Το μήνυμα διαγράφηκε μετά από αίτηση του συγγραφέα
Το πιστευω πως η καλη μουσικη ειναι μια…Νομιζω ομως επισης πως τα κριτηρια για το τι ειναι καλη μουσικη ειναι υποκειμενικα…Απο ατομο σε ατομο θα δεις διαφορετικες γνωμες περι του τι ειναι καλη μουσικη…Ειναι σα να ψαχνεις να βρεις τον καλυτερο μπουζουξη, συνθετη η τραγουδιστη…Γινεται?
Καλή μουσική είναι για τον καθένα αυτή που δε βαριέται ποτέ ν’ ακούει.:230:
ειτε ειμαι ενας εκ’‘παιδευμενος’'μουσικος ειτε ενας '‘απαιδευτος’'μουσικοφιλος(εδω ανηκω εγω),οι μουσικες επιλογες και τα ακουσματα που επιλεγω εχουνε να κανουνε με την προσωπική ευχαριστηση και επιθυμια να ακουω καποιο ειδος ή να ασχολουμαι(μουσικα)με αυτο.επιλεγουμε απο μια σειρα πληθους ακουσματων με κριτηριο, απλα προσωπικο.καποιοι επειδή μυηθηκανε(οσοι ασχοληθηκανε πρακτικα με τη μουσικη,ωδεια κτλπ…) και κολλησανε καποιοι επειδή τους ταιριαξε!για τον καθενα αυτο που '‘ακουει’'εχει αξια,ακομα και αν τα κριτηρια επιλογης δεν σχετιζονται.
α.Η μουσικη ειναι μια. Ειναι ενα συνολο απο ηχους. Απο κει και περα υπαρχουν διαφορα επιθετα και προσδιορισμοι που κολανε διπλα της, οπως: χαρουμενη, αργη, γρηγορη, εμπνευσμενη, πρωτοτυπη, κλασικη, παραδοσιακη, ανατολιτικη, δυτικη και ουτω καθ΄εξης.
Ακομα και η φαλτσα μουσικη ειναι μουσικη(αλλα φαλτσα).
β.Ο χαρακτηρισμος καποιας τασης ως ωραιου-ας εχει να κανει με τα δεδομενα της καθε εποχης, τις αντιληψεις, τα ηθη, τις γνωσεις, και την ψυχοσυνθεση του καθενος ξεχωριστα.
π.χ. τα σκωπτικα(βωμολοχικα) τραγουδια που ηταν αποδεκτα και πολυ διαδεδομενα στα προχριστιανικα χρονια με την αλλαγη των ηθων εγιναν μη αποδεκτα και προστυχα. Τα ρεμπετικα που ηταν κυνηγημενα και περιθωριο εφτασαν να γινουν καποια στιγμη κυριαρχη μουσικη ταση (10ετια 80). Το ιδιο συνεβει και με αλλα ειδη διεθνως.
Συμπερασματικα, η μουσικη ειναι μια ενω το “ωραια μουσικη” σαν φραση δεν χαρακτηριζει την μουσικη αλλα αυτον που την χρησιμοποιει(την φραση).
Η καλη μουσικη ειναι μια …και η κακη αλλη μια, συνολο 2 !! :019:
Τα ειδη της μουσικης ειναι πολλα και σε ολα υπαρχει καλη και κακη μουσικη.
Μπορει να μην σου αρεσουν ολα τα ειδη (π.χ. να βαριεσαι απιστευτα την κλασσικη μουσικη) αλλα θα πρεπει να αναγνωριζεις την ποιοτητα οπου υπαρχει. Η εστω να μην την αποκλειεις με αφορισμους του στυλ “η κλασσικη ειναι για τα μπαζα”.
ΥΓ Μη σας μπαινουν ιδεες, η κλασσικη μουσικη χρησιμοποιηθηκε μονο σαν παραδειγμα.
ευχαριστώ για τον ωραίο διάλογο. Όλες οι απόψεις ευπρόσδεκτες.
Από συντονιστή: Φίλε Γιάννη, φίλοι του φόρουμ γενικά, τέτοιου περιεχομένου μηνύματα καλό είναι να αποφεύγονται αφού επιβαρύνουν μεν τη βάση μας, αλλά δεν προσθέτουν ουσιαστική πληροφόρηση.
Πως πιστεύετε πως ορίζεται η ποιότητα?
Με το εάν συμπίπτει με τους κανόνες εναρμόνισης του εκάστοτε είδους?
Ή μηπως με το εάν “μιλάει” στο μέσο αποδέκτη και άρα στη μέση αισθητική αντίληψη της εποχής και της πλειοψηφίας των ακροατών?
Με άλλα λόγια, γούστο ή αντικειμενικοί παράγοντες ορίζουν την ποιότητα της μουσικής?
