εγώ πάλι πιστεύω πως πολλοί αν ξυπνάγαμε σε μια χώρα όπου θα σεβότανε το κράτος την ύπαρξή μας,όπου θα πληρωνότανε η δουλειά μας και θα ζούσαμε σαν άνθρωποι(αξιοπρεπως),δεν θα είχαμε κανένα λόγο να φερόμαστε όπως φερόμαστε στην ελλάδα.δεν γεννηθήκαμε με το χούι να προσπαθούμε να γλυτώσουμε
χρήματα απο διάφορες ΄΄μπάντες΄΄για να βγάλουμε το μήνα!
Διαφωνώ Άννα. Νομίζεις δηλαδή ότι οι Σουηδοί πάνε στα δισκάδικα και αγοράζουν ακόμα δίσκους; Κάνεις λάθος. “Κατεβάζουν” τα πάντα, το ίδιο όπως οι Γερμανοί και λοιποί Ευρωπαίοι και μη, που όταν έχουν πρόσβαση σε κάτι δωρεάν δεν θα το πληρώσουν, ΕΚΤΟΣ κι αν οι κυρώσεις είναι σοβαρές. Και βέβαια μη νομίζεις ότι και εκεί όπως και σε όλο τον κόσμο ζορίζονται λιγότερο από μας για να τη βγάλουν.
Μή νομίζεται οτι τα πράματα είναι πολύ καλίτερα αλλού. Ζώ 30 χρόνια στο εξωτερικό , σε 2 λεγόμενες “δυτικές” χώρες, και βλέπω τα ίδια φαινόμενα. Αλλάζουν οι εμφανίσεις της εκμετάλευσης του κοσμάκη, αλλά τελικά αν δέν αισθανόντουσαν “ληστευμένοι” οι άνθρωποι δεν θα προσπαθούσαν να “κλέψουν” μουσική ή οτιδήποτε άλλο. ¨Η μήπως μόνο στο GR γίνονται downloads ;
Συμεών
Ακριβώς έτσι είναι. Μην ξεχνάτε ότι το Pirate Bay είναι σουηδικό torrent-site και η δίκη των ιδιοκτητών του έχει δημιουργήσει διεθνές ιντερνετικό κίνημα.
ειλεικρινά δε γνωρίζω τί γίνεται στις άλλες χώρες…η θέση μου πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα αφορά την άποψη πως ο έλληνας όπου και να ζεί ,όπως και να του φερθούνε:είναι μαθημένος στη κλεψιά και στο τσάμπα…δεν είμαστε όλοι οι έλληνες αυτής της λογικής.αυτό δεν αποδέχομαι ,για να τα υπόλοιπα δεν εχω λόγο να διαφωνήσω.
Παιδια ετσι οπως εχουν τα πραγματα σημερα δεν νομιζω οτι ενας καλιτεχνης περιμενει απ τα cd του για να ζησει, οποτε δεν χρειαζετε καν να λεμε οτι οι πειρατιες σκοτωνουν την μουσικη κλπ. Ο καθε τραγουδιστης βγαζει το cdaki του μεσω μιας εταιριας η οποια επενδυει σ αυτον γιατι πιστευει οτι θα βγαλει χρημα, τοσο απλα!!! Το χρημα ομως δεν βγαινει απ τα cd, βγαινει απ τα ring tones, απο τις διαφημησεις, απ τις συναυλιες κοκ. Οποτε Καλα κανουν οσοι κανουν και δεν πληρωνουν 20ευρω το cd, o Charles Howard γιατι δηλαδη εβγαλε την πενταδα 20ευρω μακακας ειναι ή πουλησε το σπιτι του για βγαλει τα cd? Τα cd ειναι απλα βιτρινες για ολες τις αλλες δουλειες που παιζονται πισω απο ολα αυτα. Νομιζω αρκετοι σοβαροι καλιτεχνες που δεν κανουν και τρελλες πωλησεις, ειναι γεματοι στις συναυλιες και στα μαγαζια που τραγουδανε οποτε δεν νομιζω να σκανε κιολας που δεν πουλανε cd, αντιθετως ισως να χαιρονται κιολας που υπαρχουν τα torrents και εφτασε η μουσικη τους σε τοσα αυτια.
