Δικαστικά ζιγκ-ζαγκ ακροδεξιού παραληρήματος

Άλλα Θέματα
1

… τιτλοφορείτο το άρθρο της Ελευθεροτυπίας (φύλλο 14.04.08), το οποίο και παραθέτω αυτούσιο, χωρίς σχόλια, γιατί λυπάμαι τη βάση δεδομένων του Φόρουμ.

[i]"Μια παροιμιώδης απόφαση της ελληνικής Δικαιοσύνης, που υπογράφει ο δικαστής Δημήτρης Γαβαλάς και η οποία εκδόθηκε την 1η Αυγούστου του 2007, αλλά καθαρογράφτηκε και έγινε γνωστη μόλις στις 18 Ιανουαρίου του 2008, διατάσσει «την προσωρινή απόσυρση από τις σχολικές βιβλιοθήκες του βιβλίου της κυρίας Ερσης Σωτηροπούλου υπό τον τίτλο "Ζιγκ-ζαγκ στις νεραντζιές», μέχρις ότου εκδικασθεί η αγωγή του αιτούντος περί οριστικής απόσυρσης».

Διάδικοι; Απ’ τη μια το Ελληνικό Δημόσιο και η τότε υπουργός Παιδείας Μαριέττα Γιαννάκου. Και από την άλλη, ο αιτών την απόσυρση του βιβλίου, που δεν είναι άλλος από τον Κωνσταντίνο Πλεύρη, ιδρυτή της ναζιστικής ομάδας «Κόμμα 4ης Αυγούστου», σύμβουλο του Αρχηγείου Στρατού επί χούντας και διευθυντή του γραφείου του Ι. Λαδά. Αρα, καμία έκπληξη δεν αποτελεί η μήνις του απέναντι σε ένα σύγχρονο μυθιστόρημα, που απευθύνεται σε ελεύθερους ανθρώπους και όχι φασίστες ή φονταμενταλιστές.

Αυτό που αποτελεί δυσάρεστη έκπληξη και είναι άκρως επικίνδυνο είναι η στάση της ελληνικής Δικαιοσύνης απέναντι στο μυθιστόρημα της Ερσης Σωτηροπούλου. Διότι δεν βρέθηκε απλώς δικαστής που έκανε δεκτή την αίτηση ασφαλιστικών μέτρων κατά του βιβλίου, αλλά στο σκεπτικό του έβαλε και τα γυαλιά στον τόσο έμπειρο Κωνσταντίνο Πλεύρη, ξεπερνώντας τον σε ακροδεξιό και ηθικολογικό παραλήρημα.

Βέβαια, η ιστορία δεν έληξε. Σήμερα κατατίθεται έφεση κατά της απόφασης και η υπόθεση δεν έχει τελεσιδικήσει. Και μόνο, όμως, το μακροσκελέστατο κείμενο της απόφασης, διά χειρός του δικαστή Δημήτρη Γαβαλά, προκαλεί ανατριχίλες και στον πιο συντηρητικό αναγνώστη. Δεν αποτελεί απλώς υπεράσπιση της λογοκρισίας ενός έργου τέχνης, αλλά και αντιμετωπίζει την εκπαίδευση με τρόπο που θα τον ζήλευαν ο Χίτλερ και η Εκκλησία της εποχής της Ιεράς Εξέτασης.

Ο Δημήτρης Γαβαλάς στην απόφασή του, αφού διαπιστώνει ότι το μυθιστόρημα της Ερσης Σωτηροπουλου «περιέχει σαφώς κείμενα πορνογραφικά και χυδαία» και «κάθε άλλο παρά παιδαγωγικό είναι», συνεχίζει σε πέντε πυκνογραμμένες, χειρόγραφες σελίδες να παραδίδει μαθήματα περί παιδαγωγικής και τέχνης (όπως τονίζει, άλλωστε, πριν γίνει δικαστής ήταν καθηγητής Κοινωνιολογίας), αλλά και να παίρνει θέση σε όλα τα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου (από τον φεμινισμό και το ασφαλιστικό μέχρι το Παλαιστινιακό και την οικολογία).

