Γιαννάκης Καλάρης

«Που πας Γιαννάκη στρατηγέ ρε μέραρχε Καλάρη
βρε που το πας Γιάννη μ΄το πεζικό ευζώνους και φαντάρους

Μέσα στα Γιάννενα πιδιά μ΄ τους πάου φτου κάτω στυ Μπιζάνι
στου Λαχανά πιδιά μ΄ κι στου Κιλκίς ρε στα στενά της Κρέσνας

στης Τζουμαγιάς το γέρο τόπο»

Τραγούδι (της τάβλας) από τις ηχογραφήσεις του ΄17 που περιγράφει μιά πορεία μαχών στον Β΄ βαλκανικό πόλεμο (Φλεβάρη μέχρι Ιούλιο του 13), που τελειώνει με τη συνθηκολόγηση της Βουλγαρίας.

  • σε πρώτη δημοσίευση

Μπράβο ρε Παραδοξολόγε,

κατάφερες μετά απο τόσον καιρώ με πολύ δουλειά και κόπο, επιτέλους να καταλάβεις τη τραγουδάει ο άτιμος…!

Τζουμαγιά ονομάζεται μιά περιοχή της Ηράκλειας Νομού Σερρών, πλάϊ στην λίμνη Κερκίνη απ’ την Ανατολική μεριά. Παλιότερα, η Τζουμαγιά ήταν η ίδια η σημερινή Ηράκλεια.

Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περιοχή, τόσο για ιστορικούς όσο και για γεωπολιτικούς λόγους.

Υπήρξε πεδίο πολλών μαχών και για τούτο με ενδιαφέρει (σφόδρα) οτιδήποτε άλλο σχετικό για το ίδιο το παραπάνω τραγούδι, ή κάποιο άλλο που να μνημονεύει την περιοχή της Τζουμαγιάς.

Ευχαριστώ εσάς τους δημώδεις εκ των προτέρων

Από το Μπιζάνι (21/02/13) εναντίων των Τούρκων, μέχρι Λαχανά/Κιλκίς (19,21/6/1913) και Τζουμαγιά. Μέτσοβο (12,15/7/13) εναντίων Βουλγάρων.
Μιά σειρά από τις φονικότερες μάχες του Ελληνικού στρατού.
Γιά τη μάχη του Κιλκίς οι βουλγαρική ιστοριογραφία αναφέρει πως ο Κων/νος (μετά την υποχώρηση του βουλγάρικου στρατού) χρησιμοποίησε γύρω στους 120.000 τουρκόφωνους της περιοχής οι οποίοι έσφαξαν τους Βούλγαρους κι έκαψαν τα χωριά τους.
Στους Βαλκανικούς πολέμους αναφέρεται και το όνομα του υποστράτηγου Κων/νου Καλ(λ)άρη (2 στρατιά ή στρατιά Θεσσαλονίκης αν δεν κάνω λάθος).
Ο Καλ(λ)άρης του τραγουδιού λέγεται Γιαννάκης και πρόκειται κατά πάσα πιθανότητα γιά τον Μέραρχο Καλ(λ)άρη. Τα ιστορικά στοιχεία που έχω συγκεντρώσει μέχρι τώρα (περιμένω από το ΓΕΣ μιά απάντηση ακόμα) επιβεβαιώνουν την ύπαρξη του Μέραρχου αλλά χωρίς το μικρό του όνομα.
Το ιστορικό αυτό τραγούδι δεν μπορεί παρά να γράφτηκε το χρονικό διάστημα 1913 έως 1917 που ηχογραφήθηκε στη Γερμανία. Ο μουσικός του χαρακτήρας (ρουμελιώτικο κλέφτικο της τάβλας), η καταγωγή του στρατιώτη Β. Σ. που το τραγούδησε Ορχομενός Βοιωτίας) καθώς και το ότι τραγουδούσε σε πανηγύρια και γάμους ερασιτεχνικά δείχνουν τον στρατιώτη σαν(και) το δημιουργό του τραγουδιού.

(Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/ην paradoxologos 11 Μάρτιος, 2005)

Με αφορμή την Ηράκλεια/Τζουμαγιά του τραγουδιού, αντιγράφω από το ϊντερνετ έναν κατάλογο (και σχετικό άρθρο) με τις διπλές ή τριπλές ονομασίες περιοχών, αποτέλεσμα κυρίως πολιτικών γιά τη δημιουργία εθνικά καθαρών κρατών.

