Ελεύθερη διακίνηση πνευματικών αγαθών;

Άλλα Θέματα
21

«Ο οβολός μας να πηγαίνει εκεί που πρέπει κι εκεί που χρειάζεται».
Οι απαντήσεις που θα έπαιρνε κανείς σε ένα τέτοιο ερώτημα θα ήταν όσες και οι ερωτώμενοι…

Όμως, εδώ μπαίνει ένα άλλο θέμα, αυτό της πνευματικής ιδιοκτησίας. Καλούμαστε να απαντήσουμε σε ποιον ανήκει η γνώση και ο πολιτισμός και αν απαιτείται η εξαργύρωση για την απόκτησή τους. Λαμβάνοντας υπόψη μας τη δυνατότητα ψηφιοποίησης όλων αυτών των άϋλων αγαθών ή ακόμα την ανταλλαγή τους μέσω του διαδικτύου, την αντιπαλότητα ανάμεσα στους εμπόρους (πολυεθνικές λογισμικού και τέχνης, οργανισμοί, όπως ο Παγκ. Οργ. Πνευματικής Ιδιοκτησίας…) και προγραμματιστών ή χρηστών, με τελική τη νίκη των τελευταίων, τις προσφυγές στη Δικαιοσύνη κλπ., διαπιστώνουμε ότι στην ουσία ΔΕΝ υπάρχει πνευματική ιδιοκτησία.
Στα δικαστήρια, συγκεκριμένα, δικαιώθηκαν μέχρι και οι αντιγραφείς επιστημονικών συγγραμμάτων, επειδή αποδείχτηκε ναι μεν ότι οικειοποιήθηκαν το έργο του Α, αλλά με τη σειρά τους απέδειξαν ότι ο Α στηρίχτηκε στο επιστημονικό έργο ή σκέψη ενός Β κλπ., άρα ότι δεν υπήρξε πρωτότυπη εργασία εκ μέρους του Α, την οποία εκείνοι αντέγραψαν…
Η δημιουργία ψηφιακών βιβλιοθηκών, όπου διασώζεται η πνευματική κληρονομιά, οι on-line βιβλιοθήκες που κάνουν εύκολη την πρόσβαση στο ψηφιακό περιεχόμενό τους, δίνουν τη δυνατότητα σε πάρα πολλούς χρήστες ψηφιακής σάρωσης βιβλίων και περιοδικών έτσι που να γίνεται άχρηστη η αγορά των πρωτότυπων. Αλλά και ο δανεισμός υλικού είτε από πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες και ιδρύματα είτε από ιδιωτικά, η χρήση του υλικού αυτού «για εκπαιδευτικούς ή ερευνητικούς σκοπούς» – και εννοώ εδώ και τη μουσική – κάνει την έννοια της πνευματικής ιδιοκτησίας να ηχεί περίεργα…Ακόμα και η νομοθεσία που αφορά στην αναπαραγωγή της μουσικής (που μας ενδιαφέρει εδώ περισσότερο από τα άλλα είδη) επιτρέπει την αναπαραγωγή για ιδιωτική χρήση… με τον όρο όμως, σε περίπτωση προσφυγής στη δικαιοσύνη να αποδειχτεί ότι το πρωτότυπο έργο αποκτήθηκε με νόμιμο τρόπο…
Το ελεύθερο λογισμικό, η ελεύθερη κουλτούρα, το copyleft αντί του copyright, general public license, creative commons είναι η νέα θεώρηση της πνευματικής ιδιοκτησίας…

Έτσι σε λίγα χρόνια ο Admin ή ο Πάνος ή κάποιος άλλος από τους Διαχειριστές, εκτός από τα γνωστά links, όταν ζητάμε πληροφορίες, θα μας παραπέμπουν - νόμιμα – και σε πολλά άλλα… :092:

22

Ελένη σωστά μιλάς, προσοχή όμως: μην μπερδεύουμε τη γνώση με την τέχνη. Παραγωγοί γνώσης μπορεί -υπό συγκεκριμένη οπτική- να θεωρηθούμε όλοι μας, παραγωγοί τέχνης σε καμία περίπτωση. Η τέχνη, σε αντίθεση με τη γνώση, δεν αξιολογείται/εκτιμάται με αντικειμενικά κριτήρια, τέχνη καλώς ή κακώς δεν παράγουν όλοι.

Η γνώση δεν προϋποθέτει “παίδευση”, είναι και εμπειρική. Η τέχνη όμως προϋποθέτει κουλτούρα και πολιτισμό. Την πρώτη μπορεί να στη μεταδώσει και ο πιο αμόρφωτος άνθρωπος σε συγκεκριμένα πεδία, βασισμένη στην εμπειρία του (π.χ. ο παραδοσιακός τρόπος παρασκευής κρασιού αποτελεί πολύτιμη γνώση). Η δεύτερη έχει να κάνει με το επίπεδο, τα βιώματα, την κουλτούρα, την καλλιέργεια και το αισθητήριο του καθενός μας, τα οποία διαφέρουν. Εσύ π.χ. μπορεί να θεωρείς τέχνη τον κυβισμό στη ζωγραφική, ενώ εγώ αδυνατώ για τους παραπάνω λόγους να τον αντιληφθώ και τον θεωρώ μουτζούρες.

Σκέψου ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: ένα πιτσιρίκι μεγαλώνει στη Φλωρεντία και ένα άλλο στο Ντάλας του Τέξας. Εϊναι δυνατόν το αισθητήριο αυτών των δυο ανθρώπων να έχει κοινά σημεία; Τι προσλαμβάνουσες έχει στην καθημερινή του ζωή το ένα και τι το άλλο; Πόση “εκπαίδευση” χρειάζεται το δεύτερο για να εξασκήσει τα αισθητήριά του και πόση το πρώτο, που ακόμα και μπάλα στο δρόμο να παίζει βλέπει γύρω του την απόλυτη έκφραση της κλασσικής τέχνης;

Κάνοντας τις απαραίτητες αναγωγές, τα ίδια ισχύουν σε όλες τις μορφές της τέχνης, μια εκ των οποίων είναι και η μουσική.

