Σχεδόν, ναι. Όμως, το ύφος του Στελλάκη το κράτησες εντελώς άθικτο. Λες και το είπες στο ίδιο τέμπο!
Και πάλι μπράβο, έτσι ακριβώς προχωράει μπροστά η μουσική.
Άκουσα τα περισσότερα κομμάτια, 2 και 3 φορές. Πραγματικά το ηχητικό αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό και ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Θα έλεγα μάλιστα ότι διαφέρει αρκετά από τις μέχρι τώρα διασκευές ρεμπέτικων.
@dimitris_mystakidis συγχαρητήρια!
1 «Μου αρέσει»
Άκουσα όλο τον δίσκο σήμερα.
Η αλήθεια είναι ότι περίμενα κάτι εντελώς διαφορετικό.
Γενικά μου αρέσουν οι διασκευές, αν και έχω αρχίσει να κουράζομαι
ακούγοντας ‘‘τα ίδια και τα ίδια’’ ρεμπέτικα διασκευασμένα…
Στο συγκεκριμένο δίσκο έλεγα…δε μπορεί, το επόμενο κομμάτι σίγουρα θα είναι καλό.
Τελικά έμεινα με την απορία…ΓΙΑΤΙ ρε παιδιά αυτός ο δίσκος?
Μουσικά είναι ενδιαφέρον…αλλά η φωνή δεν ταιριάζει με όλο αυτό.
Απορώ πως κανένας άλλος μέχρι τώρα δεν έχει σχολιάσει αρνητικά.
1 «Μου αρέσει»
Ο καθένας μας, προφανώς, έχει πολύ διαφορετικά ακούσματα και μουσικές απόψεις, οπότε κάτι που σε κάποιον αρέσει, μπορεί να μην αρέσει σε κάποιον άλλον. Αυτό που λες πάντως πως δεν σου αρέσει, αν και δεν το συμμερίζομαι, μπορώ να το κατανοήσω.
για μένα αυτή είναι η ομορφιά του δίσκου. Η μίξη του “εδώ” και του “εκεί”. Μέσα σε αυτή την αντίθεση που δημιουργείται μεταξύ φωνής και μουσικής αναπτύσσεται όλο το ενδιαφέρον του εγχειρήματος. (Αυτό βέβαια το βλέπω έτσι εγώ).
Κι εμένα μου αρέσουν πολύ οι (καλές) διασκευές. Πάντως αυτό που έχω να δώσω στον κ. Μυστακίδη είναι ότι διασκεύασε ρεμπέτικα που δεν είχαν πολύ-διασκευαστεί και πειραματίστηκε με πολλά στυλ και ύφη στον ίδιο δίσκο.
Αν κάποτε θελήσεις (και) εσύ να κάνεις διασκευές σε ρεμπέτικα (και άλλα, αν θέλεις), έχεις όλο το ελεύθερο να τα παρουσιάσεις σε οργανική μορφή, αν έτσι σου αρέσει, ή να πειράξεις τη φωνή σου ώστε να ακούγεται σαν φωνή άλλου, αν αυτό εννοείς. Ελπίζω, όταν θα κριθείς για το αποτέλεσμα, να μην βρεθεί κάποιος που να πει
Ε, κάτσε όμως. Την Αχάριστη μπορεί να την έχεις ακούσει πολλές φορές διασκευασμένη, αλλά δε νομίζω αυτή εδώ η διασκευή να θυμίζει καμιά συνταγή.
Αυτό βέβαια είναι καθαρά θέμα γούστου, αλλά εμένα μου άρεσε. Μου άρεσε γιατί ήταν εντελώς σκέτη, μόνο νότες και λόγια, κανενός είδους σάλτσα. Και αυτό νομίζω ότι σε οποιοδήποτε μουσικό συμφραζόμενο είναι πάντα θετικό.
