Η ιστορία του Ρεμπέτικου - (?)

Έχετε απόλυτο δίκιο κύριε Νίκο
Θα διορθωθεί άμεσα
Ευχαριστώ

Τροποπηειθηκε και τελειωσε και αυτη η προσπαθεια . Ευχαριστω για τις συμβουλες/αποψεις αυτων που συμμετηχαν !

25

2 «Μου αρέσει»

Περίμενε, μην κλείσεις!

Αυτά τα φυλλαράκια που ξεπροβάλλουν από πίσω τι είναι, πουρνάρι; Γιατί όχι πλατανόφυλλα;

Αυτός ο πετρότοιχος τι χτίσιμο είναι, ηπειρώτικο; Γιατί ηπειρώτικο;

(Ωραία δουλειά, κεφάτη και μερακλήδικη. Μπράβο ξανά κι από μένα SDimis).

3 «Μου αρέσει»

Sdimis τέλεια εργασία,πολύ,πολύ ωραία όλα,πάντως αν θέλεις να ακούσεις μια σκέψη μου που αφορά το Πειραιώτικο Ρεμπέτικο,και ίσως και το Ρεμπέτικο του περιθωρίου έχει καλώς,αν όχι,πάλι έχει καλώς,λοιπόν φαντάζομαι στον Περαία από ότι γνωρίζω μέχρι τώρα,οι αργιλέδες ήταν αυτοσχέδιοι,από σταμνιά κονσερβοκούτια,και κυρίως ήταν από ΚΑΡΥΔΑ,με τα καλάμια τους τα χειροποίητα,και τους λουλάδες από ένα πέτρωμα που σκαβόταν εύκολα,και το βρίσκαν στα βουνά,και το έφτιαχναν να μοιάζει με αυγό,και η καρύδα είχε και μια τρύπα μικρή που την έλεγαν γιούφι,και κυρίως τα όργανα του τεκέ και της φυλακής ήταν οι μπαγλαμάδες με πολύ μικρό ηχείο,επίσης από φωτογραφίες μαγκών και νταήδων στο βιβλίο του Ηλία Πετρόπουλου ,δείχνει ότι δεν φορούσαν γραβάτα παρά ένα πουκάμισο με μικρό στρογγυλό κολάρο,επίσης και ο Μάρκος απεικονίζεται κάπου να φοράει τέτοιο είδος υποκάμισου,ΦΙΛΕ ΜΟΥ απλές σκέψεις είναι που αν θέλεις δέστα και αυτά,η εργασία σου πάντως σκοτώνει,ΜΠΡΑΒΟ συνέχισε την δημηουργκότητα

1 «Μου αρέσει»

Καλησπέρα Νικόλα
Ευχαριστώ για τις πληροφορίες

Όσο αναφορά τον ναργιλε , σχεδιάστηκε βάση φωτογραφιών του 1890

%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1

Υπάρχει κάπου φωτογραφικό υλικό σχετικά με τον άργιλε που ανέφερες από καρύδα και καλάμια ; Βρήκα περίπου αυτούς που αναφέρεις τους πήλινους … κάτι τέτοιο έννοεις ;

%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1

Τώρα όσο αναφορά τους μικροτερουσ μπαγλαμάδες όπως όλοι ξέρουμε και έχουμε ακούσει πως ήταν μικροί σε μεγεθος για να κρύβονται από τους φυλακες κάτω από το σακάκι .

Κατ αρχήν σχεδιάστηκα ο μπαγλαμάς του περιθωρίου ακολούθησε αυτόν εδώ το μπαγλαμά

%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1

Το μέγεθος του όμως είναι μεγαλύτερο από εκείνους που ξέρουμε/ ακούσαμε ως φυλακοβιους μπαγλαμάδες για τεχνικούς και μόνο λόγους ( θα έπρεπε να αλλλαξω αρκετά την στάση του παίχτη με το πως κρατάει το μικρότερο μπαγλαμά και σε τι ύψος στο σώμα του τον κρατάει και δεν ήθελα να μπω σε τέτοιες αλλαγες )

