Πρόκειται για τα “Τακούτσια”, την κορυφαία ζυγιά (μπάντα) που πέρασε από την Ήπειρο και ειδικά από τα Ζαγόρια, με τη μεγάλη μουσική παράδοση.
Ονομασία που οφείλεται στον Τάκη (Δημήτρη) Καψάλη, φημισμένο λαϊκό οργανοπαίκτη που συνέχισε τη λαμπρή παράδοση του Δημήτριου Γκανά και των άλλων σπουδαίων δεξιοτεχνών του Ζαγοριού.
Το Συγκρότημα, που ήταν οικογενειακό, το αποτελούσαν τα παιδιά του Τάκη (εξ ου και η ονομασία “Τακούτσια”), ο Κώστας Καψάλης (βιολάτορας, που γεννήθηκε το 1908 στα Κάτω Πεδινά) και Σπύρος Καψάλης (λαούτο) και οι συγγενείς του, Γρηγόρης Καψάλης (κλαρίνο) και Χρήστος Καψάλης (ντέφι).
Αυτό που την έκανε μοναδική αυτή τη ζυγιά, δεν ήταν μόνο το άριστο παίξιμο των τραγουδιών, ούτε ότι όλοι τραγουδούσαν με το ίδιο πάθος που έπαιζαν, αλλά το δέσιμο αυτών των μουσικών που οι μουσικές σιωπές τους σε αφήνουν μετέωρο μέχρι την επόμενη νότα.
Η πρώτη τους - σπάνια - ηχογράφηση είχε γίνει στην Αρίστη Ζαγορίου από τον καθηγητή Μάνθο Μάνθου σε πομπίνα το Μάη του 1965 και εκδόθηκε σε cd το 1999 .
Η τωρινή όμως έκδοση με την άριστη επεξεργασία ήχου υπερτερεί σίγουρα.
Για το περιεχόμενο και [b][u]εδώ.[/b][/u]
Και , ηχητικό, [b][u]εδώ.[/b][/u]
Η πρώτη έκδοση ήταν εξαιρετικά καλαίσθητη. Στο θέμα του ήχου δεν έχω γνώμη, γιατί δεν έχω ακούσει το καινούριο. Πάντως το πιο πιθανόν είναι να έχει βελτιωθεί ηχητικά, γιατί η τεχνολογία στο μεταξύ έχει εξελιχθεί.
Στο νέο CD με ηχογραφήσεις από το αρχείο του Σίμωνα Καρά οι κλαριτζήδες είναι ο Φ. Ρούντας και ο Πολυχρόνης Καψάλης ( βλέπουμε τα Τακούτσια στην πιο παλιά τους σύσταση ) ενώ στο γλέντι του Μάνθου ο βασικός κλαριτζής είναι ο Γρηγόρης Καψάλης ( και σαν δεύτερο κλαρίνο έχουμε τον Πολυχρόνη Καψάλη ). Φοβεροί όλοι τους!!!
Εδώ βρίσκεται πτυχιακή εργασία (2014) του Χρυσοβαλάντη Καζαντζή από το τμήμα Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής του ΤΕΙ Άρτας με τίτλο:
" Η μουσική του Κεντροδυτικού Ζαγορίου όπως διαμορφώθηκε μέσα από τη δράση της κομπανίας τα Τακούτσια"
Στην εργασία αυτή βρίσκουμε ότι το συγκρότημα είχε ενσωματώσει στο ρεπερτόριό του μερικά ρεμπέτικα και παρόμοια της δισκογραφίας, προσαρμόζοντάς τα στο τοπικό μουσικό ιδίωμα. Στην εργασία βλέπουμε και πώς το συγκρότημα έδενε τα κομμάτια αυτά με άλλα πιο παραδοσιακά. Πρέπει να είναι αρκετά διαδεδομένα στα ηπειρώτικα γλέντια και, ψάχνοντας λίγο, βρίσκω ότι υπάρχουν αρκετά ηχητικά δείγματα.Εδώ, στο τραγούδι με τον τίτλο “Ταταλέξης”, βρίσκουμε προς το τέλος το Γρουσούζη του Μάρκου.
Και στην Ήπειρο, λοιπόν, έχουμε δείγματα ενσωμάτωσης στις τοπικές παραδόσεις τραγουδιών της δισκογραφίας από το 30 και μετά.