Έχει κολλήσει στο μυαλό μου η ιδέα να αρχίσω να “πλουτίζω” τη βιβλιοθήκη μου και τις γνώσεις μου με βιβλία που αναφέρονται στην ιστορία του ρεμπέτικου τραγουδιού από τα πρώτα χρόνια της εμφάνισής του, όπως επίσης και με βιβλία για τα διάφορα είδη μουσικών οργάνων που χρησιμοποιήθηκαν τόσο στο ρεμπέτικο, όσο και στο λαϊκό τραγούδι…
Το πρόβλημα όμως είναι ότι δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω!:082: Και όπως καταλαβαίνετε, χρειάζομαι την πολύτιμη βοήθειά σας…Συνεπώς, κάθε γνώμη και συμβουλή καλοδεχούμενη!!!
Μαρία,
προτείνω τα βιβλία του Νέαρχου Γεωργιάδη “Ρεμπέτικο και πολιτική”, “Από το Βυζάντιο στο Μάρκο Βαμβακάρη”, " Ο Ακρίτας που έγινε ρεμπέτης", από τις εκδόσεις “Σύγχρονη Εποχή”.
Επίσης, μια ακόμα ιδέα.
Φτιάξε καφεδάκι και διάβασε με την ησυχία σου παλιότερες συζητήσεις που έχουν γίνει στο φόρουμ, αλλά και στην “Κλίκα”.
Σ’ ευχαριστώ Ελένη, που για άλλη μια φορά με κατατόπισες κυριολεκτικά σε χρόνο dt!!! Το έχω σκοπό να δοκιμάσω και το δεύτερο που είπες, απλά θέλω και κάποια βιβλία, γιατί μου αρέσει να μου “κρατώ” τις πληροφορίες και τις γνώσεις σε έντυπη μορφή.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι μέσα από τις συζητήσεις του forum μαθαίνεις απίστευτα πράγματα και σου λύνονται απορίες κάθε είδους!
Ειλικρινά παιδιά, είμαι - δεν είμαι 1 μήνα μέλος και αισθάνομαι ότι έχω κατατοπιστεί σε πολλά θέματα χάρη σε σας!
:088:
Μαρία, εγώ θα σου πρότεινα για αρχή την αυτοβιογραφία του Μάρκου και ας μην είναι γενικό κείμενο όπως αυτά που σου προτείνει η Ελένη. Είναι πάντως πολύ χρήσιμα και αυτά.
Νομίζω πως θα ξεκινήσω με το “Ρεμπέτικο και πολιτική” γιατί αν κρίνω από τον τίτλο του, θα δω πιο επισταμένα το γενικότερο πλαίσιο της κοινωνίας και της πολιτικής που ανέδειξε το ρεμπέτικο τραγούδι…Άσε που μπορεί να καταλάβω “κρυμμένα” νοήματα στίχων σε ρεμπέτικα τραγούδια…Το σίγουρο είναι ότι θα διαβάσω όσα περισσότερα μπορώ…!!!
Μαρία μια καλή πρόταση, κατα την γνώμη μου, είναι και το βιβλίο του Λευτέρη Παπαδόπουλου "Να συλληφθεί το ντουμάνι". Πρόκειται για συνεντεύξεις ανθρώπων που αναμείχθηκαν με το ρεμπέτικο και τον κόσμο του απο ποικίλα πόστα και καταθέτουν την δική τους μαρτυρία για την εποχή που μας ενδιαφέρει. Το διάβασα με πολύ ευχαρίστηση και πιστεύω οτι θα 'ναι το ίδιο ευχάριστο και για σένα.