Από την άλλη ψάχνωντας για εικόνες από φυλακισμένους της περιόδου εκείνης διαπίστωσα πως σε κάποιες φωτογραφίες φυλακίζουμενοι έχουν ναργιλέ , παίζουν μπαρμπούτι και γενικως μου πέρασε η εντύπωση πως σε κάποιες φυλακές ίσως η χρήση μουσικών ιδιοχειρων οργάνων δεν ήταν « κρυφή «

Τα μουρμούρικα δηλαδή αυτοσχέδια τραγούδια δημιουργήθηκαν και αναπτύχθηκαν στη φυλακή , οι φυλακες τα άκουσαν να τραγουδιούνται και να παίζονται με κάποιο όργανο παμπολεσ Φορες , αλλά δεν μπόρεσαν να βρουν το όργανο ( φυλακοβιο μπαγλαμά ) διότι οι φυλακόβιοι τον έκριναν κάτω από το σακάκι τους;
Εάν οι μπαγλαμάδες έγινα « κρυφά « από τα βλέμματα του προσωπικού των φυλακών , τότε πως τα έφτιαξαν , που βρήκαν τα ξύλα , πως τα έσκαψαν , που βρήκαν έστω τα μηδαμινά εργάλεια , που βρήκαν τις χορδές , και τέλος πως τα χρησιμοποίησαν στις φυλακές και στα τραγούδια τους αλλά ποτέ οι φυλακες δεν πήραν χαμπάρι … διότι κάθε νύχτα τα έκρειβαν κάτω από το σακάκι τους ;…

Κάτι δεν μου κόλλαγε σε αυτή τη διαπίστωση … τουλάχιστον για το ότι κατά κόρον αυτό γινόταν σε όλες ν τις φυλακες

Καλησπέρα SDimis, ξέρουμε ότι ένα από τα πράγματα που γινόντουσαν μέσα στην φυλακή, ήταν και η εκμάθηση κατασκευής οργάνων. Για παράδειγμα έχουμε την μαρτυρία του Μάρκου για τον Γκελή ότι “έμαθε να φτιάχνει μπουζούκια στη φυλακή”, αλλά επίσης ότι τα όργανα που φτιάχνονταν μαζί με άλλες μικροκατασκευές (καραβάκια και άλλα), τα πουλούσαν οι φυλακισμένοι για να βγάζουν χαρτζηλίκι.
Από την άλλη μεριά οπως και ο ίδιος αναφέρεις:

Και γι αυτό έχουμε αποδείξεις τις φωτογραφίες που έχεις.

1 «Μου αρέσει»

Καλησπέρα σας,ναι ακριβώς δεν ξέρουμε,για τους μπαγλαμάδες,πάντως ο Μέγα Μάρκος,στην αυτοβιογραφία του αναφέρει αν θυμάμαι για μπαγλαμάδες σκαφτούς από λεμονιά,που είχαν το μέγεθος χούφτας(το ηχείο)για τους αργιλέδες ήταν πολυτέλεια οι στολιστοί γιάλινοι και έτσι αφού δεν είχαν πολλά τάλαρα,τους έκαναν αυτοσχέδιους με τα υλικά που ανάφερα,μάλλον και για αυτό πρέπει να λέει ο Μάρκος πράγματα,επίσης αυτοσχέδια ήταν και τα όργανα που έφτιαχναν με επίσης πρόχειρα και αυτοσχέδια εργαλεία.

http://24grammata.com/?p=28895

Ανέβασα ένα σημαντικό κείμενο του Φαλταιτσ _τα δίστιχα του μπαγλαμά-σίγουρα οι περισσότεροι το ξέρουν αυτό,και είναι ένα δείγμα για την άγνωστη Ιστορία του μπαγλαμά,σημαντικότατο κείμενο και πολύ όμορφο για τα με,Επίσης ανεβάζω SDimis ένα βιβλίο που λέει πολλά πράγματα για την τοξικομανία στην Ελλάδα και όχι μόνο,έχει και πολλές φωτογραφίες με Καρύδες και άλλους αυτοσχέδιους αργιλέδες και αυτοσχέδιους μπαγλαμάδες,ΣΤΗΝ σελίδα που θα ανεβάσω αμέσως τώρα είναι αφιερωμένη στο Μπουζούκι και στους μπυζουκτσήδες από τότε που ξεκίνησε το μπουζούκι στην Ελλάδα και επίσης έχει σημαντικά άρθρα του Ερευνητή και συλλέκτη μέλους του ρεμπέτικου φόρουμ Σταύρου Κουρούση, λοιπόν ανεβάζω