Είχα σχολιάσει αρκετά αυστηρά το «Ο ήλιος βασιλεύει»:
Όμως, σε συνδυασμό με την Αχάριστη η διασκευή του Ήλιου μού δίνει εντελώς διαφορετική εντύπωση απ’ ό,τι μόνη της. Δεν άκουσα όλο τον δίσκο στο Σποτιφάει, αλλά με τρία κομμάτια (αυτά τα δύο + το Ζαλίζομαι, πάλι ηπειρώτικο) αρχίζω να αποκτώ μια εικόνα του συνόλου. Και τελικά τη βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα.
Ακόμη δε πιο ενδιαφέρουσα αν τοποθετηθεί και στο αμέσως ευρύτερο πλαίσιο, της προηγούμενης δισκογραφίας του:
Ο Μυστακίδης ακολουθεί μια πορεία στην οποία παραμένει συνεπής χωρίς να γίνεται προβλέψιμος. Πάντα το ίδιο πράγμα κάνει, να μας παρουσιάζει παλιά γνωστά τραγούδια υπό πρωτότυπες οπτικές που πιθανώς να μην είχαμε σκεφτεί. Αλλά ενώ σε κάθε δίσκο υπηρετεί σταθερά μία -εκάστοτε- από αυτές τις οπτικές, με κανένα δίσκο δεν καθιέρωσε συνταγή στην οποία να επαναπαυτεί και να τη συνεχίσει μέχρις εξαντλήσεως.
3 «Μου αρέσει»
Παιδιά γούστα είναι αυτά…
Θα μου άρεσαν πάρα πολύ, αν τα ερμήνευε μια γυναικεία τζαζ φωνή πχ.
Ο Μυστακίδης είναι φοβερός κιθαρίστας-μουσικός.
Απλά προσωπικά, δεν μου άρεσε το συγκεκριμένο πάντρεμα.
Τέλος πάντων τι σημασία έχει αν εμένα δεν μου κάνει…
αφού αρέσει στους υπολοίπους, εμένα περισσεύει! 
4 «Μου αρέσει»
Ακουσα καποια τραγουδια, οχι ολα. Δεν ειμαι κολλημενος με την αποδοση ή τη διασκευη, αλλα θελω να μου αρεσει. Εγω βλεπω μια μουσικη προσπαθεια μεν, με καινουργιο ηχο σε καποια πραγματα, συνηθισμενο σε αλλα, χωρις ομως την αισθηση οτι υπαρχει κατι, ενας σκοπος απο πισω. Οτι παιζονται και αλλιως ειναι ο σκοπος? Ειναι ενα ακομα παραδοσιακο-παλιο ρεπερτοριο, πειραγμενο. Το κανει και ο Παουρης και πολλοι αλλοι και ενω καλο ειναι να βλεπουμε προσγγισεις κλπ, νιωθω οτι υπαρχει μια στειρα επαναληπτικοτητα στο ζητημα. Ακομα δηλαδη βγαινουν δουλειες πανω στις δουλειες αλλων.
Και σιγουρα υπαρχει το επιχειρημα του οτι θελει κανει οποιος θελει, αλλα νομιζω οτι αν μουσικοι επιπεδου τετοιου, προωθησουν καποιον στιχουργο και κανουν μια τελειως καινουργια συνθεση, θα δωσουν, κατεμε παντα, κατι πιο σημαντικο.
Η κριτικη δηλαδη δεν ειναι στο ποσο καλος ειναι ο δισκος, αλλα στο ποσο σωστο ή οπως αλλιως θελει κανεις να πει, ειναι το να βασιζονται τοσο πολλες δουλειες στο πειραγμα του ρεμπετικου ή λαικου και παραδοσιακου γενικα τραγουδιου.
Διαβαστε το ελαφρα τη καρδια, οπως το γραφω εγω
2 «Μου αρέσει»
Κριτική για τον νέο δίσκο του Δημήτρη Μυστακίδη από τον Γιάννη Μαρκούτη στο περιοδικό “πεζοδρόμιο”.