Σταχυολογούμε:

Περί παιδικής λογοτεχνίας και σχολικών βιβλιοθηκών: «Η παιδική λογοτεχνία αναφέρεται στις αγνές παιδικές ψυχές, που ο θεάνθρωπος Χριστός τις ανέδειξε σε πρότυπο για τους ενήλικες με τη θεϊκή ρήση του “εάν δεν γίνετε σαν τα παιδιά βασιλεία Θεού δεν θα κληρονομήσετε”. Στις σχολικές βιβλιοθήκες δεν πρέπει να υπάρχουν απλώς λογοτεχνικά βιβλία, αλλά παιδαγωγικά βιβλία, που να συντελούν στην ηθική και πνευματική αγωγή των παιδιών».

Περί απαγόρευσης και λογοκρισίας: «Η απαγόρευση ενός ασέμνου βιβλίου δεν αποτελεί πράξη λογοκρισίας, όπως δεν είναι λογοκρισία η οποιαδήποτε απαγόρευση στα παιδιά να διαβάζουν βιβλία που τα ωθούν σε άσχημες συνήθειες και κακές πράξεις, όπως ναρκωτικά, κλοπές, πορνεία κ.λπ.».

Περί Κρατικών Λογοτεχνικών Βραβείων: «Το ότι το βιβλίο αυτό έλαβε κάποιο κρατικό βραβείο, αυτό δεν σημαίνει τίποτε, άλλωστε δεν έλαβε βραβείο παιδαγωγικής, αλλά κάποιο βραβείο που μάλλον δεν τιμά τα μέλη της επιτροπής αυτής. Η χυδαιότητα, η βωμολοχία και η πορνογραφία δεν πρέπει ποτέ να βραβεύεται και κυρίως να κοσμεί τις σχολικές βιβλιοθήκες». Λίγο παρακάτω, όμως, ο κ. Γαβαλάς αλλάζει γνώμη (όλο το κείμενο είναι γεμάτο αντιφάσεις) και διευκρινίζει ότι «η Ερση Σωτηροπούλου μπορεί να είναι κατά τα λοιπά μια αξιόλογος συγγραφέας».

Περί Πατρίδος - Θρησκείας - Οικογένειας: «Τα σχολικά βιβλία πρέπει να εμπνέουν στα παιδιά την ηθική αγνότητα, την αγάπη για τη θρησκεία και την πατρίδα, απαλλαγμένα όμως από πολιτικές και κομματικές ιδεολογίες και προκαταλήψεις, αφού άλλωστε η θρησκεία αφορά όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως πολιτικών τοποθετήσεων και η αγάπη για την πατρίδα δεν κάνει πολιτικές διακρίσεις».

Ο κ. Γαβαλάς δράττεται της ευκαιρίας και νοσταλγεί την εποχή «που η γυναίκα ασχολείτο κυρίως με την ανατροφή των παιδιών της», «οι σύζυγοι δεν χώριζαν», «με το εφάπαξ αγόραζες σπίτι, ενώ σήμερα δεν αγοράζεις ούτε την πόρτα του σπιτιού» και «τα παιδιά έτρωγαν σπιτικό φαγητό και φορούσαν στο σχολείο ποδιές». Κάνει επίσης αναφορές στη μάχη του Στάλινγκραντ, που αυτή μας έσωσε από τον Χίτλερ και «όχι οι αγγλοαμερικανοί, που στο άκουσμα της λέξεως “Γερμανοί” τρεπόντουσαν σε φυγή», υμνεί την Βασιλευομένη Δημοκρατία, που οδηγεί σε κράτη με «την καλύτερη κοινωνική πολιτική» και υμνεί την «Εστία» και τον «Ριζοσπάστη», γιατί δεν δημοσιεύουν «πορνογραφικές εκφράσεις και αισχρές φωτογραφίες»…

Κι όλα αυτά τα πρωτοφανή και στα όρια του γελοίου για να διατάξει την απόσυρση ενός λογοτεχνικού βιβλίου από τις σχολικές βιβλιοθήκες.