1 «Μου αρέσει»

Τι να πει κανείς για την σελίδα που παραθέτεις Τραμπαρίφα.
Όσο παραθέτει αποκόμματα από εφημερίδες και στοιχεία της εποχής τα πάει μια χαρά.
Έχει κάνει και καλή δουλειά, και πρέπει να αφιέρωσε αρκετές ώρες.
Όταν λέει τις σκέψεις του όμως τότε έχει ροπήν προς την μ@λ@κί@ν.
Πχ " Το 1946 ο «Ριζοσπάστης» , καλεί το λαό να πάει αυτοβούλως και να κλείσει τους τεκέδες. Ένα χρόνο μετά επαινεί τους επονίτες του Βόλου που με δική τους πρωτοβουλία ξερίζωσαν φυτείες με κανναβουριές. Τα δραστήρια μέλη της ΕΠΟΝ όταν δεν ξεριζώνουνε φυτείες, εξοντώνουν εθελοντικά ακρίδες στα χωράφια της Λαμίας ή καρφώνουν στην αστυνομία όσους κρυφούς τεκέδες γνωρίζουν…"
Μιλάει για το 1946. έχει μεσολαβήσει ο Δεκέμβρης του ΄44, η λευκή τρομοκρατία από μεριάς κράτους είναι στο απογειό της, αλλά κατά τον “μελετητή” :
“Τα δραστήρια μέλη της ΕΠΟΝ όταν δεν ξεριζώνουνε φυτείες, εξοντώνουν εθελοντικά ακρίδες στα χωράφια της Λαμίας ή καρφώνουν στην αστυνομία όσους κρυφούς τεκέδες γνωρίζουν…”
Έτσι απλά μπαίναν οι Επονίτες στα αστυνομικά τμήματα και καρφώνανε τους τεκέδες.
Μάλλον το χασίσι έχει και ως παρενέργεια και τον αντικομμουνισμό εκτός από την ηλιθιότητα.

1 «Μου αρέσει»

@loukasfilm : Ευχαριστω πολυ για τισ πληροφοριες/ επιβεβαιωσεις

@Τραμπαρίφας : Νικολα θα με βαλεις παλι να σχεδιαζω… :grinning:
Αρκετες οι πληροφοριες που μας εδωσες… οταν εχω ελευθερο χρονο θα αλλαξω σιγουρα τον αργιλε στο **Ρεμπετικο-Πειραιωτικο, με πυλινο/η καρυδας και καλαμι , και ισως…ισως καποια στιγμη καταπιαστω να αλλαξω σταση στα χεριο του παιχτη στο Ρεμπετικο του περιθωρειου και να τοποθετησω μικροτερο μπαγλαμα (χουφτας), εαν και απο τα λεγομενα παραπανω γινονταν και μεγαλυτερες κατασκευες μπαγλαμα στη φυλακη
Ευχαριστω και τους δυο!

Σε γενικές γραμμές (το τονίζω αυτό!) το πλήθος των φωτογραφιών που έχουμε για μουσικά όργανα, ναργιλέδες και άλλα παρεμφερή σύνεργα, είναι πάρα πολύ μικρό για να βγούν γενικά συμπεράσματα. Αν, για παράδειγμα, υπάρχουν δύο φωτογραφίες με πήλινους ναργιλέδες, στην πραγματικότητα υπήρξαν δεκάδες διαφορετικών ειδών ναργιλέδες και ελάχιστοι φωτογραφήθηκαν. Μόνο ίσως οι φωτογραφίες που σώζονται στο αρχείο της χωροφυλακής και, αργότερα, της αστυνομίας πόλεων, θα μπορούσαν να δόσουν κάποιαν αμυδρή ιδέα, αλλά δεν νομίζω να έχει γίνει τέτοια έρευνα. Οπότε, @SDimis, δεν είναι ανάγκη να μπαίνεις σε τέτοιες λεπτομέρειες.

