Κριτική του Γ. Ε. Παπαδάκη, για το νέο cd, «Τα Λαϊκά», Έλληνες και Ινδοί, που κυκλοφόρησε πρόσφατα:
http://www.enet.gr/online/online_text/c=113,id=77174508
Υ.Γ. Η παράθεση έγινε ενημερωτικά για το cd που κυκλοφορεί, αλλά και με την ευκαιρία να διαβάσουμε τη σχετική κριτική του Παπαδάκη, για τον οποίο πρόσφατα συζητήσαμε.
Εξαιρετική παρουσίαση -και σαφέστατη περί του “κλίματος” του cd .
Προς τι η αναφορά;
Κάτι δεν κατάλαβα;
:089:
Γεια σας,
Εμένα προσωπικά το άρθρο του Παπαδάκη με προβλημάτισε λιγάκι. Πρώτα, πρώτα, μάλλον, γιατί μου αρέσουν αυτά τα ινδοελληνικά, και γενικά τα λαϊκά της δεκαετίας του 50 και 60. Δεν είμαι καθόλου γνώστης του είδους, αλλά αυτά που έχω ακούσει, μου αρέσουν…ας πούμε, το διπλό σιντί “Τα Ινδοπρεπή” και τα τραγούδια του Αναγνωστάκη, του Αγγελόπουλου, της Σακελλαρίου (στην αρχή της καριέρας της), της Γιώτας Λύδια, του Γαβαλά, του Καζαντζίδη και τόσων άλλων εξαιρετικών τραγουδιστών της εποχής. Σίγουρα αυτά τα λαϊκά έχουν μια διαφορετική αισθητική από τα ρεμπέτικα…αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είναι αυτομάτως ποιοτικώς κατώτερα …κστά την ταπεινή μου γνώμη, βέβαια.
Και αν είναι να μιλάμε για στιχουργία…τι έχουν να ζηλέψουν η Παπαγιαννοπούλου ή ο Βίρβος από τους στιχουργούς άλλων εποχών; Πώς καταλαβαίνουμε το “στιχουργικό κιτς”; Σύμφωνα με ποια αισθητικά κριτήρια μπορύμε να ορίσουμε ότι “το ρίξε στο γυαλί φαρμάκι” είναι πιο “κιτς” από τους στίχους άλλων ειδών (είτε ρεμπέτικα είναι είτε έντεχνα);
Σίγουρα δεν είναι σωστό να “ιδιοποιείται” κανείς τα έργα άλλων συνθετών ή μελωδίες που δεν έγραψε ο ίδιος. Όμως αυτή η πρακτική δεν ήταν και τόσο άγνωστη ούτε σε παλιότερες εποχές. Ας πούμε, ο Τούντας έβαλε την υπογραφή του σε μερικές παραδοσιακές “αδέσποτες” μελωδίες. Επίσης, τουλάχιστο ένα τραγούδι που φέρνει το όνομα Τούντα έχει αποδειχτεί ότι γράφτηκε από άλλον δημιουργό. Αναφέρουμε στο “Χαρικλάκι” (“Darildin mi gulum bana”), που είναι σύνθεση του Αρμένιου μουσικού Kemani Serkis Efendi και υπάρχει σε μια συλλογή με “kantos” από τις αρχές του 20 αι. (μπορώ να στείλω πλήρη στοιχεία σε όποιον ενδιαφέρεται να μάθει περισσότερα). Ο Τούντας έγραψε πολλές ωραίες δικές του μελωδίες…όπως ο Καλδάρας και ο Μπακάλης. Για τον Παπαδάκη φαίνεται πως μόνο οι τελευταίοι είναι κατακριτέοι, ακόμα μετά από τόσα χρόνια. Γενικά, μπορούμε να κρίνουμε τους δημιουργούς παλιότερων εποχών σύμφωνα με κριτήρια πνευματικής ιδιοκτησίας που είναι σχετικά “μοντέρνα”;
Όσο για το Γεράσιμο Ανδρεάτο και τη Σοφία Παπάζογλου…κανένας από αυτούς δεν είναι τραγουδιστής “της πίστας”, απ’ όσο ξέρω. Ποια είναι τα “κλισέ” τους και ποιοι τραγουδιστές από τους σημερινούς θα μπορούσαν να αποδώσουν αυτά τα τραγούδια με καλύτερο τρόπο; Ένας άχρωμος “έντεχνος” όπως ο Κότσιρας;
Οι ερωτήσεις μου δεν είναι καθόλου ρητορικές…θα ήθελα πολύ να ακούσω τη γνώμη σας (που ξέρετε πολλά περισσότερα από μένα). Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά η συγκεκριμένη κριτική φαίνεται να αντιπροσωπεύει μια πιο γενική άποψη που θεωρεί τα λαϊκά του 50 (και βάλε) σα μια “διαφθαρμένη”, κατώτερη μορφή του ρεμπέτικου, και τα ινδοπρεπή σαν την τρανότερη απόδειξη αυτής της θέσης.
Ελπίζω να έγινα αντιληπτή.
Εύα
Μα έχει τόσο δίκιο η Εύα…
Όσο γιά την “αναφορά” της Ελένης, νομίζω πως ήταν σαφής:
Το αλαζονικό ύφος κι οι ειρωνίες, η επιδειξιομανία (να, ξέρετε, εγώ… ανακάλυψα ποιοί είναι οι γνήσιοι συνθέτες), οι ανακρίβειες (δεν ήταν πρώτος ο Τσιτσάνης που μίλησε) και άλλα πολλά, δείχνουν τον τεχνητό και κατασκευασμένο λόγο που χειρίζεται. Και την υποκρισία φυσικά, γι ανθρώπους που δείχνουν να ενθουσιάζονται τόσο με τον Καζαντζίδη.
Συμφωνω με την Ιωαννα οτι αυτη ειναι μια “καλη” κριτικη του Γ.Π. σε σχεση με αλλες … Εγω αρχικα δεν καταλαβα, τι ειναι δηλαδη αυτος ο δισκος ;; Οι παλιες εκτελεσεις, ή καινουριες ;; Η απορια λυνεται εκει που λεει για Καραντινη και τους αποδελιπους και το κομματι που εκθειαζει τις παικτικες ικανοτητες των ξενων ειναι πιστευω το πιο ενδιαφερον ! Εκει δειχνει να αγαλλιάζεται και να κακιζει τους δικους μας. Δεν εχει ομως και πολυ αδικο. Τα προσφατα βιντεακια που εχουν ανεβει στο φορουμ δειχνουν ακομα μια φορα πως οι ανατολιτες μουσικοι ειναι προσκολλημενοι στην παραδοση τους και πανε ακομα παραπερα ενω οι ταλαντουχοι δικοι μας ψιλο-αλληθωριζουνε προς τη δυση …
Για τις ασταθειες του Ανδρεατου θα συμφωνησω παρόλο που ειναι μια καλη λαικη φωνη σαν χροια, αναφερομενος σε αλλους δισκους ιδιαιτερα λαιβ.
Η Παπαζογλου τυχαινει να ειναι του γουστου μου, αν και αυτη τελευταια ναι μεν εχει τυποποιησει την “ανατολιτικη” της εκφραση και απ’την αλλη ανακαλυψε και την τζαζ …
Στα οσα αφορουν το υλικο της Ινδο-Ελληνικης συμμαχιας, συμφωνω με την Ευα, μεταποιημενα απλα λαικα τραγουδακια ευρειας καταναλωσης εκεινης της εποχης -κατι σαν μοδα- που η σημερινη ενδεχομενως ενδεια σε τετοια αναλαφρα, απλοικα και εξω καρδια τραγουδια τα αναγορευει σε
μεγαλουργηματα !! Μεσα ομως στο στιχουργικο περιβαλλον της εποχης, δε νομιζω οτι αυτα ειδικα ηταν τα κακα τραγουδια και οοολα τα αλλα λαικα, τα καλα … Το μονο εγκλημα τελικα ηταν η κλοπη …
Γεια σας πάλι,
Θα ήθελα να διευκρινίσω ότι δεν ξέρω τον Παπαδάκη, εκτός από τα άρθρα που έχω διαβάσει εδώ. Ο άνθρωπος είναι κριτικός, τη δουλειά του κάνει και έχει το δικαίωμα να εκφέρει όποια γνώμη θέλει. Απλώς μου φάνηκε πολύ απόλυτος στις απόψεις του, ή να το πω αλλιώς, εξέφρασε τις δικές του απόψεις σα να ήταν αποδεδειγμένες αλήθειες. Η στιχουργία των τραγουδιών του 50/60 ανήκει γενικώς στο “κιτς”, ο Ανδρεάτος είναι τραγουδιστής της πίστας (σα να τον βάλει στο ίδιο τσουβάλι με το Ρέμο, ας πούμε) κ.τ.λ. Μου φάνηκε πως με μια μολυβιά ξέγραψε ένα ολόκληρο είδος, και εγώ τουλάχιστο δεν κατάλαβα σύμφωνα με ποια αισθητικά κριτήρια. Και να θυμίζω ότι το ρεμπέτικο παλιότερα έγινε θύμα παρόμοιων απόλυτων κρίσεων (“sweeping generalizations” που λένε οι Άγγλοι) από διανοούμενους της εποχής…κάτι που βλέπει κανείς καθαρά στις μελέτες του Βλησίδη, όπου παραθέτει άρθρα εφημερίδων και περιοδικών.
Μπορεί να είμαι απλοϊκή…αλλά αν μου αρέσει ένα τραγούδι, δε με πολυνοιάζει αν η μελωδία είναι “κλεμμένη” ή όχι. Γιατί να απορρίψω εκ των υστέρων ωραιότατα τραγούδια μόνο γιατί έχει αποδειχτεί ότι δεν είναι “γνήσια” δημιουργήματα; Όσο για το “κιτς”…αυτό που φαίνεται “μελό” ή παρατραβηγμένο στον έναν μπορεί να είναι συγκινητικό και αληθινό για τον άλλον. Γενικά, νομίζω ότι πρέπει να μπει κανείς μέσα στο πνεύμα της εποχής και της κοινωνίας για να μπορεί να νιώσει αυτά τα τραγούδια.
Εύα
Κοίταξα τελικά και εγώ, όπως και ο Άρης, αρκετές πρόσφατες κριτικές του Παπαδάκη αφού 4 – 5 χρόνια τώρα, που δεν αγοράζω πλέον εφημερίδα, δεν τον διάβαζα και αυτόν. Όσο έπαιρνα Ελευθεροτυπία οι κριτικές του μου φαίνονταν γενικά σωστές και η γενική εντύπωση δεν άλλαξε τώρα. Φυσικά έχει κάποιαν έπαρση, αλλά δεν κοιτώ το στυλ παρά την ουσία. Φυσικά επίσης υπάρχουν και σημεία (αρκετά!) όπου διαφωνώ κάθετα.
Για τα «λαϊκά» και ινδοπρεπή μάλλον δεν δικαιούμαι δια να ομιλώ, αφού δεν μου αρέσουν (η ινδική μουσική με ξετρελαίνει, όχι βέβαια ο Ravi Shankar, αλλά αυτό είναι άλλο). Και βεβαίως αν κάποιο τραγούδι είναι καλό, δεν έχει σημασία αν είναι «κλεμμένο» ή «γνήσιο», που γνήσιο είναι γιατί κάποιος άλλος τραγουδοποιός έβαλε την ψυχή του μέσα. Αυτό που κατά τη γνώμη μου κριτικάρει ο Π. και συμφωνώ απόλυτα είναι η πράξη της υφαρπαγής, όταν μάλιστα γίνεται τόσο ξεδιάντροπα. Και το ότι δεν ανέφερε και τον Τούντα (δεν είναι μόνο το Χαρικλάκι, είναι και η Βαρβάρα και άλλα αρκετά) έ, δεν γίνεται να αναφερθούν όλοι γιατί είναι και πάρα πολλοί. Για τα ινδοπρεπή μίλαγε και ό, τι έπρεπε να ειπωθεί ειπώθηκε. Βεβαίως όμως θα κρίνουμε τους δημιουργούς, γιατί δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσε και ο Καλδάρας και ο Μπακάλης αν μάθαιναν ότι κάποιος Βούλγαρος, Τούρκος ή ξέρω ʽγώ, έπαιρνε ένα δικό τους κομμάτι χωρίς να τους ρωτήσει και το έκανε επιτυχία στη δική του αγορά χωρίς να αλλάξει νότα.
Για τα στιχουργικά θα συμφωνήσω με την Εύα, όχι τόσο γιατί είναι ή δεν είναι κιτς το φαρμάκι ή ή το σπίρτο που πυρπολεί αλλά γιατί και του κλασικού ρεμπέτικου (και του Σμυρναίικου και των «μάγκικων δίστιχων») η στιχουργία δεν είναι δα και αυτό που θα λέγαμε αριστούργημα. Λίγα, πολύ λίγα είναι τα αριστουργήματα. Χοντρή κουβέντα βεβαίως, αλλά να βάζουμε και τα πράγματα στη θέση τους.
Τέλος πάντων, στο θέμα “Παπαδάκη” (με τον οποίο -και με δική μου ευθύνη- νομίζω ότι παραασχοληθήκαμε) εκείνο που ενοχλεί περισσότερο απ’ όλα είναι αυτό που έβαλα στο τίτλο του άλλου topic: Η αλαζονεία. Η Εύα το πήρε χαμπάρι και το έκφρασε ως “εξέφρασε τις δικές του απόψεις σα να ήταν αποδεδειγμένες αλήθειες”.
Νομίζω ότι του παραπάει να ασχολούμαστε δυο βδομάδες μαζί του. Γιατί δυστυχώς έχει καθιερωθεί ότι “όσο πιο πολύ ασχολούνται μαζί σου, τόσο μεγαλύτερη αξία έχεις, ακόμα κι αν πρόκειται για αρνητική κριτική”, κι αυτό είναι λάθος.
Πάνω σε αυτή τη λογική(
η Μπεζεντάκου τσιμπάει γερά μεροκάμματα, εκμεταλλευόμενη τη δημοσιότητα που έχει στα μεσημερινάδικα της TV, έστω κι αν πρόκειται για γελοιοποίηση.
Πολλά ρεμπέτικα όπως προανέφεραν και άλλα μέλη του Φόρουμ βασίζονται σε ξένες (βαλκανικές, τουρκικές, ισπανικές…) μελωδίες.
Η οικειοποίηση (appropriation) στοιχείων σε όλες τις τέχνες είναι μια φυσική διαδικασία. Κάθε καλλιτέχνης ασπάζεται ερεθίσματα που υπάρχουν τριγύρω του και τα χρησιμοποιεί είτε αυτούσια είτε “μεταμορφωμένα” ανάλογα με την δική του αντίληψη.
Ο Μάρκος, για παράδειγμα, στα τραγούδια του “πλάθει” μια τεράστια παλαιότερη μουσικοστιχουργική παράδοση, έναν πυρήνα στοιχείων, την οποία μετατρέπει (συνειδητά, υποσυνείδητα ή…ασυνείδητα) ανάλογα με την αισθητική του σε νέο υλικό. Μερικές φορές χρησιμοποιεί αυτούσιες μελωδίες, αλλά δεν τις “κλέβει”, τις εμπλουτίζει.
Η όποια οικειοποίηση στο έργο του γίνεται από Ανάγκη έκφρασης μέσα από το συγκεκριμένο υλικό.
Στην περίπτωση των ινδοπρεπών, έχουμε άραγε να κάνουμε με τον παράγοντα “οικειοποίηση λόγω καλλιτεχνικής ανάγκης” ή μήπως ήταν μια “παρένθεση” λόγω έλλειψης έμπνευσης και αναζήτησης του εύκολου κέρδους ?
Νομίζω πως κάπου εκεί πρέπει να εστιάσουμε τις σκέψεις μας.
και να λάβουμε υπ’όψιν μας πώς θα αντιμετωπίζαμε τη μουσική εάν ΔΕΝ υπήρχε πνευματική ιδιοκτησία (ουτοπικό ώς σκέψη βέβαια αλλά ίσως μας άνοιγε τα μάτια).
Για την κριτική του Παπαδάκη, κανένα σχόλιο.
Απόλυτα σύμφωνος με τον Μπάμπη. Και το παράδειγμα του Μάρκου που φέρνει είναι απόλυτο. Λέει ο Μάρκος στην αυτοβιογραφία του:
“Στο Φάληρο που πλένεσαι”, παλιό συριανό ζεϊμπέκικο που του έβαλα λόγια…
Δηλαδή, άμα δεν το “έκλεβε” ο Μάρκος, ποιο θα ήταν το κέρδος; Το πολύ-πολύ να χάναμε το τραγούδι.
Με το “Χαρικλάκι” χορεύουν οι Ελληνες εδώ και εφτά πλέον δεκαετίες. Αν δεν το ‘χε περάσει σε δίσκο ο Τούντας, δεν υπήρχε περίπτωση σήμερα να το έβαζε ο Γιώργος στο YouTube να το ακούσουμε.
Αλλο αυτό το είδος δημιουργίας και άλλο όταν τραγουδάει π.χ. ο Ταλιούρης το ‘60 “Εσύ 'σαι αριστοκράτισσα” και η μουσική είναι ατόφια του Λορέντζου (“Μας κυνηγούν τον αργιλέ”).
Αλλο ν’ ακούς το “Μες στον τεκέ της Μαριγώς”, του οποίου η μελωδία υπήρχε πιθανώς πριν γεννηθεί ο Περιστέρης κι άλλο να κάθεσαι σήμερα σ’ ένα πανηγύρι και ν’ ακούς καμιά δεκαριά τραγούδια που έχουν γραφτεί πάνω στη μελωδία της “Αγιοθοδωρίτισσας” του Παπάζογλου.
Και να μη ξεχνάμε και κάτι άλλο. Κάποιοι μεγάλοι μουσικοί δεν έπαιζαν στα πάλκα. Από κάπου έπρεπε να βγάλουν έξτρα μεροκάματο. Γι’ αυτό σήμερα βρίσκουμε το “Σαράντα παλικάρια” να το υπογράφει ο Τούντας.
Κι αν θέλετε να πάμε και παρακάτω, γνωστός καλός λαϊκός δημιουργός και τραγουδιστής έβγαλε δίσκο το εβδομηντατόσο και πέρασε ατόφια τραγούδια του Δελιά στ’ όνομά του για να πάρει κανα φράγκο, καθώς δεν είχε μία! Καλά έκανε! Οχι θα τ’ άφηνε να τα φάει η ΑΕΠΙ που τα ‘παιρνε στ’ όνομα του Ανέστου και τα 'δινε πού;
Να μη λέμε συνέχεια τα ίδια πράγματα.
ΥΓ. Να ξαναβάλω κι ένα ερώτημα προς σκέψη: Πού πάνε τα ποσοστά που εισπράττει η ΑΕΠΙ στ’ όνομα του Τσαούς από τις αμέτρητες εκτελέσεις σε του “Πέντε μάγκες στον Περαία”;
Και μια και μιλάμε για το Μάρκο.
Η “Αγγελοκαμωμένη” είναι συρραφή 4 δίστιχων που διασώθηκαν σε ημερολόγια τοίχου, λαϊκές φυλλάδες κλπ. Αλλά, είναι τόσο αριστοτεχνική η συρραφή, που δεν είναι δυνατό να ξεχωρίσουμε ούτε τις ραφές. Πραγματικά, ήταν “κεντήστρα”, και όχι μόνο στη μουσική του. Ή η επανάληψη της μουσικής “Ματσάκια πεντοχίλιαρα” από τον ίδιο, απλά μας έδωσε ένα ακόμα αριστούργημα.
Πάντως, το θέμα της οικειοποίησης, “δανεισμού” ή αντιγραφής είναι τεράστιο. Προέκυψαν μ΄αυτό τον τρόπο τραγούδια που όλοι αγαπήσαμε και δεν ξέρω αν π.χ. μειώθηκε η αξία των “Παιδιών του Πειραιά”, όταν μάθαμε ότι μάλλον “Παιδιά του Νείλου” θα έπρεπε να ονομάζονται.
Τις αναφορές τού Παπαδάκη περί οικειοποίησης αυτούσιων μελωδιών τώρα τις πρωτακούμε;
Είναι πασίγνωστη στον καλλιτεχνικό χώρο η καζούρα, που έγινε στην αρχή της δεκαετίας του '60, από μια ομάδα φίλων συνθετών σε ένα συνάδελφό τους. Είχε μαθευτεί πως ο λεγάμενος έκανε γύρα τους συνοικιακούς κινηματογράφους με ένα μαγνητόφωνο (μεγάλο κιόλας! Παραγγελία από την Αμερική σε έναν…συνάδελφό του !) και ηχογραφούσε όλες τις μουσικές από τις ινδικές και ανατολίτικες ταινίες !!! Οι μάγκες τον περιμέναμε έξω από το σινεμά ! Εγινε σάλος και φασαρίες στα στέκια και στα καφενεία τους για πολύ καιρό…
Μάλιστα, λέγεται, πως ο “κλέφτης μουσικών” δικαιολογήθηκε πως αυτό ήταν παραγγελία της εταιρίας δίσκων !!!
Η σημείωση του Babis για το πού θα έπρεπε να εστιάσουμε τη σκέψη μας είναι ουσιαστική. Και τι όμορφα σημειώνει την δημιουργική “κλοπή” του Μάρκου !
Μπράβο σου Babis!!!
Εύα, θυμικά και πολύ ευαίσθητα έκανες τις επισημάνσεις σου. Στο διάβασμα της παρουσίασης του δίσκου εγώ δεν κατάλαβα “πως με μια μολυβιά ξέγραψε ένα ολόκληρο είδος”, αλλά μας θύμισε μια πτυχή τής εξέλιξης του λαϊκού τραγουδιού του τόπου μας και επισήμανε -που το σημείωσε ο Βαβ.- το νόημα και τον τρόπο των επανεκτελέσεων.
Και είναι άδικο να του χρεώνουμε πως μιλάει για κιτς στιχουργία τού συνολικού έργου της Παπαγιαννοπούλου ή του Βίρβου. Και πως απορρίπτει όλο το λαϊκό τραγούδι !
Και κάτι ακόμα Εύα.
Ναι, οι σημερινοί χώροι διασκέδασης είναι πανομοιότυποι ! Ολα εντυπωσιακές πίστες είναι ! Παρουσιάζουν μόνο φρου-φρου και (οινο)πνεύματα… Γιατί δηλαδή να είμαστε αυστηροί με τον Ρέμο, για μένα μια χαρά τραγουδιστής είναι, που είναι συνεπής σε αυτό που κάνει και να μη μας ενοχλεί που οι περισσότεροι -μην πω και όλοι- “μουσικής σκηνής” τραγουδιστές έχουν πέσει και αυτοί στα γρανάζια της νυχτερινής διασκέδασης και μαζεύουν φράγκα; Να είμαστε αυστηροί και δίκαιοι με τους πάντες. Ελάχιστοι ερμηνευτές πια δεν είναι “πίστας”…
Και σου ξαναθυμίζω, ξέροντάς με από κουβέντα που έχουμε κάνει ιδιαιτέρως, με πόση μεγάλη αγάπη και συγκίνηση ακούω το λαϊκό μας τραγούδι. Και πως βέβαια χτυπάει η καρδούλα μου όταν ακούω και Αναγνωστάκη και Πόλυ και Γαβαλά και Λύδια και Τσετίνη… Και πως με “τρελαίνει” ο Καζαντζίδης. Γιατί χαίρομαι τις ιδιαίτερες εκφραστικές πινελιές του Ζαγοραίου. Και πως δεν ακούω το φάλτσο του Τζανετή μέσα στην τόση έκστασή μου…
Γιατί όπως υπέροχα επισημαίνεις, “ακούω” μέσα από τα τραγούδια και τον “κοινωνικοπολιτικό” τους περίγυρο. Κι έτσι θα ήθελα να τα άκουγαν όλοι !
Η πρώτη μου παρέμβαση-ερώτηση προς την Ελένη, αυτό το νόημα είχε (δεν υπήρχε εκείνη την ώρα που ρώτησα το ΥΓ της. Μετά το συμπλήρωσε, και κακώς μέσα στο ίδιο της το ποστ…).
Αν ήταν παρουσίαση ενός δίσκου το τόπικ αυτό θα είχε άλλο τίτλο και βεβαίως η θέση του θα ήταν σε άλλο sub-forum.
Αυτά.
Και στα περί έπαρσης και ειρωνίας των κειμένων του Γιώργου Παπαδάκη, έχω μια ερώτηση:
Εδώ, σε αυτόν τον χώρο, απ’ ότι αλληλοδιαβαζόμαστε τόσο καιρό -και πρόσφατα σε ένα άλλο τόπικ μας- έχουμε έπαρση εμείς!!! Δεν δικαιούται να έχει και ο Παπαδάκης που τόσα έχει προσφέρει;
Μην είμαστε ισοπεδωτικοί…
ΥΓ:
Συμπτωματικά προχτές, διάβαζα ένα καταπληκτικό κείμενο για “κλέψιμο” και απάτη μουσικής, στο παλάτι του Σουλτάνου, από έναν μουσικό Λάκωνα !!!
Θα το παραθέσω ξεχωριστά.
Είναι πολύ ενδιαφέρον ! Θα υπάρξουν σε όλους σκέψεις για τη διαμόρφωση της Βυζαντινής Υμνογραφίας και της κοσμικής μουσικής την οθωμανική περίοδο.
Δειτε κι εδω :
http://www.candanercetin.com.tr/albumler/amandoktor/1.php
ξερει κανεις τουρκικα για να μεταφρασει τα σχολια σε καθε τραγουδι ;;
Ας απολογηθώ…
Νομίζω ότι ο τίτλος που έβαλα “Κριτική cd…” ήταν κατατοπιστικός.
Μας έδωσε την ευκαιρία να τοποθετηθούμε γενικότερα στο θέμα.
Το Υ.Γ. μπήκε όταν διαπίστωσα ότι υπήρχαν απορίες και θεώρησα περιττό να αυξάνω τον αριθμό των μηνυμάτων μου, μήπως και θεωρηθεί…έπαρση!
Μέχρι να μας πουν για τα σχόλια, ας επικεντρωθούμε σε αυτό :
Türkiye - Yunanistan ->>> (Τουρκο-ελληνικό)
Söz - Müzik: Anonim ->>> (Ανώνυμης δημιουργίας)
Σαφέστατη κι εδώ, και καλή ως πρώτη “κάλυψη”…
Αγαπητή μου Ιωάννα.
Βεβαίως και κάποιες φορές γράφουμε με έπαρση.
Αλλά κάποιες φορές.
Κάποιες άλλες φορές, ομολογούμε την τύφλα μας και ζητάμε τα φώτα των άλλων.
Η ειδοποιός διαφορά μεταξύ των επηρμένων του παρόντος forum με τον επηρμένο Γ.Π. είναι ότι
[b]- οι μεν είναι ερασιτέχνες και δεν πλερώνονται για να γράφουν.
Τέλος πάντων, εγώ έχω πει τη γνώμη μου για τον Γ.Π.: Σαν αναγνώστης, ορισμένες φορές που τον διάβασα με παραπλάνησε, μόνο και μόνο για να περάσει κάποια άποψή του. Όπωε και με τα ινδοπρεπή, όπου το φάουλ του είναι ότι (κλασσικά) άρπαξε την ευκαιρία της έκδοσης ενός CD, για να μας πει τη γενικότερη γνώμη του για κάτι “σχετικό”. Ωσάν να είχαμε την σκορδοκαΐλα να τη διαβάσουμε.
Αν είναι τόσο ευρυμαθής και δε συμμαζεύεται, γιατί δεν αρθρογραφεί κανονικά με τίτλο, παραπομπές, παραθέσεις, ημ/νίες κ.λπ. (όπως π.χ. ο Φραγκίσκος) ώστε, αν του καταλογίσει κανείς ελλιπή τεκμηρίωση (όπως αυτά που λέει ο Φέρρης για παράδειγμα) να ΜΗΝ έχει το άλλοθι ότι “ρε παιδιά, εγώ μια κριτικούλα σε ένα CDάκι έκανα. 'Ελεος.”
Καταλάβατε;
γκουχ, γκουχ!
Γεια σου Ιωάννα,
[quote=Ιωάννα;146851]Τις αναφορές τού Παπαδάκη περί οικειοποίησης αυτούσιων μελωδιών τώρα τις πρωτακούμε;
Σίγουρα τα ξέρουνε ήδη πολλοί μουσικόφιλοι, ειδικά μετά από την έκδοση του “Ινδοπρεπών Αποκάλυψη” το 1998. Η διαφορά ανάμεσα στον Παπαδάκη και στους Αμπατζή-Τασούλα είναι ότι οι τελευταίοι αντιμετωπίζουν το θέμα με μεγαλύτερη κατανόηση και ευαισθησία, κατά τη γνώμη μου. Π.χ. λένε για το Μπακάλη ότι είναι κρίμα να του έμεινε η ρετσινιά από τις 20 τόσο διασκευές Ινδικών που έκανε, τη στιγμή που έχει εκατοντάδες αυθεντικές δημιουργίες στο όνομά του…ενώ ο Παπαδάκης φαίνεται να κατακρίνει ασύστολα και να αμφισβητεί ακόμα και τα “γνήσια” τραγούδια αυτών των δημιουργών.
Μάλλον παρεξήγησα το ύφος του Παπαδάκη…έμενα μου φάνηκε πως λίγο πολύ απορρίπτει γενικώς τα Ινδοπρεπή ως ανάξια λόγου-και βέβαια πιάστηκα λιγάκι που θεωρεί το συγκινητικό “ρίχτε (όπως το λέει ο Αγγελόπουλος!) στο γυαλί φαρμάκι” της Παπαγιαννοπούλου “κιτς”!
Ιωάννα, εγώ δεν έχω τίποτα με τους “εμπορικούς” τραγουδιστές της πίστας…ίσα ίσα, νομίζω ότι υπάρχουν αρκετοί που είναι, όπως λες, ωραίοι και συνεπείς στο είδος τους. Π.χ. αν τύχω να περάσω από την Αθήνα, δε θα έλεγα όχι να πάω στον Κουρκούλη, που έχει και μια χαρά λαϊκή φωνή. Όμως, η εντύπωσή μου από τα σιντί του Ανδρεάτου που έχω είναι ότι κινείται σ’ ένα κάπως διαφορετικό χώρο…αλλά αν είναι όπως λες, είναι και αυτός της πίστας, βέβαια. Τότε, μπορείς να μου πεις τι είναι μέσα στην ερμηνεία του που ενοχλεί τον Παπαδάκη; Γι’ αυτόν “της πίστας” είναι προφανώς αρνητικός χαρακτηρισμός…
Πρέπει να σταματήσω εδώ.
Φιλικά, Εύα
Εδώ έχεις απόλυτα δίκιο. Κι αυτό είναι συνηθισμένο φαινόμενο, σε πολλούς αρθρογράφους-μελετητές του χώρου.
Ουδείς κάνει τις παραπομπές του, τις αναφορές του. Όλοι -πιθανά- με το σκεπτικό και την ματαιοδοξία να αποτελέσουν αυτοί “την πηγή”.
Και να τους επικαλούνται οι νεότεροι μελετητές, πως είναι πχ. “του Λιάβα, του Παπαδάκη, του Κουνάδη…κλπ” και όχι πως στηρίχτηκαν, έστω σε μια πρόταση, “στον ανώνυμο αρθρογράφο” ενός περιοδικού του 1867 ή σ’ ένα κείμενο του Παπαδιαμάντη.
Εδώ είναι και η διαφορά τής “επιστημονικής” παρουσίασης ενός πονήματος. Βλέπε: Θοδ. Χατζηπανταζής.
Από την άλλη όμως σκέφτομαι, πως δεν υπάρχει ίδια απαίτηση για τεκμηρίωση, σε ένα απλό σχόλιο στον τύπο ή στο ράδιο, όσο σε μια καθαρά επιστημονική μελέτη.
Μήπως είναι, έτσι κι αλλιώς, ανέφικτο αυτό;
Κατανοητό και βεβαίως έχεις δίκιο. Αλλά έχει πολύ κοντά ποδάρια αυτή η ματαιοδοξία.
Σχόλιο; Ναι, σχόλιο, ας το δεχθούμε. Αλλά το να αρπάζεις την ευκαιρία με ένα “σχόλιο” για να κατηγορήσεις πεθαμένους συνθέτες σαν κλέφτες ή (στην καλύτερη) ως κλεπταποδόχους… Ε, αυτό πάει πολύ. Ολοι ξέρουμε πολύ καλά ποιούς υποτίθεται ότι εννοεί, όμως λυπάμαι αλλά με πορδές δε βάφονται αβγά. Θέλει να σηκώσεις τα μανίκια και να πιάσεις δουλειά. Οι κατηγορίες απαιτούν χρόνο για τεκμηρίωση. Ειδ’ άλλως τις αποσιωπείς. Οπως έκανες κι εσύ σε πλέιστες όσες περιπτώσεις.
Ερώτηση: Αν αποφάσιζες να βγάλεις όλα τα άπλυτα που σου εμπιστεύτηκαν Ζαμπέτας, Μπίνης κ.λπ. δεν θα ανέβαζες την κυκλοφορία των βιβλίων σου κατά 2000% (γιατί θα έβγαιναν στα πρωϊνάδικα και στα μεσημεριανά strip show της TV).
Το έκανες; Οχι.
Θα το έκανες ποτέ; Οχι.
Γιατί; “Για να δικαιούσαι δια να ομιλέις” όπως εύστοχα λέει και ο αγαπητός μου Ζουράρις.
Καταλάβατε;