Στοιχεία φίλε Λουκά δεν εχω,ούτε μπορώ να ρωτήσω τον Μουστάκια,που σίγουρα θα ηξερε περισσότερα.Αλλά μίλησα με τον γέρο μου εχτές,που ειναι της ιδιας ηλικίας με τον Βραχνά.
Μου είπε οτι θυμάται την εποχή μετα την κατοχή,που σε κουτούκια της Κοκκινιάς και του λιμανιού μαζευόντουσαν τα αλάνια με τα μπουζούκια στα χέρια,και εβαζαν τσολιαδόρους να προσέχουν,γιατί οι αριστεροί εκαναν γιούργες και τους τα εσπαγαν.Ενώ οι δεξιοί εκαναν τα στραβά μάτια πολλές φορές.
Αυτά φίλε Λουκά , ετσι διαδίδονται μέσα στους αιώνες.Απο στόμα σε στόμα.
Ποιές αποδείξεις μπορεί να εχει κάποιος απο τέτοια περιστατικά;;Μονο αναφορές απο αυτόπτες μάρτυρες.
Για εκείνες τις εποχές,και για ολα αυτά που εχουν γίνει,γύρω απο τον ορισμό Ρεμπέτικο ,τα ξέρουμε απο τις αυτοβιογραφίες που εχουν γράψει οι ρεμπέτες,και απο αυτόπτες μάρτυρες της εποχής…Πάνω σε αυτές τις κουβέντες λοιπόν γίνονται οι συζητήσεις,οι αναλύσεις και λοιπά.
Η πιστεύεις τον ανθρωπο που τα λέει ,η δεν πιστεύεις.Δεν γίνεται ομως να δέχεσαι τα μισά λόγια του,και τα αλλα μισά να τα πετάς στα σκουπίδια,επειδή δεν τα γουστάρεις.
Και φυσικά και αυτοί μέσα στα λόγια που εχουν πεί,εχουν υπερβάλει,εχουν πεί τα πράματα απο την δικιά τους οπτική γωνία .Δέν ηταν αγιοι,ουτε και εχουν γράψει ευαγγέλια,για να τα πιστεύουμε χωρίς σκέψη και αμφιβολία.
Οταν ομως στο συγκεκριμένο θέμα που μιλάμε ,το ιδιο πράμα το εχω ακούσει από διαφορετικά στόματα,που στα οποία εχω εμπιστοσύνη και ξέρω οτι τα ζήσανε αυτά που λένε,τα πιστεύω φίλε μου.Δεν αρχίζω και βάζω στην ζυγαριά την μία ,η την αλλη λέξη που δεν ακούγεται οπως θα την γούσταρα να την ακούσω.
Τι αποδείξεις περιμένεις να βρείς σε αυτο το θέμα;;Βίντεο η φωτογραφίες;;;
Λόγια μόνο απο αυτόπτες μάρτυρες εκείνης της εποχής.
Η ιστορία ειναι μάγκες αυτή,και εχει γραφτεί.Δεν θα την αλλάξουμε εμείς ,οσο και να προσπαθούμε,οσο και να γράφουμε.
Κώστα μιλάς όμορφα και σωστά. Και έτσι είναι όπως τα λες. Όταν λέω στοιχεία ξέρω ότι ακούγεται βαρύ αλλά αυτό ακριβώς που κάνεις, αυτή η πληροφορία που μεταφέρεις λέγοντας ότι εγω φίλε μου έτσι και έτσι έχω ακούσει και αυτό είναι. Στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι πραγματικότητα. Και συμφωνεί και με αυτά που ξέρουμε όλοι για τη περίοδο που μιλάς.
Το πρόβλημα είναι φίλε Κώστα όταν αρχίζουμε να λέμε ότι μας κατέβει στο κεφάλι. Σωστά?
Με μπέδρδψες λίγο Λουκά για την αλήθεια.Ελπίζω το τελευταίο που εγραψες να μην εννοείς εμένα,και να μιλάς γενικά.
Εγραψα και πιο πάνω,οτι δεν γίνεται να πιστέψεις με κλειστά μάτια οτι ακούσεις να λέει κάποιος.
Αν ομως τα διασταυρώσεις και απο αλλες πηγές,κάπου πρέπει να στανιάρει η γνώμη σου.