1.Τωρινό όνομα (ή απλώς χρησιμοποιούμενο εκτός Ελλάδας) 2. Παλιότερο (ή απλώς ελληνικό) όνομα 3. Πληροφορίες

Τεκίρ Νταγ (Tekir Dag) Ραιδεστός Πόλη της Ανατ. Θράκης
Εντιρνέ (Edirne) Αδριανούπολη Πόλη της Ανατ. Θράκης
Γελιμπολού (Yelibolu) Καλλίπολη Πόλη της χερσ. Καλλίπολης
Ιζμίρ (Izmir) Σμύρνη Πόλη στα παράλια της Ιωνίας
Ερζερούμ (Erzurum) Θεοδοσούπολις Πόλη στα αρχαία εδάφη των Αρμενίων, βορειοανατολική Τουρκία
Βαν (Van) Θωσπίτις Λίμνη κοντά στα Ιρανοτουρκικά σύνορα.
Σαμσούν (Samsun) Σαμψούντα Τούρκικη πόλη στη Μαύρη Θάλασσα
Μπατούμ (Batum) Βαθύς Λιμήν Πόλη και λιμάνι στην δημοκρατία της Γεωργίας. Το Μπατούμ προέρχεται από την παραφθορά της ελληνικής ονομασίας του.
Γιάλτα (Yalta) Αιγιαλός Πόλη στην χερσόνησο της Κριμαίας, ανήκει τώρα στην Ουκρανία
Μπουργκάς (Burgas) Πύργος Παράλια πόλη της Βουλγαρίας
Βλόρε (Vlore) Αυλώνα Αλβανική πόλη
Μαρίτσα (Marica) Έβρος Η Βουλγάρικη ονομασία του ποταμιού που χωρίζει την Θράκη σε ελληνικό και τούρκικο χωράφι.
Μεντερές (Menderes) Μαίανδρος Ποτάμι στην Μικρασία (επειδή η κοίτη του σχημάτιζε δίνες λόγω της ορμητικότητάς του δόθηκε το όνομα μαίανδρος που το συναντούμε σαν διακοσμητικό σε πολλά αρχαιοελληνικά μνημεία)
Μπαντίρμα (Bandirma) Πάνορμος Πόλη της Τουρκίας στα παράλια της Προποντίδας
Μποζτσέαντα (Bozceada) Τένεδος Νησί στο ΒΑ Αιγαίο
Γκιοκτσέαντα (Gokceada) Ίμβρος Τουρκικό νησί στο βορειοανατολικό Αιγαίο. Πρέπει να σημειωθεί ότι το όνομα Ίμβρος δεν είναι καν ελληνικό αλλά Προελληνικό.
Ιστανμπούλ (Istanbul) Κωνσταντινούπολη Η πόλη των πόλεων, που το όνομά της πάλι από τα ελληνικά έχει βγει: Εις την Πόλι = Ιστανμπούλ
Κιζίλ Ιρμάκ (Kizil Irmak) Άλυς Ποτάμι που διασχίζει την κεντρική Τουρκία
Μπίτολα (Bitola) Μοναστήρι Πόλη στα νοτιοδυτικά εδάφη της ΠΓΔ Μακεδονίας
Βογιούσα (Vojusa) Αώος Ποτάμι που πηγάζει στην Ελλάδα και διασχίζει την Αλβανία
Μπούρσα (Bursa) Προύσσα Πόλη της ΒΔ Μικρασίας, πρώτη πρωτεύουσα του Οθωμανικού κράτους
Ερτσιγιάς Νταγ (Erciyas Dag) Αργαίος Βουνό στην Καππαδοκία, κοντά στην Καισάρεια
Πότι (Poti) Φάσις Γεωργιανή πόλη στα παράλια του Εύξεινου Πόντου
Σουχούμι (Sokhum) Διοσκουριάς Πόλη της Γεωργίας και αυτή. Μερικοί λένε ότι από το Διοσκουριάς βγαίνει το σημερινό όνομα.
Τμπίλισι (Tbilisi) Τυφλίδα Η πρωτεύουσα της Γεωργίας
Κοτσαελί (Kocaeli) Νικομήδεια Πόλη της ΒΔ Τουρκίας
Μποντρούμ (Bodrum) Αλικαρνασσός Πόλη των νοτίων παραλίων της Μικρασίας. Το όνομα Bodrum λέγεται ότι προέρχεται από το ελληνικό Ιππόδρομος
Γκιρεζούν (Girezun) Κερασούντα Τούρκικη πόλη στα παράλια του Εύξεινου Πόντου
Τραμπζόν (Trabzon) Τραπεζούντα Τούρκικη πόλη στα παράλια του Εύξεινου
Ιζνίκ (Iznik) Νίκαια Πόλη στη ΒΔ Τουρκία
Στάρα Πλάνινα (βουλγάρικα) και Μπαλκάν (τούρκικα) Αίμος Το γνωστό βουνό που δίνει το όνομά του στην βαλκανική χερσόνησο.
Τζανάκ Καλέ (Canakkale) Δαρδανέλια Πόλη στα στενά του Ελλήσποντου που έδωσε το όνομά της στα στενά. Ονομάστηκε έτσι για την παραγωγή σε πήλινα αντικείμενα: Τζανάκ = πηλός
Πλοβντίβ (Plovdiv) Φιλιππούπολη Πόλη της Βουλγαρίας, πρωτεύουσα του κράτους της ανατολικής Ρωμυλίας (1878-1885)

