Για όποιον τον ενδιαφέρουν οι "πειραγμένες" μουσικές...

Μια χαρά είναι. Μ’ αρέσει. Μόνο του Τσίτσου με τα πνευστά του μην του δίνετε τόσα ξύδια!

Το κομμάτι είναι από τα κατεξοχήν πρόσφορα για διασκευή. Αυτό φυσικά ανεβάζει τον πήχυ της δυσκολίας (όπως ο καθένας έχει κάποια στιγμή παίξει το Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας με βρώμικες κιθάρες, όχι όμως ο καθένας καλά και εμπνευσμένα!). Από τα διάφορα λοιπόν που θα μπορούσε κανείς να κάνει πάνω στο κομμάτι, τα δικά σας είναι και ταιριαστά, και λιγότερο προφανείς επιλογές, και λιγότερο κραυγαλέα. Βρίσκω τη διασκευή σας πιο πετυχημένη από του Εμμανουηλίδη, ο οποίος κινείται στα προβλέψιμα. Λαμβανομένου υπ’ όψιν βέβαια ότι το ένα είναι τζαμάρισμα (οπότε δεν κοιτάμε πολλές ορθογραφίες) και το άλλο πιο επίσημο.

Καθαρά σαν άκουσμα βέβαια, και η δική του είναι ωραία. Το φαλτσάκι στην πρώτη εισαγωγή σκόπιμα έγινε; Είναι εκπληκτικό -εδώ όντως ξεφεύγει από τα προβλέψιμα. Θα είχε ενδιαφέρον αν το τραγούδαγε και στο αντίστοιχο σημείο του στίχου.

Mπράβο Γιώργο, πολύ ωραίο. Μου αρέσει αυτό το μάγκικο παίξιμο της κιθάρας, αλλά και το παιχνιδιάρικο χάιδεμα του μπουζουκιού.
Να’ στε πάντα καλά να ανταμώνετε :slight_smile:

:)Χα χα χα, ετσι είναι το Πλωμάρι Pepe η θα πιείς η δεν θα πιείς…
Πάντως κι εμένα η διασκευή του Εμμανουηλίδη μου αρέσει απλά είναι …πως να το περιγράψω… πιο βαθεία απο την άποψη οτι υπάρχει πιο μεγάλη επέμβαση στο ρυθμικό και στη μελωδία και προσαρμόζεται το κομμάτι στο είδος της διασκευής και όχι το είδος στο κομμάτι (:246:). Χαίρομαι που σας άρεσε

Εδώ να δείτε:

Ίσως να το ξέρουν μερικοί, αλλά μόλις το άκουσα απο ένα φίλο…
Αυτές είναι πειραγμένες μουσικές, τόσο καλές που απλά είναι μουσικές!!!
Και όσοι το ακούσουν ας σκεφτούν και το άλλο θέμα που υπάρχει στο φόρουμ σχετικά με τη συνύπαρξη μπουζουκιού με άλλα όργανα…
Υπέροχο!!

δε νομίζω να έχει ξαναμπεί, εξαιρετική διασκευή του Μπ. Παπαδόπουλου στο ‘‘Τραγούδι απ’ τ’ Αλγέρι’’

Έχει μπει αλλού, αλλά καλά κάνεις γιατί είναι από τις πολύ καλές διασκευές -πειραγμένες διασκευές. Έχω ακούσει τον δίσκο και σε συναυλία, τρομερό σύνολο. Ξεφεύγει βέβαια το αποτέλεσμα αρκετά από τις πρώτες ηχογραφήσεις, αλλά αξίζει.