τα τραγούδια που πουλάει ο Howard δεν έχουν κανένα κόστος παραγωγής, άρα με 20 ευρώ τα πέντε cd έχει ήδη ένα αρκετά καλό κέρδος.
Επίσης, όλοι οι καλλιτέχνες θα ήθελαν ο κόσμος να αγοράζει τα cd τους, δεν νομίζω ότι υπάρχει ούτε ένας που ΔΕΝ θέλει να πουλήσει. Και μου φαίνεται απόλυτα λογικό.
Τέλος, για τα λάιβ, δεν είναι τόσο ρόδινα τα πράγματα. Οι μουσικές σκηνές για να σε δεχτούνε πρέπει να τις γεμίζεις, οι μεγάλοι χώροι είναι πανάκριβοι…
Γενικά, η μουσική δημιουργία δεν βρίσκεται και στα καλύτερά της…
Σήμερα ένα μαγαζί σαν αυτό των αφων Φαληρέα (που σε ανύποπτο χρόνο, αρχές του '80 εκδόσανε τα Ταξίμια του Ιορδάνη Τσομίδη) θα μπορούσε να σταθεί στη πιάτσα;
Κακά τα ψέματα. Σε ένα εμπορικό σκηνικό του στυλ “μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δίνετε”, όπου έμποροι και αγοραστικό κοινό παίζουνε έξω απ’ τους όρους της αγοράς, ευνοούνται μόνον οι χοντρές τσέπες και τα μεγάλα επιχειρηματικά - εκδοτικά γκρούπ τα οποία πράγματι, δεν περιμένουν ούτε μια δεκάρα απ’ τη λιανική. Τα παίρνουν π.χ. απ’ τις διαφημίσεις του ΟΠΑΠ στα μουσικοχορευτικά ριάλιτι της TV μας βομβαρδίζουν το χειμώνα.
Αντίθετα, ο μικρομεσαίος υπερχρεωμένος φουκαράς, που άνοιξε μαγαζί για να βγάλει μπροστά το λαϊκό με μπουζούκι, δεν μπορεί να ελπίζει παρά μόνον σ’ αυτό που απαξιώνεται ή που ήδη απαξιώθηκε: Στη λιανική πώληση. Τι ελπίδες έχει σήμερα ένας επιχειρηματίας ερωτοχτυπημένος με το λαϊκό, να μπει στην αγορά και να προωθήσει τον Στουραΐτη, τον Πάππο, τον Αρη_Κ, τον zabe; Εγώ προσωπικά δεν θα το έκανα ούτε αν μου χαρίζανε τα έξοδα παραγωγής.
Συνεπώς, εντάξει, η πειρατεία ΔΕΝ σκοτώνει τη μουσική. Σκοτώνει όμως τον ασθενέστερο μικρομεσαίο επιχειρηματία που περιμένει απ’ τη λιανική να επιβιώσει. Και μακροπρόθεσμα ευνοεί το μουσικοχορευτικό βρακί και το κινούμενο σουτιέν διότι αυτό επιβιώνει είτε με πειρατεία είτε χωρίς πειρατεία.
Η παραγωγή δεν είναι το δύσκολο ή το ακριβότερο κομμάτι.
Κάθε μερακλής ερασιτέχνης και επαγγελματίας μουσικός, έχει τη δυνατότητα σήμερα να ηχογραφήσει ποιοτικά. Η ανεξάρτητη παραγωγή ενός Σιντί ή Ντιβιντί μεταφράζεται σε 1 έως 4,5 Ευρώ το τεμάχιο κόστος! Ανάλογα με την ποσότητα και τα έξτρα.
Π.χ.3,5 με 4,5 Ευρώ θα κοστίσει ένα (για παραγωγή 1000 τεμ.) Ντιβιντί Λάϊφ, καλής ποιότητας κι όχι πλαστικούρα (εδώ στη Γερμανία) με πληρωμένο συνεργείο (3)κάμεραμαν/σνίτ/ηχολήπτη, Γκέμα/ΑΙΠΙ… κι όσο ανεβαίνει η ποσότητα πέφτει το κόστος.
Το δύσκολο είναι η διανομή και η πώληση, που εξαρτάται από τη διαφήμηση και από κέντρα άλλα κι από μεγαλοκαρχρίες ελεγχόμενα.
