Επ! Τα πνευματικά δικαιώματα είναι του δημιουργού, όχι της εταιρίας (εκτός αν της τα πουλήσει). Η εταιρία καταβάλλει στο δημιουργό (ή τους κληρονόμους του) ποσοστά από τις πωλήσεις, όπως έχει συμφωνηθεί. Από τη στιγμή, τώρα, που τα δικαιώματα διαρκούν 50 ή 70 χρόνια ή όσα, τέλος πάντων, τι θα περιμέναμε; οι εταιρίες (ή, οι ίδιοι οι δημιουργοί) να πιέσουν την πολιτεία, να μη μεταβιβάζονται κληρονομικά; Εγώ προσωπικά δεν θα είχα πρόβλημα, αφού με τα δικαιώματα του παπού μου οι γονείς μου ούτε ποδήλατο δεν θα μπορούσαν να μου αγοράσουν αλλά όπως λέει και ο Alk, κάποιοι δημιουργοί κατάφεραν να κάνουν περιουσία και αυτό πληρώνεται και μεταβιβάζεται. Και φορολογείται, βεβαίως.
Alk ζεις (απ’ ό,τι φαίνεται) πολύ καιρό εκτός Ελλάδας. Αναρωτιέσαι αν οι ηχογραφήσεις γίνονται σε …κουζίνες;
Να σου απαντήσω: Σε κουζίνες όχι, αλλά σε “σπιτικά” αυτοσχέδια στούντιο γίνονται ένα σωρό ηχογραφήσεις. Οι περισσότεροι από τους νέους δίσκους ηχογραφούνται έτσι, παρά σε επαγγελματικά στούντιο. Μιλάω βέβαια για τη μουσική και τους καλλιτέχνες που μας αφορούν. Το τι κάνει ο καλλιτέχνης-φίρμα δε με αφορά.
Για τις μεγάλες ορχήστρες:
Πού τις είδες; Μιλάς για συμφωνικές ορχήστρες και κλασική μουσική ή κάποιες jazz παραγωγές; Εκεί συμφωνώ. Ούτε μπορείς να πληρώσεις τόσους μουσικούς με ένα ευρώ ανά cd ούτε μπορείς να ηχογραφήσεις στο στούντιο της γειτονιάς. Πούλα το cd με ένα ρέκβιεμ στα 20 ευρώ. Δεν θα σου πει κανείς κουβέντα. Αν θέλεις γενικότερα ας γίνεται μια τέτοια λογική αξιολόγηση και ας προσαρμόζουν ανάλογα την τελική τιμή. Ομως δεν υπάρχει κάτι τέτοιο.
Πρόσεξε την απόδειξη της “ληστείας”, βασισμένη πάνω σ’ αυτό που λες:
Οι παραγωγές που έγιναν με συμμετοχή 100 μουσικών (ας τις πούμε “μεγάλες παραγωγές”), μέσα στα τελειότερα και ακριβότερα στούντιο, βγαίνουν στην αγορά στην ίδια τιμή με τις έτοιμες παραγωγές (αυτές που η εταιρία πήρε έτοιμο το μάστερ). Στην ίδια όμως τιμή πουλιέται και το δικό μου το cd, που το 'γραψα στην πυλωτή του πεθερού μου κι αν στήσεις αφτί σε κάποιο σημείο (γεια σου Μήτσο!) ακούγεται και ο σκύλος μου που γαβγίζει; Πώς γίνεται αυτό; Μπαίνουν μέσα οι μεγάλες παραγωγές; Οχι βέβαια. Με 16-18 ευρώ το cd βγαίνουν μια χαρά. Οι υπόλοιπες παραγωγές τι κάνουν; Δεν κερδοσκοπούν αισχρά σε βάρος του καταναλωτή;
Διάβασα με προσοχή τη συλλογιστική του Αρη στο #53 και έχω μερικές παρατηρήσεις.
