Ο Nikos66 αφιερώνει το “Όταν καπνίζει ο λουλάς” στον Κ. Τουμπέκη. Ειδικά τον στίχο “κοίταξε, τριγύρω οι μάγκες, κάνουν όλοι τουμπεκί”.
(Χαχαχα…)
Συνέχεια του προγράμματος με :
Χετζαζ μανές (Τι ωφελεί τον άνθρωπο, όσα κι αν αποχτήσει)
(φου-φου) Ευχαριστούμε τη φίλη Ιωάννα και συνεχίζουμε με Βασίλη Τσιτσάνη. Της Φτώχειας τα κουρέλια, για τον ερευνητή Διονύση Μανιάτη.
Το τελευταίο κομμάτι για σήμερα. Φίλος από το Βύρωνα ζήτησε το “Στις γυναικείες φυλακές”. Για τα άτακτα αγόρια.
Ποια είναι η ταβέρνα του Βασίλη ρε φίλε;
Ένα…Ένα…Ένα…Ένα…Δύο…Για τον φίλο ακροατή που ρωτάει…Ενα…Ένα…Θα προτιμούσαμε οι ερωτήσεις εδώ να συνοδεύονται κι από καμία αφιέρωση…Ένα…Ένα …Δύο…Αλλιώς θα μας απολύσουν…Ένα…Ένα…Και θα έρθουμε έξω από το Πόρταλ να διαδηλώσουμε μαζί με τη μπάντα της Φλώρινας…Ένα…Από την πλευρά μας του χαρίζουμε το “Γιατί ρωτάτε να σας πω” (στην ερμηνεία της Καίτης Ντάλη) και επιβεβαιώνουμε τις υποψίες του: ναι, για την ίδια λέμε.Στα Λέικα.
Της Φτώχειας τα κουρέλια, για τον ερευνητή Διονύση Μανιάτη.
Μην αφηνουμε υπονοούμενα για το Διον. Μανιάτη. Είχα την τύχη να τον γνωρίσω προσωπικα, μας επισκέφτηκε μετα από προσκληση, μας χάρισε το καινούριο βιβλιο του…
Σε άλλο post, της Ιωάννας, είδα να θεωρείται περιττό το βιβλιο του!
Μήπως, λέω εγώ τώρα, έχουμε ξεφύγει;
Και να έχει βγάλει χρηματα από τα βιβλία του, τι μ΄αυτό; Μήπως δεν τ΄αξίζει; Εδώ τόσα σκουπίδια κυκλοφορούν, σ΄αυτά τα διαμαντια θα κολλήσουμε;
Γιάννη, μάθε πρώτα ανάγνωση και μετά κάνεις και κριτική…
Δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε, αλλά θα σου παραθέσω τα λόγια μου κι εδώ.
ΥΓ: Ρε φίλε, τι μέσον είχες που σου χάρισε και το βιβλίο; Όλοι εμείς που το αποκτήσαμε τα χώσαμε “χοντρά”…
Και συνεχίζουμε την εκπομπή μας !
Αφιερωμένο σε όλους τους ταπεινούς και καταφρονεμένους. Και κυρίως στους κατατρεγμένους…
“Όταν κοιμάται ο δυστυχής” του ανεπανάλληπτου Βασίλη Καραπατάκη με τη μοναδική εκφραστικότητα του Τάκη Μπίνη.
Φοιτητες είμαστε, ενθουσιάστηκε από την αγάπη μας για το ρεμπέτικο, από την εφημεριδούλα που τυπώνουμε και έκανε ενα καλό ο άνθρωπος…
Να, που απολογήθηκα και γι΄αυτό… τς,τς,τς…
Να μην αρχίσω τις παραθέσεις, είπες :" …τι να το κάνουν αυτό, μια μελέτη τελειωμένη… κλπ.". Πάνω σ΄αυτό απαντω, μη θυμώνεις.
Είναι ΛΑΘΟΣ να πιστεύουμε ότι υπάρχουν βιβλία περιττά… έστω και ένα μόνο του, ολομόναχο, σε μια βιβλιοθήκη, κάποια στιγμή θα αξιοποιηθεί.
Αυτά, και ο νοών νοείτω…
Ποτέ μην απομονώνεις λέξεις από μια πρόταση -και πόσο μάλλον από ένα κείμενο. Θά’ πρεπε να το γνωρίζεις, αφού βγάζετε και εφημεριδούλα…
(Κι αν θες, ξαναδιάβασε το κείμενό μου… Ίσως σου δώσει ιδέα και θέμα για την εφημεριδούλα σας).