2 «Μου αρέσει»

Νίκο, εκεί που μπορείς να δεις αντιπροσωπευτικά δείγματα αργιλέδων της εποχής είναι στο εγκληματολογικό μουσείο του πανεπιστημίου Αθηνών. Προσπαθώ να μπω στην σελίδα αλλά για κάποιο λόγο σήμερα δεν ανοίγει. Τους έχει κάτω από την επικεφαλίδα “Σκεύη χρήσης χασίς”.
Εδώ δύο φωτογραφίες που βρήκα από το εγκληματολογικό μουσείο στο διαδίκτυο:


Στη πρώτη είναι δύο αργιλέδες πήλινοι και άλλος ένας από κονσέρβα.


Και στη δεύτερη ένας από καρύδα.

1 «Μου αρέσει»

@nikos_politis Ευχαριστω κ Νικο για την επισημανση.Βρηκα ομως την ιδεα του “τραμπαριφα” αντιπροσωπευτικη για ενα λογο. Στη αποικωνηση του "Ρεμπετικο Σμυρνεικο" υπηρχε ο ιδιος αργιλες. (γυαλινος) Μη ξεχναμε οτι κατα εκεινα τα χρονια στην Οθωμανικη επικρατεια η δημοσια χρηση ναργιλε και χασισι δεν απαγορευοταν απο το νομο…πιστευω αυτο( χρηση κανναβης νομιμα) κρατησε και στην Ελλαδα για καποια αρχικα χρονια (διορθωστεμε εαν κανω λαθος)
Κατα τη περιοδο του Ρεμπετικο Πειραιωτικο θα ηταν καλο να τονιστει η διαφορετικοτητα στη χρηση, τοσο ως οχι νομιμη, απο κοινωνικα στρωματα οχι πλεον ευπορα , και "περηθωριακα)
Ο γυαλινος λοιπον " ακριβος¨ ναργιλες αντικατασταθηκε απο ενα πηλινο και ενα καρυδενιο κατα την αποικωνηση του Ρεμπετικο Πειραιωτικο

Τελος(?) με τις διορθωσεις :neutral_face:… I am out!

26

2 «Μου αρέσει»

Κύριε Νίκο,αυτά που έχω ακούσει από ανθρώπους που τα ζήσανε,και τα έχω ταυτοποιήσει μέχρι τώρα όσον αφορά τον αργιλέ την παλιά εποχή,μου είχαν περιγράψει όταν ήμανε μικράκι πως τον φτιάχανε κυρίως από καρύδα,διότι ήταν σχετικά εύκολο,και μάλιστα το άκουσα και από έναν μεγάλο σε ηληκία άνθρωπο που ήταν στο ίδιο νοσοκομείο με τον πατέρα μου,και ήταν γιός μουσικού που μάλιστα έχει γράψει και μερικά προπολεμικά χασικλήδικα,δεν αναφέρω ούτε όνομα ούτε τίτλους τραγουδιών γιατί δεν το θεωρώ σωστό,Τώρα συμφωνώ μαζί σας ότι δεν έχουμε πολλές πληροφορίες για τον <<μάπα>>ή <<Θανάση>>και σίγουρα θα φτιαχνόταν από πολλά υλικά,μου είχαν πει επίσης ότι οι γιάλινοι δεν κάνανε για χρήση χασίς,επίσης το ίδιο θα υπήρχαν-υπάρχουν πολλά μουσικά όργανα που δεν έχουμε γνώση με πιούς τρόπους τα φτιάχανε,Μακάρι να βρεθούν πληροφορίες,Ε για αυτό υπάρχει το ρεμπέτικο φόρουμ,Loukasfilm σημαντική η ανάρτηση σου,ρίχνει φώς στην επιφάνεια,Ολοι βοηθήσαμε τον καλλιτέχνη SDimis να διμιουργήσει αυτά τα εύμορφα έργα,σε παραδέχομαι φίλε,σου βγάζω το καπέλο,καλή συνέχεια σε όλους.