Αξιόλογα, μικρά ή μεγαλύτερα μουσικά σχήματα (ή δημιουργοί) , τα οποία παρουσιάζουν τη δουλειά τους συχνά (ταβέρνες, συναυλίες κ.α), αξίζει το κόπο να κινηθούν προς τη κατεύθυνση της ανεξάρτητης παραγωγής (όλα νόμιμα!) γιατί και φθηνά μπορούν να πουλάνε, και καλό κέρδος θα έχουν, το οποίο θα συμπληρώνει το μεροκάματο.
Χρειάζεται απόφαση (δημιουργού ή σχήματος), σταθερότητα και οργάνωση αλλά (πιστεύω) αξίζει το κόπο.
Δεν νομιζω οτι δεν του κοστησε να ψηφιοποιηση ολο αυτο το βινυλιο, και να κανει και τετοια επεξεργασια. ασε που αναρωτιεμαι ποσο καλα πηγαν η πωλησεις στη χωρα του αλλα καιστην δικια μας?
:088::088::088::088::088::088::088::088::088::088::088::088:
Από συντονιστή: Νίκο το “Μπραβόκουμπο” υπάρχει για να αποφεύγονται τέτοιου είδους μηνύματα!!!
Μάλλον έχουμε λίγο διαφορετική αντίληψη για την ποιοτική ηχογράφηση/παραγωγή.
Ναι, με ένα πολύ χαμηλό κόστος μπορείς να ηχογραφήσεις σε ένα home στούντιο, αλλά σου αρκεί αυτό ποιοτικά ? Η αρκεί το μεράκι ? Δεν έχει κόστος αυτό το πράγμα ?
Πόσα σημαντικά έργα της μουσικής (συμπεριλαμβανομένης και της λαϊκής μας) έχουν λάβει την τελική τους μορφή μέσα στα στούντιο, με την καθοδήγηση έμπειρων παραγωγών, ηχοληπτών, με σωστή ενορχήστρωση, εκτελεσμένα από σημαντικούς παίχτες ? Από την άλλη θα μου πεις, πολλά μουσικά είδη βασίζονται στην ουσία και το συναίσθημα και λες “χαλάλι η μέτρια ή χαμηλή ποιότητα παραγωγής”…
Πόσο όμως να ρίξουμε τις απαιτήσεις μας ?
ΥΓ: όσο για τον Χάουαρντ, δεν υποννοώ ότι “τα κονόμησε”, απλά λέω ότι το περιθώριο κέρδους είναι μεγαλύτερο από συλλογές/επανατυπώσεις σε σχέση με νέες παραγωγές !!! το να κάνεις επεξεργασία ήχου και κάποιο μάστερινγκ έχει κόστος, όμως δεν συγκρίνεται με το κόστος μιας παραγωγής από το μηδέν.
Η “πειρατεία” είναι ένα μέρος του γενικότερου ζητήματος. Ορθώς το θέμα θα ‘πρεπε να λέγεται “Πνευματικά δικαιώματα”. Στη μουσική, προσθέτω εγώ, για να μην μπλέξουμε παραπέρα.
Καταρχήν η άποψή μου για τα μουσικά έργα, σε μια ιδανική κοινωνία, όπως κι αν τη φαντάζεται ο καθένα, είναι η εξής:
Όταν ένα έργο παραδίδεται από το δημιουργό στην κοινωνία, όταν δηλαδή δημοσιοποιείται, ανήκει στην ίδια την κοινωνία και τα μέλη της. Η κοινωνία θα κρίνει και αν πρέπει θα καταξιώσει το δημιουργό για το έργο του. Ο καταξιωμένος δημιουργός “τρέφεται” απ’ την κοινωνία, όπως τρέφεται καθένα μέλος που κάνει λειτούργημα, που δεν αποφέρει κέρδος με την οικονομική έννοια, ούτε παραγωγή, όπως ας πούμε συμβαίνει με τον πυροσβέστη.
Αφήνουμε το ιδανικό και πάμε στην κοινωνία που ζούμε τώρα.
Η πειρατεία έχει αναχθεί ως το μέγα πρόβλημα στο χώρο της μουσικής. Είναι έτσι; Εκ των προτέρων απαντώ: Όχι.
Όσο κι αν δεν θέλουμε να απλοποιήσουμε τα πράγματα, όσο κι αν κάποιοι επηρεάζονται από το “συντεχνιακό” της υπόθεσης, το θέμα έχει ξεκάθαρη βάση, η οποία δεν είναι άλλη από το κόστος απόκτησης ενός μουσικού έργου.