Μουσικά μαθήματα για το πώς μπορείς να ακουστείς επίκαιρος παίζοντας ρεμπέτικα
Δημήτρης Μυστακίδης ή αλλιώς, ένας μουσικός με βιογραφικό μεγατόνων. Από τη «Λοξή Φάλαγγα» του Νίκου Παπάζογλου μέχρι τους «Λαϊκεδέλικα» του Θανάση Παπακωνσταντίνου κι από τον άτυπο τίτλο του πιο περιζήτητου session κιθαρίστα αλλά και καθηγητή λαϊκής κιθάρας, σε δισκογραφικά μονοπάτια μοναχικά αλλά όχι μόνα. Το έχουν αποδείξει άλλωστε και οι πάμπολλες και στοχευμένες συνεργασίες του. Αν σου αρέσουν οι ταμπέλες θα μπορούσες να τον χαρακτηρίσεις ως έναν μύστη του ρεμπέτικου. Αν όχι, να απολαύσεις τη νέα δισκογραφική του δουλειά χωρίς περιττές σκέψεις. 2019, «Εδώ & Εκεί» ή αλλιώς, album #4 για τον μεγαλύτερο Έλληνα γνώστη της εξάχορδης θεάς.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Στο δελτίο τύπου που συνοδεύει την κυκλοφορία αναγράφεται πως ο δίσκος διαμορφώνει μία νέα οπτική σε διαχρονικά ρεμπέτικα και παραδοσιακά τραγούδια. Το «μεταφράζω» γιατί στα 12 κομμάτια του συναντάμε ουκ ολίγες… υπερβάσεις: Καταρχήν δεν πρόκειται για μία δουλειά με άλλους ερμηνευτές, όπως το παλαιότερο «Εσπεράντο». Οι συμμετοχές είναι δύο και διακριτικές. Εδώ η φωνή του Μυστακίδη κυριαρχεί και έχει κάθε λόγο να το κάνει. Μαζί, πάντα σε πρώτο πλάνο φυσικά, και η κιθάρα του. Mια κιθάρα που δε διστάζει να παίξει funk ή να… σουινγκάρει.
Ένα υπέροχο πιάνο συνοδεύει την «Αχάριστη» του Βασίλη Τσιτσάνη. Χορωδιακά φωνητικά που κάνουν συχνά αισθητή την παρουσία τους, ακόμα και κοντραμπάσο ή ντραμς, ξέχωρα από τα πνευστά. Kαι χωρίς καμία υπερβολή, σε κάποιες φάσεις το όλο groove σε απογειώνει.
Ο Μυστακίδης καταφέρνει να κάνει το ρεμπέτικο, up-tempo, κι αυτό από μόνο του συνιστά παράσημο. Επαναπροσδιορίζει μία ουσιαστικά νεκρή μουσική και τη βάζει στο spotlight με τον αέρα του φρέσκου. Να κρατήσουμε και κάτι για το τέλος; Το γεγονός πως ο χαρισματικός κιθαρίστας κατάφερε να βάλει στο στερεοφωνικό μου το «Εδώ & Εκεί» σχεδόν με το ζόρι. Και μάλιστα στο repeat, την ώρα που δεν ξέρω την τύφλα μου για το τί παίζει δισκογραφικά στην ελληνική σκηνή τα τελευταία χρόνια. Αν λοιπόν σε ψήνουν οι συγκλίσεις και όχι οι μουσικοί αποκλεισμοί (ή ακόμα και ελιτισμοί) δώσε μια ευκαιρία σε αυτό τον δίσκο. Στρίμαρέ τον, αγόρασε το CD από τα λίγα δισκοπωλεία που έχουν μείνει όρθια ή στην τελική, κλέψτο ή κατέβασέ το. Για το αν ο σκοπός αγιάζει τα μέσα ή τα μέσα τον σκοπό, θα μιλήσουμε κάποια άλλη φορά, κατά προτίμηση με τον ίδιο.
