσει προς άλλους δρόμους, που δεν ταιριάζουν.
Άμα, φίλε Κούρε, νιώθεις τόση ανάγκη να σταλινολογήσεις με διάφορα ιστορικά (!) περιστατικά, υπάρχουν ένα σωρό μέρη που μπορείς να το κάνεις, τα οποία μάλιστα προσφέρονται ειδικά γι’ αυτή τη δουλειά.
Θεωρώ πως έτσι κλείνει η μικρή παρένθεση αυτή, και το θέμα συνεχίζεται ομαλά, όπως από την αρχή παρακάλεσε η διαχειριστική ομάδα.
Φίλε Κούρο, στους “Πέντε Μάγκες” είχες προτείνει μία μέθοδο που ίσως να έδινε απάντηση σε απορία μας σχετικά με λέξη που αναφέρεται στο τραγούδι (εδώ, #40). Με το #41 σου απαντούσα, μη αποδεχόμενος την πρότασή σου. Μάλιστα, στο τέλος προσέθετα και ένα σχόλιο που προέρχεται από την (εκτός φόρουμ) εμπειρία μου ως ερευνητή της λαϊκής μουσικής. Όλα αυτά, φυσικά, ως μέλος και όχι ως συντονιστής, ως βεβαίως έχω δικαίωμα. Αυτό λέγεται συζήτηση, όχι κράξιμο.
Φίλοι Guvs και Πάνο,
σ’ όλη την κουβέντα αναφέρθηκαν πολλοί και με διάφορους τρόπους στο γιατί ο ένας καλλιτέχνης έκανε αυτό ή το άλλο ή δεν έκανε το ένα ή το άλλο. Δεν αναφέρονταν όλες οι τοποθετήσεις στην τέχνη και το έργο των καλλιτεχνών εκείνης της περιόδου.
Επίσης αναφέρθηκε ότι οι κομμουνιστές ήταν συνεπείς με τη στάση και τα πιστεύω τους. (Ας μην αναφέρω και το ειπωθέν από τον Χατζηδάκι ότι “οι μεγάλοι καλλιτέχνες είναι ή κομμουνιστές ή ομοφυλόφιλοι. Εγώ πάντως κομμουνιστής δεν είμαι !!”.)
Ανέφερα λοιπόν αυτό το ακραίο ιστορικό γεγονός για να δικαιολογήσω ότι και οι καλλιτέχνες είναι άνθρωποι με ότι αυτό συνεπάγεται. Αρκετοί από τους “συνεπείς” κομμουνιστές (ήταν αρκετοί δηλωμένοι από τους καλλιτέχνες τον καιρό της επταετίας), λάκισαν μπροστά στο φόβο των βασανιστηρίων ή της εξορίας όπως και οι ρώσοι σύντροφοι μπροστά στον Στάλιν ή στον Χρουτσώφ. Γιατί αυτό ενόχλησε τόσο πολύ που αναφέρεται ως “Σταλινολογία”;
Ίσα ίσα που αναφέρω ότι όσοι από τους μοναχικούς καλλιτέχνες (κομμουνιστές και μη) με το έργο τους εκείνο τον καιρό έδειξαν έστω και την ελάχιστη αντίσταση πρέπει να τιμηθούν διπλά.
Κύριε Νίκο, χαίρομαι που διευκρινίστηκε ότι ήταν τοποθέτηση μέλους και όχι κράξιμο. Εκείνο όμως το αγανακτισμένο και ξεχωριστό τελευταίο “Επί τέλους, πρέπει να μάθουμε ότι δεν είμαστε υποχρεωμένοι να βρίσκουμε απαντήσεις σε ερωτήματα που, και αν δεν απαντηθούν, δεν θα επέλθει η καταστροφή του κόσμου.”, τι το θέλατε;
Υ.Γ. Φίλε Guvs άργησα να απαντήσω καθώς ενστερνίζομαι την άποψή σου ότι έπρεπε να αναφερθεί και η πηγή του γεγονότος.
