Είχα έναν φίλο πρεζονόμο που μου μαγείρευε τα πιό όμορφα διαστημικά μπισκότα.
SPACE COOKIES γαρνιρισμένα με δραμαμίνη για τα ταξίδια μου!
Κάθε κατεβασιά, κι ένα μικρό ονειρεμένο Challenger.
Μπούκωνα με δαύτα τα καριολίκια και πετσικάρανε τα σαγόνια μου.
Φλασσάρω και μπήγω τις φωνές: “Τυριά ξυπνήστε! Θα σας φαν’ οι βλάχοι!”
Ζωρζ Πιλαλί (κατά κόσμον Γιώργος Πιλάλας)
Ε και…;
ΑΝ
Anoigo thema gia ton Pilali file Aris.
Elega mpas kai xerete tipota allo gia afton ton typo.
Einai “laikos” or den einai?
Ego nomizo pos NAI.
Einai periergos sigoura, alla mipos kai o Mpatis den itan “periergos” otan bgike kai eipe “glepo tris mastouromenoi kai stin mbsatha xaplomenoi”?
Λαϊκός ο Ζορζ; Μάλλον όχι.
Εχει μια ιδιόμορφη άποψη για τα κοινωνικά δρώμενα που συχνά μεταφέρεται στα τραγούδια του.
Είναι γερός παίχτης.
Εχει εντρυφήσει στο θέμα “Μπλουζ και ρεμπέτικο” (οι μεταφορές του “Ζεϊμπεκάνο” και του “Μπουφετζή” είναι απίστευτες).
Είναι απ’ τους λίγους με πραγματικό χιούμορ.
Αυτός κι ο Μήτσος είναι “ό,τι καλύτερο” μπορείς να δεις και να ακούσεις σε μια μουσική σκηνή (και ιδίως σε μπαρ!).
Λαϊκός όμως… Οχι.
ΑΝ
ΥΓ. Ο Κουνάδης έχει συμπεριλάβει ένα τραγούδι του στο βιβλίο της ΓΣΣΕ!!! Μόνο και μόνο επειδή αναφέρεται σε …οικοδόμο (στο Θεό!). Θα κουφαθούμε τελείως. Οπως λέει κι ο Τζιμάκος, θα πρέπει να κατατάξουμε και το “Είσαι ο ήλιος που έχει γίνει επικίνδυνος” (του Βαρδή με την Καιτούλα) στα “Κοινωνικά-οικολογικά” τραγούδια…
Το θέμα είναι σοβαρό, ʼρη, και δυστυχώς δεν έχω μυαλά τώρα με το Κυπριακό. Θα βάλω όμως σκόρπια κάποια ερωτήματα που μπήκαν ή που μπαίνουν, εκαι τα λέμε αργότερα…
Μπήκε συχνά το ερώτημα, κι ακόμα δεν απαντήθηκε πειστικά: “Τι είναι ρεμπέτικο, και τι λαϊκό;”
Μπήκε επίσης το ερώτημα “υπάρχει σήμερα σύγχρονο ρεμπέτικο τραγούδι;” και στην απάντηση κυριαρχούσε το “όχι”, χωρίς ν’ αποκλείονται κάποια περιθωριακά φαινόμενα.
Μπήκε έμμεσα το ερώτημα “το λεγόμενο λαϊκό σύγχρονο τραγούδι, είναι πράγματι λαϊκό;”
Θα βάλω κι εγώ το δικό μου ερώτημα: Μπορεί να υπάρξει, σήμερα, σύγχρονο κοινωνικό αστικό τραγούδι που να συγκεντρώνει τα στοιχεία του ρεμπέτικου αλλά και (γιατί όχι;) του λαϊκού;
Θα έλεγα πως το Μικρασιάτικο, το Πειραιώτικο, το Αθηναϊκό και το… Μεταμοντέρνο (του Χιώτη), υπέστησαν τόσες μετεξελλίξεις, αφομοίωσαν τόσα είδη μουσικής και μουσικά όργανα, χωρίς να χάσουν τίποτ’ απ’ την αξία τους.
Μήπως λοιπόν, ο μακαρίτης ο Νικόλας, ο Πουλίκας με τον τρόπο του, ο Πιλαλί και άλλοι, κάτι προτείνουν, κάτι πάνε να διαμορφώσουν;
κ. Άρη, η μπετονιέρα είναι εμπνευσμένο και ευαίσθητο τραγούδι:
Η μπετονιέρα
-Δεν την αντέχω αυτή τη ζωή, θα φύγω μακριά σου παλιο-μπετατζή
-Την μπετονιέρα μην κατηγοράς, αυτή σου δίνει για να φας.