Πηγή: https://www.pezodromio.gr/δημήτρης-μυστακίδης-εδώ-εκεί/
Σημείωση δική μου:
Γράφει ο Γιάννης Μαρκούτης:
Επαναπροσδιορίζει μία ουσιαστικά νεκρή μουσική
Εδώ θα διαφωνίσω! Ε όχι και νεκρή μουσική του ρεμπέτικο… 
Μίλησε λοιπόν, αγαπητέ μου, με τον κύριο Μυστακίδη αλλά, πριν μιλήσεις, μην μας προτρέπεις να το κλέψουμε. Αν μιλήσεις, θα μάθεις σίγουρα ότι για πάρα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα ο Μήτσος είχε ανεβασμένο για δωρεάν κατέβασμα το βιλίο του για τη λαϊκή κιθάρα. Και θα μας πεις να μάθουμε κι εμείς, όσοι δεν το ξέρουμε, τι πρεσβεύει και εκείνος για το θέμα. Δικός του είναι ο δίσκος, όχι δικός σου.
2 «Μου αρέσει»
Για να ακούσεις έναν δίσκο, πρέπει να είσαι “ελεύθερος”. Ο δίσκος δεν γίνεται για εμάς, γίνεται για όποιον θέλει και μπορεί να μοιραστεί αυτά που περιέχει.
Τις τρεις πρώτες φορές που προσπάθησα να ακούσω τον δίσκο του Δημήτρη, δεν τα κατάφερα, γιατί ήμουν μπλοκαρισμένος μέσα στα στεγανά μου. Ή, μάλλον, δεν ήταν αυτό που περίμενα, αυτό το ρεμπετοειδές, αυτό που με ευχαριστεί… Έτσι περίμενα να βρω το Mood που λέμε, και σήμερα ολοκλήρωσα την ακρόαση. Είναι κάτι αρκετά διαφορετικό, με επιρροές από διάφορα πράγματα και ύφη που ίσως ο Μήτσος να έχει μπλέξει (με την καλή έννοια, π.χ. ύφος Θανάσης στο “Ψέμματα ήτανε”). Ξεχώρισα τις στιγμές “Ρίξε τσιγγάνα τα χαρτιά” και “Μην ορκίζεσαι βρε ψεύτρα”. Νομίζω επίσης ότι αν είχε πει η Βιτάλη το “Εσύ θα μετανοιώσεις” θα το μετέδιδαν πολύ τα ραδιόφωνα (όχι ότι αυτός είναι ο στόχος…).
Άντε και εις άλλα Μήτσο
2 «Μου αρέσει»
Μεγάλη συζήτηση αυτή…
Δεν ισχύει μόνο για τη μουσική. Το καθετί που θα πεις, με οποιοδήποτε μέσο (ήχο, εικόνα, λόγο, …) θα το ακούσει όποιος έχει ανοιχτά αφτιά, αλλά ποιος ανοίγει τα αφτιά; Αυτός που είναι δικά του; Ή όχι - ή όχι μόνο;
…
Μου θύμισες ένα σύνθημα των Εξαρχείων του ΄90 που έλεγε
ΚΑΙ ΟΙ ΤΟΙΧΟΙ ΕΧΟΥΝ ΑΦΤΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΦΤΙΑ ΣΑΣ ΤΟΙΧΟΥΣ
Μεγάλη κουβέντα όντως…
Καλησπέρα. Προσπαθώ κι εγώ να τον ακούσω. Δυστυχώς θα γκρινιάξω. Δε βλέπω διαφορά σε ορισμένα τραγούδια απο τις διασκευές των ιμαμ μπαιλτνι που μερικοί εδώ μέσα ίσως να κράζατε. Εμένα δεν μου λένε τίποτα αυτές οι διασκευές. Όταν είχε γίνει η πρώτη δουλειά με την λαϊκή κιθάρα, στην κυριολεξία ήταν απο τις πιο καθοριστικές για τους νέους μουσικούς, και ακροατές. Προσέφερε μια οπτική (ερμηνευτική - εκτελεστική) που μέχρι τότε λίγοι είχαν. Τώρα;
Σε τι αποσκοπεί; Τι έχει να προσφέρει; Γιατί πάντα το ρωτώ όταν κάτι νεο έρχεται.