Πρώτα απ’ όλα, όλη η αριθμητική στηρίζεται σε κόστη “ανά CD”, σε πνευματικά δικαιώματα “ανά CD”, κόστη διανομής “ανά CD” κ.λπ. Δηλαδή σε όλες τις περιπτώσεις μπαίνει σα ΔΕΔΟΜΕΝΟ ότι ΘΑ ΠΟΥΛΗΘΟΥΝ ΤΟΣΑ CD αφού μόνον έτσι έχει νόημα αυτός ο συλλογισμός. Και ερωτώ: Θα πουληθούν; Και αν ναι, πόσα;
Το θέμα της διανομής του “εμπορεύματος” είναι ακόμα πιο περίπλοκο. Ο τρόπος και το ποσό στο οποίο εκτιμάται το κόστος της διανομής ανά ένα (1) τεμάχιο είναι υποεκτιμημένος. Οταν λέμε ότι το κόστος διανομής ανά CD είναι π.χ. ένα ή δύο ευρώ, θεωρούμε δεδομένο ότι οι σχετικές αποσβέσεις έχουν ήδη συμβεί από τις διανομές των προηγούμενων CD, και ότι ετούτο το συγκεκριμένο CD για το οποίο κάνουμε τους λογαριασμούς, έχει την ευτυχία να βγαίνει στην αγορά χωρίς λογιστικά βάρη. Αυτό είναι λίγο ουτοπικό, στην πράξη δεν έχει συμβεί ποτέ, διότι απλούστατα μόλις γίνουν οι πρώτες αποσβέσεις ο επιχειρηματίας προχωράει σε αναβαθμίσεις για να είναι και του χρόνου στην αγορά.
Αν όμως έχει διακόσιες μεταχρονολογημένες στο συρτάρι του (εικονικές εισπράξεις – ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι), τότε ΔΕΝ πάει καλά και αναγκάζεται να κάνει μερικό ή ολικό outsourcing, αυξάνοντας θεαματικά τα κόστη του τα οποία μετακυλύει στη λιανική διότι δεν είναι φιλόπτωχο ίδρυμα.
Χωρίς να με τρώει κάποια ιδιαίτερη… φαγούρα για την επιβίωση των μικρομεσαίων, υποστηρίζω ότι η επικυριαρχία των πανίσχυρων επενδυτικών ομίλων ειδικά στον κλάδο της μουσικής, αποβαίνει τελικά σε βάρος μας. Θα μου πει τι να κάνουμε; Εμ, δεν ξέρω, ούτε περνάει απ’ το χέρι μου.
Το πρόβλημα της λεγόμενης “πειρατείας” είναι εξαιρετικά περίπλοκο. Συνδέεται - εκτός των άλλων - με τις εξελίξεις στη τεχνολογία και τις νέες συνθήκες κάτω απ’ τις οποίες λειτουργούν οι συντελεστές της αγοράς. Δεν θεωρώ ότι υπάρχει άμβλυνση του περί δικαίου αισθήματος των καταναλωτών. Δεν υποστηρίζω κάτι τέτοιο. Ομως, επειδή οι καιροί είναι πονηροί, φοβάμαι ότι η ραγδαία ανατροπή των όρων του παιχνιδιού (όπως π.χ. αυτό που αφελώς λέμε πειρατεία") είναι αποτέλεσμα συντονισμένων μεθοδεύσεων.
Και όποιος κατάλαβε… κατάλαβε.
Πολύ εγκυρες οι παρατηρήσεις σου. Τωρα, για το που είδα τις μεγάλες ορχήστρες, νομίζω οτι εξήγησα οτι μιλάω για πράγματα που με αφορούν άμεσα. Ηχογραφώ μόνο με μεγάλες (σε αριθμό) ορχήστρες οπότε τις βλέπω κάθε μέρα. Το ερώτημα που θέλω να θέσω είναι το εξής. Πως είμαστε σίγουροι οτι είναι η εταιρία που τα τσεπώνει και όχι ο ίδιος ο καλλιτέχνης.Ο Elton John (με συγχωρείτε, SIR Elton John) χρεώνει την ταρίφα του με το δευτερόλεπτο στο ράδιο. Είναι πάμπλουτος και ακόμα ασχολείται (μάλλον ο δικηγόρος του) με το πόσα δευτερόλεπτα απο την μουσική του θα παίξει το ραδιόφωνο για να πάρει τα χιλιάρικά του. Απο την άλλη ένας Ελληνας λαικός( απο ότι ακούω) θα πληρωθεί πολύ λιγότερα και σιγά μην δεί λεφτά με το δευτερόλεπτο.Προσπαθω να πω οτι, αντιλαμβάνομαι τις αδικιες και ανισότητες αλλα η πειρατεία δεν αντιλαμβάνεται τίποτε απο όλα αυτα. Ο υπολογίστής σου μπορεί να περιέχει πειρατικά 1 track Elton John, 1 ρεμπέτικα και 1 κλασσική. Εσυ τα κατεβάζεις με τον ίδιο ακριβώς τρόπο αλλα ο τρόπος που επηρεάζουν την μουσική είναι διαφορετικος. Ο Ελτον Τζον μπορεί να μην αγοράσει την 3τη του Μαζεράτι, ο ρεμπέτης θα πιάσει δουλειά υδραυλικός και ο κλασσικός θα το γυρίσει σε ποπ και διδασκαλεία.Δέχομαι οτι ο χώρος παίρνει βελτιώσεις αλλα η πειρατεία δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να είναι μια απο αυτές. Δεν μπορώ να προτείνω άλλα μέτρα αλλα δεν βλέπω πως η πειρατεία δεν θα χειροτερέψει τον μουσικό κόσμο.