Όπως θα είδατε από τον διεξοδικό κατάλογο, υπάρχουν πολλές πόλεις, βουνά, κοιλάδες και ποτάμια που δεν έχουν ένα μόνο όνομα. Ο κάθε λαός της περιοχής έχει κρατήσει το όνομα που επιθυμεί για πολιτικούς, κυρίως, λόγους. Είναι χαραχτηριστικό ότι όταν μία χώρα ή πόλη αλλάζει χέρια , οι νέοι εξουσιαστές της δίνουνε το όνομα που αυτοί επιθυμούν και που ανταποκρίνεται στις επιδιώξεις τους. Ένα τουρκικό κράτος πρέπει να έχει τα πάντα τουρκικά. Το ίδιο ισχύει και για την Ελλάδα, τη Βουλγαρία, την Αλβανία κλπ. Πιο τρανταχτό παράδειγμα είναι το σχετικά πρόσφατο με την Κύπρο. Η τουρκική εξουσία στο βόρειο τμήμα του νησιού έχει μετονομάσει την πόλη Μόρφου (= όμορφη) σε Γκιουζέλ Γιουρτ που σημαίνει όμορφη (Guzel) χώρα (Yurt).

  • Η δημιουργία εθνικών κρατών

    Όποιος ελέγχει το παρόν ελέγχει το παρελθόν, όποιος ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει το μέλλον, έχει πει ο Τζωρτ Όργουελ στο κλασικό αριστούργημά του 1984. Ήθελε μάλλον να δείξει την στρεβλή πραγματικότητα που προβάλλει στα μυαλά των υπηκόων του το κάθε καθεστώς για να εξυπηρετήσει τους ιδεολογικούς του σκοπούς. Το κράτος είναι πρώτα και κυρίως μία ιδεολογία που όλα τα μέλη του συμμερίζονται και είναι έτοιμα να δώσουν και τη ζωή τους για αυτή. Η ιδέα του εθνικού κράτους, όπως γεννήθηκε στην δυτική ευρώπη, έθεσε τις αρχές του σύγχρονου εθνικού κράτους που συναντάμε σχεδόν παντού σήμερα: ΕΝΑΣ ΛΑΟΣ, ΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ, ΜΙΑ ΧΩΡΑ, ΜΙΑ ΓΛΩΣΣΑ (και όχι απαραίτητα) ΜΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ.

    Το ιδεατό εθνικό κράτος έβρισκε εφαρμογή στην δυτ. Ευρώπη και πολλά κινήματα ξέσπασαν για την δημιουργία εθνικών κρατών μετά τη Γαλλική επανάσταση. Μπήκαν οι βάσεις των εθνικών στρατών της εθνικής παιδείας και κυρίως της εθνικής γλώσσας που καθιερώθηκε για διοικητικούς σκοπούς, εκπαιδευτικούς, πολιτικούς. (Κριτήρια για την εθνική γλώσσα ήταν η λογοτεχνική παραγωγή κυρίως.) Ένα έθνος, συγκεντρωμένο στα απελευθερωμένα πατρώα εδάφη, δεν επιτρεπότανε να μιλάει παρά μόνο ΜΙΑ γλώσσα. Στην Ιταλία το 1860 μόνο το 2,5 % των Ιταλών μιλούσε την επίσημη Ιταλική. Στην Γαλλία, όλα τα ιδιώματα και άλλες γλώσσες (Βρεττονικά, Langue d’ Oc, Γασκωνικά, Κορσικανικά) αποβλήθηκαν ως patois (κάτι ανάλογο με τα βλάχικα). Το ίδιο συνέβαινε και στα άλλα κράτη.

