Η σειρά ηχογραφήσεων βυνιλίου του Συλλόγου προς Διάδοσιν της Εθνικής Μουσικής

Σε άλλο θέμα είχα αναφέρει αυτή τη σειρά δίσκων, που ηχογραφήθηκαν από το ΣΔΕΜ τις δεκαετίες 70, 80 και μέχρι 1995 (χοντρικά) με ηχογραφήσεις βυζαντινής και κυρίως δημοτικής μουσικής, κυρίως από υλικό που προέκυψε από επιτόπιες καταγραφές του συλλόγου σε πολλές περιοχές της Ελλάδας. Οι ηχογραφήσεις αυτές (νομίζω 36 ή 37 δίσκοι συνολικά) είναι ίσως οι μοναδικές εκείνης της εποχής με υλικό εκτός εμπορικών κυκλωμάτων. Δεν υπάρχει, νομίζω, αμφιβολία για το πόσο πολύτιμη είναι αυτή η συλλογή αλλά, από την άλλη, έχουν κατά καιρούς διατυπωθεί και κάποιες ενστάσεις. Θα είχε πολύ ενδιαφέρον να ακουστούν τόσο οι θετικές όσο και οι αρνητικές αποτιμήσεις / απόψεις από αυτό εδώ το νήμα.

1 «Μου αρέσει»

Έχω όλη τη σειρά. Η γνώμη μου είναι η εξής:

Κατ’ αρχήν, υπάρχει μία σαφέστατη διάκριση ανάμεσα στους δίσκους με επιτόπιες καταγραφές και σ’ εκείνους με εκτελέσεις από τους μουσικούς/τραγουδιστές του ίδιου του ΣΔΕΜ. Οι δεύτερες προέρχονται από τα τραγούδια που ο Καράς κατέγραψε γραπτά, προφανώς πριν πάρει τον ηχογραφικό του εξοπλισμό. Με βάση τη γραπτή καταγραφή ο Καράς και οι μουσικοί/χορωδοί του τα αναπαρήγαγαν εκ των υστέρων.

Συνοπτικά, οι εκτελέσεις από την ορχήστρα/χορωδία του ΣΔΕΜ είναι σούπες.

Οι υπόλοιπες, που ηχογραφήθηκαν επιτόπου από ντόπιους, σε γενικές γραμμές είναι εξαιρετικές.

Υπάρχουν οι γνωστές ιστορίες, ότι ήταν παρεμβατικός κι έλεγε στους ντόπιους «όχι έτσι, έτσι - όχι κιθάρα, λαούτο» κλπ… Εφόσον τεκμηριώνονται, δεν έχω λόγο να τις αμφισβητήσω. Αν ισχύουν, πιθανόν να οδήγησαν σε μία στρεβλωμένη απεικόνιση του τότε παρόντος της δημ. μουσικής. Θεωρώ όμως εντελώς απίθανο να παρουσιάζουν μια εικόνα που δεν ανταποκρίνεται σε καμιάς εποχής την πραγματικότητα. Λογικά μπορεί μεν ο Καράς να έλεγε σ’ ένα μουσικό «μην το παίξεις όπως συνηθίζεις πλέον αλλά όπως το κάνατε παλιά», αλλά αν αυτό που έκαναν παλιά δεν υπήρχε καν, και το είχε φανταστεί ο Καράς μόνος του, τότε ο μουσικός απλούστατα δε θα μπορούσε καν να το κάνει.