Ο γυάλινος ναργιλές ο τέράστιος, σαν έπιπλο, ήταν για κοινό τουμπεκί (καπνό). Τον είχαν στα καφενεία και, μερικοί, και στα σπίτια τους. Η φωτογραφία στο #28 η πρώτη, καφενείο δείχνει, όχι τεκέ. Είναι οι ίδιοι που άρχισαν κάποια στιγμή να εμφανίζονται στην Αθήνα, πρώτα στα αραβικά καφενεία και αργότερα και στα τρέντικα. (Φυσικά, αν κάποιος θέλει να καπνίσει χασίσι σ’ αυτόν, μπορεί. Δεν είναι όμως αυτός ο ναργιλές του τεκέ.)

Οι ναργιλέδες του τεκέ, ή οι ιδιωτικοί των χασικλήδων που πήγαιναν σε σπηλιές και ακρογιαλιές, ήταν φτηνές εύκολες ιδιοκατασκευές. Δεν τους ένοιαζε η πολυτέλεια (η λειτουργικότητα είναι ακριβώς η ίδια). Αυτό που τους ένοιαζε ήταν, αν τον κατάσχουν ή τον σπάσουν οι μπάτσοι, να μπορεί εύκολα να αντικατασταθεί. Για παράδειγμα το «καλάμι», που αντιστοιχεί στο μαρκούτσι του κανονικού ναργιλέ, τον μακρύ σωλήνα με τη λαβή και το επιστόμιο, θα ήταν, υποθέτω, ένα κοινό κομμάτι καλάμι.

Αυτό το τελευταίο δεν το ήξερα. Φανταζόμουν ότι θα πρόκειται για ιδιοκατασκευές από καρύδα, κολοκύθα, ντενεκεδάκια, χελώνα κλπ. -που όντως υπάρχουν και τέτοια. Αν σε κάποιες φυλακές κάποιες περιόδους γίνονταν οργανωμένες χειροτεχνίες, θα υπήρχαν και άλλες όπου κάτι τέτοιο είτε απαγορευόταν, είτε απλώς δεν ενθαρρυνόταν. Δεν αμφιβάλλω ότι στη φυλακή αφενός μπορείς να βρεις οτιδήποτε και οι φύλακες μπορούν να «μη δουν» οτιδήποτε, αφετέρου ότι ο άνθρωπος που τον τρώει το σαράκι μπορεί να γίνει εφευρετικότατος (ξύλα από τα καυσόξυλα, εργαλεία από οποιοδήποτε μεταλλικό αντικείμενο -π.χ. κουτάλι- ακονισμένο με υπομονή, χορδές από τα άντερα καμιάς γάτας ή από ηλεκτρικά καλώδια…).

2 «Μου αρέσει»

Παραδείγματα επινοητικότητας:

Γύρω στη δεκαετία '50 στην Αθήνα πολλά παιδιά έπαιζαν Καραγκιόζη. Τις φιγούρες τις έφτιαχναν μόνοι τους, όπως και τον μπερντέ (το ίδιο άλλωστε κάνει και ο κανονικός καραγκιοζοπαίχτης). Έφτιαχναν όμως μόνοι τους και το κοπίδι με το οποίο έκαναν τα σκαλίσματα στις φιγούρες, ως εξής: έβαζαν μια μεγάλη χοντρή πρόκα στην άκρη της ράγας του τραμ. Πέρναγε το τραμ, και ο σιδερένιος τροχός, με την ταχύτητα και το τεράστιο βάρος που κουβαλούσε, αποκεφάλιζε την πρόκα αφήνοντας μια λεπτή κοφτερή άκρη. Φυσικά αυτό προκαλούσε φθορές -αν όχι και ατυχήματα- στο τραμ, κι έτσι οι τραμβαγέρηδες τους κυνηγούσαν, αλλά αυτοί συνέχιζαν.