    Στα Βαλκάνια όμως, εκτός από τις γλωσσικές ποικιλίες που υπήρχαν σε κάθε γλώσσα, τις διαλέκτους, υπήρχε και τεράστια διασπορά πληθυσμών. Το πώς θα λυνότανε το πρόβλημα δημιουργίας ομοιογενών, καθαρών εθνικών κρατών το απάντησαν οι πολύνεκροι πόλεμοι που συνεχίζονται ακόμα και στα χρόνια μας με την έκρηξη της Γιουγκοσλαβίας. Οι “άλλοι” έπρεπε να αφανιστούν πάση θυσία: όσοι δεν εξοντώθηκαν αναγκάστηκαν να γίνουν πρόσφυγες. Οι άνθρωποι μετατράπηκαν σε κοπάδια ζώων που μοιράστηκαν το καθένα στο μαντρί του.

  • Ναι αλλά τι σχέση έχει με τη δημιουργία εθνικών κρατών η αλλάγή ονομάτων στις πόλεις, τα ποτάμια, τα δάση και τα βουνά;

    Όπως είπαμε και παραπάνω, τα εθνικά κράτη απαιτούσαν και απαιτούν την ομοιογένεια. Ένας λαός σε μία χώρα με μία γλώσσα: πώς ήτανε δυνατό να απομείνουν ζωντανά ονόματα που προέρχονταν από ξένες γλώσσες και θύμιζαν τους παλιούς καιρούς? Ακόμη και τα παλιά ονόματα γίνανε πρόσφυγες για να εναρμονιστούν όλα με την ιδέα του καθαρού έθνους.

  • Στην Ελλάδα τι έγινε;

    Στην χώρα μας η ιδέα του εθνικού κράτους είχε ως πρότυπο την αρχαία Ελλάδα (γλωσσικά και πολιτιστικά) και το Βυζάντιο ως προς την απολυταρχία και το θεοκρατικό χαραχτήρα. Όλα τα ονόματα έπρεπε να θυμίζουνε την αρχαία ελλάδα για ένα και μόνο λόγο: Το νεοσύστατο τότε κράτος είχε επιλέξει ως εθνική του ταυτότητα και κουλτούρα την καταγωγή από τους αρχαίους Έλληνες.

    Ο προσδιορισμός Έλληνας ως εθνικό είχε υποχωρήσει για πολλούς αιώνες και επανήλθε μέσω Ευρώπης στους ελληνόφωνους κατοίκους που θέλανε να προσδιορίζονται ως Ρωμιοί. Έπρεπε λοιπόν όλα να συμφωνούν με εκείνο το αρχαιοελληνικό πρότυπο. Η αμφισβήτηση του Φαλμεράυερ είχε δημιουργήσει μία έντονη επιπλέον προσπάθεια από μέρους των Ελλήνων να αλλάξουν τη γλώσσα του λαού και τα τοπωνύμια του τόπου. Οι αλλαγές γίνονταν κάθε φορά που το κράτος επεκτεινόταν. Τα εδαφικά κέρδη των Βαλκανικών και της συνθήκης των Σεβρών μπήκαν κάτω από την κρίση των λογίων οι οποίοι είχαν αναλάβει το έργο να “αποκαθιστούν” τα αρχαία ονόματα (όπου υπήρχε κάποιο αρχαιοελληνικό αντίστοιχο) ή να επινοούν νέα, “ελληνοπρεπή”. Παράδειγμα είναι η Αλεξανδρούπολη. Η πόλη ιδρύθηκε τον 19ο αιώνα από τους Τούρκους σαν σιδηροδρομικός σταθμός ανάμεσα στην Κωνσταντινούπολη και την Θεσσαλονίκη. Το όνομά της ήτανε Δεδέ Αγάτς. Όταν οι Έλληνες κατακτήσαμε την πόλη αυτή της δώσαμε ένα άσχετο όνομα το οποίο εναρμονιζότανε με την κρατική ιδεολογία.

  • Ποια ονόματα αλλάξανε στην ελληνική επικράτεια?