Χαίρε !
ΕΓΏ δεν σε ειρωνευομαι, αντίθετα με σένα…
Όπως βλέπεις, εσύ απομονώνεις ό,τι σου αρέσει από το κειμενο σου και “ξεχνας” να αναφέρεις τα επίμαχα σημεία.
Όσο για τις "δημοσιογραφικές " μου αναζητήσεις, το Πολυτεχνείο τελειώνω, η εφημερίδα είναι αποτέλεσμα της αγάπης μας για το ρεμπ’ετικο…
Πάντοτε χαίρετε
και καλή καρδιά
Μου τη σπάσατε τώρα… μια αφιέρωση ήθελα να κάνω ο καημένος. Πάω στο σήλαμπζ.
:108:
Μην μπερδεύουμε τις αφιερώσεις με το “Το πάρτυ της ζωής σου”, γιατί φεύγουν οι πελάτες. Και μια που θυμηθήκαμε τον Παυλόπουλο, να χαρίσουμε στον φίλο ακροατή Γιάννη ένα τραγούδι με πολλά υπονοούμενα, από τον μόνο σημαντικό Άκη: “Άνοιξε Πέτρο”. Παρακάμπτουμε το “και μια φορά αγανάκτησα με κάποιον Παπαγιάννη”. Μένουμε στο “ήρθα για να ξεκουραστώ, δεν ήρθα να μαλώσω”.
Επειδή μετά τον Άκη Πάνου ο σταθμός μας δεν παίζει τίποτα άλλο, κλείνουμε το σημερινό μας πρόγραμμα (ελπίζοντας πως δεν θα βρικολακιάσουμε) με ένα ποίημα του Νίκου Σπάνια. Χαρισμένο στους Έλληνες της Νέας Υόρκης.
Η ΚΑΙΤΗ ΓΚΡΕΥ ΣΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
Η Καίτη Γκρέυ είχε κάποτε μαύρα μαλιά.
Τώρα έχει ξανθά.
Η Καίτη Γκρέυ είχε κάποτε μακριά τσίνορα.
Τώρα έχει κοντά.
Το δέρμα της είναι ροδαλό και ματ.
Έχει μια φουσκωτή κοιλίτσα
(Είναι ακόμη σεξουάλα)
Μιλάει και ξαφνικά τραγουδάει
(Η φωνή της έχει τόνους ανδρικούς)
Όταν τραγουδάει πιάνει μεγάλη χαρτούρα
Μεγάλη χαρτούρα
Χαρτούρα με ουρά.
Κάθε τσόφλι την ερωτεύεται και θέλει να την παντρευτεί
Αυτή διστάζει, γιατί έχει ψηθεί στην αγάπη
(Ο έρως είναι σα φούρνος του παλιού καιρού,
μανούλα μου.)
Έχει ένα γλυκό λαρύγγι.
Έχει ένα γλυκό ουρανίσκο
Τα δόντια της δεν ξέρω αν είναι ψεύτικα ή αληθινά.
Ανοίγει το παράθυρο της κουζίνας
Και βλέπει το ποτάμι, το ποτάμι, το ποτάμι
East River, East River, East River
Η κουρτίνα της θωπεύει το ροδαλό μάγουλο.
Ένας σκίουρος ζυγώνει και τρώει από το χέρι της
Ένα πράσινο φύλλο πέφτει στα φριζαρισμένα της μαλιά
Ένα πούπουλο χήνας κάθεται στο δυστυχισμένο της ώμο.
Κάνει ψύχρα.
Την πιάνει σύγκρυο.
Ο άνεμος δυναμώνει.
«Σώνει!» λέει και κλείνει το παράθυρο.
«Δεν έκανα καταχρήσεις στη ζωή μου, μόνο έρωτα».
Καρφώνει το βλέμμα της στα θολά νερά.
«Ξέρεις», μου λέει, «αντίκρυσα τον άντρα μου
Νεκρό, μέσα σ’ ένα ψυγείο».
Σήμερα, ο αφεντικός τού σταθμού, μου ανάθεσε ένα έξτρα μεσημεριανό αφιέρωμα.
Επέλεξα τραγούδια “τρέλας” και μια μίνι συνέντευξη με τον επίκαιρο εκπρόσωπό της.