Δυστυχώς έχω χάσει τα ίχνη του φίλου μου, στο βιβλίο του οποίου πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια το διάβασα σε ανοιγμένη σελίδα καθώς ήταν υπογραμμισμένο.
Το άκουσα όμως και δεύτερη φορά μέσα στην τελευταία εξαετία σε πρωινή εκπομπή στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ (6 με 8 το πρωί) όπου κάποιος από τους Γιάννη Καλαμίτση, Τέρενς Κουίκ ή Διονύση Χατζημιχάλη (νομίζω ότι ήταν ο Γιάννης Καλαμίτσης) το διάβασε ως ένα από τα ιστορικά “παράξενα”.
Όπως και να γίνει όμως αυτά που αναφέρω δεν αποτελούν αδιαμφισβήτητη πηγή για να άρουν το “άσχετο” του γεγονότος.
Φίλε Κούρε, καταλαβαίνω την αντίδρασή σου γιατί είσαι σχετικά καινούργιος στο φόρουμ και δεν έχεις παρακολουθήσει παλαιότερες συζητήσεις. Λοιπόν, πάρα πολύ συχνά (όπως είναι φυσικό) τίθεται στο φόρουμ ένα ερώτημα για το τι σημαίνει κάποια λέξη, κάποια φράση ή έκφραση, ζητείται μία ετυμολόγηση. Κάποιες από αυτές τις ερωτήσεις απαντούνται υποστηριζόμενες με τέτοια στοιχεία που σχεδόν όλοι πείθονται ότι αυτή η απάντηση είναι λογική και μάλλον στέκει. Για άλλες πάλι, για πολλές όμως, δεν μπορούν να βρεθούν στοιχεία που να υποδεικνύουν κάποιαν ερμηνεία ως πιθανή. Εκεί λοιπόν, ο καθένας που κάτι κόλλησε στο μυαλό του (συνήθως επιστρατεύεται η λεγόμενη “φωνητική ετυμολόγηση”) επιμένει ότι ίσως αυτή είναι η απάντηση, κάποιος άλλος επιμένει για αυτό που εκείνος πρότεινε, πάντα με πιθανολογήματα και όχι στοιχεία. Πολύ συχνά λοιπόν, παρεμβαίνω σε τέτοιες περιπτώσεις λέγοντας ότι, όσο δεν βρίσκουμε στοιχεία, αφήνουμε το ερώτημα αναπάντητο για ευθετότερο χρόνο, αν και όταν βρεθεί κάτι, ή απλούστατα το παρατάμε, παραδεχόμενοι ότι δεν βρίσκεται προς το παρόν απάντηση. Ομολογώ πως ήμουν λιγάκι απόλυτος στη συγκεκριμένη περίπτωση, ίσως επειδή είχαν μαζευτεί πολλά τέτοια σε εκείνη την εποχή. Γράφοντας αυτή τη φράση δεν είχα ειδικά εσένα στο μυαλό μου, αλλά το σύνολο της παρέας μας, απευθυνόμενος ουσιαστικά σε αυτό.
Πως γίνεται όμως χωρίς πηγές να σκέφτεσαι έτσι; Γιατί η έλλειψη ιστορικών στοιχείων αδυνατίζει το δικό σου επιχείρημα.
Φιλε Κουρε, χαιρομαι που απαντας, εστω και αν δεν βρηκες αυτο που ελεγες. Ομως δυστυχως επανερχεσαι με αλλα πραγματα. Το δικο μου ερωτημα, ειναι γιατι να βαζεις αυτα τα ερωτηματα οταν το θεμα ειναι αλλο; Και ποσο μαλλον να κρινεις μια σταση ζωης υπαρκτη (το οτι καποιοι λακισαν ή μη μπροστα στα βασανιστηρια) με κατι το οποιο δεν διασταυρωνεται ιστορικα! Και καθως δε νομιζω πως βγαζει κατι, δε νομιζω πως πρεπει και να ξεστρατευουμε πολυ απο τα εκαστοτε τοπικ, καθως αναλωνομαστε σε τετοιες κουβεντες.