    Αλλάξανε ονόματα αλβανικά, σλάβικα, τουρκικά και βλάχικα. Ορισμένες φορές μάλιστα αλλάξανε και ελληνικά ονόματα αποδεικνύοντας τη γελοιότητά των ιθυνόντων. Τρανό παράδειγμα είναι η Σαλαμίνα. Το παλιό όνομά της ήτανε Κούλουρη. Το αναφέρει ένας αλεξανδρινός ποιητής του 3ου αιώνα προ Χριστόν, ο Καλλίμαχος, στο επύλλιό του “Εκάλη”. Αν μετρήσουμε τους αιώνες από τον 3ο π.Χ. μέχρι σήμερα έχουμε κοντά 23 αιώνες, κάτι που αποδεικνύει ότι:

    1. αφενός το όνομα Κούλουρη ήτανε ελληνικό (πιο ελληνικό δεν γίνεται)

    2. αν υπήρχε ένα όνομα που αποδείκνυε τη “συνέχεια του ελληνισμού” για την οποία αγωνίζονταν λόγιοι και κυβερνήτες, αυτό ήτανε το όνομα Κούλουρη που επιβίωσε τόσους αιώνες

    3. ας προστεθεί και ότι το όνομα Σαλαμίνα δεν είναι ελληνικό αλλά φοινικικό και ότι το έδωσαν οι Φοίνικες έμποροι που όταν προσορμίστηκαν στο νησί (στο Μούλκι) εντυπωσιάστηκαν από την γαλήνη (Salam = ειρήνη, ηρεμία) της θάλασσας και έδωσαν το σχετικό όνομα στο νησί.

    Είναι σαφές ότι το όνομα Σαλαμίνα επικράτησε γιατί θύμιζε την περίφημη ναυμαχία της Σαλαμίνας και συμβόλιζε το εθνικιστικό ιδεώδες του κράτους που διεξάγει δίκαιους νικηφόρους πολέμους. Άλλωστε οι Ευρωπαίοι περιηγητές ερχόμενοι εδώ έψαχναν για την περίφημη Σαλαμίνα, τις Πλαταιές κλπ. Έπρεπε το νέο κράτος να ικανοποιήσει αυτά που ζητούσανε.

    Εξόφθαλμη υπερβολή νούμερο δύο: Οι σοφολογιώτατοί μας θέλησαν να αλλάξουνε όνομα και στις Σπέτσες και να της δώσουνε το αρχαιοπρεπές Τυπαρηνός. Πάλι καλά που ξεσηκωθήκανε οι Σπετσιώτες και αφήσανε το νησάκι τους στην ησυχία του.

  • Και τώρα τι γίνεται?

    Τώρα θα δούμε έναν κατάλογο εκείνων των ονομάτων που άλλαξαν στην ελληνική επικράτεια και που μόνο οι κάτοικοι των τόπων αυτών τα θυμούνται αμυδρά. Οι νέοι ξεχνάνε και μαθαίνουν τα καινούργια ονόματα. Πόσα παιδιά δεν παίζουν ποδόσφαιρο στον Εδεσσαϊκό αγνοώντας ότι η Έδεσσα μέχρι πριν 75 χρόνια λεγότανε Βοδενά (Voden)? Ελπίζω αυτός ο κατάλογος να κάνει όσους στεναχωριούνται για την Κωνσταντινούπολη που τη λένε Ισταμπούλ να καταλάβουν πως κι εμείς τις ίδιες επιλογές έχουμε κάνει ως έθνος και τα ίδια μονοπάτια έχουμε βαδίσει. Ίσως θα ήτανε καλό όλοι οι έλληνες να βγούμε από το αφελές πατριωτικό αίσθημα και να δούμε τα κρίματά μας. Η αλλαγή ενός ονόματος βέβαια δεν είναι κρίμα αλλά πίσω από ένα όνομα κρύβονται πάθη εθνικιστικά, εθνικές εκκαθαρίσεις, πόλεμοι και αιματοχυσίες που μας ντροπιάζουν.

    Η ενδοσκόπηση και η αυτοκριτική θα μας έκανε περισσότερο ρεαλιστές στην εξωτερική πολιτική και θα κατασίγαζε τα σφοδρά εθνικιστικά πάθη που άγουν και φέρουν τον ελληνικό λαό, κάνοντάς τον έρμαιο καιροσκόπων πολιτικών και εγκλωβίζοντάς τον σε ανέξοδες, καταστρεπτικές πολιτικές.

