Γιορτή της ΜΑΝΑΣ!

Γιορτή της μητέρας σημερα…

Πόσα τραγούδια ύμνησαν, αλήθεια, την προσφορα της μάνας στο παιδί της, την έγνοια της γι΄αυτο, τα καρδιοχτύπια της στο προσκεφάλι του, τον καθημερινό αγώνα της να δίνει ζωή, να επουλώνει πληγές σωματικές και ψυχικες;;;

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στις μάνες μας!
Χρόνια πολλά στις γυναίκες και μάνες των παιδιων σας, αγαπητοί συμφορουμίτες!
Χρόνια πολλά και σε όσες συμφορουμιτισσες είναι μάνες (αλήθεια, έχουμε και μάνες αναμέσα μας;)

Να τις έχουμε κοντά μας, να έχουμε καποιον να μας νοιάζεται πραγματικά, έστω κι αν κάποιες φορες “κοντραριζόμαστε” μαζί τους… :slight_smile:

Το σημαντικότερο κομμάτι της ζωής ενός ανθρώπου είναι η μάνα. Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες, και σ αυτές που δεν είναι πια κοντά μας.

Συμφωνω με αμφοτέρους
Παλι καλα που το θυμησες ρε Ειρηνη γιατι θα γκρινιαζε η δικια μου αν δεν την θυμομουν … :112:

Στα όσα καλά γράφηκαν για τη μάνα, να προσθέσω ότι ειδικά στην πρόσφατη ελληνική ιστορία έχει παίξει ένα ρόλο δυσανάλογο των δυνατοτήτων της.

Ξεπέρασε - πιο πολλές φορές απ’ ότι πρέπει - τις ανθρώπινες διαστάσεις, άλλοτε περιθάλπουσα λαβωμένους και άλλοτε κλαίγοντας πάνω απ’ το μνήμα τους. Τραγική μορφή που υπέστη δεινά μάρτυρα, στηρίζοντας χωρίς μέτρο τα παιδιά και τους πατεράδες τους. Σε αγώνες που δεν έδωσαν και τίποτα σπουδαίο. Που όμως όταν στήριζε, δεν το έκανε γιατί κάτι περίμενε. Το έκανε γιατί υπάκουε σε άγραφο κανόνα: Μάρτυρες μαρτυρούν και σιωπούν.

Στη δική μου μάνα αφιερώνω τους στίχους του Νίκου Λουκά που το είπε ο Καζαντζίδης σε μουσική του Τάκη Σούκα (αμφότεροι παραγνωρισμένοι στο forum μας αλλά που όμως στις συγκεντρώσεις του κόσμου διαπρέπουν - και αυτό θα έπρεπε να προβληματίζει).

Μάλλον θα της αρέσει:

[i]Μάνα μου, πήρες το βάρος της ζωής μέσα στα χέρια σου
κι ήταν ατέλειωτα της πίκρας τα νυχτέρια σου
Παρηγοριά μου μες στις δύσκολες τις ώρες μου
με την αγάπη σου μου γλύκαινες τις μπόρες μου

Ήσουνα στήριγμα κι η πιο γλυκιά παρέα μου
η πρώτη λέξη μου, μάνα, κι η τελευταία μου

Μάνα μου, μέσα στου κόσμου την ψευτιά δεν υποχώρησες
κι όλες τις λύπες που σου έδωσα συγχώρησες, μάνα μου
Όλα σε σένα τα χρωστάω, ότι έγινα
γιατί μου έδινες κουράγιο και δεν έσβηνα, Μάνα μου.[/i]

Και για την “άλλη” μάνα, τη λιγότερο τυχερή, τη μετανάστρια…

Στίχοι του Δ. Ιατρόπουλου:

"Μάνα, του πρόσφυγα το αχ
σπάζει τα καλντερίμια

Αχ να σκορπούσανε τα μαγικά
να ʼμασταν σαν και πρώτα
στα ρημαγμένα μας τα σπιτικά
νʼ ανάβανε τα φώτα

Μάνα, του πρόσφυγα το αχ
σπάζει τα καλντερίμια·
μπήκανε νύχτα στο μαχαλά
κι αφήσανε συντρίμμια

