Για όποιον τον ενδιαφέρουν οι "πειραγμένες" μουσικές...

[SIZE=2]δεν διαφωνώ με τις παρατηρήσεις σου, απλά δεν επικεντρώνω στο κομμάτι αλλά γενικά στις διασκευές. είναι ένα θέμα με τί κριτήρια τις κρίνουμε: με βάση το αρχικό είδος, με βάση το είδος της διασκευής, με βάση και τα δύο; δηλαδή αν κράτησε το αρχικό νόημα, αν παίχτηκε καλά με βάση το νέο είδος, ή και τα δυο. ας πούμε το swing είναι γενικά χαρούμενη μουσική, όπως βέβαια και τα χασαποσέρβικα. άρα μπαίνει εξαρχής το θέμα της αναντιστοιχίας στίχου-μουσικής.

δεν μου είχες πει ποτέ ότι ΔΕΝ σου αρέσει ο ρέμος… ένα-ενα τα μαθαίνω.[/SIZE]

Πέφτεις σε λάθη:

Συμφωνώ περίπου με τον Μπάμπη.

Όντως, υπάρχει μουσική γνώση-μελέτη-δεξιότητα-μεράκι αφενός, αλλά και ένα εκτός θέματος feelgood κέφι.

Νομίζω όμως ότι αυτό το τελευταίο είναι θέμα αποκλειστικά της τραγουδίστριας. Δε με πειράζει καθόλου που έχει αλλάξει (δε θα το έλεγα ακριβώς απλουστεύσει) τη μελωδία - ίσα ίσα, βρίσκω ότι είναι κάτι πολύ σύμφωνο με τους κανόνες που έθεσαν οι ίδιοι, του πώς διασκευάζουμε ρεμπέτικο σε σουΐνγκ. Με πειράζει όμως αυτό το διαρκές χαμόγελο που το ακούω ακόμη και χωρίς εικόνα. Μόνο που θα μ’ ενοχλούσε εξίσου και σε άλλο τραγούδι, πιο χαρούμενο. Είναι μια τραγουδιστριακή συμπεριφορά, τύπου περνάμε καλά; (Ναι - Δε σας άκουσα - Ναιαιαι κλπ.)

Οι υπόλοιποι μουσικοί είναι χαρούμενοι, το γλεντάνε, αλλά χωρίς (κατά τη γνώμη μου) να ακυρώνουν με τη χαρά τους το νόημα αυτού που λένε/παίζουν. Το ίδιο κι η τραγουδίστρια στο Συ μου χάραξες. Στο Άλλα μου λεν η κοπελιά μού πέφτει και πάλι ελαφρώς υπερβολική, λιγότερο απ’ ό,τι στο πρώτο, και οι οργανοπαίχτες μια χαρά.

— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 16:43 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 16:37 —

Βέβαια, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, αυτό το μουσικό είδος, που τελευταία η αναβίωσή του μας έχει κατακλύσει (και την καλοδεχόμαστε βέβαια), είναι αμείλικτο με τους τραγουδιστές: ο κιθαρίστας, ο μπασίστας, ο ακορντεονίστας κλπ., μόνο και μόνο για να μπορούν να σταθούν στοιχειωδώς, πρέπει να είναι σχεδόν βιρτουόζοι -πολύ υψηλότερα στάνταρ απ’ ό,τι π.χ. στο ρεμπέτικο-, και ο τραγουδιστής ή η τραγουδίστρια πρέπει να μπορεί να σταθεί πάνω από όλους αυτούς. Ε, δύσκολο. Δεν είναι τυχαίο ότι έχει και συγκροτήματα χωρίς καθόλου τραγουδιστή/-τρια.

Ο Δημήτρης Μητροπάνος σε μια αρκετά πειραγμένη εκτέλεση του “Ζόρικου” (Περιστέρης)

Κατακλυσμός κυριολεκτικά και για κάτι χρονάκια πλέον. Οι μόνοι προοδευτικοί μουσικοί στην Ελλάδα είναι οι σκυλάδες :wink:

Μου ΄χε ξεφύγει αυτό. Όχι μόνο θυμίζει, νότα – νότα πάει το πρώτο ημιστίχιο δίπλα στο “Βρε, ‘ν’ απο πί- βρε ΄ν’ απο πίσ’ απ’ τη στρατώνα". Μετά, βέβαια, αλλάζει. Και, ναι, Περικλή, πραγματικά το τετράχορδο σαμπά είναι τόσο χαρακτηριστικό που, αν θες το δικό σου τραγούδι να μη θυμίζει άλλο τραγούδι σε σαμπά, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να του αλλάξεις δρόμο.

