Χρονια πολλα σε ολους και φως στις καρδιες μας να φερει η Ανασταση του Κυριου,σε πιστευοντες και μη.
Θιγω ενα θεματακι και περιμενω αποψεις.Σημερα βλεπουμε πολλους παικτες νεους σε ηλικια ή και οχι τοσο.Καποιοι πολυ λιγοι πραγματικα ακουμπανε υψηλο εως υψηλοτατο επιπεδο το οποιο κανει τη διαφορα σε συναρτηση με τον χρονο που ασχολουνται αλλα και την αποτελεσματικοτητα τους στη μελετη.Π.χ. γνωστο το ονομα του Θεμη Παπαβασιλειου που εχει βγαλει σχεδον ολη την Εθνικη Ελλαδος στα μπουζουκια και ακομη πολυ αξιολογους παικτες…ισως οχι επιπεδου Καραντινη μεγαλου και μικρου,Στεργιου,Βασιλα,Ματσικα,Κατσικη,Αλτη κλπ οι οποιοι αποτελουν μελη της παραπανω παραδειγματικης ομαδας αλλα μπουζουκια τα οποια στεκονται ανετα σε υψηλες απαιτησεις εκτελεσεων και εμφανισεων.Αλλη αντιστοιχη περιπτωση ειναι σιγουρα η περιπτωση Θ.Πολυκανδριωτη που εχει βγαλει αρκετους νεους καλους παικτες που γενικα ηδη δουλευουν και παρουσιαζουν αξιολογα πραγματα.
Απο εκει και μετα; μπουζουκια απλης παραγωγικης διεκπεραιωτικης γραμμης με καλο τροπο,ειτε λιγοτερο ειτε περισσοτερο και καποιοι αλλοι που απλα περνανε και δεν κολλανε σε σημειο που μετα αφηνουν το ‘‘αθλημα’’.
Ουσιαστικα δηλ. τιποτα σπουδαιο.Τι συμβαινει;
*Εννοειται οτι δεν συμπεριλαμβανω περιπτωσεις μεμονωμενων παικτων με απλετο ταλεντο που ως πυροτεχνηματα εμφανιζονται και το αξιζουν να εχουν διαρκεια και προσοχη απο το κοινο.
καλησπερα και χρονια πολα και απο μενα εδιαφερον θεματακη,
βαζης φηλε, bourbou και σηφονο με αυτα που λεγης, εγο θα προσθεσο.
οτη η περησοτερη νεοι ασχολουντε με το μπουζουκη και την ψαχνουν σοστα κηταζοντας
και το προπολεμηκο ρεμπετηκο, και εχουν βγη κιολας και πολη ομορφα γκρουπακια,
που εχο κοψη σε βηντακια ακομα και καπιοι βγαζουν δηκα τους τραγουδια και χερεσε πραγματηκα,
εγο προσοπηκα χερομε που πεζη αυτο, δηγμα οτη το ρεμπετηκο τραγουδη δεν θα πεθανη ποτε.
αλα ναι καπιοι απλος την βλεπουν για ληγο και το παρατανε εγο τορα εχο ξεκηνηση
να μαθενο τζουρα εχο μερακη και γουσταρο τρελα να παρο ενα μπουζουκακη,
απο παιδη το εχο αυτο να μαθο να πεζο το θερουσα ακατορθοτο, αλα αν τοχης
μεσα στην ψηχη σου και γουσταρης και εχης καπιον νταλκα μεσα σου,
η μουσηκη ηναι το βασαλμο της ψηχης το φαρμακο για καθε πονεμενη ψηχη,
(ζητο ενα σηγνομη για τα γραματα,)
Να πω την αλήθεια μου, δεν κατάλαβα τον προβληματισμό που έθεσε ο μπουρμπού…
Είναι ενα θέμα που με ενδιαφερει και με αφορα κι απο τις δυο πλευρές, οποτε περιμένω ώστε να τοποθετηθω.
Nα διευκρινησω για να βοηθησω φιλε μου liga…εννοω οτι τελικα υπαρχουν καλοι δασκαλοι σημερα που να εχουν βγαλει καλους μπουζουξηδες? περα απο αυτους που ανεφερα και στις δυο πλευρες (δασκαλου και μαθητη).Η’ απλα τζαμπα χανονται και βολοδερνουν ολοι γυρω γυρω και απασχοληση να εχουμε-εχουνε…χιλιαδες παιδια προσπαθουν να μαθουν,εκατονταδες προσπαθουν να διδαξουν και τελικα ποια τα στατιστικα αποτελεσματα και κυριως τα ποιοτικα?