εγώ τον έχω τον συγκεκριμένο δίσκο και είναι εξαιρετικός, φίλε Νίκο. Όντως αυτή η εκτέλεση ,διαφέρει από το δίσκο και είναι εξαιτίας της πανέμορφης ‘‘μανιέρας’’ των βιολιών. Βάζω και τον Συνάχη, από την ίδια δουλειά

Πώς βλέπετε αυτά τα ‘‘ηλεκτρονικά’’ πειράγματα, δύο από τα τραγούδια που επανεκτελέστηκαν: Αργοσβήνεις μόνη και Όλοι οι ρεμπέτες του ντουνιά

Αυτό το καινούριο τραγούδι της Γαλάνη δεν θυμίζει την “Υπόγα”;

Ναι, αλλά και το Πρακτορείο, και το Καίγομαι, και την Παξιμαδοκλέφτρα, και το Ανεστάκι… Έτσι είναι το Σαμπάχ, βγαίνεις κλέφτης κι ας μην είσαι!

Αυτές τις διασκευές των Gadjo Dilo τις έχετε ακούσει; είναι όλες διαμαντάκια!!!

Έχουν και άλλες πολλές…

Όντως, πολύ καλές διασκευές και πολύ καλό συγκρότημα. Όμως, έχω μιαν απορία με αυτό το είδος μουσικής: Οι ίδιοι, δεν την βαρυούνται μετά από κάποια στιγμή;

“Μεταξύ” μας κύριε Νίκο, εμένα με έχουν ρωτήσει ακριβώς το ίδιο για το ρεμπέτικο! Οπότε μάλλον είναι υποκειμενικό…!

Το “μεταξύ μας” σε εισαγωγικά γιατί μέσα στο φόρουμ τίποτα δεν λέγεται μεταξύ μας!

ακριβώς αυτό, χρήστο. κάτι σαν τον μπάτη, όλοι τον βαριούνται κι εμείς τον παίζουμε κάθε φορά από την αρχή. επίσης έχει πολύ ψωμί στις αρμονίες και στα σόλα.
ή κάτι σαν τους κινέζους, από μακριά όλοι μοιάζουν ίδιοι -αλλά όταν κάποιος ζήσει μαζί τους αποκαλύπτεται η ιδαιτερότητα του κάθε ενός κινέζου.

πολύ γουστάρω τα ρεμπετοσουίνγκ! είχε πλάκα στο django fest που οι περισσότεροι οργανοποιοί και οι μισοί παίχτες είχαν άμεση σχέση με το ρεμπέτικο. οπότε στο περίπτερο των οργανοποιών οι μισές δοκιμές και κάποια τζαμαρίσματα ήταν κατσαρός σκαρβέλης και δεν συμμαζεύεται.

ακούστε κι αυτό:

(μεταξύ μας!!!)
Ε, τώρα, κακά είν’ τα ψέμματα… Κάποιοι από μας, κάποια κόπωση την έχουν νοιώσει. Λέτε να ήταν τυχαίο (ή, έστω, νομοτελειακό) ότι κάποια στιγμή πήγα να μάθω βυζαντινή και συγχρόνως άρχισα λαούτο;

Προσωπικά, εάν μου ζητήσετε να κρίνω το αποτέλεσμα ως “υπόκρουση πίνοντας ένα ποτάκι χαλαρά με παρέα” θα έλεγα ότι είναι μια χαρά.

Όμως, το πρόβλημα με αυτές τις διασκευές, σε κάποιες περιπτώσεις, είναι κατ εμέ όταν ξεχνιέται ή παρακάμπτεται το ήθος των τραγουδιών.

Μιλώ για το Πέφτεις σε λάθη. Και τα δύο είναι χασαποσέρβικα, το Άλλα μου λεν τα μάτια σου στη λαϊκή του εκδοχή είναι κάπως καπριτσιόζικο, δασκαλίστικο, παραπονιάρικο, λίγο απ’ όλα… πάρτο και κάντο ό,τι θες. ΑΛΛΑ, δεν θα δεχόμουνα ότι το πέφτεις σε λάθη είναι “χαρούμενο” τραγούδι και ότι του ταιριάζει ελεύθερη προσέγγιση.