(Αυτο με τον Χατζιδακι πως και που κολλαει;
Υ.Γ. Ελπιζω να κατανοεις το ηρεμο του υφους μου και να μην παρεξηγηθω (το πληκτρολογιο ειναι απροσωπο και ατιμο πολλες φορες.)
Φίλε Αλκιβιάδη,
ακόμα και βιβλία ιστορικού περιεχομένου, βασίζονται σε στοιχεία που μπορεί να μην είναι και απολύτως ακριβή. Παρ’ όλα αυτά όμως, συνήθως και αναλόγως και το συγγραφέα, δεν αμφισβητείς τα γραφόμενα εκτός και αν έχεις προσωπική εμπειρία ή άλλη πιο αξιόπιστη πηγή.
Εγώ αυτά που έγραψα τα είδα γραμμένα και τα άκουσα στον “αέρα”. Για μένα είναι αδιαμφισβήτητα και σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν ανυπόστατες φήμες ή λόγια του “αέρα”.
Για σας, που μεταφέρονται από εμένα, που δεν είμαι ούτε ο συγγραφέας-ερευνητής ούτε ο εκφωνητής, κάλλιστα μπορεί να μην στέκουν.
Φίλε Guvs,
στην αρχική τοποθέτησή μου αναφέρω ότι για μένα η δημόσια ζωή των καλλιτεχνών (αλλά και η προσωπική όταν διαρρέει ακουσίως ή εκουσίως) αποτελεί κομμάτι του ίδιου του καλλιτέχνη. Μόνο με αυτό τον τρόπο μπορείς να αξιολογήσεις το συνολικό έργο του καθενός.
Επίσης επειδή η κάθε μορφή τέχνης για μένα είναι προπαντός η εξωτερίκευση του εσωτερικού κόσμου του καλλιτέχνη, όταν η προσωπική του ζωή δεν συμβαδίζει με το καλλιτεχνικό του έργο, το τελευταίο το θεωρώ ψεύτικο. Καλώς ή κακώς ο Ξυλούρης (που αυτός που έγραψε ότι ήταν δεξιός δε ρωτήθηκε από που το έμαθε) έπεσε στα μάτια μου και ως καλλιτέχνης και ως άνθρωπος.
Όταν λοιπόν ακούω π.χ. ένα επαναστατικό τραγούδι και μαθαίνω μετέπειτα ότι ο τραγουδιστής “λάκισε”, δεν “κακοχαρακτηρίζω” μόνο τον τραγουδιστή αλλά και τον συνθέτη και το στιχουργό που του έδωσαν αυτό το τραγούδι καθώς η μόνη εξήγηση που μπορώ να δώσω είναι η συγκυριακή εμπορική επιτυχία.
Έτσι και για το Χατζηδάκι, που κατά τη γνώμη μου ήταν ένας από τους τρεις κορυφαίους σύγχρονους έλληνες συνθέτες, θεωρώ ανεπίτρεπτο να διατυμπανίζει ότι ήταν ομοφυλόφιλος. Από την άλλη αυτό εξηγεί με πολλούς τρόπους το έργο του αλλά καθορίζει και τρόπο ζωής που κάποιοι αναζητώντας την επιτυχία του, μπορεί να μιμηθούν.
Όπως λέει (και έτσι είναι) ο κύριος Νίκος είμαι σχετικώς νέος στο χώρο και δεν έχω ακόμα προλάβει να διαβάσω τα χιλιάδες ανοιγμένα θέματα. Έτυχε εδώ να παραστρατίσει η κουβέντα λόγω (επαναλαμβάνω) και άλλων “άσχετων” τοποθετήσεων όπως η δική μου.
Αν υπάρχει ήδη τέτοιο θέμα όπου συζητιέται η σχέση ζωής και έργου των καλλιτεχνών παρακαλώ παραπέμψτε με.
Αν όχι παρακαλώ να ανοίξει και να μη φοβηθούμε να ακούσουμε τι έχουν να πουν τα μέλη. Σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να θεωρήσω κουτσομπολιό ή κακεντρέχεια τέτοιου είδους πληροφορίες που έτσι κι αλλοιώς υπάρχουν διάσπαρτες σε πολλά θέματα.