Τωρινό όνομα Παλιό όνομα Πληροφορίες
Αλιάκμονας Μπίστριτσα (Bistrica) Το γνωστό ποτάμι του οποίου το παλιό όνομα ήταν σλαβικής προέλευσης και σήμαινε γρήγορο, καθαρό νερό.
Αίγιο Βοστίτσα Πόλη του νομού Αχαϊας στην Πελοπόννησο.
Σαλαμίνα Κούλουρη Το γνωστό νησί του Σαρωνικού
Λαμία Ζητούνι (Castrum de Situm super Ravenica) Πρωτεύουσα του νομού Φθιώτιδας
Υπάτη Νέαι Πάτραι Πόλη της Φθιώτιδας
Πελασγία Γαρδίκι Πόλη της Φθιώτιδας
Αχαρνές Μενίδι Να μια πόλη που το καινούργιο της όνομα δεν έχει επικρατήσει του παλιού αρβανίτικου.
Αρεόπολη Τσίμοβα Πόλη της Πελοποννήσου με όνομα σλαβικής προέλευσης
Αλεξανδρούπολη Δεδέ-Αγατς Πρωτεύουσα του νομού Έβρου
Παραμυθία Αηδονάτ Καλεσί Πόλη της Θεσπρωτίας που το παλιό της όνομα σήμαινε “ο πύργος του αγίου Δονάτου”
Ξάνθη Ισκετζέ (Iskece) Η γνωστή πόλη της Δυτικής Θράκης
Κομοτηνή Γκιουμουλτζίνα (Gumulcine) Θρακιώτικη πόλη που το ελληνικό της όνομα είναι μετάφραση του τουρκικού.
Αγρίνιο Βραχώρι Να μια περίπτωση όπου το ελληνικό όνομα άλλαξε
Πελοπόννησος Μωριάς Ολόκληρο διαμέρισμα άλλαξε όνομα
Άμφισσα Σάλωνα Πρωτεύουσα της Φωκίδας
Πλαταιές Κόκκαλα Πόλη της Βοιωτίας
Έδεσσα Βοδενά (Voden) Μακεδόνικη πόλη της οποίας το σλαβικό όνομα σημαίνει: νερό (voda-water)
Αμύνταιο Σόροβιτς (Sorovic) Πόλη του νομού Φλώρινας με όνομα σλαβικής προέλευσης.
Σιδηρόκαστρο Ντεμίρ Χισάρ Πόλη του νομού Σερρών
Αξιός Βαρδάρης Το ποτάμι αυτό συνεχίζει να λέγεται Βαρδάρης στην κοίτη του που βρίσκεται έξω από τα ελληνικά σύνορα.
Φλώρινα Λερίν Η πόλη λεγότανε Λερίν από τους σλάβους κατοίκους της
Αλφειός Ρουφιάς Ποτάμι της Πελλοπονήσου.
Κυλλήνη Γλαρέντζα Πόλη στο νομό Ηλείας
Κέα Τζιά Νησί των Κυκλάδων (το όνομα Τζια λέγεται ακόμα)
Θήρα Σαντορίνη Να μία περίπτωση όπου το επίσημο όνομα δεν άλλαξε το παλιό του.
Λευκάδα Αγία Μαύρα Πρόκειται για την πρωτεύουσα του ομώνυμου νησιού
Ενιπέας Τζαναρλής Ποτάμι της Θεσσαλίας
Καρπενήσι Κεφαλόβρυσο Πρωτεύουσα του νομού Ευρυτανίας
Αχελώος Ασπροπόταμος Ποτάμι της δυτικής Ρούμελης
Αιάντειο Μούλκι Χωριό της Σαλαμίνας (Κούλουρης)
Ταίναρο Ματαπάς Ακρωτήριο της νότιας Πελοποννήσου
Αμφιλοχία Καρβασαράς Πόλη της Ρούμελης
Αυλώνας Σάλεσι Πόλη της Αττικής (το παλαιότερο όνομα ήτανε αρβανίτικο)
Σίνδος Τεκελή Πόλη του νομού Θεσσαλονίκης
Ηράκλεια Τζουμαγιά Πόλη του νομού Σερρών
Αλυκές Τούζλα Πόλη του νομού Πιερίας (Τούζλα είναι και πόλη στη Βοσνία - μήπως σας λέει κάτι αυτό;)
Νίκη Νεγκότσανη Χωριό της Φλώρινας
Κλειδί Τσέροβο Χωριό της Φλώρινας (το ελληνικό όνομα είναι μετάφραση του σλαβικού ονόματος)
Νυμφαίο Νεβέσκα Χωριό της Φλώρινας
Τακτικούπολη Δάρα Χωριό της Τροιζήνας
Οινόφυτα Στανιάτες Κωμόπολη του νομού Βοιωτίας
Κάρυστος Castel Rosso Πόλη της Εύβοιας
Δημητριάδα Μίτρα Πόλη του νομού Μαγνησίας
Πύλος Ζόγκλο και Ναβαρίνο Πόλη της νότιας Πελοποννήσου
Εύβοια Έγριπος και Νεγρεπόντε Το γνωστό νησί.
Τανάγρα Βράτσι Κωμόπολη του νομού Βοιωτίας
Ευζώνοι Ματσίκοβο Πόλη του νομού Κιλκίς
Οίτυλον Βίτολο Πόλη στην πελοπόννησο.