Πέφτεις σε λάθη τι έχεις πάθει
και κάθε μέρα βρίζεις και γελάς
με πικραίνεις σαν ξένο με κοιτάς
και στο ρέμα με τραβάς

Δεν είσαι κείνη που `χα γνωρίσει
κι ήτανε σφάλμα να σε παντρευτώ
με προδίνεις και πρέπει να σε βρει
τιμωρία σοβαρή

Έχεις αλλάξει και μʼ έχεις κάψει
την προσβολή σου δε θα τη δεχτώ
δε σʼ αντέχω κυρά μου δε βαστώ
και το δρόμο μου τραβώ

οπότε, η αντίληψη, ό,τι είναι 2/4 γίνεται σουινγκάκι δεν μου αρκεί.
Δεν καταφέρνουν ούτε ενορχηστρωτικά, ούτε και σε επίπεδο ερμηνείας η (γλυκύτατη και καλλίφωνη) κοπέλα με το καρφωμένο τραγουδιστό χαμόγελο, να αποδώσουν έστω και ελάχιστα την όποια τραγικότητα των στίχων.

Γι’ αυτό δεν θεωρώ την διασκευή του πέφτεις σε λάθη πετυχημένη.

Υ.Γ. Επίσης αναγνωρίζω ότι υπάρχει και ένα καλό μουσικό υπόβαθρο και ότι τα παιδιά παίζουν μουσική, δεν περνάνε λούπες από το pro tools…

Υ.Γ. 2 : Επίσης, στα αρνητικά, η υπεραπλούστευση της φωνητικής μελωδίας

Συμφωνώ απόλυτα babis.
αλλά σχετικά με αυτό:

νομίζω ότι με τη ταχύτητα που παίζεται το κομμάτι δεν θα μπορούσε να είναι και πιο σύνθετη

Προσωπική μου άποψη είναι ότι ένα τραγούδι μπορεί κανείς να το δει με άλλη ματιά… Έτσι ερμηνεύοντάς το διαφορετικά να δεις μια άλλη πλευρά του. Τώρα βέβαια, όταν έχεις μάθει ένα τραγούδι με έναν συγκεκριμένο τρόπο, όταν σου βγάζει ένα συγκεκριμένο νόημα, προφανώς είναι πολύ δύσκολο να το σκεφτείς διαφορετικά και μια άλλη προσέγγιση μπορεί να σε ξενίσει! Εγώ προσπαθώ (χωρίς να τα καταφέρνω πάντα) να έχω ανοιχτό μυαλό σε αυτό το θέμα!

μπάμπη δεν μπορώ να πως δεν έχεις κάθε δίκιο σχετικά με την ελαφρότητα πολλών διασκευών, και γενικά για το πόσο νοιώθουμε και σεβόμαστε τον στίχο και το πώς γράφτηκε εξαρχής το τραγούδι.
παρ’όλα αυτά εφόσον το αποτελεσμα είναι καλόγουστο και κατά βάθος ο ερμηνευτής έχει κατανοήσει το αρχικό, ας το διασκευάσει όπως θέλει κι αυτός αφού το νοιώθει και λίγο δικό του. κι εμείς πόσες φορές δεν έχουμε γελάσει με το “πέφτεις ελάφι” κλπ; προσωπικά δεν μπορώ να αντισταθώ…

ισχύει (εγώ το ξέρω “τρέχεις ελάφι”)…
Στο τέλος λέμε μάλιστα “και στο… Ρέμο με τραβάς”.
Αλλά αυτό το κάνουμε με σκοπό να διακωμωδήσουμε το τραγούδι.

Πιθανότατα, μια πιο σκοτεινή, σε πιο αργό τέμπο, “μακρόσυρτη” manouche προσέγγιση, να μου άρεσε στο συγκεκριμένο κομμάτι.
Τόση χαρά πάντως δεν την αντέχω. Μήπως έχω κατάθλιψη; :016:

Υ.Γ. Ξαναλέω για να μη είμαι ο γκρινιάρης, δεν θεωρώ τα παιδιά “άμπαλα” και αυτό που κάνουν κακό, το συγκεκριμένο (που το άκουσα μάλιστα πρώτη φορά την πρωτοχρονιά στην τιβι) δεν μου αρέσει