Αυτή τη στιγμή, εδώ στην Ελλάδα, η παραγωγή ενός -ψηφιακού- δίσκου για τις μεγάλες εταιρίες κοστίζει κοντά στο ένα (1) ευρώ. Μιλάω για “χάραξη”, εκτύπωση, ένα εξωφυλλάκι της σειράς και κουτί. Αν προσθέσουμε ένα καλύτερο εξώφυλλο, ένα ένθετο κι ένα πιο “καλλιτεχνικό” κουτί, φτάνουμε στο ενάμισι (1,5) ευρώ. Κάντα δύο (2).
Προσθέτουμε άλλο ένα ευρώ και 8 λεπτά (1.08) για τα πνευματικά δικαιώματα. Στρογγύλεψέ το στο ένα (1).
Εξοδα ηχογράφησης (στούντιο κλπ.) απλά δεν υπάρχουν! Οι δημιουργοί πηγαίνουν ένα έτοιμο μάστερ στην εταιρία. Η πλειοψηφία των δημιουργών. Υπάρχει και η μειοψηφία, που μπαίνει σε στούντιο παραγωγής από την εταιρία. Μιλάμε δηλαδή για τις φίρμες, η οποίοι λόγω της επιτυχίας τους έχουν αποτινάξει από πάνω τους την ευθύνη της παραγωγής, δηλαδή δεν πληρώνουν. Πρέπει εδώ να σημειωθεί ότι λόγω των σύγχρονων τεχνολογιών και των νέων συνθηκών στην αγορά, το κόστος της ηχογράφησης στα στούντιο έχει μειωθεί εξαιρετικά (20 ως 40 ευρώ την ώρα για ηχογραφήσεις, 15 ως 25 για πρόβες), με αποτέλεσμα να καταλαμβάνει ένα πολύ μικρό μέρος του κόστους, που αν το αντιστοιχήσουμε ανά cd κυμαίνεται από ένα (1) ευρώ για τις μικρές παραγωγές μέχρι τα 20 λεπτά (0,20) για τα μεγάλα τιράζ. Στην “μπακαλίστικη” λογική μου και με το χουβαρντιλίκι που με διακρίνει ας το χρεώσω στο μάξιμουμ, δηλαδή ένα (1) ευρώ.
Βάλε κι ένα (1) ευρώ για τυχόν πληρωμές μουσικών.
Ας κάνουμε μια σούμα εδώ.
Το κόστος παραγωγής ενός cd για μια δισκογραφική εταιρία ξεκινάει από τρία (3) ευρώ (για τις συνήθεις παραγωγές όπου οι δημιουργοί παραδίδουν ένα έτοιμο μάστερ στην εταιρία) και φτάνει τα πέντε (5) ευρώ (για τις “μεγάλες” παραγωγές).
Ξέχασα το τίποτα;
Α… Το κέρδος!
Βάλε κι ένα κέρδος της τάξης του “να πάρουμε τα διπλά απ’ όσα βάλαμε”, φτάνουμε στα έξι (6) έως δέκα (10) ευρώ αντίστοιχα.
Προσοχή! Διαφημίσεις, λειτουργικά έξοδα των εταιριών κλπ. δε με αφορούν. Πρέπει να καλύπτονται από το 100% του κέρδους που βγάζουν, αλλιώς …ας το κλείσουν το μαγαζί.
Φτάνουμε στη διανομή.
Οι μικρές εταιρίες εταιρίες επιβαρύνονται με το κόστος διανομής, που φτάνει και το 40% (εσείς ψηφίζετε υπέρ των μονοπωλίων, όχι εγώ!). Οι μεγάλες εταιρίες δεν έχουν τέτοιο πρόβλημα, αφού έχουν δική τους διανομή. Πράγμα που σημαίνει ότι η επιβάρυνση της διανομής αφορά κυρίως τις παραγωγές που κοστολογήσαμε έξι (6) ευρώ και μάλιστα όχι όλες. Άρα το “πάτωμα” βρίσκεται στα έξι (6) ευρώ αλλά μπορεί να φτάσει και τα εννέα (9), αλλά το “ταβάνι” παραμένει στα δέκα ευρώ.