23

Βεβαίως και συμφωνώ.
Εννοούσα τη γνώση ΚΑΙ της Τέχνης, γιατί είναι αναγκαίος όρος για την προσέγγιση, την αξιοποίησή της, την καλλιέργεια της αισθητικής μας… ή την αναπαραγωγή της, για όσους διαθέτουν το ταλέντο.
Προς αυτές τις κατευθύνσεις βοηθά η αξιοποίηση της τεχνολογίας στην εποχή μας.

24

Ελένη, διαπιστώνεις με μια σειρά από παραδείγματα πως πνευματική ιδιοκτησία στην ουσία δεν υφίσταται σήμερα. Στο ότι η γνώση και η τέχνη (θα έπρεπε να) είναι δικαίωμα και κτήμα όλων, συμφωνούμε. Θα διαφωνήσω όμως στο συμπέρασμα που βγάζεις. Το σημερινό νομικό πλαίσιο σε ό,τι αφορά το ζήτημα τούτο είναι σαφές, νομίζω. Το σύστημα υπεραμύνεται συνεπέστατα το “δικαίωμα” στην πνευματική ιδιοκτησία (μετάφραση: στην κονώμα μερικών).
Για τα παραδείγματα που φέρνεις, ας πούμε:

  • Τα cd της νέας γενιάς, όχι μόνο δεν είναι δυνατόν να αντιγραφούν στο pc σου χωρίς εξειδικευμένο (όπερ μεθερμηνευόμενον εστί “παράνομο”) λογισμικό (για προσωπική χρήση, την οποία την “δικαιούσαι”), αλλά εγκαθιστούν στο μηχάνημά σου (εν αγνοία σου) προγράμματα τα οποία παρακολουθούν τις δραστηριότητές σου και τις μουσικές σου προτιμήσεις και στέλνουν πλήρη αναφορά μέσω δικτύου στις μαμάδες εταιρείες. Η ηλεκτρονική ρουφιανιά, ο φασισμός της παρακολούθησης και του φακελώματος σε όλο της το μεγαλείο.

  • Πρωτότυπη εργασία, με την έννοια του να δημιουργήσεις κάτι εξ’όλοκλήρου “δικό σου”, δίχως επιρροές εξωτερικές, απλά δεν υφίσταται - σε καμία ανθρώπινη δραστηριότητα. Από την άλλη το να αντιγράφεις κάτι και να το οικειοποιείσαι, το θεωρώ όσο ανήθικο όσο το να διεκδικείς την πατρότητα (με την έννοια της οικονομικής εκμετάλλευσης) γνώσης την οποία “ανακάλυψες”. Και μια μεμονωμένη δικαστική απόφαση η οποία αθωώνει κάποιους από την κατηγορία της “κλοπής” δεν την θεωρώ σοβαρό πλήγμα κατά της πνευματικής ιδιοκτησίας. Το σύστημα στην ακαδημαϊκή και βιομηχανική έρευνα καλά κρατεί.

  • Λες για σχολικές, ακαδημαϊκές κλπ ηλεκτρονικές βιβλιοθήκες - να σου πω ένα παράδειγμα να δεις πόσο “ελεύθερη” είναι η πρόσβαση στην ηλεκτρονική γνώση, για εκπαιδευτικούς βεβαίως-βεβαίως λόγους. Η ετήσια συνδρομή σε ένα σχετικά φθηνό ηλεκτρονικό περιοδικό (από τις πολλές-πολλές εκατοντάδες που χρειάζεται ένα πανεπιστήμιο για να είναι καλυμένο από θέμα βιβλιογραφίας) κοστίζει καμπόσες χιλιάδες ευρώ. Μπορώ να σου ονοματίσω πεντ’έξι ελληνικά πανεπιστήμια, έτσι με μια πρώτη σκέψη, τα οποία αδυνατούν να καλύψουν το έξοδο αυτό, και οι ερευνητές αναγκάζονται να προμηθεύονται πολλά άρθρα από συναδέλφους τους από ιδρύματα του εξωτερικού.

Και μιας και η κουβέντα το’φερε να μιλάμε (με περίσσεια αισιοδοξία και ικανοποίηση) για τις αλλαγές που έχουν φέρει οι νέες τεχνολογίες στην πρόσβαση της γνώσης/τέχνης… Επί της ουσίας, έχουν όλοι την δυνατότητα αυτή - το πιο “απλό”, πρόσβαση σε ένα δικτυωμένο pc; έχουν όλοι την ίδια πρόσβαση στην γνώση και την τέχνη; Ή μήπως το προνόμοιο αυτό παραμένει, όπως πάντα, θέμα σκληρά ταξικό;

Ελένη μου, μακάρι. Αυτή είναι μια πραγματικότητα μακρινή, την οποία όλοι “νοσταλγούμε”, και όχι η σημερινή.

Τέλος, για όσους κλαψουρίζουν για την πειρατεία.
Ο Πολιτισμός, η Παιδεία, η Υγεία (και άλλα Αγαθά) εμπορευματοποιούνται συστηματικά στον τόπο τούτο. Και για την περίπτωση της μουσικής, η πειρατεία (έστω η αδιάκριτη) είναι φαινόμενο εντελώς ασήμαντο μπροστά στον βιασμό αυτόν του οποίου γινόμαστε καθημερινώς μάρτυρες. Ας μην χάνουμε λοιπόν το δάσος πίσω από το δέντρο, κι ας σταματήσει αυτή η υποκρισία και κλάψα.

