Καλή σας μέρα φίλοι μου,
Ο δρόμος που έκανα τα τελευταία χρόνια έμοιζε στα βάσανα του σαν τον δρόμο του Οδυσσέα, Πολλές Ιθάκες με περίμεναν, κάποιες Κίρκες με μάγεψαν για λίγο, οι Σειρήνες ακόμα ηχούν στα αυτιά μου και ο Πολύφημος με το ένα μάτι του ακόμα με κρατάει αιχμάλωτο. Μεγαλύτερος κατά 3-4 χρόνια, σοφότερος ίσως από εμπειρίες αλλά αδιόρθωτα ρομαντικός, έρχομαι και πάλι να ρίξω μια από τις άγκυρες μου στο απάνεμο όρμο σας.
Το πρώτο μήνυμα του νέου μου κύκλου εδώ είναι μήνυμα πληροφόρησης που πιστεύω ότι θα σας χαροποιήσει και παράλληλα αίτηση βοηθείας.
Πρίν από δύο μήνες και μετά από πρώτη έρευνα και παρουσίαση σε διαγωνισμό χρηματοδότησης ταινιών ντοκυμαντέρ που έγινε στο Ισραήλ, ένας φίλος νέος Ισραηλινός σκηνοθέτης και η “αφεντιά μου” πήραμε την πρώτη χρηματοδότηση για την διενέργεια πλήρους έρευνας και προετοιμασίας γυρισμάτων (σενάρια, τοποθεσίες, πρόσωπα, χώροι, καλλιτέχνες κλπ) για το ντοκυμαντέρ “Το καναρίνι” = Η ζωή της Ρόζας Εσκενάζυ*.
Λοιπόν αγαπητοί συνοδοιπόροι, κάθε πληροφορία, ηχητικό, ταινιακό υλικό θα είναι ευπρόσδεκτα. Θα ήταν τιμή μας αν κάποιοι από τους ειδήμονες του χώρου που εκφράζεται στον χώρο αυτό βρεθεί απέναντι από την κάμερα και μιλήσει για την τεράστια αυτή μορφή.
Η σκηνή του τέλους του έργου - τουλάχιστον όπως την φανταζόμαστε σήμερα - θα είναι το μονοδικό μέχρι σήμερα Εβραϊκό μνημόσυνο της αείμνηστης Ρόζας που θα κυλίσει σε ένα ρεμπέτικο βράδυ στολισμένο με γνωστά και άγνωστα τραγούδια της τραγουδισμένα από γνωστούς και όχι καλλιτέχνες και ρεμπετόφυλους μαζί με μερικά άτομα που την γνώρισαν σε διάφορα στάδια της ζωής της.
Ευχαριστώντας εκ των προτέρων,
Με τιμή
Αγγελος Ραφαήλ
- Η Ρόζα ήταν από τους ανθρώπους που ακούμπησαν τα χείλια του στο κεφαλάκι μου (κεφάλας ήμουν από μωρό…) όντας νεογέννητος, την θυμάμαι, όντας παιδί, να τραγουδάει καθισμένη στο Πασχαλινό τραπέζι στο σπίτι του θείου μου και στην εφηβική μου ηλικία στην Συναγωγή της Αθήνας το Γιόμ Κιπουρ (ημέρα του Εξιλασμού) να μνημονεύει τους θανόντες της οικογενείας της.