Ε… να μην κουφαθούμε τώρα. Το κόστος ανά cd υπολογίζεται με βάση τα σιντάκια που “κόβεις”. Το τιράζ, που λέμε για τα έντυπα. Υπήρχε περίπτωση να γίνει αλλιώς; Υπάρχει προϊόν που εκ των προτέρων ξέρεις πόσο ακριβώς θα πουλήσει; Εμ τότε δε θα υπήρχε κανένα ρίσκο και όλοι θα είμασταν …επιχειρηματίες. Στο περίπου κάνεις τους υπολογισμούς, πόσο θα πουλήσεις, για να δεις τι τιράζ χρειάζεσαι. Οσο πιο κοντά πέσεις, τόσο πιο καλός επιχειρηματίας είσαι. Οι υπολογισμοί που κάνω εγώ (μοιράζοντας 1 ευρώ από, 1 ευρώ από κει κλπ.) αφορούν τις μικρές παραγωγές, των 2.000-5.000 δίσκων, που έχουν και το μεγαλύτερο κόστος. Αν κάτσουμε να υπολογίσουμε το κόστος ανά cd σε παραγωγές που πουλούν δεκάδες χιλιάδες κομμάτια, τότε θα τσαντιστείτε ακόμη περισσότερο, καθώς το συνολικό κόστος εκεί παίζει γύρω στα δύο (2) ευρώ!
Και από πού κι ως πού τα μετακυλύει στη λιανική; Οταν δουλεύεις με τουλάχιστον 50% κέρδος, αυτό περιέχει όλες τις ενδεχόμενες …αβαρίες. Δηλαδή ο ψαράς θα σου φορτώνει καθημερινά την πιθανή ζημιά των εργαλείων του στην τιμή των ψαριών; Αν σκίσει την τράτα του σε μια ξέρα επειδή δεν ήξερε την καλάδα, την πάτησε. Μπαίνει μέσα. Για τον ίδιο λόγο (και μερικούς ακόμη) δεν είμαστε όλοι ψαράδες. Μ’ άλλα λόγια xέστηκα για τις λογιστικές και άλλες πaπαριές που κατάφερε να κάνει ο κάθε επιχειρηματίας. Αν δεν μπορεί, να το κλείσει το μαγαζί.
Σώπα! :019:
Συμφωνώ. Και θέλει εξαιρετικό ψάξιμο για να πάρουμε χαμπάρι τι μας επιφυλάσσουν. Αυτό όμως είναι μια άλλη παράμετρος. Δεν έχει σχέση με το κόστος παραγωγής.
Και για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, ας σημειωθεί ότι δεν είμαι υπέρ της “πειρατείας”. Οχι γιατί συμφωνώ με τη ρύθμιση περί πνευματικής ιδιοκτησίας, αλλά επειδή ξέρω ότι αυτοί που θησαυρίζουν απ’ τα πειρατικά δισκάκια δεν είναι οι αφρικανοί πρόσφυγες, αλλά τα μαφιόζικα μονοπώλια* που κρύβονται(
πίσω τους.
- Ναι, μονοπώλια. Στο διάστημα 1990-1992 στη Βουλγαρία φτιάχτηκαν 5-6 εργοστάσια πειρατικών cd που διακινούνταν σ’ όλη την Ευρώπη. Μετά από καναδυό χρόνια έμεινε μόνο ένα. Οι ιδιοκτήτες των υπόλοιπων βρέθηκαν μέσα σε χαντάκια ή με το κεφάλι ακουμπισμένο πάνω στο τιμόνι της μερσεντές τους…
Τον άκουσες ρε θηρίο;
Χωρίς να θέλω να θίξω κανέναν, πιστεύω οτι το θέμα το κοιτάτε απο λάθος οπτική γωνία.Η πειρατεία είναι φυσικό επακόλουθο του ανταγωνισμού, όπως σε όλα τα πράγματα που αυτός χωράει.
