Ανοίγω κουβέντα:
Τι γνώμη έχετε για τις δεύτερες φωνές στις ηχογραφήσεις μετά την ανακάλυψη του πλαίημπακ;
Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος:
Πώς σας φαίνεται όταν σ’ ένα τραγούδι ακούτε πρώτη φωνή τον Νταλάρα, σιγόντα τον Νταλάρα, μπάσα τον Νταλάρα, χορωδία τον Νταλάρα; Ευτυχώς που δεν παίζει σαξόφωνο, γιατί θα τον ακούγαμε να σολάρει και να τραγουδά συγχρόνως! Το παράδειγμα του Νταλάρα χρησιμοποιείται λόγω του μεγάλου του δισκογραφικού όγκου και όχι γιατί τον απεχθάνομαι (πράγμα που συμβαίνει στ’ αλήθεια).
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο στις φωνές.
Ακούστε κανά παλιό λαϊκό τραγούδι και θα “χαρείτε” με τις πανέμορφες “διφωνίες” των μπουζουκιών: Ζαμπέτας-Μακρυδάκης, Τατασόπουλος-Σταματίου, Καρνέζης-Παπαδόπουλος, Τσιμπίδης-Λεμονόπουλος, Ζαμπέτας-Ζαφειρίου, Χιώτης-Μπέμπης, Στουραΐτης-Ψαρρός και άλλοι πολλοί. Μιλάμε για “ομορφιές” ανεπανάληπτες. Και πώς να επαναληφτούν, όταν ακούμε σ’ ένα τραγούδι:
Μπουζούκι-Νικολόπουλος, 2ο μπουζούκι-Νικολόπουλος, μπαγλαμά-Νικολόπουλος, τζουρά-Νικολόπουλος. Και αυτό το παράδειγμα χρησιμοποιείται λόγω του δισκογραφικού όγκου του Νικολόπουλου (αυτόν δεν τον απεχθάνομαι, απλώς τον βαριέμαι).
Γυρνάμε πίσω στις φωνές.
Η ανάγκη του δεύτερου τραγουδιστή βοήθησε πολλούς καλούς νέους τραγουδιστές να εισχωρήσουν στο χώρο. Να μην πάμε μακριά. Λέει ο Παπαϊωάννου:"…Ο Μπιθικώτσης μέχρι τότε έπαιζε μπουζουκάκι και έκανε κάτι δεύτερες…". Ποιός; Ο Μπιθικώτσης. Τα ίδια πάνω κάτω είπε και ο Ζαμπέτας για τη Μοσχολιού. Κι’ αυτή για δεύτερες την είχε.
Αν οι παλιοί είχαν την τεχνολογία του πλαίημπακ θα ακουλουθύσαν την ίδια λογική; Αν ναι, τότε για παράδειγμα ο Στέλιος Κερομύτης ίσως να μην είχε τραγουδήσει ποτέ. Το ίδιο και ο Μάρκος, αφού στο πάλκο τα φωνητικά τα “καθάριζε” ο Στράτος. Ο Τσιτσάνης βέβαια θα ήταν αποκλεισμένος “από χέρι”. Και την Μπέλλου, και τη Χασκίλ, και τη Νίνου κ.ά., όλες για δεύτερες τις πήραν και μετά έγιναν “ονόματα” στο χώρο.
Τέλος πάντων. Η λογική των παλιών δεν ήταν τέτια. Και το απόδειξαν τρανταχτά και ο Μάρκος και ο Γενίτσαρης και άλλοι πολλοί, όταν σε μεταγενέστερες ηχογραφήσεις, παρόλο που διέθεταν την ανάλογη τεχνολογία, πάντα ηχογραφούσαν τα τραγούδια τους <FONT SIZE="+1">“μια κι έξω”</FONT>.
Το ερώτημα που βάζω εγώ προς συζήτηση (φυσικά μπορούν να προκύψουν κι άλλα) είναι:
Ποιός είναι ο λόγος που φέρονται έτσι οι πιο “σύγχρονοι” τραγουδιστές και παίχτες; Είναι απλά ζήτημα οικονομικό; Είναι καθαρός εγωισμός; Είναι η προσπάθεια να επιζήσεις μέσα στη δισκογραφική ζούγκλα και γενικότερα στο σταρ σύστεμ; Είναι ζήτημα “τεχνικό”; Οι απαντήσεις κατά τη γνώμη μου δεν μπορεί να είναι πάρα πολλές. Υπάρχει κάποιοι “κύριοι λόγοι” που οδηγούν σε μια τέτια κατάσταση. Να το κουβεντιάσουμε και θα δούμε τι θα βγει.
Σας ακούω κύριοι εργονόμοι, διαιτολόγοι, φυσικοί, γεωλόγοι, μουσικοί, επιπλοποιοί, σαλαμέμποροι και άλλοι διάσημοι επιστήμονες.
ΥΓ. Το θέμα το είχα ξανασκεφτεί και παλιότερα. Προχτές ξεκίνησα να φτιάξω μια σειρά εκπομπών με θέμα τα ρεμπέτικα ντουέτα. Μάζεψα λοιπόν κάμποσα δισκάκια και κάθησα να γράψω. Μετά από μισή ώρα βρέθηκα με δυο φίλους να τα πίνω ακούγοντας Στράτο-Μάρκο, Ρόζα-Κασιμάτη, Ρίτα-Στελάκη, Τσαουσσάκη-Μπέλλου, Παπαϊωάννου-Μακαρόνα, Γαβαλά-Κούρτη και το κορυφαίο ντουέτο (για τα γούστα μου) Μάρκο-Χατζηχρήστο. Πάνε και οι εκπομπές, πάνε όλα…