Αν θες να φύγεις φύγε
και μην ξαναγυρίσεις
του μπετατζή την πόρτα
όμως κάποτε θα χτυπήσεις
Τα πάντα σού΄χα δώσει
και τ’όνομά μου ακόμα
μα συ γλυκιά μου αγάπη
τα κύλησες στο χώμα.
Τη ζωή μου θα την ξαναφτιάξω εγώ
μ’ένα αίσθημα ειλικρινό
Από χώμα κι από λάσπη μας έφτιαξ’ο θεός
οικοδόμος, οικοδόμος ήτανε κι αυτός
Χρυσάφια, ιστορίες
μεγάλες ευκαιρίες
ήθελες για να ζήσεις
σαν τις τρελές κυρίες
Τράβα λοιπόν το δρόμο
που θέλεις να χαράξεις
και μη γυρίζεις πίσω
ποτέ σου να κοιτάξεις
Τη ζωή μου θα τη ξαναφτιάξω
μ΄ένα αίσθημα πιο δυνατό
Από χώμα κι από λάσπη μας έφτιαξ’ο θεός
οικοδόμος, οικοδόμος ήτανε κι αυτός…
…κι εσύ ρε Κακοφώνιξ μετά από 4 χρόνια το θυμήθηκες;:082:
Γιατί Γιώργο μας; Παντός καιρού -και εποχών- είναι και τα άσματα και τα…ποστ !!!
“Τη μπετονιέρα (του φόρουμ) μην κατηγοράς,
αυτή σου δίνει (τρόπος του λέγειν) για να φας…”
Αυτό μ’ αρέσει στο φόρουμ η ετεροχρονισμένη φύση του.
Πέρα από την πλάκα, τελευταία άκουσα τους δίσκους του Πιλαλί και σκέφτηκα να δω τί υπάρχει περί αυτού στο φόρουμ.
Υπάρχει μια τάση ότι παλιό να τίθεται στο απυρόβλητο παρ’ όλο που οι συντελεστές τους καθαγιασμένοι και αυτοί, σε πολλές αν όχι στις περισσότερες των περιπτώσεων ήταν αλάνια στα όρια της παρανομίας, θεωρούμενοι από τους συγχρονούς τους ως παρακατιανοί, αλητεία και γενικά περιθώριο.
Στο χωριό μου η γυναίκα του τελευταίου επίδοξου τσαμπουνιέρη, τον απείλησε πριν μερικά χρόνια με χωρισμό αν έκανε πραγματικότητα το όνειρό του. Κανείς μικροαστός του τότε και ενίοτε και του τώρα δεν θα ήθελε ο γιος του να γίνει μπουζουξής ή οργανοπαίκτης.
Λοιπόν ο Ζορζ Πιλαλί, εκκεντρικός, συχνά ακραίος και πρόστυχος έχει γράψει λίγα αλλά από τα πιο ευαίσθητα σύγχρονα ρεμπέτικα, πέραν από τις παθιασμένες διασκευές του. Κατά τη γνώμη μου δεν είναι διανοούμενος που πειραματίζεται αλλά ένας επινοητικός παίκτης που ξεφεύγει από τη θνησιγόνα νοσταλγία.
Για κάποιους οπωσδήποτε θα παραμένει αδιάφορος ή θα προκαλεί ναυτεία. Έτσι είναι αυτά.
Κακοφώνιξ είσαι ο πρώτος από καταβολής Φόρουμ που με αποκαλεί “κύριο”. Το ξεπερνάω και πάμε παρακάτω.
Ο,τι δεν είναι λαϊκό δεν είναι ευαίσθητο; Από πού το συμπεραίνεις αυτό;
Και τέλος πάντων, συγκεκριμένα για τον Πιλαλί, με τον οποίο είχα την τύχη μια δυο φορές να πιω κι ένα ποτήρι μαζί του, αναφέρω στο μήνυμά μου:
“Αυτός κι ο Μήτσος είναι “ό,τι καλύτερο” μπορείς να δεις και να ακούσεις σε μια μουσική σκηνή”.
Αυτά.
Ο Πιλαλι οντως ειναι ενας ευρηματικος στιχοπλοκος και τραγουδοποιος, εργατης του εγχωριου ροκ και μπλουζ εως και αντεργκραουντ. Τα βηματα του της τελευταιας δεκαετιας λιγο εχω παρακολουθησει. Απο τα λιγα που ειδα καταλαβα οτι ερωτοτροπει με το μπλουζ και το ρεμπετικο μπερδευοντας αλλοτε πετυχημενα και αλλοτε αδιαφορα την πλακαδορικη εως ανατρεπτικη φυση του !!