25

Μάλλον πρέπει να διευκρινίσω το προηγούμενο μήνυμά μου…

Σε καμμιά περίπτωση δεν επικροτώ την κλοπή της ξένης πνευματικής ιδιοκτησίας, για έναν ακόμα λόγο, είμαι παθούσα… και δεν επιχείρησα καν να διεκδικήσω τα αυτονόητα, γιατί έμαθα το σύστημα πώς λειτουργεί: εξειδικευμένο δίκτυο δικηγόρων, καλά δικτυωμένων, αναλαμβάνουν έναντι αδράς αμοιβής την υπεράσπιση του άρπαγα (τέλος πάντων).
Απ΄ό,τι έμαθα είναι πολλές οι περιπτώσεις αυτών που «βγαίνουν λάδι», γι΄αυτό τόνισα ότι το θέμα της πνευματικής ιδιοκτησίας βάλλει πανταχόθεν και στην εποχή μας.
Επειδή απεχθάνομαι να παρακολουθούν τι υλικό καταβάζω και ποιες ιστοσελίδες επισκέπτομαι (δεν εννοώ, ασφαλώς, το ΦΟΡΟΥΜ ΜΑΣ), ε, χμ…, παίρνω τα μέτρα μου, ελπίζω!
Πιστεύω, λοιπόν, ότι δεν αφήνω πίσω μου ίχνη…
Όσο για την πρόσβαση σε ψηφιακές βιβλιοθήκες, δίνεται η δυνατότητα σε όσους έχουν σχέση εργασίας με Πανεπιστήμια, ερευνητές κλπ., αλλά και σε σχολεία, έπειτα από σκληρές διαπραγματεύσεις για «εκπαιδευτικούς σκοπούς» να έχουν πρόσβαση σε μερικές από αυτές.
Και βέβαια η ψηφιοποίηση όλο και πιο σπάνιων βιβλίων και η ελεύθερη διάδοσή τους ήδη προχωρά. Στο μέλλον, σίγουρα τα πράγματα θα είναι πολύ καλύτερα!

26

Δυο λάθη μαζί:

  1. Δεν υπάρχει συνδρομή σε περιοδικό αλλά σε εκδοτικό οίκο. Η συνδρομή αυτή περιλαμβάνει πολλά περιοδικά του ίδιου εκδοτικού οίκου. Επειδή στις επιστημονικές εκδόσεις υπάρχει ολιγοπώλιο, με 15 εκδότες έχεις καθαρίσει http://www.heal-link.gr/journals/publishers.jsp
  2. Δεν πληρώνει το κάθε πανεπιστήμιο ή ερευνητικό κέντρο χώρια αλλά το δίκτυο Ελληνικών ακαδημαϊκών βιβλιοθηκών www.heal-link.gr που λειτουργεί υπό μορφή κοινοπραξίας και υπάγεται στο ΥΠΕΠΘ και το ΥΠΑΝ

Κατά τα άλλα, συμφωνούμε

27

Όχι βρε Ελένη μου, δε σε κατηγορώ, καταλαβαίνεις τί εννοώ. Ε, και για το μέλλον, τέλος πάντων, ελπίζουμε.

Φραγκίσκο, δεν το ήξερα αυτό. Υπέθεσα ότι το σύστημα είναι το ίδιο με της Ινκγλατέρας. Πάντως οι ελλείψεις που διαπίστωσα σε μερικά ιδρύματα στην Ελλάδα (και άλλα που έχω ακούσει) είναι σοβαρές.

28

Επι πλεον με το πολυπαθο θεμα της Πνευματικης Ιδιοκτησιας να προσθεσω καποιες σκεψεις. Ασφαλως και δεν τιθεται για μενα ελευθερης διακινησης ή ξερω γω “αντιγραφης” της τεχνης, ξεκινωντας απο ενα πινακα μαιμου ή ενα αντιγραμμενο cd και παει λεγοντας. Απλα καπου πρεπει να αξιολογηθει και αποτιμηθει η αξιωση και το δικαιωμα του δημιουργου σε σχεση με τον καταναλωτη του πνευματικου προιντος ή δημιουργιας.
Μια φορα κι εναν καιρο πληρωνονταν κατ’αποκοπη ολοι, συνθετης, στιχουργος, ερμηνευτης και εκτελεστες καθ’ενας με ειδικη συμφωνια. Οταν η μουσικη βιομηχανια αρχισε να γιγαντωνεται, οι δημιουργει απαιτησαν τα δικαιωματα τους και καλως !! Φτασαμε ετσι σε σημεια μετα τη δεκαετια του '60 και '70 παγκοσμιας φημης σταρς να αχουν απο 5-6 πυργους ο καθενας, ιδιωτικα νησια, οικοδομικα τετραγωνα κλπ Σε επιπεδο Ελλαδας παλι καποιες απολαβες τεραστιες, για καποιους πετυχημενους, σε σχεση με το λαουτζικο που τελικα αυτος καταναλωνει τα ασματα !!
Και εδω μπαινει κι ενα θεμα που ειχα θιξει και παλιοτερα !! Ο λαος που αναδεικνυει ενα εργο ειτε μαπα, ειτε διαχρονικο, τελικα δεν δικαιουται τιποτα, απλα πληρωνει-πληρωνει-πληρωνει ;; Ετσι λοιπον οι εταιρειες αφου κανεις δεν διαμαρτυρεται, κοπανανε στην πλατη του καμπουρη !! Και δεν καταλαβα, ο Springsteen δουλευει πιο πολυ απο τον εργατη της χαλυβουργιας ή ο ταδε δικος μας … πιο πολυ απο εναν ψαρα ή ενα υπαλληλο ;;
Και το αλλο, εβαλα καποιους εργατες να μου φτιαξουν το σπιτι. Τους πληρωσα μια φορα οκ ! Μεχρι ποτε θα πρεπει να τους πληρωνω, δεδομενου οτι ωφεληθηκα τοσο απο την εργασια τους και το χρησιμοποιω καθε μερα ;; Ισως πρεπει να αλλαξει η φιλοσοφια του ολου θεματος αλλα παραλληλα και ο καταναλωτης να γινει πιο αμεσος και πιο σαφης στις απαιτησεις του και να αναφωνησει :
“Δεν θελω να κλεβω αλλα και τι να κανω αφου εσεις με κλεβετε ;;;”
Νομοι και κανονισμοι (rules and regulatios) υπαρχουν στιβες για το οτιδηποτε μας απασχολει, ειδικα εδω που εχουμε ψωμοτυρι τις “ΝΤΡΟΠΟΛΟΓΙΕΣ” !! Ας μαζευτουν λοιπον οι νομικοι και οι ενδιαφερομενοι και ας ορισουν σε τι βαθος χρονου και σε βαθος τσεπης θα καρπωνονται πια οι δημιουργοι …