Έχω εδώ μια μαρτυρία τσαμπουνιέρη που, μικρό βοσκόπουλο 8 χρονών, έκανε την ίδια δουλειά με την πρόκα (όχι με το τραμ, δεν είχε στο νησί του - μάλλον με πέτρα) για να πελεκήσει την πρώτη του τσαμπούνα. Ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια ότι την πρόκα την έκλεψε, γιατί μάλλον θα ήταν ένα πολύτιμο (καθότι αγοραστό) αντικείμενο που οι γονείς του δε θα του το χαλάλιζαν.

Αυτό τώρα, κοινά παιδιά. Ούτε καν ιδιαίτερα φτωχά, απλώς της προκαταναλωτικής εποχής. Φαντάσου οι φυλακισμένοι εφευρετικότητα!

(@loukasfilm)
Ναι Λουκά, τα έχω δει αυτά τα εκθέματα. Και πάλι όμως, μόνο ως αντιπροσωπευτικά δείγματα μπορούμε να τα αξιολογήσουμε, αντιπροσωπεύουν ίσως το ένα χιλιοστό, ίσως και πολύ λιγότερο από ό,τι κυκλοφορούσε.
(@SDimis)
Βεβαίως και κυκλοφορούσε ελεύθερα ο ναργιλές στην Οθωμανική επικράτεια, αλλά και στην Ελληνική. Και ναι, γυάλινοι ήταν οι ναργιλέδες των καφενείων, που μπορούσε ο καθένας να παραγγείλει έναν στο τραπέζι του μέχρι και τα μέσα περίπου της δεκαετίας του ΄50, όπου τους πρόφτασα στην Αίγινα στα καφενεία. Το χασίς όμως, και στην Ελλάδα και στην Τουρκία απαγορευόταν και φυσικά, κανείς δεν θα διεννοήτο να τσοντάρει και φούντα στο τουμπεκί που έβαζε το καφενείο. Αυτά γίνονταν στη ζούλα και με αυτοσχέδιους, πρόχειρους αργιλέδες που όπως και ο Νικόλαος, σορολόπ Τραμπαρίφας αλλά και ο Περικλής λένε, και να κατασχεθούν, δεν έγινε και τίποτα…

1 «Μου αρέσει»

Κάπου διάβασα πως το χασίσι στην Τουρκία τα χρόνια πριν το 1900 δεν απαγορευόταν από νόμους , και μάλιστα εάν θυμάμαι καλά διάβασα πως και στην Ελλάδα τον 19 αιώνα δεν είχε θεσπιστεί νόμος κατά της χρήση του

Θα πρέπει να ψάξω να βρω την πληροφορία

@pepe μοας κσι ανέφερες το. Καραγκιόζη , στο Ρεμπετικο των Υβρισικων χρόνων « ήθελα να εντάξω ως στοιχείο την φιγούρα του Σταυρακα , μιας και το μπουζουκι χρησιμοποιήθηκε στα τέλη του 19 αιώνα για την μουσική εισαγωγή της φιγουρας του Μορφονιου στο θέατρο σκιών

Εδώ ο Σταύρακας που σχεδιάστηκε για να εισαχθεί στο πρώιμο σχέδιο των υβριδικών χρόνων , αλλά τελικά απορρίφθηκε καο στη θέση του μπήκαν δυο δίσκοι στης Κωνσταντινούπολης με τίτλο ρεμπετικο

Έτσι ξέρω κι εγώ. Η απαγόρευση ξεκίνησε κάποια συγκεκριμένη στιγμή. Δεν μπορώ να δώσω άμεσα τεκμηρίωση, αλλά βρίσκεται αν κάποιος τη χρειάζεται.

Δε νομίζω ωστόσο ότι υπήρχαν ποτέ δημόσια, νόμιμα και ευπόρσωπα χασισοποτεία. Φαίνεται ότι πριν την απαγόρευση ο καθένας κάπνιζε μόνον ιδιωτικά, και με την απαγόρευση ξεφύτρωσαν οι παράνομοι τεκέδες.