Μάρεσε ενα λαιβ που ειδα στην tv πριν χρονια, μαζι με τον Πουλίκα, ο οποιος κι αυτος ειναι κορυφαιος στην παρακατω -ας με συγχωρησετε κι εσεις κι αυτος- κατηγορια.
Το να τον συγκρινουμε ομως και να θελουμε να τον καταχωρησουμε ως ρεμπετη (νεο αραγε ;
και μαλιστα υψωνοντας το λαβαρο της αποφυγης της “θνησιγονας νοσταλγιας” που απορρεει φανταζομαι εννοεις Κακοφωνιξ απο την ενασχοληση μας εδω με τα “παλια” ρεμπετικα, μου φανταζει παραταιρο και τραβηγμενο απο τα μαλλια …
Τελος παντων κι αν ακομα τον “ανακυρησσαμε” ρεμπετη, θα κερδιζε αραγε κατι αυτος ;;
Καλά δε ξαναβάζω κ… Πάντως δεν εννοούσα “κ.” αλλά κ.
Δεν ξέρω το βιβλίο του Κουνάδη με πιο τρόπο αναφέρεται στα εργατικά, αλλά η μπετονιέρα είναι σαφώς ταξικό τραγούδι. Εκεί πήγαινε το “λαϊκό και ευαίσθητο”.
Αν βλέπουμε την παράδοση ως κάτι που δεν “αλλοιώνουμε” και προστατεύουμε με υπερβάλλοντα ζήλο, τότε αναπόφευκτα γίνεται κάτι “μην αγγίζετε”. Αυτό σημαίνει αυτόματα και την αυτοαναίρεσή της. Γιατί πως θα παραδώσεις κάτι που δεν εμπεριέχει μια οικεία νότα από τη γενιά σου; Το νήμα κόβεται και το παρελθόν μπαίνει στο μουσείο.
Στα τραγούδια του Βαμβακάρη και του Τσιτσάνη, του Ζαμπέτα θεωρούνται δεδομένες οι ερημικές παραλίες του Σαρωνικού. Αυτές τώρα έχουν γίνει πάρκινγκ και τουριστικά σούπερ-μάρκετ με συρματοπλέγματα για τυχόν τσαμπατζήδες.
Τα στιχάκια δεν μπορούν παρά να αλλάζουνε. Τότε οι ήρωες ήταν οι θερμαστές στα πλοία, στη μεταπολίτευση είναι οι μπετατζήδες. Τότε το προοίμιο του τραγουδιού περιείχε διάλογο μεθυσμένων ή μαστουρωμένων τώρα έχει το ξέσπασμα της μαντάμ.
Πάντως δεν νομίζω ότι ο Πιλαλί είναι ότι καλύτερο μπορείς να ακούσεις σε μια μουσική σκηνή. Από στίχο και ποιότητα μουσικής, καλύτερος μακράν και με διαφορά είναι ο Θανασάκης Παπακωνσταντίνου. Αυτός βέβαια δεν είναι ρεμπέτης σαν φυσιογνωμία αλλά έχει αφομοιώσει την παράδοση και τα γούστα του στη μουσική που παίζει, δηλαδή εκφράζεται ειλικρινά. Και ο Πιλαλί το ίδιο. Αυτό είναι και το ζωογόνο.
Κακοφώνιξ: “Πάντως δεν νομίζω ότι ο Πιλαλί είναι ότι καλύτερο μπορείς να ακούσεις σε μια μουσική σκηνή.”
Ό,τι καλύτερο μπορείς να ακούσεις ζωντανά, ή ό,τι καλύτερο μπορείς να ακούσεις σε…μουσική σκηνή? Γιατί τότε, αν και οι 1000 και 2 νύχτες είναι μουσική σκηνή, μπορείς να ακούσεις και Στουραϊτη. Σε μουσικές σκηνές έχω ακούσει επίσης και τον Ιορδάνη, το “τρίχορδο”, τον Ψαρογιάννη, τον Ψαραντώνη, τον Πετρολούκα, τον Στέλιο Βαμβακάρη και τόσους ακόμα…
Θέλω να πω, αφού προφανώς αυτό το “ό,τι καλύτερο” είναι προσωπική κρίση και γούστο του καθενός μας, ας μην το συζητάμε διαφωνόντας αλλά…προτείνοντας μάλλον και σε άλλους.