29

Γιωργο,τωρα αμα μπερδεψουμε την οικοδομικη δραστηριοτητα με την πνευματικη - καλλιτεχνικη δημιουργια,τοτε ισως και ο Μιχαηλ Αγγελος να εκανε καλη δουλεια σε ελαιοχρωματισμους στις οικοδομες που αναφερεις.Κατα τα αλλα εισαι ελευθερος οπως και ολοι μας να να γινεις μεγιστανας του πλουτου με βαση το ταλεντο σου,τις γνωσεις σου,ακομα και το κυκλωμα σου.Γιατι διαμαρτυρόμαστε την στιγμη που δεν εχουμε αντιστοιχες ικανοτητες?

30

Ωχ θα νομιζουν ολοι οτι ειμαστε σε μονιμη κοντρα…:088:

31

Πόση σχέση έχει , άραγε, η αξία μιας πνευματικής δημιουργίας (είτε αυτό είναι τραγούδι, είτε γλυπτική, είτε λογοτεχνία κλπ.) με τη – δικαιολογημένη – αναγνώρισή της από το ευρύ κοινό ή πολύ περισσότερο με την αμοιβή της;
Μήπως το τεράστιο ταλέντο των Παπάζογλου, Βαμβακάρη κλπ. ή του Χαλεπά και του Παπαδιαμάντη τους έδωσαν τα εφόδια να ζήσουν όπως τους άξιζε ή θησαύρισε ο Τούντας, που πέρα από ταλέντο είχε και τεράστιες γνώσεις;
Αλλά και στην εποχή μας, πόσο αμείβονται το ταλέντο, οι γνώσεις, γενικά οι ικανότητες; Ποια βιβλία γίνονται best-sellers, “η ιστορία της Κατίνας από τη Σμύρνη με τα μαγικά βοτάνια” και “οι έρωτες του Νταβέλη” ή η Δημουλά π.χ.;
Υπάρχει περίπτωση η «Μαστοράντζα του Εντερμπίλ» των «Χειμερινών κολυμβητών» να συναγωνιστεί σε πωλήσεις τα ανεκδιήγητα σουξεδάκια της εποχής μας; Τα κυκλώματα, βέβαια, κάνουν καλά τη δουλειά τους.
Όχι, δεν διαμαρτυρόμαστε για τις «επιτυχίες» τους.
Πάντα οι μειοψηφίες κάνουν το θαύμα!

32

Η Ελενη με προλαβε μια και το μεσημερι το μυνημα δεν “εφυγε” λογω καποιας ρυθμισης στο αντι-ιικο, ευτυχως το εσωσα σε word …

Το να συγκρινεις ενα καλλιτεχνη με ενα απλο εργατη δε σημαινει οτι ο απλος εργατης πρεπει να πεθανει !! Και στο φιναλε ολοι αυτοι μεγαλοι του παρελθοντος, σε καμμια περιπτωση δεν ειχαν τα εσοδα ενος Φοιβου ή ενος Ραματζοτι και παει λεγοντας … Οι πιο πολλοι πεθαναν στην ψαθα …

Και αν ειμαστε τοσο ακριβοδικαιοι ας δοθουν τα ποσοστα απο τα παραδοσιακα που δικαιουνται σε καποιο φορεα να κανει εργα ή οτιδηποτε αλλο καλο.
Θα μπορουσαν π.χ. οι Καλυμνιοι να κανουν ασφαλιστικα μετρα να μην ξαναερμηνευτει το παραδοσιακο τους τραγουδι “Τζιβαερι” το οποιο βαζουν στα ρεπερτορια τους οι παντες καθε βραδυ !!

και συνεχιζω, αν ειμαστε τοσο ακριβοδικαιοι δεν θαπρεπε να φωναζουμε για να τιμωρηθουν και να γυρισουν πισω τα κλεμμενα, αυτοι που κυκλοφορησαν παραδοσιακα στο ονομα τους ;; Και ειναι πολλοι και επωνυμοι !!

33

Πάντως πρέπει να πω ότι το παράδειγμα του Βαβ με τα μαστόρια μου άρεσε.
Ο Μυταράς (για να μην πω για αυτούς που φύγανε) πληρώνεται ΚΑΘΕ φορά που βλέπεις έναν απ’ τους εκαντοντάδες πίνακές του;

Ετσι είναι.
Ποιανής δουλειάς το προϊόν - σε τούτο το κόσμο - πληρώνεται ΚΑΘΕ φορά που το νέμεσαι; ΤΙ; Δεν είναι “δουλεια”; ΤΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ΖΗΤΑΝΕ ΛΕΦΤΑ ΓΑΜΩ ΤΟ ΦΕΛΕΚΙ ΜΟΥ; Να πάρουν όσα νομίζουν ότι πρέπει να πάρουν με το που το βγάζουν στον αέρα και μετά… πάπαλα. Δεν γίνεται να πληρώνεσαι επ’ άπειρον. Και μετά αφού πεθάνεις να συνεχίσει η ίδια ιστορία με του κληρονόμους. Μα έχουμε παλαβώσει τελείως;

Κι άμα αυτό που δεν είναι “δουλειά” αλλά “τέχνη” δε σ’ αρέσει μετά από λίγο που το άκουσες; Ζητάς πίσω τα λεφτά σου γιατί ήταν μαλακία το τραγούδι;
ΤΙ; Δεν δικαιούσαι να πεις κάτι τέτοιο; Μα τότε είναι αντισυνταγματικό! Διότι πήρες λεφτά για υπηρεσίες που δεν τις παρέσχες.

