Θα ηθελα να μου προτεινετε ενα βιβλιο για την Ιστορια του Ρεμπετικου.Ευχαριστω εκ των προτερων
Αρχισε με :
1)“Μαρκος Βαμβακάρης” Αυτοβιογραφία.
με επιμέλεια Αγγ.Βέλλου Κάιλ εκδόσεις Παπαζήση
2)“Ρεμπέτικη Ανθολογία”
Τάσου Σχορέλη εκδόσεις Πλέθρον
3)“Ρεμπέτικη Ιστορία 1”
Κώστας Χατζηδουλής Εκδόσεις Νεφέλη
4)“Απο το Βυζάντιο στον Μάρκο Βαμβακάρη”
Νέαρχος Γεωργιάδης Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή
Τα υπόλοιπα θα τα ανακαλύψεις στην πορεία.
(Δεν μπορώ να σου προτείνω ένα βιβλίο ,άλλα θα έλεγα να ξεκινήσεις με την βιογραφία του Μάρκου και να προχωρήσεις στα επόμενα.
Σίγουρα, αν διαβάσεις την αυτοβιογραφία του Βαμβακάρη θα καταλάβεις πολλά, αλλά πιστεύω οτι απαιτεί να έχεις κάποιες γνώσεις πάνω στο θέμα. Αλλά και πάλι -θα συμφωνήσω με τον Σώτο- θα ήταν καλό να ξεκινήσεις μ’αυτό. Καλό διάβασμα.
Ε κατι ξερουμε και εμεις… οκ ευχαριστω πολυ
Geia se olous,
Episis na min ksexname tin Gail Holst-Warhaft tou Cormnell University pou exei grapsei to gnosto “Road to Rembetica”. Episis exei grapsei pola arthra se diethnos anagnorismena periodika (kati ekseretika spanio gia tous ellines rembetologous). To endiaferon me tin Gail einai oti toulaxiston sta neotera grafomena tis graphei me enan tropo pou efaptetai amesa ton neoteron koinoniologikon theorion opote einai idiaitera katalili gia osous endiaferontai gia tin koinoniologia tou rebetikou kai tis neoteris elladas (einai diladi artia katartismenoi sto glossiko idioma tis synchronis koinoniologias kai tis ethnomusikologias). Bebeos auto einai elafros kai ena mionektima gia osous endiaferontai austira kai mono gia to mousikologiko/syllektiko meros tou thematos.
Βρε σεις την Ιωάννα γιατί την ξεχάσατε;;;
ΓIΩPΓOΣ ZAMΠETAΣ, “BIOΣ KAI ΠOΛITEIA και η βρόχα έπιπτε…στρέιτ θρου” (Iωάννα Kλειάσιου, ντέφι, 1997)
και μπορεί να μην είναι η ιστορία του ρεμπέτικου, αλλά η βιογραφία ενός μεγάλου λαικού συνθέτη
Copy, paste… admin… εεεε;;;
Eίσαι καλά βρε; Aς μιλήσουμε !
I.
Αυτό το ξέρετε:
Copy + Paste = Αρπα + Κόλλα (στα Ελληνικά)
Εισήγηση 2: ʼρχισε με “Ντόμπρα και σταράτα” (βιογραφία Γιάννη Παπαϊωάννου), εκδόσεις “Κάκτος”. Είναι πιο ελαφρό ως ανάγνωσμα (με την έννοια ότι διαβάζεται πιο εύκολα). Ο μπάρμπα-Γιάννης ήτανε και μεγάλη καρδιά γι αυτό και είχε ένα καλό λόγο για όλους (σχεδόν).
Ναι. Η τελευταία πρόταση είναι η καλύτερη για να μπεις στο …κλίμα. Ο Παπαϊωάννου είναι ο πλέον ειδικός για να μιλήσει για το ρεμπέτικο.
Προσοχή:
Η “Αυτοβιογραφία” του Μάρκου απαιτεί μια -βασική τουλάχιστον- γνώση του χώρου. Αλλιώς οδηγεί σε πολλά λαναθασμένα συμπεράσματα για το ρεμπέτικο και ιδιαίτερα για το Μάρκο. Η Κάιλ, με δεδομένο το υλικό που είχε, έκανε ό,τι χειρότερο μπορούσε.
