Μια χαρά είναι. Μ’ αρέσει. Μόνο του Τσίτσου με τα πνευστά του μην του δίνετε τόσα ξύδια!
Το κομμάτι είναι από τα κατεξοχήν πρόσφορα για διασκευή. Αυτό φυσικά ανεβάζει τον πήχυ της δυσκολίας (όπως ο καθένας έχει κάποια στιγμή παίξει το Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας με βρώμικες κιθάρες, όχι όμως ο καθένας καλά και εμπνευσμένα!). Από τα διάφορα λοιπόν που θα μπορούσε κανείς να κάνει πάνω στο κομμάτι, τα δικά σας είναι και ταιριαστά, και λιγότερο προφανείς επιλογές, και λιγότερο κραυγαλέα. Βρίσκω τη διασκευή σας πιο πετυχημένη από του Εμμανουηλίδη, ο οποίος κινείται στα προβλέψιμα. Λαμβανομένου υπ’ όψιν βέβαια ότι το ένα είναι τζαμάρισμα (οπότε δεν κοιτάμε πολλές ορθογραφίες) και το άλλο πιο επίσημο.
Καθαρά σαν άκουσμα βέβαια, και η δική του είναι ωραία. Το φαλτσάκι στην πρώτη εισαγωγή σκόπιμα έγινε; Είναι εκπληκτικό -εδώ όντως ξεφεύγει από τα προβλέψιμα. Θα είχε ενδιαφέρον αν το τραγούδαγε και στο αντίστοιχο σημείο του στίχου.