Μαλλον τελικα σημερα δεν βγαινουν τοσα καλα μπουζουκια σε σχεση με τη προσφορα γνωσης που υπαρχει…αντιθετα υπαρχουν πολλοι που παιζουν μετρια ή γρατζουνανε καποια τραγουδακια…τι φταιει γι’αυτο? μηπως το οργανο σε σχεση και με την μειωμενη προσφορα εργασιας γκετοποιειται απο τους δασκαλους…’‘του δειχνω αλλα οκ,μεχρι του σημειου που δε θα ζοριστει,μη τον χασω κιολας απο μαθητη,και οτι καταλαβει-μαθει…μη το κανουμε και πανεπιστημιο…γιατι μπροστα μας θα τον βρουμε…’’.
Εννοεις δηλαδή πως κάποιοι (πολλοί αν κατάλαβα) δάσκαλοι δεν δείχνουν σωστα ή ολοκληρωμένα για να μην τους ανταγωνιστούν οι μαθητές τους, ή επειδή και οι ίδιοι στην πραγματικότητα είναι ανεπαρκείς, ή απλα για να αυξάνεται η διαρκεια των μαθηματων; φαντάζομαι θα εχεις συναντήσει καποιες τέτοιες περιπτώσεις για να ανοιγεις τέτοιο θέμα.
Δεν εχω πολλα να πω γιατι μονο ακουστα έχω (και δεν έχω λόγο να μην το πιστέψω), ευτυχώς είχα και εχω καλες εμπειρίες ως μαθητής.
Ως δάσκαλος, θεωρώ οτι η μεγαλύτερη δικαίωση για τον δάσκαλο είναι να τον ξεπεράσει ο ίδιος ο μαθητής του. Για την επάρκεια δεν αντιστοιχεί σε μενα να μιλήσω, τουλαχιστον προσπαθώ να μην αναλαμβανω κάτι που δεν μπορω να καλύψω. Παράλληλα πιστεύω οτι ο καθενας πρεπει να επιλέγει δάσκαλο με βαση αυτό που θέλει να μαθει (πχ για ρεμπέτικο δεν θα προτεινα ποτε τον Παπαβασιλείου ή τον Πολυκανδριώτη που αναφερεις).
Θα ήθελα όμως να θιξω και την ευθύνη" του μαθητή, ο καθένας παιρνει πραγματα στον βαθμο που θέλει και μπορεί. Εχει τυχει να βρισκομαι με εκπληκτικους δασκάλους αλλα λογω συγκυριας, ενδιαφέροντος, ή ανεπαρκειας να έχω πάρει ελάχιστα απ’οσα μου πρόσφεραν. Είναι όμως και βασικη ευθύνη του δασκάλου να εμπνεύσει και να κινητοποιήσει προς το καλύτερο.
Αυτό που περιγραφεις είναι κατι το λογικό και αναμενόμενο, δεν πάνε όλοι για πρωταθλητισμό -και όχι μονο στη μουσική. Κάποιοι δεν συνειδητοποιουν καν τι σημαινει να διδασκεις ή να διδασκεσαι, όσο για τον δόλο παντού θα υπαρχουν κι αυτά…
Σορρυ για το σεντόνι, είναι και περασμένη η ωρα!
καλησπερα και παλη εγο πηστεβο φηλε μου οτη βγενουν τορα
σε τη ποσοστο δεν μπορο να κρηνο αν ηποθεσουμε απο τους
100 να βγενουν 10 καλο ηναι και καλη δασκαλη ηπαρχουν
εγο πηστεβο πιο πολη στον μαθητη πος θα την ψαξη
και φησηκα και σε τη δασκαλο θα θελη να κατση να μαθη.
Γνώμη μου πως το ζήτημα είναι κυρίως θέμα χρόνου. Το πολύ υψηλό επίπεδο απαιτεί ατελείωτες ώρες μελέτης, τις οποίες κάποιος που δε σκοπεύει να ασχοληθεί με το όργανο full-time για το υπόλοιπο της ζωής του μάλλον δεν προτίθεται ή δε μπορεί να αφιερώσει.