Η κοροϊδία με τα τραγούδια ξεκίνησε απ’ τις εταιρείες και βεβαίως ήρθε απ’ έξω. Απ’ αλλού ξεκινήσανε οι πονηριές και ιδού που φτάσαμε σήμερα.
Εδώ φτάσαμε να λένε το ίδιο και για τους ΣΤΙΧΟΥΣ!!! Το kithara.gr γιατί έφτασε να γίνει www.kithara.vu ;

Αυτή τη περίοδο υπάρχει ένα αντίστοιχο τέχνασμα με τις πατέντες λογισμικού. Σήμερα η ΙΒΜ κατέθεσε αγωγή εναντίον της Amazon για ένα θεόκουφο λόγο που αν το κερδίσουν θα έχει γιγάντιες επιπτώσεις σε ολόκληρο το www. Ομως ξεφεύγει απ’ τη θεματολογία του forum, οπότε ιδού το λίνκ και ενημερωθείτε μόνοι σας.

(έχω πολύ δουλειά αυτές τις μέρες, αλλά έχω πολλά να γράψω γι αυτό το θέμα - θα επανέλθω… δημήτριος)

34

‘Αρεσε το παράδειγμα του Γιώργου, αλλά μην ξεχνάμε το εξής: Και ο κάθε καταναλωτής μία φορά πληρώνει, ακριβά βέβαια, αλλά μετά δεν καλείται να πληρώνει εσαεί όποτε ξανακούει το δίσκο. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει πόση επιτυχία θα έχει η κάθε δουλειά, πριν αυτή βγή στην πιάτσα και το πραγματικά λογικότερο είναι η πληρωμή με ποσοστά. Αν ο (κάθε) Μυταράς αντί για έναν μοναδικό πίνακα έβγαζε κάποιον αριθμό αντιγράφων και πούλαγε αυτά, θα πληρωνόταν κάθε που θα πουλούσε ένα αντίγραφο. Φυσικά δεν μιλάω για την τακτική της ΑΕΠΙ, να γυρίζει τα μαγαζιά και να εισπράττει, επειδή θεωρεί ότι η αγορά ενός δίσκου δεν καλύπτει και τυχόν ωφέλειες από δημόσιες ακροάσεις του.

Επίσης, μην το παρακάνουμε, όχι και αντισυνταγματικό: η έννοια «τα λεφτά μας πίσω» έχει λογική όταν αγοράζεις «γουρούνι στο σακί», όπως π.χ. οι ταχυδρομικές αγορές, όπου πράγματι σου λένε (άλλο αν το τηρούν) ότι αν το προϊόν δεν σου αρέσει, το επιστρέφεις και σου επιστρέφουν τα λεφτά πλην ταχυδρομικών. Τις υπηρεσίες του ο καλλιτέχνης της παρέσχε κανονικά με την αγορά και κατοχή του δίσκου και δεν ευθύνεται αν εμείς αργότερα αλλάξουμε γνώμη.

35

Εγώ μάγκες μου δεν κατάλαβα τίποτα από όλα αυτά, δηλαδή μήπως πρέπει να ζητήσω και να πάρω πίσω τα λεφτά μου αναδρομικά γιά όλα τα σι ντι που έχω αγοράσει μέχρι τώρα και δεν τα έχω ξανακούσει από τότε;
Δεν την βρίσκω άσχημη σαν ιδέα,άλλωστε το σαλόνι της βίλλας ορισμένων είναι από το δικό μου μερίδιο.Εγώ μένω ακόμα με νοίκι.
Ομως κακά τα ψέματα,εδώ έχουμε να κάνουμε με καρχαρίες και εγώ σαν ψαράς δεν τους πολυ πάω,η δική μου άποψη περί του θέματος είναι ότι δεν υπάρχει κανένα ουσιαστικό μέλλον σχετικά με τα πνευματικά δικαιώματα, αντιθέτως μάλιστα,όσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότερο μπερδεύεται η κατάσταση με κληρονόμους και άσχετους μυστήριους νόμους που ωφελούν πάντα άλλους εκτός από τους δημιουργούς.
Θα εξακολουθήσω να γράφω τραγούδια,αυτό είναι άλλωστε μεράκι και κατάθεση ψυχής για μένα,όμως στα εξώφυλλα των δικών μου σι ντι γράφω πια: Η ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ΚΑΙ Η ΠΕΙΡΑΤΕΙΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΑΥΣΤΗΡΩΣ.Ετσι αντί να μου την φέρουν αυτοί τους την φέρνω εγώ εκ των πρωτέρων.

36

Εγώ ξέρω ότι στο κλάδο μου, οι μελέτες που παραδίνουμε πληρώνονται (όταν πληρώνονται) και μετά φεύγουν απ’ τα χέρια μας. Πάπαλα.

Αν ίσχυε το ίδιο με την δική μας τέχνη, τότε οφείλαμε σαν δημιουργοί να μην έχουμε παραπέρα απαιτήσεις από τον Δήμο Τάδε (διάβαζε δισκογραφική εταιρεία) αφού έτσι λέει το συμβόλαιο, αλλά να ζητάμε λεφτά για την χρήση (δηλ. προμήθεια δωρεάν αντιτύπου από το φωτοτυπικό μηχάνημα του αρχικού δικαιούχου) που κάνουν οι πάντες – ιδιώτες και ευρύτερο δημόσιο –προκειμένου να προχωρήσουν σε κάποια επένδυση ή να κόψουν οικόπεδα για παραθεριστική κατοικία (ας τα λέμε έτσι απλοϊκά).