[/i][RIGHT]ΒΕΝΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ"
[LEFT]
Την ίδια στιγμή, οι “μεταρρυθμίσεις” συνεχίζονται… :079:
[/LEFT]
[/RIGHT]

2

Μάλιστα!
Δικαστικοί λειτουργοί που διαγκωνίζονται τον Πλεύρη σε ηθικολογία, νομιμοφροσύνη και υπεράσπιση του τρίπτυχου «πατρίς - θρησκεία – οικογένεια»…
Πώς και ασχολήθηκαν άραγε μόνο με το συγκεκριμένο βιβλίο;
Πώς και τους ξέφυγαν ο Αριστοφάνης, ο Εμπειρίκος με το «Μεγάλο Ανατολικό» του, τα ερωτικά επιγράμματα των αρχαίων και τόσα άλλα;
Και τι να κάνουμε με κάποια βιβλία Ιστορίας που λένε πως η ιστορική Μακεδονία ανήκει σε τρία διαφορετικά κράτη, την Ελληνική Μακεδονία, τη Μακεδονία του Πιρίν και τη Γιουγκοσλαβική Μακεδονία;
Τι προτείνεται γι΄αυτά;
Κάψιμο ή εξαφάνισή τους;

Και με το διαδίκτυο; Αυτό κι αν είναι πηγή διαφθοράς για τα παιδάκια!
Μήπως να βάλουμε φραγή, μήπως να διακόψουμε την πρόσβαση;

Τελικά, εκείνο που μάλλον πέτυχαν με τη συγκεκριμένη απόφαση είναι να στραφεί το ενδιαφέρον όχι μόνο των παιδιών αλλά και των μεγάλων στο συγκεκριμένο βιβλίο της Έρσης Σωτηροπούλου, το οποίο διαφορετικά θα περνούσε απαρατήρητο και κανείς δεν θα είχε ασχοληθεί μ΄αυτό.

3

Δεν έχω διαβάσει ούτε μια γραμμή από το βιβλίο, άρα δεν έχω γνώμη για το περιεχόμενό του. Συνεπώς δεν μπορώ και να πάρω θέση επί της ουσίας της δικαστικής απόφασης, δηλαδή εάν όντως είναι ακατάλληλο για παιδιά ή όχι. Διότι, βεβαίως και δεν έχει οποιοδήποτε βιβλίο θέση σε μια σχολική βιβλιοθήκη. Νομίζω δεν χρειάζεται πτυχίο Παιδαγωγικής να το καταλάβει κανείς αυτό. Ο σκοταδισμός πρέπει να αναζητάται στα κριτήρια με τα οποία επιλέγονται τα βιβλία.
Ο ενάγων είχε νόμιμο δικαίωμα να προσφύγει εναντίον της σχετικής απόφασης του Υπουργείου που αποφάσισε για το βιβλίο. Μα, το ίδιο το άρθρο 16 του συντάγματος μήπως δεν προβλέπει πως η εθνική παιδεία αποσκοπεί στην καλλιέργεια της “θρησκευτικής συνείδησης” των μαθητών κλπ; Όλα κινούνται στα πλαίσια της νομιμότητας λοιπόν. Γιατί να μας εκπλήσσει; (επί της αρχής) Ας μην βαράμε τον δικαστή (ακόμα κι αν είναι - που είναι δηλαδή- για σφαλιάρες) ενώ αγνοούμε το πλαίσιο. Μην χάνουμε το δάσος πίσω από το δέντρο.
Πάντως, αυτό που παρατηρείς, Ελένη, ισχύει. Από όλη αυτή την υπόθεση το πιο σίγουρο είναι πως έμαθαν όλοι γι’ αυτό το βιβλίο.

