Κι επειδή πήξαμε στην κουλτούρα με τον Γιάννη Κωνσταντινίδη και τις χορωδίες, ένα λαϊκότερο:
οι αχαΐρευτοι είναι από τις πιο αυθεντικές πανκ μπάντες στην ελλάδα, τα παιδιά επίσης παίζουν το ίδιο φανατικά και τα ρεμπέτικα. δεν ήξερα ότι ασχολούνται με το γιουτιούμπ!
και καλύτερη αίσθηση του ρυθμού από την άλλη χορωδία…
Καλά, την ελεύθερη συρραφή στίχων την τερματίζει!! Ψαράδες, μπολσεβίκοι, χήρες, πιπέρια…
Αυτό τον σκοπό λέτε στη Σίφνο; Στη Φολέγανδρο έχω ακούσει μια ηχογρ. του Έχετε ψαράδες με τσαμπούνες, που παίζουν τον άλλο σκοπό, αυτόν που συνήθως ξέρουν κι οι ρεμπέτες.
Και αυτός είναι και ο σκοπός σας για το Πιπέρι; Εννοώ, κάνετε την Αποκριά τον χορό του πιπεριού κανονικά όπως όλοι, με αυτό τον σκοπό;
Χα χα, ναι! Ξέχασες όμως το “Το πουλάν οι ντερβισάδες στους επάνω μαχαλάδες”. Μόνο που η ηχογράφηση δεν μας λέει, τι ακριβώς πουλάνε, πρέπει να πάμε (π.χ.) εδώγια να μάθουμε.
(το “έχουμε μα δεν πουλούμε” πάντως, αναφέρεται στους ψαράδες. Μόνο που εκείνοι δεν “πουλάνε” (ψάρια) γιατί, “με τους φίλους θα τα φάνε” ενώ τα κουτρούφια (Γιάννη, σωστά;) με τους φίλους θα τα πιούνε, γενικώς βέβαια, όχι τα ψάρια που δεν πουλούνε)
#205
Ναι, αυτόν το σκοπό λέμε. Μου φαίνεται όμως ότι και ο άλλος ήταν γνωστός σε παλαιούς οργανοπαίκτες.
Στο συγκεκριμένο απόσπασμα η πρώτη στροφή από το “πιπέρι” είναι έμπνευση της στιγμής εκείνου που το τραγουδάει. Εφόσον το μέτρο των στίχων ταιριάζει πάνω στο σκοπό το λέμε άμα μας έλθει. Το “πιπέρι”, τόσο ως τραγούδι όσο και ως αποκριάτικο δρώμενο σε οποιοδήποτε σκοπό, δεν επιτελείται στη Σίφνο τις τελευταίες δεκαετίες. Μάλλον όμως υπήρχε προπολεμικά και επιτρέψτε μου μια προσωπική ιστορία. Ο προππάπος μου, αγγειοπλάστης, γλεντούσε στο πανηγύρι του Αγίου Συμεών (του Θεοδόχου, 2-3 Φεβρουαρίου) περί το 1925. Τα πανηγύρια της περιόδου αυτής είναι κοντά (και καμιά φορά πέφτουν) στην Αποκριά και σε κάποια στιγμή η παρέα γλέντησε με το “πιπέρι”. Στις σχετικές φιγούρες (με το γόνατο, πλάτη, μύτη κλπ το τρίβουν) ο προπάππος μου άρπαξε ένα κρύωμα το οποίο εξελίχθηκε σε ψηλό πυρετό και μετά από μερικές μέρες πέθανε.
#206
Μετά τη στροφή με το “πιπέρι” η “χορωδία” διχάστηκε. Κάποιοι συνέχισαν με στίχους από το πιπέρι και κάποιοι (εγώ π.χ.) αποφάσισαν να αλλάξουν θέμα. Έτσι στη στροφή μετά το πιπέρι ακούγονται δυο λογιώ στιχάκια με αποτέλεσμα το χάος. Το ένα από αυτά είναι, πράγματι, το “δε μου λέτε, δε μου λέτε το χασίσι πού πουλιέται”. Ακούγεται νομίζω με λίγη προσοχή. Οπότε, μετά είπαμε, φυσιολογικώ τω τρόπω, το “το πουλούν οι ντερβισάδες”.