To μπουζούκι είναι ισως το πιο δημοφιλες μουσικό οργανο στην Ελλάδα. Οπότε, θεωρώ φυσιολογικό να υπάρχουν πολλοί (οι περισσότεροι ίσως) οι οποίοι παίζουμε για το μεράκι μας. Δεν γνωρίζω όλους τους παλιούς μπουζουξηδες αλλά νομίζω ότι σήμερα υπάρχουν αρκετοί νεοι και καλοι μουσικοί (μπουζούκια, κιθάρες κτλ). Αυτοί φαντάζομαι οτι θα είχανε την τύχη να έχουν καλούς δασκάλους. Τολμώ να πω οτι , μου φαίνεται ότι τώρα κυκλοφορούν μπουζουξηδες που μου αρεσουν περισσότερο.Τώρα, αν κάποιος δάσκαλος κάνει αυτό που περιγράφει ο bourbou , ε, τι να πω…!
Δεν είναι μονο θέμα χρόνου, βλέπω κάποιους με ελάχιστο διαθέσιμο χρόνο (γιατροί, δικηγόροι) να έχουν φτασει σε υψηλα επίπεδα. Μηπως είναι ο τροπος που έχουν μαθει να αφοσιωνονται στην μελέτη;
Επίσης, παρ’οτι το μπουζουκι τα παει πολυ καλα, τα πιο δημοφιλη όργανα μάλλον παραμένουν η κιθάρα και τα πιανα/σύνθια.
Συμφωνω φιλε μου liga.Kαι αναρωτιεμαι…εγω παιζω αρκετα συχνα επαγγελματικα με ορχηστρα μεγαλη σχετικα (4-5 ατομα) και με θεωρω γατακι μπροστα σε πολλους παικτες,οχι τοσο γνωστους επισης.Απο την αλλη ξερω οτι ειμαι αξιοπρεπης στο παιξιμο μου σε οτι εχω μελετησει και προβαρει και τρεχω το προγραμμα μια χαρα χωρις κανενα προβλημα.Και δεν εχω παραπονο απο τον δασκαλο μου,οπως ισως απο καποιον αλλο στο παρελθον κλπ.Αυτο το βλεπω ομως να ισχυει και σε αλλους μπουζουξηδες…οκ,παιζουν αλλα δεν καθεσαι να ψαρωνεις κιολας και να θαυμαζεις.Ο κοινος μεσος ασχετος ακροατης φυσικα δεν καταλαβαινει διαφορα…εμεις ομως σιγουρα.
Απο την αλλη πολυ γνωστοι δασκαλοι και μεγαλοι παικτες δεν λες οτι εχουν βγαλει και καποιον σπουδαιο παικτη μαθητη τους αντιστοιχα…
Που ειναι τελικα το ‘‘προβλημα’’? Οι δασκαλοι δεν πολυασχολουνται,οι μαθητες δεν μελετανε? Ο τροπος διαχειρισης χρονου και μελετης? Η ποιοτητα της μελετης?
Δεν νομίζω ότι ο μαθητής πρέπει να έχει την απαίτηση από το δάσκαλο να του μάθει ρεπερτόριο οποιο και να είναι αυτό.Στα πρώτα του βήματα εννοείτε πως θα του δείξει και τραγούδια για να πάρει τα πάνω του.Οι απαίτησης πιστεύω που πρέπει να έχει ένας μαθητής πρέπει να βασίζονται πάνω σε ασκήσεις για τεχνική και θεωρία(εναλλαγές δρόμων,χειρισμούς,κλπ) και από εκεί και πέρα ο μαθητής να φτιάξει το δικό του ύφος με πηγή έμπνευσης και όχι αντιγραφής των παλιών μεγάλων δεξιοτεχνών του μπουζουκιού.
Η μελέτη-εξάσκηση σαφέστατα παίζει σοβαρό ρόλο, αλλά νομίζω είναι εγκεφαλικό το ζήτημα και διαφέρει από άτομο σε άτομο ανάλογα με τις προσωπικές του δεξιότητες και την αντίληψη.