Είναι λογικό κάποιους να τους θίγει,κάποιους να τους συμφέρει και κάποιους να τους αφήνει αδιάφορους.Με μία “μικρή” δόση υπερβολής θα έλεγα οτι είναι και υγειές.Είναι κανόνας της ανθρώπινης φύσης.Όταν μια μικρή μερίδα ανθρώπων στο κοινωνικό σύνολο, κατέχει αγαθά, πλούτο, τη “πρωτιά” σε μια ανακάλυψη κ.α. ,αυτόματα και άλλες ομάδες(ή άτομα) θα θελήσουν να τα μοιραστούν.Είναι και κανόνας της πολιτιστικής εξέλιξης του ανθρώπου και της κοινωνίας.
[LEFT] Ειδικότερα στο θέμα μας, δεν έχω τόσο μεγάλο πρόβλημα με τη πειρατεία (την οποία αναγκαστικά εξασκώ), διότι είμαι σίγουρος οτι θα κάνει το κύκλο της,με τις αυτονόητες αλαγές στο χώρο της μουσικής.Απλώς η διαδικασία είναι χρονοβόρα.Οι κατέχοντες θα τη βρούνε την άκρη και θα αλάξουν πάλι τα βαρύδια στη ζυγαριά.Μπορεί να χάνουνε λίγο τώρα σε εισπράξεις, αλλα κερδίζουν σε δημοτικότητα(οσο αφορά στη δουλειά τους).Μη ξεχνάμε οτι η πειρατεία εκτός του τετριμένου, διαδίδει τη μουσική.
Ελπίζω να μην παρεξηγηθώ.Έτσι κι αλλιώς εγω που δεν έχω κάνει (ακόμα:091:) “όνομα” και δε θελει καμία δισκογραφική να με πάρει:016:, δεν είμαι και ριγμένος:78::78:.
[/LEFT]
Σε σχέση μ’ αυτά που λέει ο Νίκος στο πιο πάνω ποστ (και όχι μόνο), έχω να παρατηρήσω τα εξής: Πειρατεία υπήρχε πάντα - από την εποχή που ξεκίνησαν να πουλιούνται κασέτες πειρατικές στους πάγκους εδώ και τριάντα χρόνια (ίσως και περισσότερα). Τότε όμως η πειρατική κασέτα ή το πειρατικό cd στη συνέχεια, είχε κάποιο αντίτιμο - έστω πολύ μικρότερο της αυθεντικής κόπιας. Άρα, οι “πειρατές”, στόχευαν στο κέρδος. Σήμερα, η πειρατεία στηρίζεται στους “Ρομπέν των Δασών” του Διαδικτύου, που διανέμουν το όποιο πνευματικό προιόν, χωρίς κανένα αντίτιμο. Τα παιδιά αυτά, δεν αποσκοπούν στο κέρδος. Είναι μια πράξη που τα κίνητρά της, θέλουν διερεύνηση. Σίγουρα, αφού δεν κινούνται με σκοπό το κέρδος, τα κίνητρά τους είναι, ας πούμε, ιδεολογικά. Πιστεύω, λοιπόν, πως οι εταιρίες την “εχουν χάσει τη μπάλα” και είναι πολύ δύσκολο να ελέγξουν, πλέον, την πειρατεία…
Σίγουρα σε κάποιες περιπτώσεις εμπλέκονται και οι ίδιες οι εταιρείες στην ‘‘πειρατεία’’. Πόσες φορές ένα CD πριν βγεί στην νόμιμη αγορά, έχει κυκλοφορήσει στην παράνομη; Τυχαίο λέτε να είναι;
Παντως, οσον αφορα σε αυτο που διαβασα οτι το CD κανονικα δε θα επρεπε να κοστιζει πανω απο 10 ευρω, πετυχα προχθες στην τηλεοραση διαφημιση για CD τραγουδιστη με 9,90 ευρω (το οποιο μαλιστα πωλειται και στα περιπτερα!). Λετε να ξυπνησαν οι δισκογραφικες;
μηπως φιλε το ριξαν στη γυρα , για να διαφημισουν τιποτα προφυλακτικα ???:092:
Απάντησαν ήδη πολλοί φίλοι αλλά να συμπληρώσω 2 πραγματάκια (για το τι μπορεί να γίνει σήμερα κι όχι τι γινόταν στη δισκογραφία):
-
Χομ/στούντιο μπορεί να έχει ποιότητα. Και δεν χρειάζεται να ρίξεις τα τρελλά λεφτά για ηχομονώσεις κ.λ.π. αρκεί να μην έχεις το σκύλο στο δωμάτιο:), να είναι κλειστό το καλοριφέρ, να μην παίρνουν τα μικρόφωνα το θόρυβο του Πε Τσε κ.λ.π. πράγματα δηλαδή που γίνονται χωρίς χρήματα.