Πράγματι, μοιάζει τελείως!

Λίγο πολύ όσο και το Πρακτορείο, το Καίγομαι (που είναι και στον ίδιο δίσκο μεταξύ τους!), φυσικά η Παξιμαδοκλέφτρα, κλπ.

ο νέος δίσκος του Πορτοκάλογλου είναι αποκλειστικά διασκευές(για την ακρίβεια ροκ ενορχηστρωσεις) λαϊκών, ρεμπέτικων και δημοτικών. Δεν ξέρω αν έχετε ακούσει, να καποια δείγματα

Πετυχημένη βρίσκω τη μεταφορά στο ροκ ιδίωμα του τραγουδιού του Τσαούση.
Αν ήτανε και σωστοί οι στίχοι σε 3 περιπτώσεις (Πέντε μάγκες του Περαία/αν η γκλάβα θα γεμίσει/πάν’ εκεί στο βουνελάκι) θα ήμασταν πιο ΟΚ…

και γω παρατηρησα στο ‘Πέντε μάγκες’ κάτι αλλαγές, μάλλον για να γίνει πιο κατανοητό σε ένα ευρύτερο κοινό. Η αλήθεια είναι ότι στο συγκεκριμένο τραγούδι η ροκ φωνή του Πορτοκάλογλου και η λοιπή ενορχήστρωση ταιριάζει πολύ με το μάγκικο ύφος του αυθεντικού τραγουδιού

Στην παρένθεση έχω γράψει τα σωστά.

Αν θυμάμαι καλά άλλο θέμα του φόρουμ έχουμε καταλήξει με ηχητική ανάλυση της πρώτης ηχογράφησης ότι λέει ξεκάθαρα “στου Κουνελάκη”, δες το #1729

Υ.Γ. Να πω κι εγώ τη γνώμη μου για τις διασκευές του Πορτοκάλογλου: μηδέν

Την έχω ήδη διαβάσει τη συζήτηση. Δεν ακολούθησα την “κατάληξή σας” και έγραψα το σωστό (για μένα).

— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 13:41 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 13:26 —

Ώπα! Αυτό το “Απάν’” πού το βρήκες Babis?

Μήπως θα ήθελες να προσθέσεις κάτι για να στηρίξεις τη γνώμη σου; Πάντα έχεις κάτι ενδιαφέρον να πεις και θα ήθελα να το ακούσω!

Καμιά φορά αισθάνομαι ότι γράφω συνέχεια στο φόρουμ και δεν θέλω να γίνομαι κουραστικός…

Δυστυχώς οι βασικοί λόγοι που με κάνουν να μην αντέχω αυτές τις διασκευές είναι εξωμουσικοί, παραμουσικοί, αλλά όχι άσχετοι με τη μουσική.
Ο Πορτοκάλογλου ως καλλιτέχνης έχει μια σεβαστή πορεία, έχει γράψει μερικά όμορφα τραγούδια, δεν μου ήταν ποτέ αντιπαθής καλλιτεχνικά (μου ήταν και συμπαθής ως άνθρωπος). Σε αυτές τις διασκευές όμως, το μόνο που διακρίνω σαν κίνητρο είναι ένα άγχος του καλλιτέχνη να αποδείξει ότι δεν είναι “εκτός”, ότι είναι μέσα στην εποχή και στην επικαιρότητα, μέσα στα πράγματα. Πιστεύω ότι ως παραγωγή το άλμπουμ έχει μια ποιότητα και κάποιες ιδέες, αλλά αυτό δεν μου αλλάζει τη γενική αίσθηση ότι το κίνητρο δεν ήταν συναισθηματικό ή καλλιτεχνικό, αλλά καθαρά εμπορικό. Οπότε δεν ασχολούμαι.

Το “Α” έμεινε από λάθος στην επικόλληση, φράση σου ξεκινάει με Α κι ήρθε κι έδεσε…

Αφήνω κατά μέρος το βουνελάκι γιατί είναι περίπλοκο θέμα και έχει συζητηθεί εκτενώς αλλού.

