Χθες το βράδυ στο σκοτάδι (που λέει κι Μάρκος) ο γράφων κι ο Αδμιν (και γαμώ τις γραφές…) είχαν την τύχη να βρεθούν στην τεβέρνα του “Μανωλιά”. Εκεί λοιπόν στο υπόγειο παίζει ο κυρ Γιάννης ο Σταματίου συνοδευόμενος από μια κιθάρα και δυο φωνές. Εχουμε λοιπόν και λέμε:
Ταβέρνα απ’ τις παλιές (50 χρονών) με αρκετά καλό φαϊ και χύμα κρασί.
Χώρος οικογενειακός (φάγαμε κι έναν αρραβώνα) χωρίς στριμωξίδια και κάπνες.
Πρόγραμμα… λαϊκά τραγούδια με επιμονή στα “Χιώτικα” της δεκαετίας '50-'60 αλλά και διάφορα άλλα.
Φωνές… ο σερνικός πολύ μέτριος, η γυναικεία πάρα πολύ καλή (γεμάτη, πεντακάθαρη μπάσα γυναικεία φωνή, πράγμα σπάνιο στην εποχή των Αρβανιτοτσαλιγοπούληδων που τσιρίζουν).
Ηχος… Κάμποσα Electrovoice με πολύ καλή απόδοση, αλλά ο ήχος ηλεκτρικός της δεκαετίας του '60, με το echo στα όρια του παραλογισμού! Οτι χειρότερο για έναν “παλαιολιθικό” σαν κι εμένα.
Μπουζούκι… Ο Γιάννης Σταματίου.
Αυτή ήταν μια περιλητική “κριτική” της υπόθεσης, όπως θα την έγραφα σε κάποιο Αθηνόραμα.
Γενικό συμπέρασμα (μεταξύ μας):
Αγνοείστε όλα τα παραπάνω, καλά ή κακά στοιχεία, και επικεντρώστε την προσοχή σας στο ακόλουθο:
Ο Σταματίου είναι τεράστιο μπουζούκι! ΜΠΟΥΖΟΥΚΑΡΟΣ! Οσο ενοχλητικός κι αν είναι ο ακραία ηλεκτρικός του ήχος, αυτά που παίζει είναι …αφύσικα πράγματα. Εχοντας μόνιμο το “τσαντισμένο” ύφος των μπουζουξήδων της γενιάς του, ανεβοκαταβαίνει την ταστιέρα με ταχύτητες …Χάκινεν και με τη δυσκολία που εμείς ξεφυλλίζουμε ένα περιοδικό. Δεν παίζει τίποτα συμβατικό. Αν αφαιρέσεις τα σημεία όπου ακολουθεί τα λόγια των τραγουδιών, στα υπόλοιπα σόλα και γεμίσματα είναι τζαζίστας και μάλιστα κορυφαίος. Εχει όλα τα στοιχεία που λείπουν από τους σύγχρονους καλούς μπουζουξήδες. Μπορεί να χώσει καμιά 40ριά νότες σε ένα δευτερόλεπτο, μοιράζοντάς τες μία-μία μέσα στο χρόνο και παίζοντάς τες όλες πεντακάθαρες χωρίς καν την υποψία “τζούφιας”. Η φαντασία του είναι αυτό που ανέφερα και πριν: Τζαζ. Παίζει ακριβώς αυτό που δεν περιμένεις να παιχτεί. Οσο γι’ αυτά που μας έλεγε σε παλιότερες συναντήσεις μας, ότι είναι δηλαδή απροπόνητος, γέρος, δεν έχει πια την ίδια φόρμα που είχε παλιά κλπ., …είναι σκέτες …παπαριές. Προσωπικά δεν μπορώ να φανταστώ τι καλύτερο μπορούσε να κάνει.
Αυτά είναι όσα μπορώ να περιγράψω με λόγια γι’ αυτό το μπουζουξή. Τα υπόλοιπα (και πιο βασικά) θα πρέπει να τα δείτε (ή μάλλον να τα ακούσετε) μόνοι σας. Μακάρι να τον “ψήσουμε” να τα χώσει και σε κανένα τρίχορδο επί σκηνής.