Ω ρε ορέξεις θεούλη μου για αναλύσεις…Καλή ή κακή η μουσική(ανάλογα το τι επιλέγει το αυτί να του αρέσει και πάνω απ ολα τ ακούσματα.Γιατί τ ακούσματα είναι αυτά που σου διαμορφώνουν το αισθητικό κριτήριο,και η εποχή που τα ακούς.Γενικά ο περίγυρος.Δεν εχει να κάνει με πολυπλοκότητες), η ερώτηση είναι τόσο γενική οσο να ρώταγα εγω μουσική ή θόρυβος;;Μπορεί κάποιος να δόσει απάντηση;
…ναι, θα μπορούσα να σου απαντήσω (σοβαρά εννοείται), εφόσον μας το επέτρεπε η “εξουσία” (των admin)… με την άποψη των οποίων διαφωνώ, διότι θεωρώ ότι τετοια ερωτήματα βαθαίνουν τις γνώσεις και (το σημαντικότερο) την ευαισθησία μας … Νομίζω.
Αφού τέθηκε το θέμα επί τάπητος, καλό θα ήταν να το δούμε αναλυτικά, για να οδηγηθεί και κάπου η συζήτηση!:088:
Ναι, το χω αυτό το κακό… :78:Είμαι πάντα πρόθυμη για φιλοσοφικές και θεωρητικές αναζητήσεις, και μάλιστα το διασκεδάζω πολύ!
Μαζί σου είμαι, κι εγώ προς την υποκειμενικότητα ρέπω , αλλά κάποιος που ακούει κλασσική οθωμανική ή δυτική μουσική, ακόμη και σύγχρονη κλασσική (εκεί ακόμη περισσότερο), δίνει πολύ μεγάλη βάση στη δομή, και σε τεχνικά ζητήματα γενικότερα, προκειμένου να διαβαθμίσει την ποιότητα.
Όσο για το “μουσική ή θόρυβος” η απάντησή μου είναι : “Τη μουσική τη συνιστούν θόρυβοι, απότε… είναι ένα και το αυτό!”.
Από κει και πέρα έρχεται η δομή να "εκλογικεύσει " τη χρήση των θορύβων. Και το γούστο μας υποτάσσεται σ’ αυτήν την εκάστοτε δομη που έχει φταχτεί από την εποχή της, όπως πολύ σωστά (για μένα) είπες.
Λάθος μεγάλο. Δεν προλαβαίνω να το εξηγήσω, αλλά θα επανέλθω.
Τα αντεπιχειρήματα ενδέχεται να καλύψουν και δικά μου κενά!
Χαίρομαι και αναμένω.
Απάντηση για το μουσική ή θόρυβος μπορεί να μην υπάρχει,καθώς πάλι θα μπούμε σε υποκειμενισμούς,αρα απάντηση στάνταρ δεν υπάρχει,εχω και γω την αποψάρα μου(όπως όλοι).
Αρχικά όπως είπε ο γερο Μάρξ η χρήση δημιουργεί το όργανο.Κάπως έτσι έχουμε εργαλεία.
Αν σκεφτούμε τον πρώτο ήχο απο το τρίψιμο της πέτρας,το πρώτο τικ-τακ,που η χρήση το δηλιουργησε…Η συνείδηση αργεί να έρθει.Πρωπορεύεται η πράξη…Απο το πρώτο τακ της πέτρας μέχρι το πρώτο τύμπανο για να πω την αλήθεια δεν έχω εξήγηση.Αλλά οι πέτρες ήταν θόρυβος!Και απο κει βγήκε ήχος.βγήκε μουσική.
Στην αρχή αυτό σκεφτόμουν γιατι μουσική και οχι θόρυβος;Γαιτί η μοσυική περιέχει θορύβους ίσως.
Είχα πετύχει εναν δάσκαλο θεωρητικών σ ενα ωδείο που μου έλεγε οτι απο τις κόρνες των αυτοκινήτων και τους θορύβους στους δρόμους φτιάχνει διαστήματα στο μυαλό του στην κίνηση.Άρα;Και αυτά θόρυβος δεν είναι;
Φίλοσοφος εκ του προχείρου έχει την μορφή του χοίρου…Για μένα μιλάω
κάποιος είπε οτι
Το να συζητάς για την μουσική είναι σαν να χορεύεις για την αρχιτεκτονική. Εντελώς άχρηστο.
Αναρωτιέμαι αν κάτι τέτοιο εννοούσε. Το θέμα ήχος, άκουσμα και μουσική είναι και πρέπει να είναι τόσο προσωπικό, και το μουσικό λεξιλόγιο στον κόσμο που ζούμε, τεράστιο. Ας απολαύσουμε λοιπόν την μοναδικότητα της δικής μας μουσικής στο μυαλό μας . Δεν χρειάζεται να δικαιολογήσουμε τίποτε σε κανέναν.
Μιας και είπα ότι θα επανέλθω.
Ο ήχος είναι κάθε τι που προκαλεί το αισθητήριο όργανο της ακοής. Είναι παλμικά κύματα.
Εάν αποτυπώσουμε αυτά τα κύματα και τα δούμε, θα τα χωρίσουμε σε δύο κατηγορίες.