Μαρια γεια σου…Τα καλυτερα “ανοιχτα” βιβλια θα τα “διαβαζες” και θα πλουτιζες τις γνωσεις σου μονο σε παλιες ταβερνες και παρεα με “γραφικους” οπως τους λενε ανθρωπους γεροντια πια και οσοι μεινανε πλεον,εκει ειχα την τυχη να μεγαλωσω και να διδαχτω το λαικο μας τραγουδι και εβλεπα τον πονο και το μερακι του απλου λαου με το παιδικο λαιμαργο ματι…Πολλα δεν καταλαβαινα…μα περασαν τα χρονια.Δυστυχως στις μεγαλουπολεις σπανιζουν τετοια “βιβλια”.Ας ειναι καλα και καποιοι που ασχοληθηκαν με αυτο το Ελληνικο στοιχειο.Μπραβο στα παιδια για τους ωραιους τιτλους που εδωσαν.Εγω ακομα γυρνω στις ταβερνες ψαχνοντας “γραφικους ΕΛΛΗΝΕΣ” στοιχιωσα…Που θα παει θα το βγαλω το βιβλιο…
Γεια σου Ιάσωνα! Έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτό που λες, σίγουρα οι ίδιες οι μαρτυρίες ανθρώπων που έχουν ζήσει τέτοιες καταστάσεις, είναι η καλύτερη “παράδοση” μαθημάτων. Το πρόβλημά μου είναι ότι θέλω να καταλάβω με περισσότερες λεπτομέρειες το γενικότερο πλαίσιο της ζωής και της κοινωνίας τα χρόνια της άνθησης του ρεμπέτικου τραγουδιού. Γιατί σίγουρα, μια ιδέα του “βιοτικού” επιπέδου και των δυσκολιών εκείνων των χρόνων την έχω, αλλά όχι όσο θα ήθελα…
Τα γεροντάκια είναι σίγουρα οι καλύτεροι δάσκαλοι, και πολύ ενδιαφέροντες συνομιλητές, και μακάρι να μπορούσες να βρεις εύκολα τέτοιους ανθρώπους και τέτοιες γραφικές φιγούρες που με τις ιστορίες τους σε πάνε χρόνια πίσω, αναπολώντας στιγμές που ακόμα κι αν δεν τις έχεις ζήσει τις κοιτάς με νοσταλγία.
Δυο-τρεις φορές που έχει τύχει να συνομιλήσω με τέτοιους ανθρώπους ήταν σε νησιά (σε καλοκαιρινές διακοπές) και οφείλω να ομολογήσω ότι είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό. Δυστυχώς όμως, στην Αθήνα, δεν είναι τόσο εύκολα τα πράγματα…
Όπως και να έχει, τόσο οι μαρτυρίες ανθρώπων, είτε αυτές είναι προφορικές, είτε καταγεγραμμένες σε κάποιο βιβλίο, όσο και τα βιβλία ενός γενικότερου πλαισίου, νομίζω ότι θα με βοηθήσουν πολύ στην “κατανόηση” εκείνης της εποχής…
Το θεωρώ επιεικώς αδιάφορο και άσχετο! Κι αν θέλετε, εντάσσεται στην εμπορευματική προσέγγιση του βιβλίου από το συγγραφέα. Δηλαδή "βάλε κάτι πιασάρικο μάστορα να κονομήσουμε. Προσωπική άποψη θα πεις. Ομως νομίζω ότι εδώ δεν πρόκειται “περί ορέξεως”, αλλά για κάτι πιο αντικειμενικό. Παρακαλώ μη με βάλετε να επιχειρηματολογήσω γι’ αυτή μου την άποψη. Δεν έχω το κουράγιο να γράψω όλα αυτά που θέλω να πω. Απλά προσπαθώ να γλιτώσω την κοπέλα από μια αγορά που δε θα της φανεί καθόλου (μα καθόλου) χρήσιμη. Κρατείστε μόνο αυτή μου την άποψη κι αν θέλετε εμπιστευτείτε τη.
Το “Ρεμπέτικο και πολιτική” είναι μια πολύ αξιόλογη μελέτη. Επίσης μεγάλη βοήθεια για τη “γνωριμία” με το ρεμπέτικο μέσω βιβλίων (όσο αυτό μπορεί αν είναι δυνατό) είναι οι καλές βιογραφίες. Αυτή που αναφέρθηκε πιο πάνω (του Μάρκου) και το “Ντόμπρα και σταράτα” του Παπαϊωάννου. Αρκεί βέβαια να μην ξεκινάς τελείως από το μηδέν και να ξέρεις π.χ. ότι τον Τσιτσάνη τον λέγανε Βασίλη κι όχι Βησσαρίωνα.
Με πρόλαβε ο Άρης. Και εγώ δεν έχω καμμία όρεξη να ξοδέψω χρόνο να αιτιολογήσω αυτά που θα είχα πεί:
Η πολυλογία, σε συνδυασμό με την έπαρση και, κυρίως, την παντελή απουσία συστηματικού ψαξίματος δεν είναι ότι καλύτερο μπορεί να συμβεί σε άνθρωπο ή σε βιβλίο. Να ξεκαθαρίσω πάντως πως το βιβλίο του Παπαδόπουλου δεν το διάβασα κανονικά, λίγο το ξεφύλλισα.