Bιβλιοφάγε, καλά τα λες αλλά εσύ είσαι εξιδικευμένος…
Επιτέλους, εκδόθηκε:
“Τα χαϊρια μας εδώ”, αφήγηση της Κυραγγέλας Παπάζογλου, καταγραμμένη από τον θετό γιό της Γιώργη. ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ. Ο Μακρυγιάννης πάει πέρα!
Κι ακόμα περιμένομε την έκδοση του λόγου της σειράς εκπομών “Το ρεμπέτικο τραγούδι” του Σπύρου Παπαϊωάννου. Η πιό τεκμηριωμένη και πλούσια δουλειά που έχει γίνει ως σήμερα. Μάθημα πραγματικής έρευνας. Δυστυχώς, δεν προχώρησε στη δεύτερη περίοδο του Πειραιά και πέρα, αλλά έχει αρκετές αναφορές σ’ αυτήν. Ας πιέσομε όσοι μπορούμε να εκδοθεί επιτέλους -ʼρη, μ’ ακούς;
Τέλος, μιά και δεχόμαστε πως οι δουλειές των Σχορέλη, Κουνάδη, Χατζηδουλή, Νέαρχου έχουν κι αυτές τα ελαττώματά τους, ας ξαναδιαβάσομε εκείνο τον άμοιρο τον Πετρόπουλο, με καθαρό μυαλό, και κρατώντας το… 1/10 από τον όγκο του! Και προπαντός, να μην κρατήσουμε τις βασικές του “γραμμές”, όπως π.χ. την αποκλειστικότητα του περιθωρίου, τις ομοφυλοφυλικές τάσεις του μάγκα και άλλες σαχλαμάρες.
Από τη μεριά μου επιφυλάσοομαι να εκδώσω κάποια στιγμή τη δική μας “Ιστορία του ρεμπέτικου” (ο Φραγκίσκος την έχει διαβάσει και μούκανε μάλιστα σημαντικές παρατηρήσεις) που θα είναι και η πρώτη “Ιστορία” μ’ όλη τη σημασία της λέξης.
Αυτό που ανέφερα και εγώ παραπάνω γι’αυτό το είπα. Έχει δίκιο ο βιβλιοφάγος και η Κάιλ δεν ήταν το κατάλληλο άτομο για το συγκεκριμένο εχγείρημα. Απλά δες τι ερωτήσεις του κάνει του ανθρώπου στο τέλος του βιβλίου και θα καταλάβεις…
Τι λάθος έκανε ο Πετρόπουλος με την “αποκλειστικότητα του περιθωρίου”? Ενδιαφέρομαι για μια ενδεχόμενη έμπλοκή μεταξύ τις διαφορετικές κοινωικές τάχεις, γιατί τι στιγμή διαβάζω για τα τραγούδια των λωποδύτων στη Βιέννη(αυτοί που κάνουν μικρές εγκληματίες, δεν ξέρω τη σωστή λέξη στα ελληνικά. Εκεί υπήρχε μια δυνατή σχέση αριστοκρατία και περιθώριο, αλλά όχι με την άστικη τάξη. Μιλάω για την εποχή πριν το πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, για να το συγκρίσουμε καλά.
Παρατήρησα ότι αυτά τα τραγούδια (και άλλα, για παράδειγμα της μάφιας) δεν είναι τόσο λυπημένα, αλλά πολύ σκληρά από τη γλώσσα.
Ρωτάω και ποιός μπορει να μου το πει σε πιο βαθμό τους Έλληνες τους α ρ έ σ ε ι να τραγουδάνε μελαγχολικά τραγούδια? Τι σημάινει χαρμολύπη? Μήπως φταίει το λιμάνι, γιατί και το Fado και το Tango Argentino είναι πάρα πολύ μελαγχολικα? Πιστεύω ότι τότε οι συνθίκες της ζωής και η μιζέρα της ζωής για όλούς τους απλούς ανθρώπούς ήταν παντού ίδια - κακές.