Το γλέντι έγινε σε αγγειοπλαστείο στο Μαρούσι (την επόμενη ρεμπέτικης μάζωξης στον Κορομηλά στην Αγία Παρασκευή). Εκτός από κουτρούφια, Νίκο, εκείνο το βράδυ, ήταν και μερικοί από τα κάτω μέρη. Ήταν όμως και μερικοί ντόπιοι Μαρουσιώτες. Λόγω συναναστροφής για δεκαετίες με τους Σιφνιούς του Μαρουσιού έχουν κολλήσει όλα τα Σιφνέικα κόλπα.
Μιας και το θέμα είναι “πειραγμένες μουσικές”.
Εκείνο το βράδυ, σε κάποιο διάλειμμα των οργανοπαικτών (Κώστας Γεωργούλης-βιολί, Κώστας Ραφελέτος-λαούτο) έπιασε το λαούτο ένας από την παρέα (ο Αντώνης Αβρανάς) και έπαιξε σόλο μερικά μεταπολεμικά ζεϊμπέκικα.
Πώς θα περάσει η βράδια.
Ο Αντώνης δεν άλλαξε το κόρδισμα που είχε ο Κωστής που ήταν το “νησιώτικο”.
Ξέρω, ξέρω… Σίγουρα τον “Κατσαντώνη” τον χορεύουν συρτό!
Το λες και δεν το λες “πειραγμένο”! Παιγμένο εντελώς κανονικά, χωρίς εμφανή πρόθεση διασκευής, αλλά βέβαια στο λαούτο ακούγεται αλλιώς. Σαν η ρυθμική αίσθηση να είναι πιο λαστιχωτή από το στακάτο των κιθαρομπούζουκων. Ωστόσο, αν και σαν κλασικό ρεμπέτικο δεν ακούγεται, δεν ακούγεται και περίεργο.
Το κούρδισμα αυτό είναι, δεν έχει κι άλλο για να άλλαζε. (Εκτός από το κρητικό, που θέλει άλλο όργανο και άλλες χορδές και είναι απλώς μεταφορά του ίδιου κουρδίσματος σε χαμηλότερη βάση. Και εκτός από κάτι σπάνια, τοπικής εμβέλειας, ντουζένια [κισσαμίτικα λ.χ.] που δε νομίζω να χρησιμοποιεί κανείς εδώ και δεκαετίες.)
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 12:48 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 12:38 —
Κουτρούφι, ακούω τώρα τη συνέχεια της συλλογής σου από σιφναίικες ηχογραφήσεις (ίδιο λινκ όπως στα δύο προηγούμενα). Εκτός ότι γενικώς με ενθουσιάζει, θέλω να σχολιάσω τη Βοσκοπούλα που ακούω αυτή τη στιγμή, γιατί κάπως διασταλτικά μπορεί κι αυτή να μπει στη θεματική «πειραγμένες μουσικές»: ρυθμός συρτός σιφναίικος, μελωδία απομακρυσμένη αλλά όχι εντελώς αγνώριστη σε σχέση με την κλασική, και βέβαια ύφος τραγουδιού και οργάνων ολόιδιο με τις προ ημίσεως αιώνος σχεδόν ηχογραφήσεις του Σ. Καρά (που μου πήρε πολλά χρόνια να ξεπεράσω το ανοίκειο, αρχικά, άκουσμα και να καταφέρω να τις απολαύσω).
Όποιον άλλον τον ψήνει το ενδιαφέρον και σχετικά άγνωστο ζήτημα της επίδρασης του ρεμπέτικου στο νησιώτικο, ας ακούσει και παραπέρα!
μνημειώδη τα σιφναίικα γλέντια σας!!!
το πώς θα περάσει η βραδιά έχει ένα μόνιμο ξεχείλωμα του ρυθμού, σαν να μπλέκεται με το ζεϊμπέκικο. κλασικό λάθος σε όποιον δεν είναι εξοικειωμένος με το απτάλικο.