Για να …τριτώσει το πράμα, να πω κι εγώ ως παραίνεση “μείνε μακριά από τα βιβλία του Λε-Πα”. Επειδή είναι κορυφαίος στους “στοίχοι” δε σημαίνει ότι συμβαίνει το ίδιο και συγγραφικώς. Δύο-τρία πονήματά του που είχα αγοράσει (Παλιοί Συμμαθητές, Ντουμάνι και λίαν προφάτως, αφού είπα μήπως έιμαι δογματικός και ενέδωσα καλά να πάθω, το “είναι γλεντζές…”) χρησίμευσαν πολύ επιτυχώς ώς σουβέρ, σφήνες σε στραβά ράφια, κλπ…
Υπάρχουν πολύ καλύτερα βιβλία να διαβάσεις. Αν θέλεις βιογραφίες δες και τα βιβλία του Χατζηδουλή και φυσικά τις απολύτως προτεινόμενες 2 βιογραφίες που έχει συγγράψει κι επιμεληθεί η Ιωάννα η Κλειάσιου (των Ζαμπέτα & Μπίνη).
Χαιρομαι Μαρια που κατανοησες τι ελεγα και ετσι ειναι ακομα και στις διακοπες στα νησια μας βρισκεις ανθρωπους που αν τους πλησιασεις αναλογα εχουν πολλα να σου πουν.(στη Μυτηληνη παραλιγο να με τσακωσει ο κυριος νοματαρχης γιατι μιλουσα με αριστερους παππουδες σε ενα καφενειο ενος χωριου για ρεμπετικο και ιστοριες τους απ την αντισταση χαχα…Κλεινω την παρενθεση προτεινοντας και γω ενα βιβλιο “σκληρο” αλλα ηταν η πραγματικοτητα της εποχης εκεινης το “Αγιο χασισακι” του Ηλια Πετροπουλου.Ο συχωρεμενος Ηλιας αγαπουσε το ρεμπετικο με μια λεξη ηταν “ρεμπετοσκυλος” ξεφυλλισε το βιβλιο και θα καταλαβεις.Ευχαριστω.
Ιάσωνα (και Μαρία), δεν είναι “σκληρό” το βιβλίο του Πετρόπουλου, πολλά άλλα είναι. Όποιος θέλει να καταβάλλει αρκετά ευρώ να το αγοράσει, ας κάνει πρώτα μία συστηματική αναζήτηση στο Φόρουμ, έστω και αν αυτό θα του κοστίσει αρκετό χρόνο.
Για τον Ζαμπέτα και τον Μπίνη προσυπογράφω βεβαίως, όπως και για τον Γεωργιάδη, αλλά χρονολογικά ο Μάρκος διαβάζεται πριν από αυτούς.
δεν είναι “σκληρό” το βιβλίο του Πετρόπουλου, πολλά άλλα είναι.Φιλε Νικο δεν το καταλαβα αυτο,και τι θα επρεπε να ψαξουμε…
Άκουσα κάποτε, ότι υπάρχει μια εξαιρετική έκδοση, (αυτοβιογραφία;) του Ακη Πάνου.
Αν γνωρίζει κάποιος περισσότερα….
Ιάσωνα έχεις δίκιο. Προσπάθησα να κάνω αυτό που είχα προτρέψει εσένα να κάνεις και… έπηξα. Ερώτηση λοιπόν στους γνώστες, αφού εγώ δεν τα πάω καλά με την τεχνολογία:
Πώς ο Ιάσωνας, η Μαρία και όποιος άλλος θα μπορέσουν να ενημερωθούν για όσα κατά καιρούς έχουν λεχθεί στο φόρουμ, σχετικά με τον Πετρόπουλο και τα βιβλία του;
Αν, Ιάσωνα, ενημερωθείς ίσως μπορέσεις να καταλάβεις τι εννοώ λέγοντας ότι δεν είναι “σκληρός” ο Πετρόπουλος, ώστε να μην τα ξαναματαπώ για πεντηκοστή φορά.
Ας ψάξουνε για θέματα του Φόρουμ στην “Αναζήτηση” με λέξεις κλειδιά “Πετρόπουλος”, “Πετρόπουλου” κλπ.
Τί άλλο να κάνουν;
Δική μου παρεξήγηση ήταν, τελικά. Για το «άγιο χασισάκι» μίλαγε ο Ιάσωνας, όχι για το μεγάλο βιβλίο, όπως εγώ κακώς νόμισα.
Παρακαλώ, θα ήθελα τα σχόλιά σας για τη “Ρεμπέτικη Ανθολογία” του Τάσου Σχορέλη εκδόσεις Πλέθρον.
Ευχαριστώ.