Ευχαριστώ πάρα πολύ!
Σε ό,τι αφορά την “αυτοβιογραφία” του Μάρκου έχει δίκιο ο Στέφανος. Όσο η Κάϊλ κατέγραφε το υλικό που μάζεψε ο Νέαρχος (πιθανότατα μαζί με τον Κουνάδη) όλα ήταν καλά και άγια. Μόλις πήγε να βάλει την “προσωπική της σφραγίδα” δεν τα πολυκατάφερε. Η καλύτερα δεν τα κατάφερε καθόλου καλά. Ευτυχώς που υπάρχουν κι άλλες πηγές για τη ζωή του Μάρκου και, με λίγο κόπο και μεράκι, μπορούμε να έχουμε την πραγματική του εικόνα.
Η “Ρεμπέτικη Ανθολογία” του Σχορέλη δεν ήταν αυτό που περίμενα. Από συγγραφικής πλευράς είναι, κατ’ εμένα, ένα συνονθύλευμα από ελλειπέστατες περιγραφές των προσώπων που περιλαμβάνονται σ’ αυτήν, οι οποίες μάλιστα έχουν την τάση πάντα να εξωραϊζουν τα πρόσωπα που περιγράφονται (κατά το “ο αποθανών δεδικαίωται”).
Από την άλλη όμως πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι περιέχει πλούσιο φωτογραφικό υλικό και πολλές χρησιμότατες παρτιτούρες! Ακόμη, η καταγραφή όλων(
των τραγουδιών που έγραψαν οι συνθέτες στο τέλος κάθε κεφαλαίου είναι πολύ βοηθητική.
Αχ, βρε Μπαγιόκο, μ’ έγβαλες από την αμηχανία “Να το πω; Να μην το πω;”. Ας σημειώθεί εδώ πως τις μισές μαγνητοταινίες τις “έχασε” η Κάϊλ, και τις άλλες μισές ο ίδιος ο Νέαρχος, που τις έχασε πραγματικά στα κατεχόμενα, όταν έγινε ο Αττίλας. Ας ελπίσουμε τώρα με την “ελεύθερη διακίνηση” να βρει άκρη. Και όντως, με τον Κουνάδη πήρε τις συνεντεύξεις, όταν τον πλησίασε γιά πρώτη φορά γιά να του προτείνει να πάνε να βρουν τον Μάρκο και ν’ αρχίσουν την έρευνα.
Τώρα τελευταία μάλιστα, ο Νέαρχος ανακάλυψε μιά “συναυλία” του Μάρκου στο ΡΙΚ, μόνο που είναι σε βίντεο 2 ιντσών, και πρέπει να πάει στο Λονδίνο γιά να καθαριστεί και να μεταγραφεί.
Κώστα Φέρρη, Κώστα Κουρούνη, Κώστα Βλησίδη (αν παρακολουθάς ακόμη το φόρουμ)και λοιποί Κωστάκηδες κι Ελενίτσες της παρέας, Χρόνια σας Πολλά κι ευτυχισμένα!
Κώστα Φέρρη, όταν άνάφερα προχθές στον Νέαρχο για τις χαμένες μαγνητοταινίες εξέφρασε αρχικά έκπληξη και μετά με ρώτησε από πού ήξερα γι αυτές. Μου είχε υποσχεθεί ότι θα έκανε αναφορά στο πρόγραμμα του σήμερα από το ραδιόφωνο του “Αστρα”, αλλά έμπλεξε με τις αφιερώσεις στους Κωστάκηδες και τις Ελενίτσες και δεν ανάφερε τίποτα, παρόλον ότι έβαλε πολλά τραγούδια του Μάρκου στο πρόγραμμα.