Για τα υπόλοιπα όμως δε συμφωνώ:

«Πέντε μάγκες του Περαία» είναι ακριβώς εξίσου σωστό με το «Πέντε μάγκες στον Περαία». Το ίδιο και για την γκλάβα [μας]. Φυσικά, η αυθεντική ηχογράφηση λέει αυτό που λέει. Αλλά τι θα άλλαζε αν έλεγε και το άλλο;

Δεν πρόκειται για το είδος κειμένων όπου η κάθε λέξη έχει επιλεγεί έτσι ώστε να σημαίνει κάτι απόλυτα συγκεκριμένο που αν αλλάξει θα παραποιηθεί το νόημα. Όπως ισχύει για τη μουσική, ότι αν μια νότα την παίξεις έτσι και όχι έτσι μπορεί κάλλιστα το κομμάτι να αποδοθεί εξίσου σωστά, έτσι και για τους στίχους. Έχουμε αρκετές περιπτώσεις τραγουδιών που ηχογραφήθηκαν πολλές φορές και οι λέξεις δεν είναι 100% ίδιες.

Για τις διασκευές του Πορτοκάλογλού:

Δε μ’ ενθουσιάζουν. Κι εγώ γενικά τον εκτιμώ πολύ, αλλά εδώ δεν έχω να πω τίποτε το ιδιαίτερα επαινετικό.

Καλή διασκευή θεωρώ εκείνην που το τραγούδι, αν π.χ. είναι ρεμπέτικο και το κάνεις ροκ, να μοιάζει σαν να ήταν εξαρχής ροκ. Αυτό ισχύει για την εισαγωγή του Πέντε μάγκες, αλλά παύει να ισχύει μόλις μπει ο στίχος.

Θα μπορούσε μια διασκευή, ακόμη και χωρίς την παραπάνω προϋπόθεση, να είναι καλή απλώς και μόνο για το πρωτότυπο της ιδέας: άκου τώρα, πού πήγε και σκέφτηκε να παίξει εκείνο το ρεμπέτικο σε ροκ! Αλλά στην εποχή μας μια τέτοια ιδέα μόνο πρωτότυπη δεν είναι.

Όσο για το άλλο τραγούδι, τους Θαλασσινούς, επιτυχημένη διασκευή θα θεωρούσα μόνο το να μην το παίξει κανείς ολωσδιόλου. Αμερόληπτα πάντα.

:240:!!!

Υπάρχει η αντικειμενική και η υποκειμενική “αλήθεια”.
Το τραγούδι λέει στο 100% “κουνελάκη”, εγώ όμως, ακούω “βουνελάκη”. Ε! δεν χάλασε κι ο κόσμος!

Pepe, δεν έβαλα κανένα άλλο θέμα πέρα από το τί λένε τα λόγια που ακούγονται στην αυθεντική ηχογράφηση. Το τι θα άλλαζε εάν είχε γραφτεί “γιουβέτσι” αντί για “στουπέτσι” δεν με απασχολεί. Ξέχωρα πράγματα, ΟΚ;

Δημήτρη Ν., λέω να μοιράσουμε τη διαφορά: κράτα εσύ την αντικειμενική και δώσε εμένα την άλλη. Αρκεί να έχει “ψαχνό”…
Α, κι άμα βαριέσαι, ε, δε βαριέσαι, μη με διαβάζεις!!!

Η ένστασή μου Παρασάνταλε είναι ότι εκείνα τα θεωρείς σωστά, ενώ εγώ και τα άλλα τα θεωρώ εξίσου σωστά. Το «τι θα άλλαζε αν…» μπορεί να μην ήταν πολύ εύστοχο, αλλά δεν είναι εκεί η έμφαση.

Για να πω την μαύρη αλήθεια, αυτό :112: ήθελα να βάλω στην αρχή αλλά είπα μην φανώ …κάπως!! καταλαβαίνεις, ε; θα με κατηγορούσες που είμαι και συντονιστής μετά…άστα να πάνε, λοιπόν.

Με τις παραθέσεις ήθελα να καταδείξω τις αντιφάσεις σου, τίποτα παραπάνω.

Ώπα, Pepe, γιατί τόσες παρεξηγήσεις;
τα σωστά=τα λόγια που έγραψε ο δόλιος στιχουργός και τραγουδάει ο έρμος ο τραγουδιστής. Μέχρι εκεί.

Δημήτρη Ν., τι “κατέδειξες” λέει;
Παραμένει η άσπρη αλήθεια ότι θα ήμουν ευτυχής εάν δεν με διάβαζες, αλλά καταλαβαίνω ότι λόγω της άλλης ιδιότητας πρέπει να κοιτάς και τα δικά μου γραπτά, οπότε…καλά κουράγια!