Είναι κάποιες σκέψεις που έχω κάνει εδώ και 10 χρόνια που βλέπω και διαβάζω διάφορες διπλωματικές εργασίες από διάφορες σχολές. (μέχρι τα περιεχόμενα στις περισσότερες). Δεν αναφέρομαι ΜΟΝΟ σε μουσικές σχολές.
Σε αυτές θα βάλω και τις δικές μου διπλωματικές (μόνο από τα μεταπτυχιακά) καθώς η διπλωματική του πολυτεχνείου δεν ανήκει στην κατηγορία που θα γράψω…
Θα ήθελα να ρωτήσω (με αφορμή τις διάφορες εργασίες που έχω δει και εδώ μέσα, συγκριτικά με τη μουσική) ποιο είναι το νόημα να γίνονται καθώς είναι απλή συρραφή βιβλίων που κυκλοφορούν στο εμπόριο. Και προφανώς δεν κατηγορώ τον φοιτητή
Θέλω να πω έχουν γραφτεί πλέον τόσα πολλά που δε προσφέρουν κάτι επιπλέον.
Για πιο λόγω να υπάρχουν; Ο φοιτητής δε κερδίζει κάτι. Μόνο χάνει ένα εξάμηνο (σε πολλές περιπτώσεις πολύ λιγότερο) . Και προφανώς δε φταίει που αντιγράφει. Τι νέο μπορεί να προσφέρει σε θέματα εντελώς βιβλιογραφικά. Γιατί ο καθηγητής του επιβάλει ένα τέτοιο θέμα; Να μου πείτε … υπάρχουν και άλλα;
Σκεφτείτε και πόσα άτομα τελειώνουν τις σχολές και πόσα θέματα διπλωματικών αναμασιούνται
Θα έβλεπα με πολύ καλό μάτι πχ μια έρευνα για παραδοσιακή μουσική με συνεντεύξεις ηλικιωμένων ανθρώπων για διάσωση ίσως της παράδοσης. (Φαντάζομαι έχει ήδη γίνει). Όπως επίσης μου άρεσε και η κατασκευή του τζουρά που είδα. Δε τη διάβασα και δε μπορώ να αξιολογήσω αν είναι καλή (ούτε και ξέρω να την αξιολογήσω)
Το θέμα δε ξέρω αν έχει άμεση σχέση με το ρεμπέτικό, αλλά σίγουρα αφορά και τις σχολές που αφορούν τη μουσική…
Για πιο λόγο υπάρχουν βιβλιογραφικά θέματα σε διπλωματικές – πτυχιακές;
Και ακόμα πιο προχωρημένη ερώτηση
Γιατί να υπάρχουν διπλωματικές εργασίες αναγκαστικά σε τέτοιες σχολές; (εκτός και αν κάνω λάθος και υπάρχουν πολλά θέματα, μη βιβλιογραφικά και αρκετά σοβαρά για να αναλυθούν)
ΥΓ Γνώμη μου ότι η εργασία αυτή πρέπει να βάζει ένα νέο λιθαράκι στην υπάρχουσα γνώση. Εντάξει δεν είναι διδακτορικό, αλλά …
ΥΓ 2
Για να αποφύγω παρεξηγήσεις.
Δεν αναφέρομαι σε συγκεκριμένες διπλωματικές. Αναφέρομαι στο είδος των διπλωματικών και δεν κατηγορώ συγκεκριμένες εργασίες
ΥΓ 3
Την αναφέρω διπλωματική και όχι πτυχιακή λόγω συνήθειας και σχολής που τελείωσα.
ΥΓ 4
Πιθανότατα να μην έχει αμεση σχεση με το ρεμπέτικο, αλλά νομίζω ότι εφόσον το βλέπουμε το φαινόμενο και στις σχολές που το αφορούν ισως να μπορούμε να αναπτυξουμε το θεμα.
Φίλε georgaslag, αρμοδιότεροι να τοποθετηθούν στο ενδιαφέρον αυτό θέμα θα ήταν κάποιοι δάσκαλοι, πανεπιστημιακοί ή μη. Δέξου όμως και τη δική μου ταπεινή συμβολή.