Αυτό λέγεται ότι συνέβη μ’ έναν λαουτιέρη που μετά από πολλές υποδείξεις βαρέθηκε κι είπε στον Καρά «παίξ’ το μόνος σου». Το κομμάτι που παίζει ο ίδιος ο Καράς λαούτο (ο Αργείτικος αν θυμάμαι σωστά) ίσως πράγματι να μην αντιπροσωπεύει καμία πραγματικότητα αλλά αυτό που υπήρχε μόνο στο νου του Καρά. Αλλά είναι μοναδικό παράδειγμα. Όλα τα άλλα είναι παιγμένα από ανθρώπους που προφανώς ήξεραν να παίζουν έτσι όπως έπαιξαν. Άρα, κι αν δεν έπαιζαν έτσι στην καθημερινότητά τους, κάποτε παλιότερα είχαν παίξει κι έτσι. Συνεπώς το χειρότερο που μπορεί κανείς να πει είναι ότι ίσως αυτές οι ηχογραφήσεις του '70 - '80 δε δείχνουν πώς έπαιζε ο κόσμος το '70 - '80 αλλά πώς έπαιζε παλιότερα. Οκέι. Αλλά για το πώς έπαιζαν παλιότερα άλλα τεκμήρια δεν έχουμε πολλά, ενώ όσο πιο πρόσφατες είναι οι εποχές τόσο πληθαίνουν και οι ηχογραφήσεις. Οπότε, καλό είναι που διασώθηκε και κάτι από εκείνα που δεν είχαν πολλές ευκαιρίες να διασωθούν.

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν και σε ποιες ακριβώς περιπτώσεις συνέβησαν αυτά. Για μερικές περιοχές που την ξέρω τη μουσική τους μπορώ να βεβαιώσω ότι αυτό που ακούγεται στους δίσκους είναι απολύτως αληθινό. Για άλλες δεν μπορώ να βεβαιώσω τίποτε.

Εκτός όμως από διασταυρωμένη αυθεντικότητα σε ορισμένες περιπτώσεις και πιθανή αλλά όχι διασταυρωμένη σε άλλες, οι ηχογραφήσεις διακρίνονται και από εξαιρετική ποιότητα. Απουσιάζει εντελώς η γνωστή (από πιο πρόσφατους δίσκους επιτόπιων καταγραφών) γιαγιά με το ένα δόντι που ναι μεν μόνο αυτή ξέρει τα παλιά τραγούδια αλλά, στα 103 της, τραγουδάει πλέον σα ραγισμένη καμπάνα. Όλοι όσοι παίζουν και τραγουδούν στους δίσκους όχι απλώς είναι καλοί τραγουδιστές και οργανοπαίχτες αλλά μαθαίνουμε, πολύ αργότερα (εμείς οι όχι ντόπιοι), ότι αρκετοί από αυτούς θεωρούνται και στον τόπο τους κορυφές: Σάββας Περσελής (Κάσος), Αντώνης Ζωγραφίδης (Κάρπαθος), Στέργιος Βλαχογιάννης (Άγραφα), διάφοροι Κρητικοί κ.ά…

Φυσικά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Μέσα σε τόσους δίσκους βρίσκονται και μερικά τραγούδια πιο δεύτερα. Αλλά το μέσο επίπεδο είναι πάρα πολύ καλό για δεδομένα επιτόπιων καταγραφών. Οπότε, με δυο λόγια: είναι δίσκοι που καλύπτουν και τον φιλογνώστη αλλά ταυτόχρονα ακούγονται κιόλας.

Πάντως έχω να πω ότι αυτοί οι δίσκοι όχι απλώς δεν είναι οι μόνοι του είδους τους εκείνα τα χρόνια αλλά, παραδόξως, οι αντίστοιχοι της Σαμίου ξεκινάνε από παλιότερα, τουλάχιστον από το 1962 (λεπτομέρειες εδώ). Βέβαια οι δίσκοι της Σαμίου ποτέ δεν ήταν αμιγώς καταγραφικοί, εκτός ίσως από έναν που είναι ξένη έκδοση, το Ethnologie vivante. Συνήθως όμως υπάρχει και το στοιχείο της καταγραφής. Αμιγώς καταγραφικοί είναι διάφοροι δίσκοι του Wolf Dietrich, οι οποίοι διασώζουν πράγματα ακόμη σπανιότερα από του Καρά αλλά είναι τίγκα στη γιαγιά με το ένα δόντι και επιπλέον έχουν πολύ πρόχειρη τεκμηρίωση - όλα τα ελληνικά ονόματα είναι κακοποιημένα κλπ… Και υπάρχει και η πολύ μεγάλη σειρά δίσκων της Δόρας Στράτου, όχι από καταγραφές αλλά πάντως με ντόπιους μουσικούς.