Όπα! Πριν δέκα χρόνια, σε μία παρουσίασή μου σε ένα συνέδριο με τίτλο “Η ελληνικότητα στη μουσική”, είχα διαμορφώσει την πρώτη παράγραφο της συμβολής μου ως εξής:[i]
Όταν μιλάμε για ελληνικότητα στην ελληνική μουσική, πρέπει να καθορίσουμε τι ακριβώς εννοούμε. Έχει ελληνικότητα «Η βοσκοπούλα»; «Ο γερο Δήμος»; Η όπερα «Μάρκος Μπότσαρης»; Οι οπερέτες του Σακελλαρίδη; Το τραγουδάκι «Ροκ εντ ρολ με μπουζούκια» του Χιώτη, που μάλλον κανείς δεν το θυμάται; Βεβαίως και έχουν. Από Έλληνες κυρίως, σε ελληνική γλώσσα είναι γραμμένα, σε Έλληνες βασικά απευθύνονται, στην Ελλάδα έγιναν γνωστά και αγαπητά. Θυμάμαι ένα επεισόδιο σε κυκλαδίτικο νησί, όπου σε ένα γλέντι «πικαρίστηκα» όταν μία φίλη άρχισε να τραγουδάει τη «βοσκοπούλα». Σε παρατηρήσεις μου για «ελληνικότητα κλπ.» το κορίτσι αντέταξε «μα εγώ, εδώ στο νησί το έχω ακούσει, σε γλέντια, από ντόπιους». Πώς θα καθορίσουμε λοιπόν την ελληνικότητα;
[/i]Φυσικά, το “κυκλαδίτικο νησί” ήταν η Σίφνος, αλλά “η φίλη” δεν ήταν από γεννησιμιού Σιφνιά, είχε παντρευτεί Σιφνιό και είχε αγαπήσει το νησί. Όμως, ο τρόπος που τραγούδησε τη “Βοσκοπούλα” ήταν σαν να το τραγούδαγαν οι “δυνάμεις του Αιγαίου” ή ένας βαρύτονος της όπερας. Αν η κοπέλα το είχε τραγουδήσει περίπου όπως στην ηχογράφηση που σχολίασε ο Περικλής (που και εμέναν ενθουσίασε), δεν ξέρω αν θα είχα συμπεριλάβει και αυτό το κομμάτι στα παραδείγματα με τα οποία είχα ξεκινήσει την παρουσίασή μου.
Ωραία διασκευή όσον αφορά τα όργανα, ωραία και σφιχτή ενορχήστρωση και παίξιμο. Η φωνητική εκτέλεση δεν αντέχει κριτικής, μάλλον σαν χαβαλές ακούγεται, κρίμα γιατί θα μπορούσε να απογειώσει το κομμάτι. Σκαμπανεβάσματα στην έντασή της, αρκετά πίσω από τα όργανα σε σημείο να μην ακούγεται αρκετές φορές, αναίτια ειρωνική χροιά, ειδικά προς το τέλος.
Παρόλα αυτά θα τους ξανάκουγα ευχαρίστως για μια πιο σφαιρική άποψη.
Μμμ…
…*
για να φύγει η δημοσίευση
Κάποιος πρέπει να εξηγήσει στον μπασίστα ποιος είναι ό ρόλος του.
θα συμφωνήσω για τα φωνητικά
Δεν είναι κακοί. Συμφωνώ με τον Έλριχ ότι το τραγούδι είναι αδύναμο, αλλά δεν ξέρω αν είναι θέμα πρόθεσης (χαβαλετζήδικης, ειρωνικής κλπ.) ή απλώς έλλειψης εξοικείωσης με τέτοιου τύπου μελωδίες. Όλο το υπόλοιπο παίξιμο μ’ άρεσε.
Άκουσα άλλο ένα τους για να καταλάβω το στίγμα του συγκροτήματος (και μου άρεσε), αλλά ομολογώ πως δεν το κατάλαβα.
Το θέμα είναι: δε βλέπω τον λόγο μιας τέτοιας διασκευής. Γιατί αυτό το τραγούδι έτσι, κι όχι οποιοδήποτε άλλο ρεμπέτικο σε οποιοδήποτε άλλο ροκ ύφος; Αν η μπάντα ένιωσε ότι εγγενή στοιχεία της σύνθεσης υποδεικνύουν τη δυνατότητα μιας τέτοιας εκτέλεσης, δεν μου το μετέδωσαν.
(Το να μη βλέπεις τον λόγο μιας «τέτοιας» διασκευής θα μπορούσε να είναι η υπερκλισέ ένσταση σε όλες τις διασκευές του νήματος, αν κάποιος δεν έχει ακόμη πάρει την απόφαση να δηλώσει ευθέως ότι δεν είναι υπέρ των διασκευών συνολικά. Δεν το λέω όμως μ’ αυτή την έννοια, είμαι γενικά πολύ φίλος των διασκευών, αρκεί να έχουν κάτι που να με πείθει. Εδώ δεν το βρήκα.)