Γιατί ένας απλός εργάτης είναι ταυτόχρονα θαυμάσιος γλύπτης και ζωγράφος; Από την άλλη, πώς ένας εντελώς κόπανος παίζει θαυμάσιο μπουζούκι; Γιατί επίσης ένας εξαιρετικός μπουζουξής δεν γράφει -όχι στίχους!- παρά μήτε τ’ όνομά του σωστά, ή είναι εντελώς ανίκανος να σκεφτεί λεπτά πράγματα;
Όλα εγκεφαλικά, κι όλα στον άνθρωπο είναι…έπειτα, τα μεγάλα ταλέντα παρουσιάζουν και τα μεγαλύτερα ελαττώματα (εμπειρικός κανόνας ή μάλλον παρατήρηση). Επίσης, έχω καταλάβει ότι δεν έχει νόημα (από ένα σημείο κ’ έπειτα τουλάχιστον) να βάλεις στόχο, π.χ. να παίξεις σαν τον Τατασόπουλο ή να τον έχεις σαν μέτρο σύγκρισης. Κάποια φαινόμενα απλά: δεν επαναλαμβάνονται.
Εγώ νομίζω ότι σήμερα αυτό που δημιουργεί το πρόβλημα είναι πρώτον ότι δεν γράφεται μουσική που να υποστηρίζει το καλό παίξιμο.
Ο,τι κι αν έχεις μελετήσει, πρέπει να έχεις ανοιχτούς ορίζοντες, να μπορείς να είσαι δημιουργικός, και αυτό λείπει.
Παράλληλα, διαφωνώ με το ότι δεν βγαίνουν καλοί παίχτες, υπάρχουν εκατοντάδες παιχταράδες και πολλοί καλοί δάσκαλοι.
Για τη μελέτη και τις δυνατότητες του καθενός :ευτυχώς ο καθένας έχει την αισθητική του και βγάζει τη δικιά του ψυχή όταν παίζει, αν είναι ώριμος.
Ο στόχος πρέπει να είναι να γίνουμε καλύτεροι πνευματικά, ως οντότητες, ως καλλιτέχνες, με τη συνολική έννοια του όρου.
Ας ξεφύγουμε πια από την εμμονή στην τεχνική κι ας δούμε και την ψυχή και την αισθητική αντανάκλαση του μουσικού.
Καλησπερα κι απο μενα.Διαβαζω με προσοχη οσα λετε και δεν καταλαβαινω τον προβληματισμο σας ακριβως.
Καλοι δασκαλοι υπαρχουν,και καλοι μαθητες,οπως και το αναποδο,τωρα οσον αφορα το επιπεδο του καθενος
πιστευω οτι πιθανον προσπαθουμε να φτασουμε εκει που θελουμε να φτασουμε ωστε να ικανοποιουμε τον εαυτο μας
και οχι για να ξεπερασουμε τους υπολοιπους!Ετσι οι απαιτησεις μας για αυτη την ικανοποιηση μας κανουν να θελουμε να
γινουμε καλυτεροι στον βαθμο που θελουμε.δεν ειναι αναγκη να γινουμε ολοι τελοιοι.
Υπαρχουν βεβαια και οι περιπτωσεις οι ασχημες με κακους δασκαλους η με δασκαλους που κρατανε,κακως,μυστικα
για την δικη τους ματαιοδοξια.Σε καθε περιπτωση ομως οποιος θελει,αλλα να θελει πραγματικα,μπορει να μαθει με
πολους τροπους…
Νομίζω ότι το μπουζούκι ως όργανο βρίσκεται σε μια εποχή αναζήτησης,αλλά και αμφισβήτησης.
Κυριάρχησε ως το βασικό λαικό όργανο όλο το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα.
Τα πάντα παίχτηκαν με αυτό το όργανο, από τσάμικα και κλέφτικα μέχρι και ποπ…
Κάπου εκεί χάθηκε η αυθεντικότητα του ήχου , το γνήσιο ρεπερτόριο, κυριάρχησε ένα φλατ δεξιοτεχνικό παίξιμο, βασισμένο στς λογικές της πίστας, της ηλεκτρικής ενίσχυσης και την αναπαραγωγή των “δυτικών” προτύπων ανάπτυξης ακόμη και των “τροπικών” στοιχείων.
Η “τροπικότητα” που πάσχιζε να επιβιώσει στις μνήμες των ανθρώπων και σε κάποιες περιοχές, όπως επίσης εν μέρει στο τραγούδι, μάλλον παίρνει την εκδίκηση της.