Σε ό,τι αφορά την πιθανότητα επανάκτησης του εν λόγω αρχείου τώρα με την “ελεύθερη διακίνηση” προς το κατεχόμενο κομμάτι της Κύπρου δεν νομίζω να υπάρχει τέτοια περίπτωση. Εγώ, π.χ. όταν πήγα στο σπίτι μου στην Αμμόχωστο δεν βρήκα ούτε μια φωτογραφία, λόγω του τεράστιας έκτασης πλιάτσικου που προηγήθηκε όλα αυτά τα χρόνια από τους Τούρκους. Αφήστε που ήμουνα από τους τυχερούς (το σπίτι μου ήταν τουλάχιστον εκεί και δεν το κατεδαφίσανε). Τους πορτοκαλεώνες μας κλαίω ακόμα που τους ξεριζώσανε και δεν έχει μείνει πορτοκαλιά ούτε για να κρεμμαστώ… Αλλά γι αυτά θα γράψω σε κάποια άλλη στιγμή που θα έχω πιο πολύ χρόνο. Τώρα ετοιμάζουμε μια μικρή παράσταση για την 31η του Μάη και μου παίρνει όλο τον ελεύθερο χρόνο.
Τις ευχές μου ξανά στους γιορτάρηδες.
Μερσώ, μερσύ, μερσείς, ολοκάρδως και καθέτως, γιά τις μηνυματικές και τηλεφωνικές ευχές. Απλώς λείπω ολοήμερα και πολυήμερα από το σπίτι, λόγω φόρτου που λέει και η Ιωάννα.
Μπαγιόκο, θα σε ρωτήσω τρία πράγματα:
- Το ψαράδικο ταβερνάκι “Ναυτικόν Κέντρον Αγίας Τριάδος”, στο Λιμανάκι της Αμμοχώστου, δίπλα στο Φλόριντα, υπάρχει ακόμα; Ήταν του θείου μου, Παναγιώτη Παναγίδη, του επονομαζόμενου και “Γρίβα” προς μεγάλην αγανάκτησίν του γιατί ήτανε Ακελιστής! Αν είσαι… κάποιας ηλικίας, ίσως να θυμάσαι τον ψηλό ασπρομάλλη πάτερ φαμίλια.
- Έχεις ακούσει γιά δυό αδέρφια από τη Λευκωσία, Αντρέα και Χλόη Βάρδα; Σήμερα πρέπει νάναι πάνω από 60.
- Έστειλα το “Ρεμπέτικο Μυστήριο” (που περιέχει και το τραγούδι “Κυπριακό” σε περισσότερα από 30 κομμάτια στην Κύπρο, γιά να μοιραστεί σε ραδιόφωνα και παραγωγούς. Ανησυχώ μήπως και δεν έφτασε ποτέ στα χέρια τους. ʼκουσες τίποτα;
Θένκς.
Κώστα Φέρρη, η όλη περιοχή κοντά στη θάλασσα της Αμμοχώστου είναι κλειστή, μόνο ένα πολύ μικρό κομμάτι είναι προσβάσιμο. Σ’ αυτό το μικρό κομμάτι περιλαμβάνεται και το “Φλόριντα” το οποίο είναι απλώς ένα ερείπιο όπως και όλα τα ξανοδοχεία γύρω από αυτό, εκτός από το “Κωνστάντια” (αν θυμάσαι βρίσκεται 150 περίπου μέτρα από το “Φλόριντα”) και χρησιμοποιείται σαν ξενοδοχείο (ίσως και καζίνο). Ήμουνα μικρός όταν έγινε η εισβολή αλλά θυμάμαι πάρα πολύ καλά κάθε σπιθαμή της Αμμοχώστου, εκτός από το ταβερνάκι που αναφέρεις. Πάντως η περιοχή γύρω από το “Φλόριντα” είναι ερειμωμένη. Όταν ξαναπάω θα κοιτάξω καλύτερα.
Για τα αδέλφια που γράφεις δεν έχω ξανακούσει. Υπάρχει κάτι ιδιαίτερο γι αυτούς;
Το “Ρεμπέτικο Μυστήριο” δεν έχει ακουστεί καθόλου. Θα ρωτήσω κάποιους από τους μουσικούς παραγωγούς για να μάθω τί γίνεται. Το έχεις στείλει και στο Βάσο Αργυρίδη ή τη Γεωργία Αντωνιάδου του “Καναλιού 6”; Ή μήπως στον Τάσο Ζαχαρίου του “Ράδιο Πρώτο”;