Υ.Γ. Αφήνοντας το ΥΤ να κάνει πρόγραμμα όσο έγραφα το σχόλιο, έφτασα στην πασίγνωστη διασκευή του Θα σπάσω Κούπες με τα πολλά φωνητικά. Αυτή είναι μια διασκευή που με πείθει. Μ’ άρεσε από την πρώτη φορά που την άκουσα στο ραδιόφωνο, και δεν άλλαξα γνώμη όταν αντιλήφθηκα πόσο μέινστριμ σουξέ έχει γίνει (συνάντησα μέχρι και επίδοξη τραγουδίστρια που θέλει να το πει σε σκηνή, σε παραδοσιακή εκτέλεση, αλλά δεν το ξέρει παρά μόνο από αυτή τη διασκευή!! - και όμως, μ’ αρέσει ακόμα): αναδεικνύει δυνατότητες που θα είχε η ίδια μελωδία αν δεν είχε γραφτεί εκεί και τότε όπου γράφτηκε αλλά αλλού και άλλοτε. Κάτι που μου 'λειψε από το κομμάτι που συζητάμε τώρα.
Κρίμα που η φωνή της Ρόζας είναι παραμορφωμένη, γιατί γενικά η λούπα και το κομμάτι εκπέμπουν την “ορμή” της Hip hop!
Ένσταση, Μπάμπη. Απόλυτη ένσταση. Κατ’ αρχήν, δεν βλέπω ορμή σε αυτό το χιπ χοπ, τόση όση σε άλλα πολύ πιο ζωντανά κομμάτια αλλά, εντάξει, δεν είναι εκεί το πρόβλημα. Η ένσταση βρίσκεται στο ότι η κάθε χιπ χοπ, το κάθε αξιόλογο είδος καλλιτεχνικής έκφρασης, δεν χρειάζεται ξένα δεκανίκια για να εκπεμφθεί και να λειτουργήσει, πολύ περισσότερο που τα συγκεκριμένα δεκανίκια δεν φτιάχτηκαν για χρήση ως τέτοια και, αποσυναρμολογήθηκαν κιόλα, με πέταμα όλων των κομματιών τους στα σκουπίδια, εκτός απ’ τα δύο που "αξιολογήθηκαν’. Σόρι Μπάμπη, βεβήλωση βλέπω.
για τους γιαν βαν: έχουν καλό ήχο, με εξαίρεση την φωνή. ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα το αναλογικό σύνθι! κατά τα άλλα όμως, σαν να μην είχαν σχέση με το κομμάτι και τον τσιτσάνη γενικότερα. από κάπου να πιαστούν, να παίξουν με την μελωδία ή με τον ρυθμό.
για τους ιρανούς από το μόντρεαλ: πολύ καλό, αν και δεν ακούω αυτή τη μουσική ούτε μου αρέσει το μπιτάκι σε κομμάτια που δεν το έχουν εξαρχής. εδώ όμως πρόκειται μόνο για μια λούπα (κρίμα όμως για την φωνή της ρόζας) η οποία απλώς είναι η αφετηρία και το χαλί για το κομμάτι τους. και το κρουστό είναι διακριτικό και προσθέτει αντί να καπελώνει, παρ’ ότι τσιφτετέλι όπου θα μπορούσε να οργιάσει. θα ήθελα να ξέρω τους στίχους των παιδιών.
Μία Διασκευή από τους programmed to rock.
Ο Μενούσης συναντάει τον Τζο και ανταλλάζουν τις ιστορίες τους.
Κάπως έτσι η ελληνική παράδοση μπλέκεται με τις μουσικές του Jimi Hendrix.
Βασισμένο σε ιδέα του Κλέωνα Αντωνίου
Αυτό που θα ακούσετε είναι παιγμένο εντελώς live και χωρίς το ηχητικό μακιγιάζ που συνηθίζεται στις μέρες μας.
Μουσική: Jimi Hendrix (Hey Joe)
Στίχοι: Παραδοσιακό (Ο Μενούσης)
Η ηχογράφηση και τα γυρίσματα γίνανε στο Rana Studio.
Κάμερες / Μοντάζ / Σκηνοθεσία: Λευκοθέα Παππά
Ηχοληψία / Μίξη / Mastering: Κώστας Μπασδάνης