Τα τελευταία χρόνια κάτι έχει αλλάξει για τα καλά. Η επιστροφή των “παραδοσικών” οργάνων στο προσκήνιο και η ενασχόληση όλο και περισσότερων νέων ανθρώπων με αυτά, δημιουργεί νέο ήθος και νέο ύφος στην εκτέλεση μουσικής και τραγουδιών που για πάρα πολλά χρόνια είχε "κλέψει " το μπουζούκι ως σολιστικό όργανο.
Το φλατ δεξιοτεχνικό παίξιμο που ανέφερα και παραπάνω , μάλλον ακούγεται τελείως παράταιρο και προβληματικό.
Βεβαίως αυτό αποτελεί μια τεράστια πρόκληση για όσους ασχολούμαστε με το μπουζούκι, να συνυπάρξουμε αρμονικά, να βρούμε νέους τρόπους ένταξης ,σε ένα καινούργιο “πάνθεον” ήχων και οργάνων, αυτή τη φορά όχι ως πρωταγωνιστές, αλλά ως συνομιλητές…Νομίζω ότι το πρόβλημα επομένως, είναι πρόβλημα συνολικού πλαισίου και όχι δασκάλων-μαθητών.
Επίσης ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η επιστροφή στον ήχο των πρώτων ηχογραφήσεων και τον “αρχαικό” χαρακτήρα του οργάνου… Συχνά χρειάζεται να αφήσεις πίσω, όλα όσα ξέρεις και να προσεγγίσεις το όργανο και τη συχνωτική ύλη του από την αρχή.
Και εδώ θέλει πολύ παίδεμα που δύσκολα διδάσκεται αλλά προσεγγίζεται κύρια βιωματικά ,αλλά και ξεχωριστά σε κάθε διαφορετικό μπουζούκι.
(Οσο γιά το θέμα αυτό…τήν γνώμη μου την εχω πεί πολλές φορές…
Μπουζούκι γιά να παίξεις πρέπει να είσαι αλανιάρης…Δέν μπά να εχεις την καλύτερη τεχνική ,να εχεις κάνει ιδιωτικά μαθήματα με τόν Μπετόβεν…να εχεις γρηγοράδα και τα ρέστα…Μπουζούκι σήμερα παίζει και η κουτσή Μαρία…Δέν αρκούν αυτά γιά μένα…Αυτή είναι η ταπεινή μου γνώμη,καί ας με συνχωρέσουν οι πολλοί)
Καλησπερα κ απο εμενα, η γνωμη μου ειναι οτι ενας δάσκαλος δεν σου μαθαίνει μπουζούκι άλλα σου μαθαίνει πως να μελετας μπουζούκι.η εξέλιξη που θα έχεις κ το επιπεδο που μπορείς να φτάσεις εξαρτάται από το ταλέντο που έχεις,από την ώρα που μελετας κ από την ψυχη σου.
Ἐμείς ἐδῶ στῆν Βραζιλία εἴμαστε ὄχι ὅλοι , μα οἱ περισσότεροι αὐτοδίδακτοι , μόνο ο Κῶστας Ἀρσενιάδης εἴχε μουσικῆ ἐκπαίδευση στην Ἐλλάδα , ὁ Γιάννης ὁ Κυριόπουλος 11 ἐτῶν ἀμούστακος ἔφηβος , ἔπαιζε διάφορα κομάτια ρεμπέτικα και δημοτικά , χαράματα στα μπουζούκια , ὄταν ο Κωστάκης πῆγαινε να καπνίσει , ἐγῶ προσωπικός , στῆν δικῆ μου τῆν πορεία , ἔμαθα μουσικῆ με δάσκαλο κιθάρας , εἴχα δύο δασκάλους , ἔναν στο κονσερβατόριο , και ἔναν ἅλον γέροντα τυφλό , ὁ ὁποίος του ἔπερνα δίσκους ἑλληνικούς και μου ἔβγαζε τα τραγουδια στῆν κιθάρα , μόνο χασάπικα και σέρβικα . Μετά πέρναγα τίς τέσσερις τελευταίες χορδές τῆς κιθάρας στίς τέσσερις του τετράχορδου . Μετά μετάτρεπα τίς ταμπλατούρες τῆς μεθόδου κιθάρας του Ταρέγκα στίς ταμπλατούρες του χρυσού βιβλίου του Μπουζουκιού του Παλιά και ἁπῶ ἐκεί ξεκίνησα στον σοστό τόνο . Ἁπῶ ὅτι κατάλαβα , στῆν Ἑλλάδα πολλοί εἷναι οἱ δάσκαλοι καί πολλοί και οἱ μαθητές και λίγοι οἱ Paganini του μπουζουκιού , φυσικό … Σε κάθε ἑκατό χρόνια γεννιέται ἔνας Μανῶλης Χιῶτις … Το καλό ὄμος εἷναι ὄτι ἐάν ὑπάρχουν πολλοί μαθητές , εἷναι γιατί το μπουζούκι ἔχει πολλούς φίλους και οἱ ἐχθροί του προς το παρόν δεν θα μπορέσουν να το καταργῆσουν ἁπῶ τῆν ἑλληνικῆ μουσικῆ .