Κι εγώ έχω σχεδόν ολόκληρη τη σειρά, από τον πρώτο (101) δίσκο μέχρι το Νο. 134, νομίζω ότι μου λείπουν δύο τελευταία νούμερα.

Συμφωνώ με τον Περικλή ότι όλες οι ηχογραφήσεις από ραδιοφωνικές παραγωγές με την ορχήστρα και τη χορωδία του συλλόγου είναι σούπες, και μάλιστα πολύ άνοστες. Και θα σταθώ εδώ λιγάκι, για να ψάξουμε (στο μέτρο του δυνατού, βέβαια, μετά από τόσα χρόνια) μπας και βρούμε το γιατί.

Στο συνοδευτικό τευχάκι του Νο. 134, “Τραγούδια της Άνοιξης και του Μάη”, περιλαμβάνεται και μία ανέκδοτη μέχρι τότε (1995) φωτογραφία από τις ηχογραφήσεις της ορχήστρας του συλλόγου. Δεν υπάρχει χορωδία αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή, μόνη φωνή είναι η Δόμνα Σαμίου σε νεότερη ηλικία (1960) αλλά παίζουν οι μουσικοί Κων/νος Παλαιολόγος σαντούρι, Σταύρος Αδριανός λαούτο, Αγάπιος Τομπούλης τουμπελέκι, Αντώνιος Τσόχος βιολί, Νίκος Στεφανίδης κανονάκι, Φίλιππος Ρούντας κλαρίνο και Κέβιν Άντριους φλογέρα. Μουσικοί, όλοι τους, εμπειρότατοι και με μεγάλη δεξιοτεχνία. Όμως, από την τακτική τους, κάθε εβδομάδα περίπου, ενασχόληση με τα των εκπομπών του συλλόγου, πότε για Ρούμελη, πότε για Ήπειρο, πότε για Ζάκυνθο, Σκύρο, Σέρρες, Απόκρηες, 25η Μαρτίου, 29η Μαΐου, είχαν οι άνθρωποι αποκτήσει νοοτροπία “μουσικού του στούντιο”, όρου που πρωτάκουσα στη Γερμανία ως νεαρός φοιτητής και που σημαίνει κάποιον που θα συνοδεύσει με την κιθάρα του χωρίς το παραμικρό πρόβλημα την Κατερίνα Βαλέντε σήμερα και την επόμενη μέρα, τον Duke Ellington που έτυχε να θέλει να ηχογραφήσει και να μην έχει μπασίστα εκείνη τη στιγμή (ή κιθαρίστα ή βιμπραφονίστα). Αυτό είναι το ένα και το άλλο, η χορωδία: μιά χορωδία ποτέ δεν θα μπορέσει να αποδόσει το ύφος που έχει ένας καλός και έμπειρος τραγουδιστής, είτε του ρεμπέτικου, είτε της όπερας, είτε του ρουμελιώτικου είτε του κρητικού ή ποντιακού. Ακόμα κι αν η χορωδία αυτή αποτελείται από τα μεγαλύτερα ονόματα των ερμηνευτών / - τριών του δημοτικού τραγουδιού, όλων μαζί όμως σε ένα χορωδιακό σύνολο.

Έχει και άλλα και ενδιαφέροντα, αλλά θα επανέλθω αύριο γιατί τράβηξε αργά το πράμα…

Θα ήταν χρήσιμο να διευκρινίσετε τι χαρακτηριστικά δίνετε στη λέξη “σούπα”. Προσωπική μου εκτίμηση, ή μάλλον εντύπωση (καθώς θεωρώ ότι δεν έχω σαφή εικόνα όλων των ηχογραφήσεων από τη χορωδία του ΣΔΕΜ που έχουν μπει στη δισκογραφία), είναι ότι δεν είναι όλες οι ηχογραφήσεις μίας κατηγορίας. Βεβαίως, σε καμία ή, πιο σωστά ίσως, σε λίγες περιπτώσεις αποδίδεται το τοπικό χρώμα ενός τραγουδιού, ωστόσο νομίζω ότι πολλές ηχογραφήσεις έχουν τσαγανό. Ακούς κάτι που διαφέρει πολύ από τις εκτελέσεις σημερινών χορωδιών. Αυτό νομίζω οφείλεται στο ότι κάποιοι από τους συμμετέχοντες στην χορωδία ήταν ήδη εκφραστές της τοπικής τους παράδοσης. Είχαν βίωμα στο πώς τραγουδάει ένας άνθρωπος στην παραδοσιακή κοινωνία. Υπ’ αυτή την έννοια, νομίζω ότι θα μπορούσα να βρω αρκετές ηχογραφήσεις που δεν θα τις χαρακτήριζα σούπα ή τελείως σούπα.