Θα μου πεις και γιατί δεν το παλεύετε στα δικαστήρια;
Διότι (1ον) το θεωρώ ανέντιμο. Δούλεψα, πληρώθηκα, τελείωσε. Ως πότε θα πληρώνομαι για αυτή τη ΜΙΑ φορά που δούλεψα. Για ΠΑΝΤΑ;
Και διότι (2ον) αν φτάσεις ποτέ μπροστά σε δικαστή με αυτό το αίτημα θα σε πετάξει έξω με τις κλωτσιές.

ΒΕΒΑΙΑ, αν είσαι ένας σπουδαίος συνθέτης και πας στο δικαστή λέγοντας “H ΤΑΔΕ ταβέρνα στο Μεταξουργείο βάζει τη μουσική μου στα ηχεία του” (*) είναι αυτεπάγγελτο και ο ταβερνιάρης φτύνει το γάλα της μαμάς του στην τσέπη των εντεταλμένων φορέων για την είσπραξη των πνευματικών δικαιωμάτων των δημιουργών.

Δεν ισχυρίζομαι ότι φταίνε οι δημιουργοί, ούτε καν οι εταιρείες.
Ξέρω απ’ όσα μου έχουν πει, ότι οι δημιουργοί περιμένουν απ’ τις πωλήσεις και τα πνευματικά δικαιώματα δυο δεκάρες για να ζήσουν.
Αλλά αυτό τι μας λέει;
Οτι “μια χαρά είναι τα πράγματα, απλά είναι λίγο στραβά” ή μήπως ότι οι εταιρείες στύβουν τους δημιουργούς και αρμέγουν το αγοραστικό κοινό ταυτόχρονα.

Βάζουν καλλιτέχνη και ακροατή μέτοχο στις ζημιές και υπάλληλο στα κέρδη.

Πρόκειται λοιπόν για μια 80-χρονη απατεωνιά ολκής, που βεβαίως έχει το αντίστοιχό της και σε άλλους επαγγελματικούς χώρους (βιβλίο) αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εμείς βγάζουμε το σκασμό και στεκόμαστε προσοχή.

Είναι απλό. Ενός κακού μύρια έπονται: Μόλις μετατρέψεις με το στανιό το καλλιτεχνικό προϊόν σε εμπόρευμα (ενώ δεν είναι) αρχίζουν οι ανωμαλίες. Και πόσο θα το κοστολογήσουμε; Και πως υπολογίζουμε τα λειτουργικά έξοδα των δημιουργών (Καλά, αυτό είναι εύκολο: μηδέν! αφού σου λέει «σκέφτονται, αυτό πόσο κάνει;»). Και πως υπολογίζουμε την τελική τιμή του CD. Και ποιο είναι το κέρδος από ένα videoclip; Και πόσο κάνει τούτο και πόσο κάνει το άλλο;

Βλακείες δηλαδή.

Και μετά αρχίζει η σύνταξη νόμων και προεδρικών διαταγμάτων, η σύσταση εταιρειών πνευματικών δικαιωμάτων και πάει λέγοντας. Τέλος, καταλήγεις σε ένα ΘΗΡΙΟ που ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ με τη βούλα του νόμου να μπαίνει στο μυαλό σου μέσα από τα ΜΜΕ, να διαχειρίζεται και να χαλιναγωγεί το lifestyle και τη διασκέδαση ενός ολόκληρου πλανήτη.

Ουδείς μέχρι σήμερα κατάφερε εκτός κυκλωμάτων, εταιρειών και καναλιών διάθεσης να κάνει προκοπή. Βλέπεις, όταν κάτι γίνει εμπόρευμα πρέπει να περάσει από τα κανάλια της αγοράς που έχουν κι αυτά το έντυπο και -κυρίως- το άτυπο πλαίσιο λειτουργίας τους. Ετσι δεν είναι;

Αυτά για την ώρα και τα ξαναλέμε…

(*) Είναι γεγονός. Είχε μάλιστα σχολιαστεί προ ετών μια παρόμοια ιστορία εδώ στο forum.

