Αρκετά βιβλία έχουμε κατά καιρούς προτείνει από αυτό εδώ το τόπικ.
Δεν είμαι απόλυτα σίγουρη, όμως, αν άξιζαν όλα αυτά τον κόπο και τα χρήματα ή αν τα διαβάσαμε πραγματικά ή απλώς τα ξεφυλλίσαμε.
Με αφορμή αφιέρωμα στον κορυφαίο τουμπίστα Γιάννη Ζουγανέλη, που «έφυγε» τον περασμένο Αύγουστο, [στο περιοδικό Jazz & Τζαζ (http://www.jazzntzaz.gr) , μαζί με ένα cd, στο οποίο ο Γ.Ζ. παίζει Παγκανίνι, Μπαχ, Βαμβακάρη, Σαββόπουλο, Χατζηδάκι κλπ.)], διάβασα την αυτοβιογραφία του «Ο ήχος της σάλπιγγος», από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη.
Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό βιβλίο, όπου ο συγγραφέας με ωμή ειλικρίνεια ανατρέχει την πολυτάραχη ζωή του, χωρίς όμως να πέσει στην παγίδα να αναγάγει τη ζωή του σε τραγωδία ούτε σε προσωπογραφία Αγίου.
Από τα πρώτα του βήματα, στο αναμορφωτήριο Κορυδαλλού, όπου η ίδια του η μάνα τον έκλεισε, την τυχαία επαφή του εκεί με την τούμπα, τις σπουδές του με διακρίσεις και βραβεία στο Εθνικό Ωδείο και Ωδείο Αθηνών.
Πώς αυτός, ο απόφοιτος δημοτικού, ταυτίστηκε με το ογκώδες, δύσκολο στο κράτημα χάλκινο πνευστό αυτό όργανο και μας ανακάλυψε τις τεχνικές και εκφραστικές δυνατότητές της τούμπας, ως σολίστ της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, Θεσσαλονίκης, της Συμφωνικής Ορχήστρας Δήμου Αθηναίων, της ΕΡΤ, της Ουγγαρίας, Λουμπλιάνας, Βελιγραδίου, Βουλγαρίας.
Πέρα όμως από αυτή την προσωπική καταγραφή, εκείνο που πλανάται στο βιβλίο του είναι το ερώτημα:
τελικά, τι θαυμάζουμε, τι μας γοητεύει σε μια μουσική δημιουργία;
Η τέλεια τεχνική κατάρτιση;
Το πηγαίο ταλέντο;
Η δυνατότητα ψυχικής έκφρασης και η επιθυμία για επικοινωνία με το κοινό;
Η απάντηση που δίνει ο Γ.Ζ. είναι ο ελεύθερος στοχασμός, μαζί με κατάθεση ψυχής. Όταν τα ψυχικά τραύματα δεν επουλώνονται, μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να τα ξορκίσεις: να τους μιλάς με το όνομά τους.
Τη μέθοδο αυτή επέλεξε ο Γιάννης Ζουγανέλης και ως μουσικός και ως συγγραφέας μέσα από ένα εκπληκτικό βιβλίο!.