Δημήτρη, στη δεύτερη παράγραφο του μηνύματός μου επισημαίνω και εγώ ο ίδιος την ανάγκη να αιτιολογήσω το γιατί βλέπω άνοστες σούπες. Στην τρίτη (και μεγαλύτερη) παράγραφο εξηγώ ήδη αρκετά, απο τα οποία, νομίζω, καταφαίνεται γιατί, φυσικά και πάντα κατά τη δική μου άποψη, κάποιος τραγουδιστής, σολίστας έμπειρος και χαρακτηριστικότατος εκφραστής του ύφους της δικής του τοπικής παράδοσης, δεν μπορεί να αποδόσει αυτό το ύφος ως μέλος χορωδιακού συνόλου, όπου οι υπόλοιποι δεν θα έχουν την ίδια καταγωγή. Βέβαια, κάτι ανάλογο περίπου συμβαίνει και με την ορχήστρα: Τα (θαυμάσια!) ταξίμια του Στεφανίδη, πριν ή μετά ένα κομμάτι π. χ. ρουμελιώτικο ε, πώς να το κάνουμε, Μικρασία θυμίζουν.

Το ότι το άκουσμα της χορωδίας του ΣΔΕΜ διαφέρει πολύ από τις εκτελέσεις σημερινών χορωδιών είναι φυσικό και αναμενόμενο, μία ολόκληρη σχεδόν γενιά χωρίζει τις δύο εποχές. Και είναι επίσης αναμενόμενο ότι, για την παραδοσιακή μουσική, “όσο παλαιότερα, τόσο καλύτερα”. Με την έννοια αυτή και με ένα ψάξιμο επίμονο και σχολαστικό ναι, θα βρεθούν και ηχογραφήσεις με τσαγανό. Θα είναι όμως οι εξαιρέσεις, ενώ η γενική εντύπωση θα παραμείνει, όπως και εσύ επισημαίνεις κλείνοντας: σούπα ή άντε ελαφρώς σούπα.

Σούπα (η): ο δίσκος ή το τραγούδι που μετά την πρώτη ακρόαση δεν αισθάνεσαι ποτέ κίνητρο να τον/το ξανακούσεις.

Για μένα που δίνω πρώτιστα σημασία στον Λόγο, στο στίχο, οι παλιές ηχογραφήσεις της χορωδίας του Σίμωνα Καρά περιλαμβάνουν μερικά αριστουργηματικά και συγκλονιστικά τραγούδια που κάποια από αυτά μάλιστα δεν τα έχουμε σε άλλες καταγραφές σε ήχο ή βιβλία. Π.χ. “Να φύγω θέλω”, “Λαλούνε τα πουλιά”, “Μαρ’ Θεοδοσιά” κ.ά. Έχω διαπιστώσει ότι τουλάχιστον τον στίχο τον πρόσεχε πολύ ο Καράς. Να τραγουδηθούν τα σωστά λόγια με σωστή προφορά.

1 «Μου αρέσει»

Ούτε συζήτηση γι’ αυτό. Φυσικά και είναι αξιολογότατα τραγούδια. Για τις εκτελέσεις ήταν οι επιφυλάξεις.

Ο Σιμών Καράς ή η Δόμνα Σαμίου έχουν εκδώσει πιο πολλούς δίσκους από τις ηχογραφήσεις τους;

Δεν καταλαβαίνω ακριβώς τι εννοείς Παραδοσιακέ.

