Αν και ίσως υπάρχουν ακόμα καλύτερα του Τούντα, υπάρχουν, κατα τη γνώμη μου τροπικά χαρακτηριστικά που ντύνουν το στίχο
Φιλα με στο στόμα δε βαστώ(ράστ 4χορδο)
δώσ’ μου ένα φιλάκι πεταχτό (ουσσάκ με άλμα στα διαστήματα)
σε αγάπησα, μικράκι μου, πολύ, κουκλάκι μου
δόθηκα στο λάγνο σου φιλί (Σαμπάχ!)
Βλέπουμε λοιπόν την λαχτάρα και αισιοδοξία του πρώτου στίχου ντυμένη με κάπως θετική μουσική
Την γραμμή της λέξης “πεταχτό” να έχει ένα πέταγμα τρίτης προς τα πανω
και την απελπισία του σαμπάχ όταν ο στίχος μαυρίζει μετά ,μιλόντας για το παρελθόν
Πάμε παρακάτω:
Τι κακό(μπουσελίκ), τι απονιά (εβίτς)
που ’χεις για μένα, φως μου, μέσα στην καρδιά (κίνηση ημιτονίων)
στο σεβντά σου μ’ έριξες για να πονώ, κουκλάκι μου
ντέρτι μού ’βαλες παντοτινό(Σαμπάχ)
η λέξη “κακό” είναι σε μινοράκι(μπουσελίκ),κατα κοινή ομολογία μελαγχολικός ήχος
Τα 2 “τι” απέχουν πάλι ένα διάστημα τρίτης οπότε το δεύτερο ψηλότερα είναι πιο έντονο και πιο παραπονιάρικο ίσως
και όταν αναφέρεται “Σεβτάς” έρχεται πάλι το Σαμπάχ να μας μαυρίσει…ενώ ένα στίχο παραπάνω την αποκαλεί “φως μου” ,πράγμα που ίσως κάνει το Σαμπά να πονάει λίγο ακόμα όταν έρχεται
κάτι αντίστοιχο γίνεται και παρακάτω και…
Στον τελευταίο στίχο το σαμπά μπαίνει στη λέξη"φαρμάκωσε"…τυχαίο;;
όχι δεν είναι τυχαίο…ο Τούντας ήταν μάστορας αυτου το φωνητικού δράματος που κάθε στίχος αποκτούσε και δικό του μουσικό χρώμα
Τα λόγια μόνο αδιάφορα δεν μου φαίνονται, στον τρόπο που ντύνονται με ήχο…
Επεξεργασία: Δεν το ήξερα το τραγούδι αλλά όσο το ακούω εντυπωσιάζομαι απο το ποσο περίτεχνα περνάει απο την αισιοδοξία στο παράπονο και στην απελπισία.