Ο κύριος λόγος για τον οποίο χρειάζονται οι πτυχιακές (και άλλες, “χαμηλότερου” επιπέδου) εργασίες είναι για να αποκτήσει ο φοιτητής μίαν ιδέα του “πώς γίνεται η δουλειά”. Ευχής έργον θα ήταν βέβαια, μια τέτοια εργασία να είναι “πρωτότυπη” δηλαδή, να πραγματεύεται ένα θέμα μη δημοσιευμένο. Αλλά, όπως λές, στις περισσότερες περιπτώσεις κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο να ανευρεθεί. Την εποχή των δικών μου σπουδών, το πολυτεχνείο είχε συνεργασία με βιομηχανίες της πόλης όπου βρίσκεται (Καρλσρούη Γερμανίας) και πράγματι, βρίσκονταν κάποια θέματα για πρωτογενή έρευνα, επιπέδου κατάλληλου για μη πτυχιούχους. Έτσι βρέθηκα σε ένα χώρο της Σήμενς, παρέα με ερευνητές μηχανικούς, να παλεύω να βρώ λύση σε ένα συγκεκριμένο πρόβλημα που μου δόθηκε. Φυσικά την “έτοιμη” εργασία μου, που δεν ήταν βέβαια καθόλου έτοιμη για άμεση εφαρμογή, παρέλαβε μετά από εμέναν ένας έμπειρος μηχανικός για να τη φέρει σε επίπεδο πρακτικής εφαρμογής. Το πρόβλημα ήταν γνήσια πρωτότυπο και είμουν “τυχερός”, ενώ άλλοι συμφοιτητές μου έπεφταν (μερικοί το επεδίωκαν) σε θέματα που μόνο ο θεός μπορούσε να τα κάνει πρωτότυπα. Επένδυσα στην εργασία αυτή έξη πολύτιμους μήνες (αφού είχα συμπληρώσει όλες τις εξετάσεις μου), ενώ άλλοι είχαν τελειώσει μέσα σε δύο ή τρεις μήνες.
Οι εργασίες με συνεντεύξεις, πρωτότυπη έρευνα σε αρχειακό υλικό, νεωτεριστικές κατασκευές κλπ. πρέπει να αφήνονται για εμπειρότερους ερευνητές. Σε πανεπιστημιακό επίπεδο, μόνο οι διδακτορικές διατριβές πρέπει να είναι πρωτότυπες.
“Γνώμη μου ότι η εργασία αυτή πρέπει να βάζει ένα νέο λιθαράκι στην υπάρχουσα γνώση.”
Για να γίνει κάτι τέτοιο, κάποιος πρέπει να στο θέτει ως τελικό υποχρεωτικό στόχο της εργασίας ή κάποιος πρέπει να σε βοηθάει και να σου προσφέρει κίνητρα, ή εσύ από μόνος σου να έχεις τη λόξα. Μάλλον το πρώτο δεν ισχύει, το δεύτερο ισχύει σπάνια και δεν ενισχύεται από το πρώτο και το τρίτο ισχύει σπανιότερα. Οπότε σε μεγαλύτερο ποσοστό, κάτι τέτοιο έχει να κάνει με το πως είναι διαμορφωμένο το σύστημα και σε μικρότερο ποσοστό με το άτομο που συμμετέχει στο σύστημα. Βέβαια, έαν το σύστημα το θέσει ως υποχρεωτικό και βοηθήσει και προσφέρει κίνητρα, η ανατροπή θα είναι μεγάλη ή σχετικά μικρή ? Εκεί θα φανεί και τι ρόλο παίζει το άτομο, όταν βρεθεί σχετικά σε ιδανικές συνθήκες. Θα τις αξιοποιήσει ή όχι ?
Προσωπικά θεωρώ ότι υπάρχει ένα τρίπτυχο: Διπλωματική (ή πτυχιακή)-Μαστερ-Διδακτορικό. Σε κάθε επίπεδο δε μπορούμε να ζητάμε τα ίδια πράγματα. Ο λόγος έχει να κάνει με τη πνευματική ωριμότητα του μέσου φοιτητή αλλά και με τα κίνητρα του.