Και οι δύο έχουν κάνει τόσο καταγραφές τοπικών μουσικών όσο και δικές τους ηχογραφήσεις (ο Καράς με την ορχήστρα και χορωδία του συλλό γου του, του ΣΔΕΜ, και η Σαμίου τραγουδώντας η ίδια με ποικίλους κατά καιρούς μουσικούς συνεργάτες). Όμως σε γενικές γραμμές στου μεν Καρά τη δισκογραφία κυριαρχούν οι καταγραφές, στης δε Σαμίου το αντίστροφο. Ειδικότερα μάλιστα, ο Καράς έβγαλε κυρίως δίσκους 100% με καταγραφές, και μερικούς 100% δικούς του (και ελάχιστους ανάμικτους), ενώ η Σαμίου κυρίως δικούς της όπου όμως παρεμβάλλονται και μερικά κομμάτια από καταγραφές.

Η πλήρης δισκογραφία τους υπάρχει στα σάιτ των αντίστοιχων συλλόγων: ΚΕΠΕΜ (που διαδέχτηκε το ΣΔΕΜ) για τον Καρά, και Σύλλογο Δόμνα Σαμίου για τη Σαμίου.

Ε, υπάρχουν και κάποια κομμάτια ενδιάμεσων κατηγοριών: κυρίως η Σαμίου, έχει βγάλει μερικά στα οποία δε συμμετέχει η ίδια, συμμετέχουν ντόπιοι μουσικοί, αλλά είναι επαγγελματίες, όπου δεν πρόκειται ακριβώς για καταγραφή «από το στόμα του λαού» αλλά για παραγωγές που έγιναν υπ’ ευθύνη της.

12 posts were split to a new topic: Δίσκοι Wolf Dietrich

WOLF DIETRICH AND THEDE KAHL
about Ali Pasha at academia .edu

προσπάθησα να το διαβάσω στα Γερμανικά!.17 “ψωμωμένες” σελίδες.
κομμάτι δύσκολο για τις γνώσεις Γερμανικών μου.
τι ωραία να υπήρχε στα Αγγλικά (να μη πω Ελληνικά!)

Έδωσα για γκουγλομετάφραση τούτο το (αρχικό) κομματάκι:

Οι περισσότερες πηγές που αναφέρουν τον Αλή Πασά από την Φεπελένα -το «Λιοντάρι της Ηπείρου»- μαρτυρούν τη θηριωδία αυτών των πασάδων από το 1788 έως το 1822 στα Γιάννινα (επίσης Janina, σήμερα ελληνικά Γιάννενα, Αλβανικά Janinë, τουρκικά Yanya, αρ. Yianina, Enene ) . Ειδικά όταν επρόκειτο να πάρει εκδίκηση, συνέβαινε να ψήνει ζωντανούς τους εχθρούς του και να επιδεικνύει τεμαχισμένα κομμάτια πτώματος.

Οι αναγκαίες διορθώσεις:

την Φεπελένα: Το Τεπελένι

αυτών των πασάδων: αυτού του πασά

Νομίζω ότι με μετάφραση ολόκληρου του κειμένου, Σπύρο, κάτι θα καταλάβεις. Και μοιάζει σοβαρό κείμενο.

1 «Μου αρέσει»

ναι αλλα ποιός θα κανει την μετάφραση?
εχουμε Γερμανομαθείς στο Φορουμ?

Μα, Σπύρο μου, για “αυτόματη” μετάφραση μέσω γκούγκλ μίλησα, που συνήθως τις αποφεύγουμε γιατί γίνονται πολλά λάθη.

Eιδικά τα περί μουσικής στο περιβάλλον του Αλή Πασά, είναι ενδιαφέροντα: και για πεντατονία και ηπειρωτική πολυφωνία γίνεται λόγος, και για “παλατιανή” (οθωμανική) Ince saz μουσική.