LΗ πρώτη νομοθεσία που εγκληματοποιούσε, καθιστούσε δηλαδή νομικό έγκλημα, τη χρήση ναρκωτικών στην Ελλάδα υιοθετήθηκε το 1919 (Ν 1681/1919). Ο νόμος αυτός συνέδεε τη χρήση ναρκωτικών με την επαιτεία και την αλητεία, ευθέως ή εμμέσως και τιμωρούσε τους «επιδιδόμενους εις χασισοποτίαν», αυτούς που παρείχαν χώρους για τη χρήση (τεκέδες) και όσους πωλούσαν ή προμήθευαν χασίς. Ένα χρόνο μετά, η χασισοποτεία ρυθμίστηκε σε ειδικό νόμο: απαγορεύτηκε η καλλιέργεια, η εμπορία και η κατανάλωση ινδικής κάνναβης (Ν. 2107/1920). Στις αρχές της δεκαετίας του ’30, ψηφίστηκε ο νόμος 5539/1932 «περί μονοπωλίου των ναρκωτικών φαρμάκων και ελέγχου αυτών» που είχε την ιδιαιτερότητα ότι ποινικοποιούσε την χασισοποτεία και τη χρήση ινδικής κάνναβης, αλλά δεν περιλάμβανε μεταξύ των ναρκωτικών φαρμάκων την ηρωίνη. Υποστηρίζεται ότι η απαγορευτική πολιτική για το χασίς συνδεόταν και με τις εμπορικές σχέσεις της χώρας με την Αίγυπτο (χασισοπαραγωγό χώρα τότε) και το καπνεμπόριο. Η εφαρμογή του νόμου εκτίναξε στα ύψη την εξάρτηση από την ηρωίνη. Οι νόμοι 6025/1934 και αργότερα ο ΑΝ 2430/1940 νομοθετήθηκαν στο ίδιο πνεύμα με τον Νόμο 5539, αλλά περιέλαβαν στο πεδίο εφαρμογής του νόμου την ηρωίνη. Η χρήση χασίς εκείνο το διάστημα συνδέθηκε και με μία πολιτισμική παράδοση που ερχόταν από τους πρόσφυγες της Μ. Ασίας, σύμφωνα με την οποία η χρήση χασίς είχε και ψυχαγωγικό και πολιτισμικό χαρακτήρα. Η χρήση χασίς ταυτίστηκε επίσης και με την απαξίωση μιας πολιτισμικής μουσικής παράδοσης ενόργανου τραγουδιού, το γνωστό μας ρεμπέτικο. Κατ’ επέκταση και το ρεμπέτικο ταυτίστηκε με τη χρήση χασίς, και εξαιτίας αυτού, μεταξύ άλλων, απαγορεύτηκε και διώχθηκε κυρίως επί δικτατορίας Μεταξά.“

1 «Μου αρέσει»

Μιας και η κουβέντα περιστρέφεται γύρω από τις διάφορες παραλλαγές του αργιλέ ανεβάζω εδώ τη φωτογραφία που σχετίζεται με το προφίλ μου. Εκτιμώ ότι η φωτογραφία αυτή τραβήχτηκε την δεκαετία του 30 (Αρτεμώνας, Σίφνος). Πρόκειται για τον προπάππου μου ο οποίος πίνει αργιλέ. Η ανάλυση δεν είναι πολύ καλή και χάνονται λεπτομέρειες. Ο αργιλές φαίνεται κάτω δεξιά. Νομίζω ότι το σχήμα του είναι αρκετά κοινό. Δεν μπορώ να καταλάβω από τι υλικό είναι. Για την ιστορία, ο προπάππος μου διατηρούσε καφενείο στις αρχές του 20ου αιώνα (αν και η κύρια δουλειά του ήταν στις οικοδομές). Όπως μας διηγόταν ο παππούς μου, στο καφενείο είχαν αργιλέδες για τους πελάτες. Δυστυχώς, οι αργιλέδες του καφενείου αυτού έχουν χαθεί εδώ και δεκαετίες.

3 «Μου αρέσει»