Εν τάχει:
Στη διπλωματική ο φοιτητής μαθαίνει να αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα και να το παρουσιάζει τεκμηριωμένα. Αυτό που μετράει η ικανότητα του να αφομοιώσει τον επιστημονικό τρόπο έρευνας. Γι’ αυτό και είναι υπερ-χρήσιμη. Ασχετα άν κάποιοι αντιγράφουν. Σημαίνει ότι προσπερνούν ένα πολύ σημαντικό θέμα στην πανεπιστημιακή τους μόρφωση. Η διπλωματική στοχεύει τον φοιτητή, και όχι την ερευνα.
Στο μάστερ οφείλει να αντιμετωπίσει ενα πρόβλημα όπως και πριν, αλλά με μεγαλύτερη εμβάθυνση. Εαν είναι δυνατόν να παρουσιάσει μια πρωτότυπη δουλειά η οποία ενδεχομένως να μπορεί να δημοσιευτεί. Σε πολλά πανεπιστήμια απαιτείται μια πρωτότυπη εργασία αλλά όχι όπως με ένα διδακτορικό.
Στο διδακτορικό τα πράγματα είναι διαφορετικά. Είναι σαν εγκυμοσύνη. Ο φοιτητής εγκυμονεί τη δική του ιδέα την οποία πρέπει να την αναπτύξει σωστά και να είναι πρωτότυπη. Γι’ αυτό και οι διδακτορικοί φοιτητές υποφέρουν τα μέγιστα. Και πολλοί μάλιστα τα παρατάνε.
Πολλές φορές όμως αυτά τα στάδια δεν τηρούνται όταν βρεθεί παρέα ένας καλός καθηγητής με έναν καλό φοιτητή. Υπάρχουν πτυχιακές σε επίπεδο Μαστερ και Μάστερ σε επίπεδο διδακτορικού. Γι’ αυτό προσωπικά διαβάζω τα πάντα γιατί δεν μπορούμε εκ των προτέρων να προεξοφλήσουμε την ποιότητα μιας δουλειάς.
Δεν θα κομίσω γλαύκα στην Αθήνα - πιστεύω - αν πω πως για το τρίπτυχο που αναφέρει ο Διονύσης
[Διπλωματική (ή πτυχιακή)-Μαστερ-Διδακτορικό]
όπου απαιτείται η προσκόμιση εργασίας / έρευνας υπάρχει και η οδός της …παραγγελίας σε κάποιον που να είναι ( ή να θεωρείται) ειδήμονας, ή γνώστης εν πάση περιπτώσει, του αντικειμένου.
Η δε ταρίφα για την παραγγελία και ολοκλήρωση αυτής της ερευνητικής εργασίας (εν ονόματι του φοιτητή / ερευνητή) κυμαίνεται ανάλογα με τα στάδια που αναφέρει ο Διονύσης…
επίσης γνωστό… πως αντίστοιχα οι καθηγητές εκμεταλλεύονται τις εργασίες των φοιτητών. είτε παρουσιάζοντας εργασίες φοιτητών τους ως δικές τους, (εκ των υστέρων) είτε ακόμα εκ των προτέρων, δίνοντας θέματα εργασιών αναλόγως τις μπίζνες των εταιριών/γραφείων/ερευνητικών τους.
Θα συμφωνήσω με τον κ. Πολίτη και με τον κ. Διόνυσο. Πρωτότυπη έρευνα υπάρχει μόνο στη διδακτορική διατριβή και κάποιες φορές σε μεταπτυχιακή εργασία που όμως δεν μπορεί να αναλυθεί και διεξοδικά για αυτό και πολλές φορές η εργασία συνεχίζεται για περαιτέρω έρευνα σε διδακτορικό. Στις πτυχιακές απλά γίνεται βιβλιογραφική ανασκόπηση μιας και ο φοιτητής θα πρέπει να μάθει να αξιολογεί τις πηγές (σύμφωνα με αυτά που έχει διδαχθεί) του και να τις καταγράφει.