Το ίδιο ισχύει και για τις προηγούμενες κυκλοφορίες. Ευτυχώς για μένα που κλείνει με τις διασκευές.
Μια απο τα ίδια δυστυχώς. Παρόμοιες προσεγγίσεις ακούω κι απο πιο “ερασιτεχνικές” μπάντες - κομπανίες, εξω σε διάφορα μαγαζιά.
Προσωπικά δεν εχω ανάγκη να ακούσω Βαμβακάρη σε μπλουζιά.
1 «Μου αρέσει»
Καλησπέρα Νίκο
Σαφώς και εσύ δεν έχεις να ανάγκη να ακούσεις ρεμπέτικα μεταμορφωμένα σε κάτι άλλο και γι αυτό αυτός ο δίσκος δεν σε αφορά.
Η μεγαλύτερη αποτυχία για εμένα σ αυτό το δίσκο δεν είναι η κακή κριτική που έτσι κι αλλιώς την περίμενα. Είναι ότι “πρέπει” να εξηγήσω το σκεπτικό της για να την “ακούσει” κάποιος αλλιώς. Μια καλά δομημένη καλλιτεχνική πρόταση θεωρώ ότι ποτέ δεν έχει αυτή την ανάγκη.
Ένας από τους στόχους λοιπόν που έχει (για μένα) αυτή η δουλειά (όπως και το Εσπεράντο σε μικρότερο βαθμό) είναι να προσεγγίσει κόσμο που δεν ακούει ρεμπέτικα, χώρους που δεν παίζονται τα ρεμπέτικα αλλά και να δείξει σε όσους δεν είχαν την τύχη να έρθουν σε επαφή με αυτή τη μουσική, το στιχουργικό και μελωδικό της μέγεθος αλλά και την δυνατότητά της να συνομιλεί στα ίσα με σημερινές και παγκόσμια γνωστές μουσικές. Γι αυτό το λόγο οι στίχοι αλλά και μελωδικές γραμμές της φωνής έχουν παραμείνει όπως στα πρωτότυπα. Άλλαξα μόνο το περιτύλιγμα για τους λόγους που ανέφερα πρίν.
Και όταν μιλάω για χώρους δεν εννοώ μόνο χώρους η μαγαζιά μέσα στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό.
Θα ήθελα ας πούμε σε ένα χώρο ή φεστιβάλ που παίζει μπλούζ μουσική να χωρέσει το “από γυναίκες δάκρυα” η σε ένα φεστιβάλ world μουσικής το “ο ήλιος βασιλεύει” η κάποια δεκαπεντάχρονα που ακούν “δωδέκατο πίθηκο” να ακούσουν το “μην ορκίζεσαι βρε ψεύτρα”. Από την πρόθεση βέβαια μέχρι την επιτυχία ενος εγχειρήματος υπάρχει τεράστια απόσταση.
14 «Μου αρέσει»
Ο Δημήτρης Μυστακίδης (@dimitris_mystakidis) μόλις ανέβασε στο κανάλι του στο Youtube το παρακάτω κομμάτι…
Γράφει ο Δημήτρης Μυστακίδης κάτω από το βίντεο στο YouTube:
Τα τελευταία χρόνια αναρωτήθηκα πως μουσικοί από διαφορετικές κουλτούρες, που δεν έχουν βιωματική σχέση με το ρεμπέτικο, θα διαχειριζόταν το καλλιτεχνικό του «φορτίο».
Οι σκέψεις αυτές αποτυπώθηκαν στον τελευταίο μου δίσκο με τίτλο «Εδώ & Εκεί».