Άσχετο (;): βρήκα ιδιαιτέρως διασκεδαστικό το πώς ο αρθρογράφος πιάνεται από τα περί μάχης Στάλιγκραντ και Ριζοσπάστη, αλέθοντάς τα στον ίδιο αχταρμά με τα υπόλοιπα. Γνωστή η ευαισθησία της συγκεκριμένης προοδευτικής εφημερίδας για τα θέματα ετούτα…

4

Το τελευταίο αυτό επεισόδιο με το (σχετικά παλιό) βιβλίο της Σωτηροπούλου, είναι αποκαλυπτικό της κατάστασης που επικρατεί εδώ και χρόνια στο δικαστικό σώμα. Είναι γνωστό οτι το προσωπικό που στελεχώνει το δικαστικό σώμα αντλείται μεθοδικά, κυρίως από φτωχά λαϊκά στρώματα και στην πλειοψηφία του προέρχεται από ένα σκληρό διαμορφωτικό πλαίσιο κατηχητικών, παρα - εκκλησιαστικών οργανώσεων, κ.λπ. το οποίο ευθύνεται για τα βαθύτατα συντηρητικά και φοβικά αντανακλαστικά, την ελλειπή ή στην καλύτερη περίπτωση, μονόπλευρη μόρφωση των έκπροσώπων του δικαστικού κλάδου. Πρόκειται για υποτελείς στην εξουσία κοινωνικές τάξεις που συγκροτούνται μέσα από ένα πολύπλοκο δίκτυο πελατειακών σχέσεων που προσφέρει ως διέξοδο επιβίωσης το δικαστικό σώμα (ή τον στρατό). Ακόμη και σήμερα που ο τρόπος εισόδου στο δικαστικό σώμα έχει εξορθολογιστεί, μέσω της Σχολής Δικαστών στην οποία εισάγεται κανείς με γραπτές και προφορικές εξετάσεις, είναι κοινό μυστικό οτι το παραπάνω δίκτυο έχει την δυνατότητα παρέμβασης…
Φυσικά υπάρχουν πάντα φωτεινές εξαιρέσεις για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Αλλά για σκεφτείτε, να βρεθεί κάποιος “ευπατρίδης” και να ζητήσει την απαγόρευση της λειτουργίας του Ρεμπέτικου Φόρουμ, επειδή εκεί, λέει, διάφοροι άσωτοι τύποι και τύπισσες (ιδίως αυτές!..), ασχολούνται με το να προπαγανδίζουν άσεμνα τραγούδια του περιθωρίου που υμνούν την αλητεία τον ρεμπέτικο βίο και τον χυδαίο ευδαιμονισμό των οπιούχων, αντί των σωστών πατριωτικών και χριστιανικών ασμάτων που εξυψώνουν ηθικά την ελληνική νεολαία…
Που πάμε;…

5

:019: :019:
Αφού δεν την γλιτώνω την πυρά…τουλάχιστον, ας είναι μετά μουσικής !

Πέρα όμως από την πλάκα, μόνο την τελευταία δεκαετία να δούμε, είναι απίστευτος ο αριθμός βιβλίων που αν δεν ρίχτηκαν στην πυρά, δυσφημίστηκαν με το χειρότερο τρόπο, αλλοιώθηκε βάναυσα το περιεχόμενό τους, κατακερματίστηκε ο λόγος των συγγραφέων και χρησιμοποιήθηκε κατά το δοκούν, ταινίες που μπήκαν στη μαύρη λίστα, λίστες με απαγορευμένα τραγούδια, ανάμεσά τους ακόμα και το “Imagine” γιατί χάλαγε τη μανέστρα λόγω των φιλειρηνικών μηνυμάτων που περνούσε… ατέλειωτος ο κατάλογος!