Προσωπικά διαφωνώ με το σημείο που αφορά τον ιδιωτικό βίο. Ο ιδιώτης Νίκος Ξυλούρης (παίρνω ένα παράδειγμα στην τύχη, αντικαταστήστε το με οποιοδήποτε άλλο) δεν έχει επηρεάσει σε τίποτε τη ζωή μου, ούτε τη ζωή κανενός άλλου εκτός από τους οικείους του. Δεν έχω κανένα τρόπο να ξέρω καν ότι κάποτε υπήρξε αυτός ο άνθρωπος. Άλλωστε δεν το επιδίωξε και ο ίδιος.
Ό,τι έχει σημασία, για μας που δεν είμαστε οικείοι του, είναι ο δημόσιος βίος του. Όσα έκανε που να ανήκουν στη δημόσια σφαίρα, επαρκούν κατά τη γνώμη μου για να μιλάμε για έναν άλλο Νίκο Ξυλούρη, μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα με τα υπέρ και τα κατά, τις αλήθειες και τους μύθους, τα απαντημένα και τα αναπάντητα ερωτήματα, που δε χρειάζεται τη συνδρομή στοιχείων από την ιδιωτική σφαίρα για να συμπληρωθούν, επειδή ακριβώς είναι πλήρη.
Φυσικά, δεν παύει να είναι ο ίδιος άνθρωπος που έκανε και τα κατ’ ιδίαν και τα δημόσια. Συνεπώς δε βρίσκω παράλογο κι αυτό που λες, Κούρε, απλώς παραμένω άλλης γνώμης. Και την επεκτείνω σε κάθε δημόσια προσωπικότητα, όχι μόνο καλλιτέχνες αλλά και πολιτικούς, επιστήμονες κλπ. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί καλλιτέχνες (ομολογουμένως όχι επιστήμονες και πόσο μάλλον πολιτικοί) χρησιμοποιούν καλλιτεχνικό ψευδώνυμο, για να υπογραμμίσουν τη διαχωριστική ανάμεσα στη δημόσια ιδιότητά τους και την ιδιωτική.
Δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε αυτή τη μεθόδευση, φίλε Κούρο, για τον απλούστατο λόγο ότι είναι πάρα πολλά τα ανοιχτά θέματα και κανείς δεν μπορεί να τα έχει όλα, σωστά τακτοποιημένα, στο μυαλό του. Όποιος λοιπόν νομίζει ότι έχει κάτι να πει, που θα ενδιαφέρει αρκετούς απ’ την παρέα, ανοίγει ένα καινούργιο θέμα και τοποθετείται ανάλογα. Όσο παραμένουμε, με τις δικές μας δημοσιεύσεις, μέσα στο πνεύμα και την ουσία ενός θέματος, χωρίς να αναμασάμε ξαναλεγμένα πράγματα και όσο δεν παραβλέπουμε τους κανόνες που όλοι μας (… θα έπρεπε να… ) έχουμε διαβάσει και έχουμε αποδεχτεί πριν γίνουμε μέλη, και βεβαίως τα χρηστά ήθη και την κοινή λογική, δεν υπάρχει τίποτα να φοβηθούμε.
Μια και ξεστρατίσαμε εντελώς απ’ το θέμα (πιθανώς και με δική μου ευθύνη), να διευκρινίσω ότι όταν “τα εν οίκω” παραμένουν στον οίκο δεν ενδιαφέρει κανέναν μας. Όταν διαρρέουν όμως τότε καλώς ή κακώς δεν μπορεί να μη ληφθούν υπόψη.
Και κάτι άλλο: σχεδόν όλες οι βιογραφίες μεγάλων και μη ανδρών (και γυναικών) έχουν ως συνήθη τίτλο “η ζωή και το έργο τους”. Γιατί;
Κατά τη γνώμη μου, για δύο πιθανούς λόγους:
α) Γιατί η ζωή τους μπορεί να βοηθάει στην κατανόηση του έργου
β) Γιατί ο αναγνώστης αισθάνεται ένα πειρασμό να μηδενίσει την απόσταση που τον χωρίζει από ένα δημόσιο πρόσωπο, θέλει να το υποβαθμίσει στο δικό του επίπεδο του κοινού θνητού που διάγει κι αυτός όπως όλοι μια καθημερινότητα.