Σκεφτείτε ότι ο μέσος χρόνος για τη συγγραφή μιας διδακτορικής διατριβής είναι τρία με πέντε χρόνια ενώ στις μεταπτυχιακές ή πτυχιακές είναι μόλις ένα εξάμηνο. Είναι ευνόητο ότι είναι πολύ δύσκολο για ένα προπτυχιακό φοιτητή να κάνει μια πρωτότυπη έρευνα και να προλάβει να την ολοκληρώσει σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.
Φίλε liga rosa αυτό που γράφετε μπορεί και να συμβαίνει σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά ένας καθηγητής - ερευνητής πανεπιστημίου έχει μια εξειδίκευση και σύμφωνα με αυτή είναι και το ερευνητικό του ενδιαφέρων. Είναι δύσκολο να αναλάβει την επίβλεψη μιας εργασίας που είναι έξω από τα ενδιαφέροντά του μιας και δεν θα μπορέσει να υποστηρίξει το φοιτητή ο οποίος θα βρεθεί μόνος του χωρίς καμία βοήθεια.
Ακόμα και εσείς οι ίδιοι εδώ στο forum έχετε μια εξειδίκευση στο ρεμπέτικο τραγούδι με το οποίο και ασχολείστε πολλά χρόνια για να φτάσετε σε αυτό το επίπεδο. Ένας φοιτητής λοιπόν που στο πανεπιστήμιο παίρνει σφαιρική γνώση γύρω από όλα τα θέματα που αφορούν τις σπουδές του πώς είναι δυνατών να περιμένουμε σε ένα εξάμηνο (ακαδημαϊκό) να έχει αποκτήσει όλες αυτές τις γνώσεις; Για το λόγο αυτό υπάρχουν και τα μεταπτυχιακά και διδακτορικά για να εξειδικευθεί ο φοιτητής στο κομμάτι που τον ενδιαφέρει.
Γεια χαρά. Τυχαία έπεσα σ’ αυτό το παλιό θέμα. Τον τελευταίο καιρό συνεχώς βρίσκω κι εγώ αναρτημένες εργασίες -κυρίως πτυχιακές-, κι έτσι με έχει απασχολήσει κι εμένα.
Ως επί το πλείστον συμφωνώ με τις απαντήσεις που δόθηκαν. Θέλω να προσθέσω και το εξής:
Όπως σημειώθηκε ήδη, η πτυχιακή αποτελεί άσκηση για τον φοιτητή. Σε μια τέτοια άσκηση λοιπόν, αν το θέμα είναι σχετικό, ενδέχεται ο φιτητής να έρθει σε επαφή και με δημοσιευμένες εργασίες που στηρίζονται σε συνεντεύξεις και σε επιτόπια έρευνα. Όταν θα έρθει η στιγμή να αναλύσει, να αξιολογήσει και να δει πώς θα χρησιμοποιήσει το υλικό που συγκέντρωσε, αναπόφευκτα θα το κατανοήσει πολύ πληρέστερα απ’ ό,τι αν απλώς το διάβαζε λόγω προσωπικού ενδιαφέροντος. Αυτό θα του γίνει χρήσιμο εφόδιο για όταν έρθει η στιγμή να κάνει τις δικές του συνεντεύξεις.
(Η συνέντευξη είναι μια ιδιαίτερα δύσκολη τέχνη, που ωστόσο κατακτάται, δεν είναι άπιαστη. Διδάσκεται σε ορισμένα μαθήματα ορισμένων τμημάτων, υπάρχουν βιβλία-οδηγοί, υπάρχει ο διαρκώς αυξανόμενος όγκος δημοσιευμένων συνεντεύξεων, και φυσικά απαιτείται και κάποια εμπειρία. Με οσηδήποτε προεργασία, οι πρώτες συνεντεύξεις ενός νέου ερευνητή θα είναι πιθανότατα καμένες.
Να σας πω κι ένα ανέκδοτο:
Εδώ και χρόνια είμαι σε μια έρευνα η οποία, μεταξύ άλλων, χρειάστηκε και πολλές συνεντεύξεις. Η πρώτη που έκανα, ανίδεος και ψαράς, ήταν -ευτυχώς- από έναν μουσικό που τον ξέρουν όλοι και έχει ήδη δώσει δεκάδες συνεντεύξεις, οπότε την εμπειρία που μου έλειπε την αναπλήρωνε εκείνος. Η συνέντευξη ξεκινάει ως εξής:
Ερ. -Το πατάω. Πάμε.
