Εκατσα και “έβγαλα” το “Απόψε τά 'πια για καλά μες το δικό σου μαχαλά” από την εκτέλεση “Εκτός Προγράμματος” της Αρβανιτάκη (live από μαγαζί). Εκεί, μπουζούκι παίζει ο αξιοπρεπέστατος Μανώλης Πάπος (αν δεν κάνω λάθος). Ως εδώ όλα καλά.
Τα κακά με τις εκτελέσεις αυτού του είδους είναι:
- η απάνθρωπη ταχύτητα εκτέλεσης,
- τα υπεράριθμα όργανα,
- οι συνακόλουθες (πλουμιστές) ενορχηστρώσεις,
- την εξώθηση -ακόμα και σπουδαίων μουσικών όπως ο Πάπος- σε φιγουρατζίδικες εκτελέσεις,
… και τελικά, στην ολική απώλεια του στόχου, που δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον άνθρωπο. Αποτρέπεις εν τέλει με το τρόπο σου τη συμμετοχή του. Του πετάς σαν χαστούκια τη μουσική σου και τον αφήνεις κατακεραυνωμένο. Ετσι, ή θα σε θαυμάσει ή θα προτιμήσει να μιλήσει με την παρέα του όσο σκοτώνεσαι να τον εντυπωσιάσεις (προτιμώ το δεύτερο όταν με σέρνουν σε τέτοια μαγαζιά).
Επαιξα αυτό το τραγουδάκι όπως το έμαθα από το προαναφερθέν CD και ένας φίλος μου είπε ευγενικά: “Ωραία το παίζεις, αλλά αν θες για… καλύτερα, παίξε το στη μισή ταχύτητα και με τις μισές νότες”. Με προβλημάτισε. Εψαξα και το βρήκα σε μια πιο παλιά εκτέλεση με Παπαϊωάννου και Μπέλου. Ο φίλος είχε δίκιο. Βέβαια, και ο Παπαϊωάννου κάνει κάποιες φιγούρες, αφού το άσμα προσφέρεται, δεν καταφεύγει όμως στην “ταχύτητα” αλλά στην τρίχορδη τεχνική (δακτυλισμούς, “πονηρές” παύσεις κλπ), αφήνοντας τα κρουστά να βγαίνουν μπροστά όπου πρέπει.
Αλλο πράγμα ρε παιδί μου.
Και μη μου πεί κανένας οτι ο μπαρμπα-Γιάννης δεν ήξερε από μπουζούκι γι αυτό δεν το “στόλισε” κι άλλο…