Στα κύματα που έχουν σταθερή κίνηση και περιοδικότητα και άρα το αυτί μας τα ακούει και τα ξεχωρίζει, όπως ένα κελάηδισμα ή ένα σφύριγμα ή την ομιλία ενός ανθρώπου και στα κύματα που δεν έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά, όπως μία εξάτμιση ή πολλοί άνθρωποι που μιλάνε ταυτόχρονα και το αυτί μας δεν τα ξεχωρίζει, είναι μία μπάλα.
Στην πρώτη κατηγορία έχουμε την μουσική και στην δεύτερη τους θορύβους.
Αν βάλουμε πολλές μελωδίες μαζί, σύμφωνα με τους κανόνες της αρμονίας, θα έχουμε ένα όμορφο άκουσμα.
Αν βάλουμε πολλούς θορύβους μαζί, με την όποια λογική, θα έχουμε πάλι θόρυβο.
Μία μελωδία δεν είναι θόρυβος, όπως και ο θόρυβος δεν είναι μελωδία.
Το έχει λύση η Φυσική ήδη.
:110:Βέβαια, ο θόρυβος δεν έχει περιοδικότητα, και ο ήχος (που αποτελεί στοιχείο της μουσικής) έχει .
έλα όμως που… http://users.sch.gr/dsarris/ κάποιοι άνθρωποι προσπαθούν να εξαντλήσουν τα όρια της μουσικής?:082:
Χωρίς αυτό να ορίζεται καθολικά ως “μουσική”…
…
Τι μουσική ακούτε;
Ακούω πολλά, δεν μπορώ να πω κάτι συγκεκριμένο. Μου αρέσει κυρίως να ακούω τα νέα παιδιά να ανακαλύπτουν τα τραγούδια της δικής μου γενιάς έτσι ακριβώς όπως εμείς, όταν ήμασταν πολύ νέοι, ανακαλύπταμε τον Καζαντζίδη για παράδειγμα, όταν ήταν αυτός πενηντάρης. Επίσης, μπορώ να πω ότι μου αρέσει η ανατολίτικη μουσική.
…
Ξεκινήσατε την πορεία σας στο τραγούδι από πολύ μικρή.
Στο τραγούδι βγήκα στα δεκατέσσερα περίπου, ερασιτεχνικά βέβαια. Τραγουδούσα σε πανηγύρια μαζί με τους συγγενείς του πατέρα μου. Πολύ σημαντική εμπειρία για μένα. Φεύγαμε πέντε άνθρωποι από την Αθήνα, εγώ και τέσσερις μουσικοί, και πηγαίναμε σε ένα κεφαλοχώρι. Ο κόσμος τότε μαζευότανε από τα γύρω χωριά, έρχονταν μέχρι και δέκα χιλιάδες άτομα. Ήταν πάρα πολύ εντυπωσιακό για ένα παιδάκι να το ζει όλο αυτό.
Ο πατέρας σας ήταν μουσικός και αυτός;
Σπουδαίος στην εποχή του. Αυτός δεν ήταν για τα πανηγύρια. Ήταν ένας εξαιρετικός μουσικός με πάρα πολύ καλό αυτί, συνθέτης και δεξιοτέχνης στο σαντούρι και στο τσέμπαλο. Το πατρικό μου όνομα είναι Λαβίδα, από το σόι των Λαβιδαίων. Μουσική οικογένεια από πάππου προς πάππο, όπως ήταν και κάποιες άλλες οικογένειες, οι Σουγέοι, οι Χαλκιάδες και κάποιες άλλες, που ας με συγχωρέσουν, δεν θυμάμαι τώρα. Αυτές οι οικογένειες είχαν μες στο αίμα τους τη μουσική σαν την αναπνοή τους, οπότε τη σέβονταν έτσι όπως σέβονταν την αναπνοή τους. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν εύκολοι στο να ακούσουν κάποιον. Να φανταστείς, του πατέρα μου δεν του άρεσε κανένας τραγουδιστής και εγώ έχω επηρεαστεί πολύ από το γούστο του. Ο πατέρας μου έλεγε, μόνο ο Καζαντζίδης, κι αυτός διότι δεν υπάρχει κανένας άλλος στην Ελλάδα. Άκουγε Κάλλας, Ουμ Κουλσουμ, λίγο Φεϊρούζ, άκουγε ρώσικα, τσιγγάνικα, ουγγαρέζικα. Θυμάμαι με έβαζε και άκουγα Μπιτλς και Μότσαρτ. Τέτοια θυμάμαι να είναι τα ακούσματά μου στο σπίτι…
Ιδιαίτερο περιβάλλον για να μεγαλώνει κανείς.
Σκέψου πόσο διαφορετικά μεγαλώνει ένα παιδί που το βράδυ, ενώ κοιμάται γιατί έχει να πάει το πρωί στο σχολείο, το ξυπνάει ο πατέρας του -όχι φασιστικά μην παρεξηγηθώ- και το παρακινεί να σηκωθεί για να ακούσει ένα κομμάτι στο ραδιόφωνο. Όταν του έλεγε η μάνα μο