37

Γενικά, είναι τόσες οι πληροφορίες που ανταλλάσσονται μεταξύ χρηστών μέσω διαδικτύου, που είναι αδύνατο, όση μαζική παρακολούθηση και αν εφαρμοστεί, να τους σταματήσουν. Ακόμα και η κρυπτογράφηση που εφαρμόζεται από εταιρείες δεν είναι αποτελεσματική, γιατί καθημερινά ξεφυτρώνουν νέες τεχνικές σπασίματος. Ό,τι κι αν κάνουν οι εταιρείες, οι Hackers είναι πάντα ένα βήμα μπροστά.
Αν έλθουμε στο ηθικό μέρος του θέματος, αν δηλαδή είναι σωστό να γίνεται το “κλόπυραϊτ”, έχω να παρατηρήσω τα εξής: το copyright εμφανίστηκε ιστορικά μαζί με το τυπογραφείο, παρέχοντας σε συντεχνίες που είχαν την εύνοια των ηγετών το μονοπώλιο στο εμπόριο των βιβλίων. Δεν βλέπω το λόγο γιατί πρέπει να συνεχίζεται 70 χρόνια μετά το θάνατο του δημιουργού και ίσως άλλα τόσα, ανάλογα με τις απαιτήσεις των κληρονόμων του. Γιατί επιτρέπεται να ακούμε δημόσια Μπετόβεν και Τσαϊκόφσκι και στον τόπο μας να απαγορεύεται από το θετό υιό του Χατζηδάκι να ακούσουμε τα “Παιδιά του Πειραιά”… Ή μήπως πρέπει να ισχύει το ίδιο και για τις ιδέες; Να βρούμε τους απογόνους του Φρόυντ και να τους αποδίδουμε τα νόμιμα, κάθε φορά που μιλάμε για “υποσυνείδητο” ή του Αϊνστάιν, κάθε φορά που χρησιμοποιούμε τη “θεωρία της σχετικότητας”, αν είναι έτσι.
Έπειτα πολλοί καλλιτέχνες επιθυμούν ΔΩΡΕΑΝ να παρέχονται τα έργα τους, π.χ. ο Ντύλαν για το νέο του cd, (και δεν είναι ο μόνος!)αλλά οι ίδιες οι εταιρείες αντιδρούν.
Γενικά, θα μπορούσε να βρεθεί μια ισορροπία, γιατί κανείς δεν θέλει να αδικούνται οι δημιουργοί. Μπορεί η εταιρεία να λογικευτεί περισσότερο όσον αφορά στην τιμή των προϊόντων ή να βρει τρόπους να κάνει ελκυστικό ένα προϊόν, ώστε να μην επιθυμεί κάποιος την αντιγραφή του, αλλά να θέλει να αποκτήσει το γνήσιο προϊόν. (Μου έκανε εντύπωση π.χ. που όλοι οι γνωστοί μας ήθελαν να αγοράσουν το καινούριο cd των Χειμερινών κολυμβητών “Η μαστοράντζα…”, επειδή υπήρχε εκείνο το καλαίσθητο συνοδευτικό βιβλιαράκι, με τους στίχους, το λεξιλόγιο και δεν θέλησαν αντίγραφό του…). Ή σε μια κινηματογραφική ταινία, που πριν ξεκινήσει ΔΕΝ μιλούσε για τις επιπτώσεις της αντιγραφής της, αλλά τόνιζε την ποιότητα του ήχου του γνήσιου προϊόντος και σε σποτάκι διαπιστώναμε τα παράσιτα του αντίγραφου…
Θα έπρεπε ίσως και στο θέμα της πνευματικής ιδιοκτησίας να ισχύει ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης. Δηλαδή, να μην επιτρέπεται το “κλοπυράιτ”
στα εμπορικά προϊόντα,δηλαδή στις καινούριες επιτυχίες (που κανέναν από το φόρουμ μας δεν ενδιαφέρουν), αλλά στα πραγματικά ποιοτικά, στα παλιότερα, (τραγούδια, ταινίες κλπ). να επιτρέπεται ΔΩΡΕΑΝ η κυκλοφορία τους, γιατί αυτά δεν ανήκουν πια στους δημιουργούς τους, είναι και πρέπει να είναι ΚΤΗΜΑ ΟΛΩΝ ΜΑΣ.

38

Δηλαδή παιδιά με τα windows τι έπρεπε να γίνει?Αφού όπως και στο λογισμικό έτσι και στα τραγούδια,δεν υπάρχει δεδομένο εξ΄αρχής αγοραστικό κοινό για να πουλήσει κάποιος σε κάποιον “χονδρεμπορα” την δημιουργία του.Και όπως πολύ σωστά ανέφερε ο φίλος Νίκος η πληρωμή με ποσοστά ειναι η πλέον δίκαια μέθοδος.Ισως ειναι υπερβολή το να αμοίβονται οι κληρονόμοι,αλλά σε αυτό δεν μπορώ να έχω καμμία γνώμη,καθώς είναι θέμα τροποποίησης του κληρονομικού δίκαιου,και αυτά γίνονται απο εξειδικευμένους νομικούς.
Αλλά επειδή όλοι μας συζητάμε καλόπιστα και με αγάπη για το τραγούδι και τους δημιουργούς,από το να καταναλωνόμαστε σε κριτικές στην - καλώς ή κακώς - υπαρκτή πραγματικότητα,κάντε συγκεκριμένες προτάσεις για τις αμοιβές των δημιουργών,τις αμοιβές των εταιριών,για τις τιμές των cd,δώστε λύσεις κατα την γνώμη σας στα παράπλευρα προβλήματα.Έτσι θα καταλάβετε πως η νομοθεσία και η διατήρηση των κοινωνικών ισορροπιών ειναι κατι το εξαιρετικά δύσκολο.Το να κρίνουμε ειναι πολυ εύκολο φίλοι μου.Πάντως αν υπάρξουν ολοκληρωμένες προτάσεις,πραγματικά υλοποιήσιμες,θα μείνουν εδώ στο forum μας,και ίσως κάποιος να τις διαβάσει,να τις εκτιμήσει και έτσι να επηρεάσει κάπου για κάποια καλυτέρευση των πραγμάτων.Αυτό είναι και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε από την πλευρά μας,μέσα από τούτον εδώ τον τόπο,και που αν θέλετε νομίζω πως έχει και πραγματικά αξία.Κι αν μου απαντήσετε ότι “δεν είναι δικιά μας δουλειά”,θα ενισχύσετε την πεποίθησή μου ότι όλοι μας μόνο για πυροτεχνήματα είμαστε,και όταν τα πράγματα σοβαρέψουν την κάνουμε Αm .
Ομολογώ χωρίς ντροπή ότι θες οι περιορισμένες μου γνώσεις,θες η ηλικία μου,θες οι αρχές Αλτσχάϊμερ, δεν μπορώ να φανταστώ κάποιο ολοκληρωμένο και δίκαιότερο σύστημα λειτουργίας του χώρου.Περιμένω με πραγματικό ενδιαφέρον τις σκεψεις σας.
Να πω και κάτι στο lefkoftero.Νίκο ξέρεις τι έπαθε ο γάιδαρος του Χότζα όταν έμαθε να μην τρώει…

39

Γειά και χαρά σου φίλε Κυριάκο με τα ωραία σου!