Και ένα μικρό παράδειγμα:

Η απαλή πλευρά του Αλή Πασά
Η πίεση από την Κωνσταντινούπολη θα ασκηθεί. Υπήρχαν συνεχείς πόλεμοι με τη Ρωσία, τη Γαλλία και την Αγγλία, και υπήρχαν υπάλληλοι παντού στην Ελλάδα που δύσκολα μπορούσαν να κυριαρχήσουν. Η Υψηλή Πύλη καταδίκασε τον Αλή για εγκλήματα κατά του κράτους, τον κήρυξε παράνομο και τον διέταξε να εξηγηθεί εντός 40 ημερών στην Κωνσταντινούπολη, κάτι που ο Αλί δεν κατάφερε. Σουλτάνος ​​Μαχμούτ Β’. τώρα έπρεπε να προσπαθήσει να τον εξαλείψει. Έστειλε επίλεκτα στρατεύματα από την Κωνσταντινούπολη στην Ήπειρο και ταυτόχρονα οι παλιοί εχθροί του Αλή, οι Σουλιώτες, υποκινήθηκαν για άλλη μια φορά εναντίον του για να τον δέσουν με τις στρατιωτικές του δυνατότητες. Από το 1820 τα Γιάννινα πολιορκήθηκαν. Τον Ιανουάριο του 1821, ο Άλι προσπάθησε ξανά –αλλά μάταια– να φύγει από την πόλη. Γνωρίζοντας πολύ καλά ότι το κεφάλι του διακυβευόταν, ο Αλί επιχείρησε μια τελευταία πολιτική στροφή: κέρδισε την εύνοια των Ελλήνων αντιστασιακών, πρότεινε τη συμφιλίωση και τους υποσχέθηκε ελευθερία και υποστήριξη. Αλλά ήταν πολύ αργά για αυτό. Όταν ξέσπασε η ελληνική επανάσταση στην Πελοπόννησο λίγους μήνες αργότερα, την άνοιξη του 1821, κανείς δεν ενδιαφερόταν πια για έναν σύμμαχο στα Γιάννινα, αρχικά δεν αισθανόταν τίποτα στον Βορρά. Ο Hertzberg (1878, I, 47 .) αναφέρει ότι στην Πελοπόννησο «εντός τεσσάρων Απριλίου εβδομάδων περίπου 15.000 Μωαμεθανοί, ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου, σκοτώθηκαν εν ψυχρώ και καταστράφηκαν περίπου 3.000 τουρκικά σπίτια». Στην Ήπειρο όμως επικρατούσε κατάσταση πολιορκίας. Η θέση του Αλή γινόταν όλο και πιο αδύναμη, τον χειμώνα του 1821/22 έφυγε από την πόλη στο νησί στη λίμνη μπροστά από τη Janni-na. Η τελευταία του ενθάρρυνση εκεί ήταν η Kyra Vasilikī, μια νεαρή γυναίκα που είχε μεταφερθεί στο χαρέμι ​​του Ali το 1812 για να τον διασκεδάσει με τραγούδι και χορό. Σύμφωνα με πληροφορίες, εκείνη την εποχή ήταν μόλις δέκα ετών. Ο Άλι την ερωτεύτηκε και μάλιστα την παντρεύτηκε, παρά τη διαφορά ηλικίας σχεδόν 50 ετών. Ο Βασιλίκι έμεινε με τον Αλί μέχρι την τελευταία του ώρα. Επίσης στην παράδοση του ελληνορθόδοξου πληθυσμού υπάρχουν πολυάριθμοι θρήνοι για τον Αλή Πασά  Στα Γιάννινα ένας νεαρός, φιλόδοξος αξιωματικός ονόματι Τσουρσίντ Πασάς ανατέθηκε να αποκεφαλίσει τον Αλή και να βάλει το κομμένο κεφάλι του για να το φέρει στην Κωνσταντινούπολη το συντομότερο δυνατό. σε μια δερμάτινη θήκη, για να εκτίθεται εκεί και να διδάσκεται σε άλλους. Η διαταγή εκτελέστηκε στις 4 Φεβρουαρίου 1822. Ο Αλβανός συγγραφέας Ισμαήλ Κανταρέ έχει το τέλος του Αλί σε ένα συναρπαστικό ιστορικό μυθιστόρημα
Pashallëqete μεγάλα
(Γερμανός:
Το κουτί της ντροπής
) περιγράφεται. Κοντά στην Αγία