Απ. -Γράφει τώρα;
Ερ. -Ναι. [ακολουθεί παύση]
Απ. -Ε, πάμε λοιπόν!
Ερ. -Ε,… να… δεν ξέρω πώς αρχίζουμε συνήθως…
Απ. -Ε, πώς ν’ αρχίσουμε; Θα με ρωτήσεις πώς με λένε, πού και πότε γεννήθηκα…!)
Καλά, και διαφημίζονται έτσι ανοιχτά; Με φράσεις όπως «συνεργαζόμαστε με εγκεκριμένους καθηγητές, τα στοιχεία των οποίων είναι ανώνυμα»;
Ότι υπάρχουν, κι εγώ το ήξερα. Αλλά το ήξερα έτσι αόριστα, όπως ξέρω ότι υπάρχουν διάφοροι που κάνουν παράνομες δουλειές. Αλλά δεν έχω ξαναδεί τέτοια διαφήμιση, όπως δεν έχω δει διαφήμιση για ναρκωτικά ή λαθραία εμπορεύματα.
Επίσης, αν και το είχα ακουστά, δυσπιστούσα ειδικά για τα διδακτορικά: δεν έχει ο καθένας από ένα, ελάχιστοι άνθρωποι έχουν δύο, με τρία δεν έχω ακούσει κανέναν, οπότε μου φαινόταν απίστευτο κάποιος να ξεπετάει διδακτορικά ως επάγγελμα. Βέβαια η διαφήμιση διευκρινίζει ότι αυτός που θα το κάνει είναι ο εγκεκριμένος ανώνυμος καθηγητής (η ίδια η εταιρεία προφανώς κάνει μόνο το νταβατζηλίκι).
Καλησπέρα, αν και παλιό το θέμα θα ήθελα να αναφέρω την προσωπική μου εμπειρία. Όταν εγώ πήρα πτυχίο δούλευα ταυτόχρονα σε ένα καφέ και τις Κυριακές σε μια ταβέρνα ενός φίλου για να τα βγάλω πέρα με τα έξοδά μου. Το ότι δεν είχα χρόνο να ολοκληρώσω την πτυχιακή μου λόγω δουλειάς μου στοίχισε μία ολόκληρη χρονιά. Δεν είμαι κατά των εργασιών αλλά και οι καθηγητές πρέπει να καταλάβουν ότι υπάρχουν φοιτητές-εργαζόμενοι που τους είναι δύσκολο να γράψουν μία εργασία 50-60 σελίδων μέσα σε ένα τόσο πιεσμένο χρονικό περιθώριο.
Σήμερα βασικά έχουν μπει και αυτοί στο κόλπο και άρχισαν να βγάζουν μίζες από εργασίες γραμμένες από τους δικούς τους ανθρώπους ή ακόμα και από τους ίδιους. Η αδερφή της δικιάς μου πρόσφατα χρησιμοποίησε ένα site που λέγετε iziPen όπου συνομιλεί με διαφόρους συγγραφείς ή όπως τους αποκαλούν ‘writers’ όπου βρίσκει τον κατάλληλο για τη συγγραφή μιας εργασίας από το 0 γραμμένη και πιο φτηνά από τα φροντιστήρια. Τώρα θα μου πεις και πως δεν φοβάται μην την πιάσουν… Πάντως μια χαρά τα πέρασε δυο μαθήματα και κανένας δεν της είπε τίποτα μέχρι τώρα. Εδώ που φτάσαμε, μέχρι και τα πανεπιστήμια έχουν γίνει επιχειρήσεις! Έχεις λεφτά, θα αγοράσεις όλες τις εργασίες σου και θα περάσεις χωρίς να μάθεις τίποτα… Δεν έχεις λεφτά, θα μάθεις τα πάντα αλλά δεν θα έχεις χρόνο να περάσεις την τάξη γιατί απλά αυτό είναι το σύστημα.
chrispanag
(Χρήστος Παναγιωτακόπουλος)
Διαχώρισε αυτό το θέμα στις
14