ΑΝ
ΥΓ1. Αν κάποιοι θεωρήσουν το παραπάνω κείμενο ως διαφημιστικό, ουδόλως με απασχολεί. Αν μπορούσα να τα γράψω σε αφίσες και να τα χώσω στους δρόμους θα το έκανα. Είναι απαράδεκτο να γεμίζουν οι τηλεοράσεις και οι πίστες από “μπουζουκάκια”, ενώ για ν’ ακούσουμε Παπαδόπουλους, Σπόρους, Παλαιολόγους, Στουραϊτηδες κ.ά. μπουζούκαρους πρέπει να είμαστε “στην τσίλια” για καμιά συναυλία ή να οργώνουμε τα στενάκια της Αθήνας για να τους ξετρυπώσουμε σε κανα ταβερνάκι.
ΥΓ2. Η ταβέρνα του “Μανωλιά” είναι στην οδό Πλάτωνος 130 (Ακαδημία Πλάτωνος) και ο Σπόρος παίζει εκεί Παρασκευοσάββατα. Αν θελήσετε να πάτε φροντίστε για τραπέζι (εχτές δεν υπήρχε ούτε για δείγμα).
ΥΓ3. Οι τιμές του μαγαζιού είναι λίγο πάνω απ’ το μέσο όρο μιας καλής ταβέρνας (με αβέρτα φαϊ και κρασί έρχεται 5-8 χιλιάρικα το άτομο). Καμιά σχέση με τα πιασεκωλάδικα (ψευτορεμπετάδικα).
Ακόμα και αν έφυγε, το έργο του παραμένει ΤΕΡΑΣΤΙΟ. Να πάρουμε παράδειγμα εμείς οι νεώτεροι από τέτοιους ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ για να ξεφύγουμε από την μιζέρια και την μετριότητα που μας περικλείει.
Η ελληνική μουσική είναι πλέον κατά πολύ φτωχότερη. Στο χέρι μας είναι να την κάνουμε και πάλι πλούσια.
Και το οφείλουμε σε ανθρώπους σαν τον ΜΕΓΑΛΟ “ΣΠΟΡΟ”.
Δυστυχώς ταλαιπωρήθηκε στα τελευταία του ο Κύριος Γιάννης!!! Συλλυπητήρια στους δικούς του ανθρώπους. Θα τον θυμόμαστε πάντα!!! Άλλωστε η παρακαταθήκη που μας άφησε δεν μας αφήνει να τον ξεχάσουμε.
Χάθηκε ένας μεγάλος δεξιοτέχνης και η απώλεια του μας λυπεί όλους. Συλλυπητήρια στους συγγενείς του.
Οι ερμηνείες του θα μείνουν για πάντα…
Θα πίνουμε ουίσκι με μπουζούκι και θα τον θυμόμαστε. http://www.youtube.com/watch?v=QFGiPKrdBjI&feature=related
Καλύτερο μνημόσυνο, από το να κάτσουν όλα τα νέα παιδιά που μαθαίνουν μπουζούκι, να “περάσουν” τα διάφορα χόρα που έχει αφήσει πίσω του ο δάσκαλος (αν όχι ολόκληρα τουλάχιστον τα “ανθρώπινα” τμήματά τους) για να αποκτήσουν αναγκαστικά τους σωστούς δακτυλισμούς (αλλιώς δεν “βγαίνουν”), σωστή αίσθηση των δρόμων και πολλά άλλα.
Δυστυχώς, πάει και ο Σπόρος. Αναπαύτηκε…
Προχτές την Κυριακή, που τον είδα τελευταία φορά, ένιωσα πως είχε επιλέξει να φύγει.
Η ταλαιπωρία με την υγεία του, όλο το τελευταίο διάστημα, δεν του ταίριαζε.
Ο “άρχοντας” δεν άντεχε αυτή την εικόνα για τον εαυτό του. Δεν την ήθελε. Την απόδιωξε…
Καλό ταξίδι Σποράκο…
Θα σ’ ανταμώσουμε όλοι κάποτε, και τα τα ξαναπούμε!
Το τελευταίο αντίο στον Σπόρο, θα το πούμε αύριο [Τετάρτη 19 Ιανουαρίου] στις 2.30 το μεσημέρι, στο κοιμητήριο Καλλιθέας.