Φίλε Περικλή,
το πρώτο είναι αυτό που λέω όλες αυτές τις μέρες.
Για το δεύτερο νομίζω ότι θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι όλοι οι μεγάλοι άντρες και γυναίκες, όσο μεγάλοι και να είναι, είναι άνθρωποι με κάποια μεγάλα προτερήματα και όχι θεοί με κάποια μικρά ελαττώματα. Ζούνε και αυτοί την όποια δική τους καθημερινότητα που τις περισσότερες φορές δεν διαφέρει και πολύ από τη δική μας.
Αν εξαιρέσουμε ορισμένες ιδιοτροπίες τους, που μπορεί να εξηγούν και το ταλέντο τους ή να είναι παρενέργεια αυτού, τότε το μόνο που μένει είναι να εξετάσουμε το έργο τους κομμάτι-κομμάτι και να προσπαθήσουμε όσο μπορούμε να το ερμηνεύσουμε με όσο το δυνατόν πιο “αντικειμενικά” κριτήρια και όσο το δυνατόν πιο συγκυριακά.
Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι ένα πολύ δύσκολο έργο που δεν μπορεί να γίνει από εμάς, τους κοινούς θνητούς παρά μόνο από σύνολο ειδικών.
Αυτό που μένει σε μας τους κοινούς θνητούς, είναι με όσα ξέρουμε τελικώς να αποδεχτούμε ή μη “το όλον” του συγκεκριμμένου καλλιτέχνη (μια που η κουβέντα είναι για την τέχνη) ή (αυτό που γίνεται συνήθως) αν το έργο του επισκιάζει τη ζωή του (όποια κι αν είναι), τον αποδεχόμαστε και αυτόν χωρίς πολλά-πολλά.
Δηλαδή συμβιβαζόμαστε.
Ελα πες μας δουλευεις ολους τωρα ψιλο γαζι…Εισαι τοσο ελληνας που δεν γραφεις ουτε μια λεξη σε σωστα ελληνικα…Ε?
Συγγνώμη που επανέρχομαι στο θέμα αλλά καμιά φορά πέφτεις πάνω σε κάποια πράγματα εκεί που δεν το περιμένεις.
Για όσους λοιπόν θέλουν μια έγκυρη πηγή για αυτά που αναφέρω πιο πάνω είναι στο δεύτερο τόμο του “Μια Σταγόνα Ιστορία” του Δημήτρη Καμπουράκη σελ. 248-251.
Και συγγνώμη για το λάθος δεν ήταν στη ρώσικη βουλή αλλά στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ.
Αν οι κύριοι συντονιστές το επιτρέπουν μπορούμε νομίζω να παρακάμψουμε για λίγο το copyright και για να μη ψάχνετε, να δείτε στις ακόλουθες εικόνες αυτούσιο το κείμενο.
Ευχαριστώ.
Εκτός θέματος αλλά κρίμα να μείνει αναπάντητο.
Πολύ καλά έκανε ο Χατζηδάκις. Άμα από την άνεση της διασημότητας του ο κάθε Χατζιδάκις δεν κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του, συμβάλλει με τον τρόπο του για τα δικαιώματα των υπολοίπων. Στο κάτω κάτω εμείς οι ετεροφυλόφιλοι διατυμπανίζουμε την ετεροφυλοφιλία μας με ένα σωρό τρόπους, γιατί να κολώσει ο Χατζιδάκις;
Εντός θέματος, υπάρχουν οι πολύ χειρότερες περιπτώσεις κλασσικών μουσικών που έγιναν μέλη του ναζιστικού κόμματος όχι από ιδεολογία αλλά για να κρατήσουν τη δουλιά τους κλπ κλπ. Τη στιγμή που συνάδελφοι τους στέλλονταν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ή δραπέτευαν στο εξωτερικό για να επιβιώσουν.