-
Τα έξοδα παραγωγής μπορεί να περιλαμβάνουν και ένα επαγγελματικό στούντιο , αρκεί να μην πας να μάθεις τα τραγούδια εκεί και χρειαστείς 2 μήνες.
-
Υπάρχουν διαφορετικά είδη μουσικής και γι αυτό διαφορετικοί δρόμοι παραγωγής.
Μιά ομάδα ή ένας δημιουργός με δουλεμένο πρόγραμμα (γραμμένο, ενορχηστρωμένο, προβαρισμένο) π.χ. ένα σχήμα με 4 μουσικούς, μπορεί να ηχογραφήσει με χαμηλό κόστος
και στο στούντιο, και σε χομ/στούντιο αλλά και λάιφ, όπου βέβαια χρειάζεται ένα καλό ηχολήπτη.
Ένας δημιουργός (σύνθεση ή διασκευή, ενορχήστρωση), ο οποίος δουλεύει σε συνθήκες στούντιο και χρειάζεται χρόνο, πρέπει να πάρει 1 Πε Τσε, 1 κάρτα ήχου, 1 καλό μικρόφωνο και να κάνει παραπάνω από καλά τη δουλειά του με ένα πρόγραμμα που δίνεται μαζί με τη κάρτα ήχου δωρεάν. Η επένδυση αυτή μπορεί να χρησιμοποιηθεί για περισσότερες της μίας παραγωγές και κατεβάζει το συνολικό κόστος παραγωγής.
Δίνω ένα παράδειγμα από διαδικασία παραγωγής (δική μου και σε εξέλιξη):
- Παρουσιάζω μιά δουλειά σε κατάλληλο για ακουστική παρουσίαση χώρο
- Πληρώνω συνεργείο βιντεοσκόπησης με (3) έξτρα μικρόφωνα, ειδικά για το χώρο (700 Ευρώ) το οποίο μου παραδίδει έτοιμο μάστερ Ντι βι ντι από 4 κάμερες.
*Με ένα χιλιάρικο θα μπορούσα να έχω και δεύτερο ηχολήπτη - Διαλέγω την πιο συμφέρουσα πρόταση για το “χτύπημα” του Ντι βι ντι, στη περίπτωσή μου διάλεξα Ντιγκιπακ χαρτονάκι (όχι πλαστικούρες) και για 1000 τεμ. θα πληρώσω 2000.
Ντι βι ντι σε μέγεθος 12χ12 θα στοίχιζε 1500. Σι ντι θα στοίχιζε 1100 και πάει λέγοντας (οι τιμές ισχύουν) - Δηλώνω τα τραγούδια στη γερμανική α ι π ι (2 δικά μου, 13 διασκευές παραδοσιακών), πληρώνω (μετά 8 μήνες ο λογαριασμός και πάνω από τα μισά θα τα πάρω σε ένα χρόνο πίσω επειδή είμαι παραγωγός της δουλειάς μου, δηλαδή ταυτόχρονα παραγωγός και δημιουργός)
700 Ευρώ, δηλώνοντας 700 τεμ. για προμόσιον και 300 για πώληση(!)
*Σε ανάλογη παραγωγή Σιντι, δεν θα πλήρωνα για αυτά της προμόσιον παρά μόνο για τα προς πώληση. - Ακολουθώ τις οδηγίες εκτύπωσης και ετοιμάζω το λέιάουτ της θήκης και του λέιμπελ (δισκάκι)
- Στέλνω ταχυδρομικώς το μάστερ και το λέιάουτ και σε 10 περίπου μέρες μου φέρνουν έτοιμα τα κιβώτια στο σπίτι
Σύνολικό κόστος παραγωγής 3400 Ευρώ (οι μουσικοί έχουν πληρωθεί από του χορηγούς της εκδήλωσης… θα μπορούσε να είναι η είσοδος ή κάποια μεροκάματα επιπλέον)
Φυσικά στο κόστος αυτό δεν περιλαμβάνεται η προσωπική δουλειά και οργάνωση, η οποία απαιτεί γνώση, κούραση, υπομονή κ.λ.π. αλλά τουλάχιστον γι αυτούς που καταλαβαίνουν τι γράφω και γι αυτούς που θέλουν να καταλάβουν, αξίζει το κόπο;:088: