βιβλιογραφία

Καλησπέρα. Κάνω πτυχιακή για τον συνθέτη Γ. Παπαϊωάννου και θέλω συμβουλές για βιβλία σχετικά με το μέρος της εργασίας μου που θα αναφέρεται στο μουσικό, κοινωνικό, ιστορικό πλαίσιο του Πειραιά(κυρίως) και της Αθήνας γενικότερα για την περίοδο 1935-60 καθώς σε αυτή τη περίοδο εστιάζω την μελέτη μου. Εκτός από τα βιβλία του Κουνάδη που παρέχουν χρήσιμα στοιχεία, μπορώ να έχω προτάσεις για βιβλία ιστορικά με σύγχρονες τοποθετήσεις που θα με βοηθήσουν; Αν κάποιος γνωρίζει κάτι και μπορεί ας με βοηθήσει. Ευχαριστώ πολύ.

ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ Γ.ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ
ΝΤΟΜΠΡΑ ΚΑΙ ΣΤΑΡΑΤΑ ΕΚΔ. ΚΑΚΤΟΣ

Πιστεύω θα καλύψουν απόλυτα αυτό που ανέφερες πως ψάχνεις για την την εργασία σου:

ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ-Ν. Γεωργιαδης (ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ,1993)
ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟΥ-Στ. Δαμιανάκος (ΠΛΕΘΡΟΝ, 2001)
ΕΝΑΣ ΑΙΩΝΑΣ ΛΑΪΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ-Η. Βολιότης-Καπετανάκης(ΛΙΒΑΝΗΣ, 1989)
ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟΥ-Κ. Βλησίδης (Εκδοσεις του Εικοστού Πρώτου, 2004)
ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ-Στ. Gauntlett (Εκδοσεις του Εικοστού Πρώτου, 2001)
ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟΥ-Μ. Κωνσταντινιδου (ΣΕΛΑΣ, 1994)

Και μια παλιότερη σχετική συζήτηση

Πάρα πολύ χρήσιμο είναι και το
-“Σπάνια κείμενα για το ρεμπέτιο” του Κώστα Βλησίδη.
Είναι σα να παρακολουθείς την επικαιρότητα του λαϊκού τραγουδιού μέσα απο το τύπο.Ότι μπόρεσε να μαζέψει ο άνθρωπος.Επίσης και το βιβλίο του Στάθη Gauntlett “Ρεμπέτικο τργούδι”
Συμαντικό είναι διαβάζοντας τα να διαμορφώσεις την δικιά σου άποψη,καθώς πολλοί απο τους συγγραφείς γράφουν τελείως υποκειμενικά.Οχι τόσο σε γεγονότα αλλά σε κρίσεις.Άλλοι έχουν αναθεωρηθεί κιώλας.Επικρατεί χάος.Μπέρδεμα…
Ωραίες εικόνες μου έδοσε και το “Της Ασιάτιδος Μούσης ερασταί” του Θεόδωρου χατζηπανταζή.Σου δείχνει την μουσική κίνηση στην Αθήνα του 1880-90.Το ρεμπέτικο δεν ήταν ουρανοκατέβατο…δηλαδή

Φίλε Δημήτρη σε ευχαριστώ πολύ. Να είσαι καλά.

— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 16:51 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 16:50 —

ευχαριστώ πολυ, να είσαι καλά.

— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 16:56 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 16:51 —

Κα Ελένη σας ευχαριστώ πολύ για όλα όπως και τους υπόλοιπους που ενδιαφέρονται και βοηθάνε. Θέλω να σας ρωτήσω κάτι άλλο. Αυτά τα βιβλία γενικότερα, όπως και αυτά που παραθέτει ο κος Βεληκαρης πρέπει να τα αγοράσω ή υπάρχουν και σε κάποια/ες βιβλιοθήκη/ες που μπορώ να τα βρώ;Μήπως γνωρίζετε;Ευχαριστώ πολύ.

— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 16:57 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 16:56 —

Ευχαριστώ πολύ κε Νίκο. Να είσαι καλά.

[QUOTE. Θέλω να σας ρωτήσω κάτι άλλο. Αυτά τα βιβλία γενικότερα, όπως και αυτά που παραθέτει ο κος Βεληκαρης πρέπει να τα αγοράσω ή υπάρχουν και σε κάποια/ες βιβλιοθήκη/ες που μπορώ να τα βρώ;Μήπως γνωρίζετε;Ευχαριστώ πολύ.

Οι λύσεις είναι πολλές.
Πάρε σβάρνα τις βιβλιοθήκες.Δημοτικές αν και με επιφύλαξη καμιά φορά.Δεν είανι σίγουρο τι θα βρείς.Εθνική βιβλιοθήκη,στην Πανεπηστημίου!!
Ακόμα υπάρχουν και μερικά βιβλιοπωλεία-δεν λέω ονόματα- που μπορείς να δανειστείς βιβλίο να πιείς καφέ και να τα διαβάσεις.Μετα ξανά στην θέση τους.

Ευχαριστώ και πάλι. Υπάρχουν όντως ΄βιβλιοπωλεία που να μπορώ να κάνω αυτό που περιγράφετε;

Μπορείς να απευθυνθείς στη Μεγάλη Μουσική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος “Λίλιαν Βουδούρη”, η οποία λειτουργεί Δευτέρα, Τρίτη, Πέμπτη και Παρασκευή από 10:00 έως 16:45 και Τετάρτη από 10:00 έως 19:00. Σάββατο - Κυριακή είναι κλειστή.
Διεύθυνση: Βασ. Σοφίας και Κόκκαλη 1 , τηλέφωνο: 210-7282778, Φαξ: 210-7259196
και e-mail: library@megaron.gr.

Επίσης στο Μουσικό Λαογραφικό Αρχείο Μέλπως Μερλιέ , Kυδαθηναίων 11, στην Πλάκα.

Κα Ελένη

Υ.Γ. Ελένη, απλά. Τα “κυρία” δεν χρειάζεται… :088:

Να είστε καλά.

Στέλιος Βαμβακάρης Και τζαζ και χιτζάζ
Πέμπτη, 03 Σεπτεμβρίου 2009 - Γιάννης Θ. Πετρίδης
Φυσικός και πνευματικός γιος του Μάρκου, δείχνει να πατάει στα χνάρια του: ελευθερία και έμπνευση.
Τίτλος του δίσκου Νιρβάνα και υπότιτλος Το blues συναντά ξανά το ρεμπέτικο. Στο εξώφυλλο ο Στέλιος Βαμβακάρης μʼ ένα τρίχορδο και στο πάτωμα ριγμένα σκόρπια βινίλια. Etta James και Stickin to my guns, Alton Purnell, Buddy Guy και Junior Wells στο Hoodoο man blues. «Έχω ψώνιο με κάποιους τέτοιους μουσικούς και ακούω τους δίσκους τους εδώ και πολλά χρόνια».

Ωραία φωνή και ωραία μπλουζ φυσαρμόνικα ο Junior Wells.
Είναι φαινόμενο ο Junior Wells.

Ξέρεις ότι το κανονικό του όνομα είναι Amos Blacmore;
Όχι, δεν το ήξερα.

Έπειτα από έξι χρόνια καινούργιος δίσκος: Νιρβάνα. Για τον Οsho η νιρβάνα είναι ένα απόλυτο κενό, τίποτα. Ένας ανύπαρκτος στόχος. Μήπως το πήγα πολύ φιλοσοφικά;
Εγώ δεν το πήρα τόσο φιλοσοφικά. Πώς είναι ένας που πίνει τα κρασιά του, είναι στα κέφια του και λέει: «Είμαι σε νιρβάνα». Εγώ λέω / είμαι στη νιρβάνα μου / τις νότες να οργώσω. Τη βρίσκω με τις νότες και το παίξιμο. Είναι μια τελετή για μένα αυτή η κατάσταση. Δεν πήγα δηλαδή στην ινδική φιλοσοφία. Αλλιώς διαβάζω μέσα μου τις λέξεις. Τις ζυγίζω με το δικό μου μέτρο.

Για πολλούς η νιρβάνα θεωρείται το αποκορύφωμα του διαλογισμού. Μια κατάσταση που την καταλαβαίνεις μόνο όταν τη βιώνεις. Κάτι σαν το καραντουζένι;
Ακριβώς, μόλις το βιώσεις το καταλαβαίνεις. Καραντουζένι είναι ένας τρόπος παιξίματος, πώς να σʼ το πω, όχι μουρμούρικος, όχι παραπονιάρικος· είναι ένας τρόπος που κλαίει η ψυχή σου, που έχεις ανάγκη να παίξεις το μπουζούκι έτσι. Είναι μια ανώτερη μορφή σύνθεσης. Mόνο όταν παίξεις θα καταλάβεις ή αν με ακούσεις να παίζω.

Καραντουζένια ίσον Μάρκος;
Τα καραντουζένια τʼ άκουσα, τα έμαθα από τον πατέρα μου και έχω αυτή την κληρονομιά. Εύχομαι κάποια στιγμή να τα δώσω εκεί που πρέπει να πάνε, να τα ακούσει και να τα μάθει ο κόσμος.

Δεν διδάσκονται στα χαρτιά, δεν έχουν μπούσουλα και θεωρία.
Όχι, τα θεωρητικά είναι η πράξη της ψυχής σου και τα χρόνια για να μπορείς να κάνεις το μουσικό ταξίδι σου.

Υπότιτλος του δίσκου Το blues συναντά ξανά το ρεμπέτικο. Πώς προέκυψε η ανάγκη γιʼ αυτή τη συνάντηση;
Όταν νέο παιδί πήγαινα με τον πατέρα μου σε διάφορα μαγαζιά και ταβερνάκια και άκουγα τον Elvis, τον Μuddy Waters, τον Johnny Lee Hooker, τον Howlinʼ Wolf κ.ά. Εκεί έβαζαν τέτοια τραγούδια και χορεύανε και μου άρεσε πάρα πολύ. Όταν έμαθα ποιοι είναι, τι κάνουν, τι λένε, είπα ότι κάτι πρέπει να γίνει με αυτό. Από αυτούς τους ανθρώπους αγάπησα ετούτη τη μουσική.

Δεν πιάνεις το νήμα, ας πούμε, εκεί που το άφησες με τον Luisiana Red;
Όχι, δεν εννοώ αυτό. Δεν είναι τυχαίο πάντως ότι, με το που παίξαμε με τον Luisiana Red, κάτι φυτεύτηκε, κάτι έγινε, κάτι γεννήθηκε, έστω και λίγο. Πρέπει να σου πω ότι αυτή συνάντηση δεν ήταν κανονισμένη και στημένη. Αποφασίστηκε μια μέρα νωρίτερα.

Δεν το διάβασα, αλλά μου είπαν πως γράφτηκε σε καθημερινή εφημερίδα μια αιχμηρή κριτική για το δίσκο σου, με κύριο άξονα ότι αυτή η συνάντηση ρεμπέτικου και μπλουζ είναι μουσικολογικά ανύπαρκτη και εν τέλει τεχνητή.
Ξέρεις, είναι πολύ εύκολο να μιλάς και να λες κάτι για κάποιον, όταν μάλιστα οι ορίζοντές σου είναι κοπάνια, περιορισμένοι και κολλημένοι δηλαδή. Αυτό είναι τρομερό πράγμα! Το χειρότερο μαρτύριο που μπορεί να περάσει ένας μουσικός. Για παράδειγμα: πώς τώρα αυτός ο άνθρωπος θα καταλάβει και θα μάθει για τα καραντουζένια, που σου εξηγούσα πριν, όταν δεν τα έχει ακούσει από τους παλιούς όπως έτυχε να τʼ ακούσω εγώ από τον πατέρα μου;

Αυτά τα δυο ιδιώματα, ρεμπέτικο και μπλουζ, συναντιούνται στο πάθος, στο συναίσθημα και λιγότερο ή καθόλου σε κώδικες και κλίμακες. Σύμφωνοι. Πέρα όμως από συγγένειες εξ αίματος, υπάρχουν και οι εκλεκτικές συγγένειες· αυτές δεν καταλαβαίνουν από αναλύσεις.
Συμφωνώ απόλυτα. Αυτό που έχεις να πεις χτίζεται μέσα σου με τα χρόνια και τότε μπορεί να μιλήσεις και να πεις τα εσώψυχά σου. Είμαι όμως και με ανθρώπους μουσικούς που με αγαπάνε και με πιστεύουνε. Λαϊκοί, ροκάδες και ό,τι θέλεις. Καθόμαστε, παίζουμε και το σκαλίζουμε το πράγμα.

Στο όνομα του ρεμπετομπλούζ –αλλά και άλλων σχέσεων– έχουν διαπραχθεί κατά καιρούς «γενοκτονίες».
Ναι, γιατί απαιτούνται φλόγα, όραμα, πείρα. Να πιάσεις το τρίχορδο και από χιτζάζ να κάνεις πεντατονικό κ.λπ.

Στην προσωπική μυθολογία καθενός, μπορεί ο Πίτερ Χάμιλ να παίζει διπλοπενιές…
Και οι μπαγλαμάδες να παίζουν Ντίλαν· αυτό πού το πας; Αυτό το τραγούδι παίχτηκε με μια κιθάρα και κάμποσες φωνές: Σιδηρόπουλος, Χαρβάς, Γκαϊφύλλιας, Σαββόπουλος κ.ά. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ήρθανε και είπανε ένα τραγούδι, έτσι το έκαναν; Τι νομίζεις, δεν κατάλαβαν κάτι; Άσε που στην αρχή δεν είχαν ιδέα ποιος το είχε γράψει.

Τόλμημα νʼ αφήσεις το μπουζούκι και να πιάσεις την κιθάρα.
Ήταν τόλμημα, αλλά θα ήμουν κολλημένος αν δεν το έκανα, μιας και το συγκεκριμένο κομμάτι πήγαινε έτσι.

Στέλιος Βαμβακάρης και λοιπές έγχορδες δυνάμεις. Πώς τα πάτε;
Παίζω κιθάρες, μπαγλαμάδες με το στιλ του μπουζουκιού, με αυτά που έχω μέσα μου.

Πόσο καιρό ετοίμαζες το υλικό;
Δυόμισι χρόνια.

Ποιος στίχος στη Νιρβάνα είναι Στέλιος Βαμβακάρης;
Ένα φως αναζητώ, να νικήσω το σκοτάδι.

Πέρα από δικούς σου στίχους, πέντε ιστορίες υπογράφουν ο Πάνος Ηλιόπουλος, ο Σωτήρης Κακίσης και η Λίνα Νικολακοπούλου.
Οι στίχοι είναι θεία δώρα που γεμίζουν τη μουσική, που αγκαλιάζουν αυτό το μουσικό είδος που λέμε ότι σκαλίζουμε. Χρειάζεται σπουδή για να γεμίσουν οι νότες. Δεν γίνεται αλλιώς. Πρέπει να σου πω ότι τους στίχους στο Κουπί μου τους είχε δώσει η Λίνα πριν από είκοσι πέντε χρόνια.

Κάπου στο Κουπί λέει ο στίχος: Σε τούτη τη ζωή, εγώ πηγαίνω με κουπί και άλλοι με δέκα μίλια. Εσύ μια ζωή κωπηλάτης;
Πάντα τραβάω κουπί.

Πού δείχνει η πυξίδα του δίσκου;
Στην προσπάθεια που κάνουμε να βρούμε τον ήχο μας. Άλλες φορές πιο πολύ με την κιθάρα και άλλοτε με το μπουζούκι. Στιχουργικά η πυξίδα βρίσκεται αντιμέτωπη με τη ζωή και στη ζωή υπάρχουν πολλά πράγματα. Άλλος χωρίζει, άλλος σφυράει ανέμελα, άλλοι έχουν τα ζάρια, άλλοι εσωτερικά θέματα που ψάχνονται.

Εβελίνα Αγγέλου: λαϊκή φωνή.
Ναι, λαϊκή φωνή. Είμαστε χρόνια συνεργάτες και η σχέση με τη δουλειά φτιάχνεται, βελτιώνεται. Έχει πορεία να κάνει.

Είχε τραγουδήσει και στο σάουντρακ που έκανες για την ταινία τού Πανουσόπουλου Μια μέρα τη νύχτα. Ζόρικο πράγμα τʼ απωθημένα. Για ποια ταινία που αγαπάς θα ήθελες να γράψεις μουσική;
A, υπάρχουν πολλές ταινίες όπου θα ήθελα να έχω γράψει τη μουσική. Ταινίες για τον πόνο της ζωής, για βασανισμένες ψυχές και καημούς.

Ποιος είναι ο οδηγός στη ζωή σου;
Η αισιοδοξία υπήρξε πάντα οδηγός στη ζωή μου. Έμπαινα με ψυχή και δύναμη σε ό,τι έκανα και έτσι τα κατάφερνα.

Σε τραβούσαν περισσότερο η λογική ή τα πάθη;
Τα πάθη. Τα πάθη σού αφήνουν σημάδια και τα σημάδια σε κυνηγάνε και κάπου κάπου σε κεντρίζουν. Γίνονται το μικρόβιο για να λειτουργήσεις σε ό,τι κάνεις. Ο Μάρκος έλεγε: Αφότου εγεννήθηκα φωτιά με τριγυρίζει.

Μέχρι τώρα όλα βαίνουν καλώς εναντίον σου; Για να δανειστώ τον τίτλο από το βιβλίο του Σκαμπαρδώνη για τον πατέρα σου.
Άλλα τα χρόνια του Μάρκου. Μπορώ να πω όμως ότι σε κάποια πράγματα με κυνήγαγε το DNA του Μάρκου. Η αλήθεια είναι πάντως ότι η πραότητα είναι κάτι που με χαρακτηρίζει.

Περί παθών και ερώτων. Μάρκος, γυναίκα, μουσική τη δεκαετία του ʼ30. Ποια η γνώμη σου για το Όλα βαίνουν καλώς εναντίον μας;
Βρεθήκαμε με τον Σκαμπαρδώνη και του είπα πολλά πράγματα για τη ζωή του πατέρα μου, με στόχο να γίνουν ταινία. Δεν θα μίλαγα διαφορετικά. Είπα κάποια πράγματα που ήταν πολύ ουσιαστικά για μένα και έχω να πω περισσότερα στο άλλο βιβλίο που θα κάνω. Πάντως άλλη ήταν η ιδέα: να γίνει ο Μάρκος ταινία. Τώρα, πώς από εκεί το πράγμα πήγε αλλού…

Το πρώτο σου τρίχορδο. Πότε;
Το πρώτο μου τρίχορδο ήταν του Ζοζέφ Τερζιβασιάν. Σπουδαίος μάστορας, Αρμένης. Από το δικό του χέρι γεννήθηκε σχεδόν όλο το ρεπερτόριο, το θέμα της ρεμπέτικης λαϊκής μουσικής. Στον Ζοζέφ έκανε παραγγελίες ο πατέρας μου και αυτός μου χάρισε το πρώτο μου μπουζούκι.

Τα δάχτυλα του Χιώτη στις τέσσερις χορδές του μπουζουκιού. Ο πρώτος διδάξας;
Τον Χιώτη τον έχω πολύ ψηλά. Πάρα πολύ ψηλά. Φυσιογνωμία, μεγάλος καλλιτέχνης. Το τετράχορδο είναι και αυτό ένα όργανο που έχει τα κόλπα του.

Έχεις παίξει ποτέ τετράχορδο;
Τετράχορδο ποτέ. Δεν ασχολήθηκα.

Ο Μάρκος ακούει τον Χιώτη και λέει…
Του άρεσε πολύ όπως έπαιζε. Βέβαια, όλα τα κόλπα ξεκινάνε από τον Μάρκο. Ο Τσιτσάνης, ο Παπαϊωάννου, ο Χατζηχρήστος, ο Χιώτης κ.ά. Αυτός είναι η πηγή. Γεγονός αυτό. Ο καθένας όμως από αυτούς μεγαλούργησε.

Ο πατέρας σου συγκαταλέγεται μέσα στους εκατό μεγαλύτερους Έλληνες σε ψηφοφορία που διοργάνωσε τηλεοπτικός σταθμός.
Δάκρυσα, ήταν κάτι που περίμενα νʼ ακούσω σε αυτή την ηλικία που είμαι.

Έχουν γραφτεί και έχουν ειπωθεί πολλά πράγματα για τον Μάρκο Βαμβακάρη. Υπάρχει κάτι που ίσως δεν γνωρίζουμε;
Ο πολύς κόσμος δεν γνωρίζει την καλλιέργεια και την αριστοκρατία του Μάρκου.

Είδα στο φλιτζάνι ότι θα κάνεις σύντομα ταξίδι στην Ολλανδία.
Μου ζήτησαν από τη Φιλαρμονική του Άμστερνταμ την άδεια –και την έδωσα– να παίξουν και να ηχογραφήσουν δυο τραγούδια του Μάρκου: Φραγκοσυριανή και Τα ματόκλαδά σου λάμπουν. Θα γίνει η τελετή για να τιμήσουν τον Μάρκο ως μια από τις σημαντικές μουσικές προσωπικότητες της Μεσογείου. Δεν είναι υπέροχο;

Φωτογραφία με Nick Cave. Από πού;
Μας έφερε σʼ επαφή ο Σκλαβούνος (σ.σ.: ντράμερ του Cave). Τον γνώριζα βεβαίως και με γνώριζε. Ήξερε πράγματα για το ρεμπέτικο. Με τον Nick Cave υπάρχει μεταξύ μας αλληλοεκτίμηση.

Το σταυροδρόμι είναι κομμάτι των θρύλων της μπλουζ μουσικής. Στέκεσαι στο δικό σου σταυροδρόμι και περιμένεις τους:
Μάρκο, Παγιουμτζή, John Lee Hooker, Muddy Waters.

Πολύ χρήσιμο βοήθημα:
" Για μια βιβλιογραφία του ρεμπέτικου"
του Κώστα Βλησσίδη, εκδόσεις 20ος αιώνας.
Βιβλίο που περιέχει κατάλογο βιβλιογραφίας σχετικά με το ρεμπέτικο.
Εξαιρετικά χρήσιμο για ερευνητές.
Εντοπίζεις τον τίτλο που σε ενδιαφέρει από το βιβλίο, και στη συνέχεια ψάχνεις στους ηλεκτρονικές βάσεις των βιβλιοθηκών, για να εντοπίσεις το βιβλίο. :088:

Και χιτζάζ και φριτζάζ :slight_smile:

Ενα περίεργο πράγμα! Οσες φορές κι αν πήγα στη «Μαγιοπούλα», στα προγράμματα που κράταγε μέχρι φέτος κυρίως ο Βαγγέλης Κορακάκης, ή και σε άλλες μικρές σκηνές με ρεπερτόριο που έδινε έμφαση στα ρεμπέτικα και τα παλιά λαϊκά, η ποσόστωση του κοινού έκλινε σαφώς υπέρ των φοιτητών.
Να, όμως, που η Μαριώ, σε μια από τις συνεντεύξεις που έδωσε, δικαιολογώντας την απόφασή της να είναι φέτος guest στο «Fabulous» πρόγραμμα της Αννας Βίσση στο «Αθηνών Αρένα», δήλωσε: «Θέλω να απευθύνομαι στη νεολαία και στις νεότερες γενιές».
Δεν ξέρω ποια νεολαία έπεισε τη Μαριώ ότι πρέπει φέτος να γιορτάσει τα 50χρονά της στο τραγούδι τρέχοντας κάθε βράδυ Πέμπτης, Παρασκευής και Σαββάτου από την Οδεμησίου και τη «Μαγιοπούλα», όπου εμφανίζεται με τον εξαιρετικό ερμηνευτή και ηθοποιό Ζαχαρία Καρούνη, στην Πειραιώς, για να αντικαταστήσει τον βιντεοσκοπημένο Καρβέλα. Και να συνοδεύσει με τη σειρά της, live τουλάχιστον, σε μερικά κλασικά λαϊκά τη Βίσση -αφού εκείνη έχει πριν διατρέξει όλο τον… «ανθό» των τελευταίων δεκαετιών της δισκογραφικής της παρουσίας.
Πάντως, απόρησα πώς μια τραγουδίστρια που, ξεκινώντας από τη Θεσσαλονίκη με πρότυπο την Εσκενάζυ, κατέκτησε σταδιακά και διακριτικά την «επωνυμία» της, θέλησε ξαφνικά να διχαστεί μεταξύ ενός προγράμματος συνεπούς με το προφίλ της κι ενός άλλου απολύτως ασυνεπούς με το έως τώρα προσωπικό της στίγμα, αλλά και με αυτό που θα μπορούσε να έχει υπάρξει η Βίσση.
Αν αλήθεια η Μαριώ πιστεύει ότι μεταγγίζει το ρεπερτόριό της στη νεολαία που ακολουθεί τη Βίσση, τι να… πω. Μόνον την εμπειρία μου μπορώ να καταθέσω από τέτοιου είδους προγράμματα, όπου το κοινό, νεανικό ή μεγαλύτερο, αδιαφορεί πλήρως για οποιονδήποτε άλλο, πλην του τραγουδιστή star. Οπότε; Μετά από 50 χρόνια στο πάλκο, να σπεύδεις το ίδιο βράδυ να χριστείς οικειοθελώς, από πρώτο όνομα σ’ ένα κλασικό πια στέκι, λαϊκό support στην πίστα, είναι μια παράδοξη και σχιζοειδής θυσία ακόμα και για τις «νεότερες γενιές».
ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 19/11/2009