Να σταματήσουμε τα “από” και τα “έως” και να κατασταλάξουμε στο εξής:
Ένα cd μπορεί να φτάσει στην αγορά το πολύ με δέκα ευρώ.
Ολα τα παραπάνω αφορούν νέες παραγωγές. Συλλογές υπαρχόντων έργων, ανατυπώσεις κλπ. δεν μπορούν να ξεπεράσουν 6-8 ευρώ. Οι παραγωγές του Χάουαρντ, που αναφέρθηκε πιο πάνω, πουλιούνται πράγματι σε αυτό το επίπεδο: Τέσσερα δισκάκια κοντά στα 25 ευρώ.
Στα δισκάκια εισαγωγής δε χρειάζεται κανένας από τους παραπάνω “υπολογισμούς” για να φανεί το μέγεθος του φαρισσαϊσμού και της ληστείας. Θυμάμαι ένα παράδειγμα που έδινε το περιοδικό “Λαϊκό Τραγούδι” πριν από καιρό. Το νέο (τότε) cd της Μαντόνα πουλιόταν στη Ν. Υόρκη 14 δολάρια (γύρω στα 9 ευρώ τότε) και στην Ελλάδα μάς το “πρόσφεραν” στα 18 ευρώ.
Οι εταιρίες ορθώς (κατά τα συμφέροντά τους) επικεντρώνουν στο ζήτημα της “πειρατείας”.
Οι δημιουργοί, οι καλλιτέχνες γιατί επικεντρώνουν εκεί; Γιατί δε βγαίνουν να κοντράρουν τους εμπόρους της δουλειάς τους, που στο κάτω-κάτω θησαυρίζουν στην πλάτη τους; Γιατί αυτοί που παράγουν ανέχονται να πληρώνονται ένα (1) ευρώ από ένα προϊόν τους, τη στιγμή που οι μεσάζοντες βγάζουν απ’ το ίδιο προϊόν πολλαπλάσια;
Τέλος, γιατί τσαμπουκαλεύονται με τους φτωχοδιάβολους και στέκονται σούζα μπρος στις εταιρίες;
Ο “τσαμπουκάς” είναι παλικαριά όταν γίνεται από τον αποκάτω στον αποπάνω. Το αντίστροφο είναι απλώς θρασυδειλία.
Άρα με το εξαιρετικά κατατοπιστικό σημείωμα του Άρη,
[ul]
[li]ότι ποσό απαιτούν οι εταιρείες πάνω από 10 ευρώ είναι κλοπή[/li][li]ότι ποσό απαιτούν οι ναταβαντζήδες των “φτωχοδιάβολων” πάνω από 1 ευρώ είναι κλοπή[/li][/ul]
Και επειδή είμαστε οι κλεμμένοι σε κάθε περίπτωση, διεκδικώ προσωπικά το CLOPY right μου και ομολογώ(*) ότι το εφαρμόζω 
(*) προς πράκτορα που αποθηκεύει από προχθές με βάση την νέα οδηγία, ότι διακινείται στο διαδίκτυο: Αν κατηγορηθώ θα το αρνηθώ!
Η μουσική θα έπρεπε να δίνετε στον κόσμο δωρεάν.Κάτι που συμβαίνει με την παιδεία και με την υγεία(λέμε τώρα).
Δηλαδή…για να καταλάβω…Οι περισσότερες ηχογραφήσεις γίνονται στις κουζίνες και υπνοδωμάτια μουσικών χωρίς πληρωμη με κανα μινι-ντισκ…η στην καλύτερη περίπτωση…ανεξάρτητα με το πόσοι και ποιοί παίζουν τους βγάζουμε και 1 ευρώ στην άκρη να πιούν και ενα καφέ τα παιδιά…(αν ειναι μια όρχήστρα 100 άτομα πάλι 1 ευρώ)
Και αν και δεν σε αφορούν τα λειτουργικά έξοδα των εταιριών για διαφήμιση, να πω οτι οποιοδήποτε συγκρότημα η μπάντα υπογράφει με καλή δισκογραφική, έχει ζωντανές εμφανίσεις σε καλά μέρη με συνεχείς χορηγίες και υποστηριξη της δισκογραφικής.