Ένα από τα τραγούδια που είχα επιλέξει, ήταν και το «Σβήσε το φως να κοιμηθούμε», αλλά τελικά δεν μπήκε στο άλμπουμ. Κάτι έλειπε. Ήταν αυτή η ευαισθησία που επιτρέπει να λέγονται σκληρές αλήθειες ανάμεσα σε ανθρώπους που αγαπιούνται αληθινά.
Με την ερμηνεία του Φοίβου Δεληβοριά αυτή η έλλειψη αναπληρώθηκε και το τραγούδι έφτασε στην μορφή που ήθελα.
1 «Μου αρέσει»
λοιπόν, μου άρεσε αυτή η διασκευή. ειδικά η εισαγωγή, αν και αγνώριστη. επίσης η ερμηνεία καταφέρνει να διατηρεί το αρχικό νόημα των στίχων, παρ’ότι σε διαφορετικό μουσικό είδος πλέον.
3 «Μου αρέσει»
Η εισαγωγή είναι, πράγματι, το «δημιουργικό» κομμάτι, που χρειάζεται για να μπορέσεις να πεις «Εδώ, έχω κάτι διαφορετικό να προτείνω!». Και το άλλο που επίσης πολύ μου άρεσε, είναι τα «γεμίσματα» ανάμεσα στα κάντο, που βεβαίως σ’ αυτή τη διασκευή αποδεσμεύονται από αυτόν τους τον «κλασικό» ρόλο, για να αναλάβουν άλλον που και αυτός λέει «Εδώ προτείνω κάτι διαφορετικό!».
Μπράβο, Δημήτρη, μπράβο και στον Φοίβο Δεληβοριά για την τολμηρή του (και αφαιρετική, είναι δύσκολο πράγμα η αφαίρεση!) ερμηνεία. Τέτοια χρειαζόμαστε, όχι απλά μια εύκολη λύση για «καινούργιο» έτοιμο ρεπερτόριο (λοκομόντο, ιμάμ κλπ.…).
3 «Μου αρέσει»
Ο δίσκος, η διδασκαλία του Μυστακίδη και η παρουσία του στο πάλκο ξεκίνησαν την αναζωπύρωση της λαϊκής κιθάρας που βλέπουμε σήμερα. Νομίζω είναι υπερβολικό να περιμένουμε κάθε δίσκος του Μυστακίδη να έχει τέτοια επακόλουθα.
Εγώ το βλέπω και αλλιώς: ο πρώτος δίσκος ήταν πολύ λιτός σαν ήχος, μόνο κιθάρα, και η σωστή ‘δωρική’ φωνή του Μυστακίδη, ότι πρέπει π.χ. για την υπόγα. Και σε ένα βαθμό είναι ‘εκπαιδευτικό υλικό’ ο πρώτος δίσκος. Το νέο υλικό είναι πιο πλούσιο σαν άκουσμα, και πιο δημιουργικό.
1 «Μου αρέσει»
πολλη διασκευη ρε παιδια τα τελευταια χρονια… τοσοι καλλιτεχνες με μελετη, με πτυχια, με εμπειρια σε λαιβ οπως τα λενε, αλλοι ειναι και δασκαλοι καθηγητες, κατι δικο τους δεν εχουν να κανουν επιτελους…? κατι καινουργιο… οπως εκανε ο τσιτσανης και ο μαρκος στην εποχη τους και ολοι οι αλλοι… γιναν τοσα γεγονοτα τα τελευταια 10 χρονια στη χωρα μας, ενα τραγουδι δεν βγηκε να λεει κατι… ως ποτε θα ροκανιζουμε το εργο των παλιων…? μιλαω γενικα για ολους, μη βιαστει κανεις να πει οτι επιτιθεμαι στον κυριο μυστακιδη προσωπικα, ειναι καλος καλλιτεχνης και τον σεβομαι!
1 «Μου αρέσει»