Θέλω να ξέρεις ότι εγώ συμφωνώ απόλυτα με τα γραφόμενά σου,και πιστεύω ότι και πολλοί άλλοι συμφορουμίτες βρίσκουν σωστές τις απόψεις σου επί του θέματος. Μακάρι αυτό εδώ το φόρουμ να πέσει στην αντίληψη και να λειτουργήσει θετικά στη συνείδηση των υπευθύνων για να δούμε επί τέλους μιά άσπρη μέρα.
Ομως για τον γάιδαρο του Χότζα δεν έχω ακουστά, μήπως μπορείς να μου πείς την ιστορία γιά να δώ το ηθικό δίδαγμα σχετικά με αυτά που είπα;
Μια και τυχαίνει να ξέρω κάποια άλλη,αν θές άκουσέ την ,έτσι για ανταλλαγή ας πούμε:
Πάνε δυό μάγκες στον Χότζα να τους λύσει τις διαφορές για ένα χωράφι.
Λέει ο πρώτος την άποψή του κατηγορώντας τον δεύτερο,και όταν τελειώνει την αγόρευση,του λέει ο Χότζας:
«Δίκιο έχεις»
Φουριόζος ο δεύτερος αναλύει το θέμα από την δική του μεριά και κατηγορεί τον άλλο. Οταν τελειώνει την αγόρευση,του λέει ο Χότζας:
«Χμμ… δίκιο έχεις»
Τότε κάποιος τρίτος που περιμένει τη σειρά του για άλλη υπόθεση παίρνει θέση και απευθύνόμενος στον Χότζα του λέει:
«Δεν είναι δυνατόν σ’αυτή την αντιδικία να έχουνε δίκιο και οι δύο Χότζα μου !»
Και ο Χότζας: «Και συ δίκιο έχεις !!!»

40

Συνέχεια από το προηγούμενο ημιτελές

Προς αποφυγήν κάθε παρεξήγησης, εννοείται ότι στα δικά μου σι ντι κάνω την παραγωγή μόνος μου και έχω γραμμένες ΟΛΕΣ τις εταιρίες δίσκων.
Ετσι μπορώ άνετα να γράφω στα εξώφυλλα ότι μου γουστάρει, μιας και δεν στοχεύω σε πλατινένιο δίσκο με τις ανάλογες αποδοχές και τα γκλαμουριά εξώφυλλα στα περιοδικά κους κους. Ζω σαν ρεμπέτης και το ζόρι που περνάω μόνο εγώ το ξέρω μάγκες μου.
Αυτομάτως η ΑΕΠΙ με βάζει στην μπλάκ λίστ και μου λέει ότι τα σι ντι μου είναι…πειρατικά !!! Ε και λοιπόν;;; Και οι πειρατές κάνουν δύσκολο και επικύνδυνο επάγγελμα αφού πρέπει και αυτοί να ζήσουνε.
Εγώ απτόητος πουλάω τη δουλειά μου από χέρι σε χέρι (σαν έγχρωμος πλανώδιος) και ζω απ’ τον ιδρώτα μου χωρίς να μεσολαβούν μεσάζοντες αρπαχτικά και δισκοκάπηλοι.
Ισως τελικά εκεί να βρίσκεται το μυστικό για όσα στραβά συμβαίνουν γύρω από τα πνευματικά δικαιώματα. Σε βάζουνε στο λούκι με το έτσι θέλω!
Εγώ και το στούντιο πληρώνω,και τους μουσικούς που συμμετέχουν,δεν αφήνω κανέναν παραπονούμενο. Οι δικές μου απολαβές αφορούν αποκλειστικά τα προσωπικά μου πνευματικά δικαιώματα,αφού στα τραγούδια μου είναι δική μου η μουσική και οι στίχοι, η ενορχήστρωση, η τεχνική επιμέλεια του σι ντι και η τελική παραγωγή.
Εξ’ άλλου επιτελώ και ένα καθώς πρέπει κοινωνικό έργο.

Θα μου πείτε ναι,αλλά χρειάζεται να έχει κανείς το ανάλογο ταλέντο για να τα κάνει όλα μόνος του και να μην εξαρτάται από τις εταιρίες. Σύμφωνοι.
Αν δεν το έχει και χρειάζεται π.χ στιχουργό,ενορχηστρωτή, παραγωγό πανελλαδική διανομή στα δισκάδικα και δεν ξέρω τι άλλο,σίγουρα διαφέρει το πράμα. Ομως γιατί μετά παραπονιέται;
Εκεί πέφτει στά ποσοστά και μετά στην εκμετάλλευση. Και δεν αναφέρομαι στις φίρμες,άλλωστε αυτές διευθύνουν το παιχνίδι και δεν τους νοιάζει αν θα πάρουνε ένα εκατομμύριο λιγότερο που αναλογεί στις εταιρίες και τους άλλους κλ… ,είναι όλα τάτσι μίτσι κότσι. *(κληρονόμους!)
Εγώ μίλησα αποκλειστικά για το τι κάνω εγώ με τα δικά μου τραγούδια,προς αποφυγήν παρεξηγήσεως.Συμμεριζόμενος όμως τους άλλους συναδέλφους, είπα και το επαναλαμβάνω, μακάρι να βρεθεί λύση,αν και το μέλλον δυσκολεύει τα πράματα.
Και για να λύσω και μια ακόμα απορία στον Κυριάκο, αν και επιτρέπω την ανεξέλενκτη αναπαραγωγή (κοπιάρισμα) των δικών μου σι ντι, έχω τόσους φίλους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό που με τις λιγοστές μου σε σύγκριση με άλλους πωλήσεις,καταφέρνω και ζω αξιοπρεπώς! Μήπως εσύ φίλε Κυριάκο δεν αγόρασες ποτέ σου πειρατικό σι ντι; Εγώ έχω αγοράσει κάμποσα,γιατί να μην επιτρέψω σ’ άλλους να κοπιάρουν τα δικά μου;
Και μόλις μου είρθε στο νου αυτό το καταπληκτικό γνωμικό:
«Από τότε που άρχισα να λέω και γώ ψέματα, δεν πιστεύω πια κανέναν»

Νικόλας ο ψαράς