Προσπαθω να πω οτι 100 μεροκάματα δεν πλήρωνονται 1 ευρώ.και αυτή είναι μια διάκριση που δεν κάνει η πειρατεία.Ανεξάρτητα με το κόστος παραγωγής, όλοι πλήττονται.
Μη λέμε οτι θέλουμε ρε παιδιά. Μεσάζοντες υπάρχουν παντού. Κάθε ζωγράφος χρειάζεται μια γκαλερί, καθε άνθρωπος που θέλει να πουλήσει οτιδήποτε, απο σπίτια μέχρι αυτοκίνητα χρειάζεται εναν μεσίτη.Κάθε μποξέρ χρειάζεται εναν μάνατζερ να του κλείνει αγώνες με άλλους.Σε κάθε κλάδο υπάρχουν εκπρόσωποι που αναλαμβάνουν να αναδείξουν τα προτερήματα αυτών που εκπροσωπούν.Είναι δυνατόν ο μουσικός να εξαιρεθει απο αυτήν την κατάσταση;
Και το φαΐ, γιατί πρέπει να το πληρώνουμε;
Σωστά.Να μην το πληρώνουμε.Έτσι κι αλλιώς θα μας το κόψουν και αυτό σε λίγο καιρό.Εντάξει.Ο alk έχει αρκετό δίκιο αλλά γενικά διαφωνώ με την όλη φιλοσοφία της μουσική που αναπτύχθηκε τα τελευταία(100) χρόνια με πνευματικά δικαιώματα και τέτοια(μιλάω κυρίως για το εμπόριο).
Γιατί φίλε μου alk τότε οι εταιρείες χρησιμοποιούν τα πνευματικά δικαιώματα και μετά το θάνατο του συνθέτη ;;;;;;
Με την δική σου λογική πάντα… Αφού πληρώνεται τόσα πολλά ο συνθέτης γιατί η εταιρεία έχει τα δικαιώματα για 70!!! χρόνια;
Αυτό είναι μια καλή ερώτηση. Δεν είμαι ειδικός στα νομικά του θέματος αλλα πιστεύω οτι τα πνευματικά δικαιώματα, όπως και άλλα αγαθα μπορούν να κληρονομηθούν απο οικογένεια και συγγενεις, δεν καταλήγουν απαραίτητα στην εταιρία, εκτώς και αν τα πουλήσει ο ίδιος ο συνθέτης. Πολλοί είναι που ζουν απο τα πνευματικά δικαιώματα καλλιτεχνών στην οικεγενεια τους αφου γίνουν οι νόμιμοι κάτοχοι τους μετά τον θάνατο του καλλιτέχνη.Οπως όλα τα περιουσιακά στοιχεία, μπορουν να συμπεριληφθούν σε μια διαθήκη και, μετα απο μια αρκετά υψηλή φορολόγηση να διαβιβαστούν…Δεν βλεπω πως θα μπορούσε να τα αρπάξει νόμιμα μια εταιρία.Η εταιρία θα έχει πάντα το συμαντικότερο ποσοστό των πωλήσεων, δεν μπορει όμως να βάλει χέρι στα υπόλοιπα…
καλό παράδειγμα η Γιοκο Ονο που, οπου βλεπει φωτογραφία η ήχο του μακαρίτη του Λεννον και δεν πληρώνεται, κανει αβέρτα μυνήσεις.Αλλα όπως προανέφερα δεν είμαι ειδικός.
Για να βγαλω τα μάτια μου με τα χέρια μου σε αυτό το σημείο, θέλω να αναφέρω τα λεγόμενα του μεγάλου Μουφλουζέλη ο οποίος εχει γίνει μεγάλη μου αδυναμία.Είπε λοιπόν οτι, απο τότε που βγήκαν τα πνευματικά δικαιώματα, σταμάτησαν τα τραγούδια να εξελίσονται(η κατι τέτοιο).Γιατι προφανώς το τραγούδι πλεων δεν μπορεί να κάνει τον κύκλο του και, περνόντας απο διάφορους να εξελιχθει και μετά να κατασταλάξει. Και πολλές φορές αρνιόταν να παραδεχθεί οτι τα τραγούδια που έλεγε ηταν δικά του. Τι ψυχάρα!
Πέθανε λοιπόν στην ψάθα για αυτό που πίστευε.Ποτέ του δεν κατοχύρωσε πνευματικά δικαιώματα παρα για πολύ λίγα πράγματα.
Αυτά