793
Wol Dietrich / Tede Kahl
Η Σόφια στην Κωνσταντινούπολη υπήρχε ένα μέρος στο οποίο έμπαινες από τη λεγόμενη πύλη του κανονιού. Στους τοίχους του υπήρχε μια κόγχη με ένα κουτί στο οποίο εκτίθενται τα κεφάλια όλων των άπιστων και ατιμωμένων μεγάλων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο Kadare (1996, 8) αναφέρει: «Οι ντόπιοι αποκαλούσαν την θέση İbret ḥaşı, δηλαδή «πέτρα προειδοποίησης» ή, σε δεύτερη μετάφραση, «μαθήματα από την ατυχία». Δεν είναι δύσκολο να μαντέψει κανείς γιατί η υπόθεση για τα κομμένα κεφάλια των επαναστατημένων βεζίρηδων ή των ατιμωμένων μεγάλων της αυτοκρατορίας στήθηκε σε αυτό ακριβώς το σημείο. Πουθενά αλλού η αντίθεση ανάμεσα στη βαριά στατικότητα της διαχρονικής πλατείας και του κομμένου ανθρώπινου κεφαλιού, που είχε τολμήσει να διαμαρτυρηθεί γι’ αυτό, δεν είχε γίνει πιο εμφανής σε έναν περαστικό.» Λίγο μετά την αποφοίτησή του από τη Θεολογική Σχολή στο Το Πανεπιστήμιο Yalova στην Κωνσταντινούπολη άρχισε να καταγράφει τις ιστορικές επιτύμβιες στήλες στο νεκροταφείο Zeytinburnu Ayvalık στην Κωνσταντινούπολη, μια ταφόπλακα του Αλή Πασά βρέθηκε το 2006. Αφού το κεφάλι του είχε εκτεθεί επί μακρόν στην επίστρωση του σεράλι, προφανώς θάφτηκε εδώ. Από το 2013 η αλβανική κυβέρνηση βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις με την Τουρκία για την επιστροφή του κεφαλιού του.
3
Αλλά ακόμη και πριν ληφθεί μια απόφαση, το νέο αλβανικό μουσικό συγκρότημα Ali Pasha εμπνεύστηκε από τη διανομή των λειψάνων του Πασά σε πολλές ηπείρους και τραγουδά για τη μοίρα του με τους ακόλουθους στίχους:
4

Koka në Stambollë more, e trupi në Janinë, e të shtrinë Ali Pasha more, e o Pashatë shtrinë.
Στην Κωνσταντινούπολη το κεφάλι, στα Γιάννενα το σώμα, αχ, σε πυροβόλησαν, Αλή Πα-σά, αχ!
λογοτεχνία
Αραβαντινός, Παναγιώτης,
Συλλογή δημώδων ασμάτων της Ηπείρου
, Αθήναι, Πέτρου Περρή1880 (ανατύπωση, 1967).Baud-Bovy, Samuel, Etudes sur la chanson cleique. Αθήνα: Institut rançais, 1958. Brandl, Rudol Maria,
Η αυλή του Αλή Πασά στα Janina και το χάρισμά της
, στο: Lauer, Reinhardu. ένα. (Επιμ.),
Ο Αυλικός Πολιτισμός στη Νοτιοανατολική Ευρώπη
, Goettingen, Vandenhoeck & Ruprecht, 1994, 205-245.

Μόνο αυτό μου μετέφρασε το σύστημα, εξηγώντας ότι υπάρχει όριο 5.000 χαρακτήρων και λέγοντας “Χρησιμοποιείστε τα βέλη, για να μεταφράσετε περισσότερο κείμενο. Δεν έχεις, παρά να συνεχίσεις. (Εγώ, Γερμανικά ξέρω, αλλά το κείμενο είναι μεγάλο…)

1 «Μου αρέσει»

ευχαριστούμε.
αν εντοπίσεις καπου να μηλαει για μουσικά δρόμενα στην Αυλή του, θα ηταν χρήσιμο για μας.
οτι σε φωτησει ο Θεός, που λένε :blush:

2 «Μου αρέσει»