Αχ να γινότανε για μια φορά
αρχοντικό τʼ αχούρι
και να λαλούσε στην ανηφοριά
ρωμαίικο σαντούρι"

[Από κάποιο στιγμιότυπο της καθημερινής μας ζωής, περασμένη ώρα μεσημεριού…

  • Γιατί κλαις, παιδί μου;
  • Γιατί το πρωί έπεσα και χτύπησα το ποδαράκι μου…
  • Και κλαις τώρα;
  • Ναι, αλλά το πρωί έλειπες από το σπίτι…]

…και απο μένα “μια μάνα” αγαπημένη που δεν μπόρεσα, ούτε θα μπορέσω ποτέ να τραγουδήσω γιατι το συναίσθημα σ΄αυτό το τραγούδι, για μένα, υπερβάλλει της δουλειάς.

[COLOR=black]Μάνα γλυκιά, φτωχιά μου μάνα,
στον κόσμο μόνη με παιδιά,
αντί να κάνεις τη ζητιάνα
τα χέρια σου έκανες σπαθιά.

Καταχείμωνο στα τρίστρατα εκίναγες
κι αλίμονο για το ψωμί μας πείναγες.
Ποιος βοριάς και ποια καμπάνα
θα σε τραγουδήσει, μάνα!

Ήσουνα φως μες στο κονάκι
κι ανάσα της παρηγοριάς,
εσύ κατάπινες φαρμάκι
[/COLOR]και μέλι πότιζες εμάς.

Νικολόπουλος-Πυθαγόρας
Χ. Αλεξίου

…όποιος θέλει την “μάνα γλυκιά” θα βρίσκεται για λίγο εδώ: http://rapidshare.com/files/31203977/083_-01-_mana.MP3.html

Υπάρχουν πολλά, πολύτιμα και θαυμαστά πράγματα στον κόσμο όπως: ζωή, φύση, θάλασσα, αυγή, δύση, άνοιξη, νιότη, γιορτή, ποίηση, μουσική… (όλα γένους θηλυκού …), μα το πιο μυστηριακό, πιο όμορφο και πιο μεγάλο είναι της μάνας η αγάπη! :109:

Όμορφα τραγούδια για τη μάννα έχει πει κι ο Λουδοβίκος των Ανωγείων:
Μάνα” από το Σιντι “Πύλη Της Άμμου” και
“Μάνα και Γιος” από “Το Όχι Αποκοιμήθηκε Στην Αγκαλιά Του Ναι”.
Αξίζει όμως να προσέξουμε (εμείς οι Έλληνες) και τους στίχους από το τραγούδι
“ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ” από ίδιο Σιντί:

…για της μάννας την αγάπη
λέει πως είναι φυλακή
δίχως κάγκελα και πόρτα
κι όμως μέσα μας κρατεί…”

Κώστα μου αυτό το τραγούδι σημαίνει πολλά για μένα θα σου ήμουν ευγνώμων αν μπορούσες να μου το στείλεις ή αν δεν το χεις, έστω τον τίτλο του ή σε ποία συλλογή βγήκε για να μπορέσω να το βρω.

ZABE έψαξα αλλά δεν το βρήκα.
Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι είναι το πρώτο τραγούδι της πρώτης πλευράς στο LP “ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ” που βγήκε τέλη του 80 - αρχές 90, κάπου εκεί.
Επ! Τώρα θυμ΄ηθηκα ότι ή έχει κάποιο παραπλανητικό τίτλο ή ότι είναι “σφήνα” μέσα σε άλλο τραγούδι.
Υπάρχει πάντως κάποιο τέτοιο μπέρδεμα και μάλλον γι αυτό δεν πολυ-κυκλοφοράει…

Αμα το βρεις, σφύρα κι από δω…

Έπρεπε ν΄ακούσω πέντε-έξη “μάνες” για να εντοπίσω την εν λόγω. Ευτυχώς βοήθησαν τα στοιχεία του Κώστα. Η εν λόγω λοιπόν υπάρχει, για λίγο, και
εδώ

Αγαπητέ emel χίλια ευχαριστώ. Έχω όμως και μια άλλη πρόκληση για ρίξτε μια ματιά στα Topics.