Ιδού και η πλέι-λιστ :
- Νόστιμο, τρελό μικρό μου (Μάρκος)
- Χάθηκα τρελάθηκα (Τούντα με Στελλάκη)
- Εσύ 'σαι τρελοκόριτσο (Σέμση με Αμπατζή)
- Τρελή γαλανομάτα (Τσιτσάνη με Γεωργακοπούλου)
- Τρελή μου Πειραιώτισσα (Μάρκος)
- Έχω απόψε τρελό μεράκι (Γεωργακοπούλου)
- Τρελοκόριτσο (Ογδοντάκη με Νούρο)
- Τρελέ τσιγγάνε (Τσιτσάνη με Γεωργακοπούλου-Στελλάκη)
- Τρελό κορίτσι (Χιώτη με Ντούο Χάρμα)
- Στην οδό της τρέλας (Σούκα με Καζαντζίδη)
- Την τρελή μου παριστάνεις (Ζαγοραίος)
- Στην εποχή μας την τρελή (Ζαμπέτας- Λάμπρος Κωνσταντάρας)
- Άσ΄τον τρελό στην τρέλα του (Α. Πάνου με Μητσιά)
- Είναι η σκέψη μου τρελή (Αντώνης Ρεπάνης)
- Στη σκέψη της τρελής (Κορακάκη με Ανδρεάτο)
- Μονόλογος τρελού (Σωκράτης Μάλαμας)
ΚΑΛΗ … ΑΚΡΟΑΣΗ !!!
Εγώ πάλι θα ήθελα να αφιερώσω το τραγούδι του Σούκα (;
με τη Βιτάλη που λέει ‘‘ανοίχτε τα τρελάδικα να βγεί ο κόσμος έξω’’.
Μας έφαγε η συντήρηση…
Η συντήρηση χάλασε, πειράζει να δοκιμάσω την κατάψυξη;
[LEFT]Σάββατο βράδυ καλοκαίρι στην πόλη κανένας δε δικαιούται έξοδο άνευ λόγου. Το λόγο μπορεί να μην τον ξέρεις από την αρχή, είσαι όμως υποχρεωμένος διαρκώς να τον υποπτεύεσαι, μέχρι να βρεις μια ορχήστρα- συνθεσάιζερ, μπουζούκι και κιθάρα-στο όριο του στεγασμένου και του αστέγαστου. Αναίτια ντεσιμπέλ, γιατί δεν υπήρχε άλλο μαγαζί γύρω και γιατί οκτώ άνθρωποι ήμαστε όλοι κι όλοι. Ένας άντρας γύρω στα εξήντα με κοντό παντελόνι και σαγιονάρες, μερακλωμένος τραγουδούσε Καζαντζίδη. Για πάρτη του τραγουδούσε, για την παρέα του. Το καταλαβαίνεις και συγχωρείς τα φάλτσα. Επέστρεψε στο τραπέζι του να ξεκουράσει τη φωνή που δεν απέκτησε. Απέναντι μια γυναίκα προσπαθούσε να κοιμήσει ένα μωρό στο καρότσι. Τι γυρεύει εδώ το παιδί, στις τρεις τα ξημερώματα, αναρωτήθηκα. Μου ήταν τόσο αφύσικο, που βρήκα απόλυτα φυσιολογικό να μην υπάρχει κανένα μωρό, η γυναίκα για κάποιο δικό της καημό να νανουρίζει το παιδί που δεν είχε. Ο Βασίλης, με την κιθάρα, συνέχισε το κανονικό πρόγραμμα του καταστήματος. Σηκώθηκε αεράκι από τον αμανέ, πήρε τα χάρτινα τραπεζομάντηλα, όχι μαγκιές εδώ ούτε ψευτοκαθωσπρεπισμοί, εδώ δεν είναι ανάγκη να χειροκροτήσεις. Αρκεί να μείνεις. Σκέφτηκα τότε ότι μπορεί το λαϊκό να είναι η δημόσια εκδήλωση πένθους για όσα δεν αποκτήσαμε, κι εμείς ζωντανοί που ξενυχτάμε τους πεθαμένους εαυτούς μας. Ήρθε η αστυνομία, σταμάτησε η μουσική. Όπως πληρώναμε, ρώτησα πού είμαστε. Κάποιος απάντησε γελώντας: «Δεν ξέρεις; Στα εντόσθια της πόλης».
Ο πρόσφυγας λοιπόν για σήμερα, αφιερωμένος στην Ιωάννα που διακρίνει σωστά πως μέσα μας παλεύουν τα μεσαία με το τρίτο πρόγραμμα, στον φίλο με τον καταψύκτη και στον Αρη Βιδάλη που είχε τη διάθεση να βγάλει τη φωτογραφία. [/LEFT]