να με σημπαθατε ξαναβαζο το θεμα για την απορια αν ηπαρχουν η οχη, καλη οργανοπεχτες,
βαζο καπια βηντεακια ταλενταρες και προσοπηκα εγο η ποκληνομε και χηροκροτο τον δασκαλο,
που εδηδαξε αλα και στους μαθηταδες που ηναι πεχταραδες, μηκρη αλα δηνατη, για κοψτε ματη,
και ενα η διο τους ολα τα λεφτα που πεζουν μαζη η ταλενταρες του δασκαλου.
Άλλο πράγμα οι γνώσεις και η τεχνική ενός δασκάλου κι αλλό η δυνατότητα του να τις περάσει σε κάποιον. Όπως επίσης είναι γεγονός οτι οι μουσικοί έτσι κι αλλιώς είναι στην αφάνεια σήμερα και η μόνη σίγουρη επιβράβευση μπορεί να έρθει από ένα ψαγμένο κοινό και από το σινάφι. Η λαϊκή μουσίκη και το μπουζούκι ως κύριο εκφραστικό της όργανο, υπάρχει μέσα στους ανθρώπους των αστικών κέντρων. Όπως τραγουδάω στο μπάνιο θα ήθελα να μάθω και 10 τραγουδάκια στο μπουζούκι αλλά δε θα γίνω “βιρτουόζος” αν πάω σε καλό δάσκαλο. Όπως κι αν γίνω τεχνίτης του οργάνου δεν είναι απαραίτητο οτι θα βρω το δρόμο μου προς το κοινό και την αναγνώριση. Ο καλός δάσκαλος είναι αυτός που έχει τις γνώσεις, μπορεί να τις μεταδόσει, και σεβόμενος την προσωπικότητα και τις επιλογές του μαθητή του μπορεί κάθε φορά να τον πηγαίνει κι ένα βήμα παραπέρα. Δεν είναι γραμμή παραγωγής η διδασκαλία (βγάζω 4 παίχτες στη φουρνιά). Είχα την ευχαρίστηση και την τιμή να έχω έναν απ’ τους καλύτερους δάσκαλους της χώρας (κατά την ταπεινή μου εκτίμηση) πηγαίνοντας σε δημοτικό ωδείο. Ο άνθρωπος αυτός έβγαλε και θα βγάλει καλούς παίχτες στο μπουζούκι και την κιθάρα. Όπως είχε και ένα μεγάλο αριθμητικά υλικό από μεγάλους ανθρώπους σε ηλικία (συνβαίνει στους δήμους) για τους οποίους παρά το περιορισμένο των δυνατοτήτων τους έπρεπε να είναι καλός δάσκαλος και ήταν. Γι αυτό συγκέντρωναι μαθητές από διάφορες περιοχές της Αθήνας, δεν είχε διαρροές, και ανάγκαζε το δήμο να έχει επετηρίδα στο μαθημά του. Λόγο του νεαρού της ηλικίας του (κατα συνέπεια και της διδασκαλικής του περιόδου) δεν έχει γνωρίσει κάποιος μαθητής του την αναγνώριση. Θα γίνει κάποτε μέσα στο χρόνο σίγουρα. Τα παράσημα του όμως του έχουν αποδοθεί από τους ίδιους του μαθητές του αλλά και από την αναγνώριση των ίδιων των μουσικών. Καλος δάσκαλος μάλλον.