Και γιά τους γερμανόφωνους φίλους του φόρουμ:

Giannakis Kalaris*

(Ainte re)* wo willst du hin Giannaki (ore)* General
(ainte re) Divisionskommandeur Kala/ (more)* Kala(ka)ri
(bre)* wo bringst du mein Gianni die Infanterie hin
(ainte re)* wo bringst du die Infanterie hin
(ainte re)* Evzonen und Infanteristen

Nach Giannena meine Kinder bringe ich sie
nach Giannena bringe ich sie
(a re)* da unten nach Mpiza/ (more)* Mpizani
nach Laxana und nach Kilkis
(ainte re)* zu den Engen von Kre/ (more)* Kre(ke)snas
nach Tzoumagias den alten Ort.

*Giannakis (Vorname, Diminutivform von Giannis) Kalaris (Nachname)

*ainte (aide), re, a re = Los he! Nun! (Vokativpartikel)

*more, ore, re, bre (vre) = he! du! ihr! mein! (Vokativpartikel)

*Die Extrasilben (ka) und (ke) bei Kala(ka)ris, Kre(ke)snas, φαντα(κα)ρους helfen dem Wohlklang des Liedes und sind in der traditionellen
griechischen Musik anzutreffen, besonders bei langsamen Liedern.

  • Evzonen = Griechische Elitesoldaten

Historisches Lied “tis tablas, tou trapeziou” (Lied des Tisches, kein Tanzlied)

Das Lied beschreibt eine Serie von Schlachten waerend des Balkankrieges,
von Februar bis Juli 1913, die besonders blutig verliefen und ihr Ende mit der
Kapitulation Bulgariens, fanden.
Schacht von Mpizani (Bisani) am 21.02.1913 gegen die Tuerken.
Schlacht von Laxana ( Lachana) und Kilkis am 19-21.06.1913 gegen die Bulgaren.
Schlacht von Metsobo (Metzovo) und Tzoumagia (heutiges Herakleia) am
12-15.07.1913 gegen die Bulgaren.

Dieses historische Lied kann nur zwischen 1913 und 1917 geschrieben worden
sein. Der musikalische Charakter des Liedes “roumeliotiko tis tablas”, der
Herkunftsort des Soldaten, der das Lied vortraegt sowie das Wissen um seine
Taetigkeit als Saenger bei Feierlichkeiten in Griechenland, legen die Vermutung
nahe, dass er auch der Schoepfer des Liedes ist.

(Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/ην paradoxologos 11 Μάρτιος, 2005)

Πρέπει να δώσω μιά σημαντική πληροφορία γιά το τραγούδι.
Το αρχείο του ΓΕΝ δεν μου επιβαιβαιώνει την ύπαρξη του μέραρχου Γιαννάκη Καλάρη αλλά του Αντιστράτηγου Κωνσταντίνου Καλλάρη του Γεωργίου που έλαβε μέρος στις μάχες Σαρανταπόρου, Γιαννιτσών, Ιωαννίνων, Κιλκίς των Βαλκανικών πολέμων και ταιριάζει με την περιγραφή του τραγουδιού!
Στο γιατί το τραγούδι αναφέρεται σε «Γιαννάκη Καλάρη» είναι κάτι που δεν μπορώ να απαντήσω (ελπίζω προς το παρόν).

*Ευχαριστώ τον Νίκο Πολίτη γιά την παρέμβασή του και τη συμβουλή του.