Και οταν αυτά που ακούσεις, ειναι απο πρόσωπα που εχεις εμπιστοσύνη και που μετράει ο λόγος τους,δεν υπάρχει νόημα να το αμφισβητήσεις πλέον.Αυτό ειπα και σε αυτό μένω φίλε μου.
Το πρόβλημα είναι για μένα ,οτι ο κόσμος αμφισβητεί τα πάντα και τους πάντες σήμερα.Γινανε ολα ρευστά και χύμα.
Ο κάθε αυγολέμονος κρυμένος πίσω απο το μόνιτορ γράφει οτι του κατέβει και οτι αγαπά.
Αυτή είναι η εποχή μας φίλε.Δυστυχώς η ευτυχώς.
Καλό ειναι να ψάχνεις,να ρωτάς,αλλα δεν γίνεται να απορίπτεις τα πάντα και τους πάντες.
Όχι Κώστα δεν εννοώ εσένα. Το θέμα για μένα είναι όπως είπα και στην αρχή να μην λέμε ότι μας κατέβει. Το πιο εύκολο φίλε Κώστα είναι να τα ισοπεδώνεις όλα. Να πετάς ότι παρόλα σου κατέβει και οταν σου λένε ρε μεγάλε τι λες εδώ, εσύ να κάνεις τον γερμανό.
Εκεί ζορίστηκα και πήρε τον δρόμο της η κουβέντα.
Αναφέρομαι στον συντάκτη του άρθρου.
Να είσαι καλά Κώστα.
Καταρχάς όταν μιλάμε για ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ πρέπει να δούμε πολλές πτυχές.
Συνήθως, μιλάμε για την “αποδοχή ή κυνηγητό του Ρεμπέτικου από την Αριστερά”. Δεν είναι όμως αυτό που μας ενδιαφέρει. Αν μας ενδιαφέρει, τότε θα πρέπει να αναζητήσουμε επίσημες ανακοινώσεις των κομμάτων της Αριστεράς (ΚΚΕ, κτλ) την περίοδο του ρεμπέτικου. Μη μιλάμε ρε παιδιά για ρεμπέτικο το 1945 και 1950, έλεος, όλοι ξέρουμε ότι αυτή η εποχή πλέον είναι του Λαϊκού. Έχει κανείς υπόψιν του κάποια ανακοίνωση του ΚΚΕ ή άλλου πολιτικού φορέα ΚΑΤΑ της επιβολής λογοκρισίας από το Μεταξά; Όχι, δεν νομίζω. Ασχολιόταν κανείς τότε με την ελεύθερη καλλιτεχνική έκφραση; όχι. Μόνο οι ίδιοι οι ρεμπέτες ως άτομα το πάλευαν. Ούτε τα σωματεία ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΕΙΑ κτλ δείχναν πρόθεση εναντίωσης σε αυτή τη φρικτή κίνηση λογοκρισίας. Ούτε κανένας διανοούμενος υπήρξε απ’ όσο ξέρω να υποστηρίξει.
Έχετε ακούσει ποτέ η ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΕΙΑ να είχε κομματικό χαρακτήρα; Πολιτικό προσανατολισμό; Ταξική συνείδηση;
Ακούσατε ποτέ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟΥ να γίνει απεργία μουσικών, ή να πάει σωματείο στους νταβάδες και σκληρούς νταήδες των νυχτερινών κέντρων να κάνει τσαμπουκά και να διεκδικήσει δεδουλευμένα;
Βρήκατε έστω ένα ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ υπέρ του κομμουνισμού, αναρχισμού, αριστεράς; Κάτι σαν “ύμνο”;
Ασχολιόταν ο ρεμπέτης του ντεκέ με τέτοια πράγματα; Κι αν το έκανε, το έκανε ΕΞΩ από τη μουσική του. Άρα γιατί πάμε σώνει και καλά να εντάξουμε μέσα στην κουβέντα κάτι που πάντα ήταν εκτός, αν ποτέ “ήταν”.
αυτή ήταν η εποχή φίλοι μου…
Υ.Γ. Δυστυχώς, υπάρχει το εμετικό “Μας ήρθες Βασιλιά μας” του Μάρκου, το μόνο που έχει ξεκάθαρα πολιτικό χαρακτήρα.
Αυτό νομίζω ότι πρέπει να μας οδηγεί σε συζήτηση Ρεμπέτικο και Δεξιά.
Έχω ήδη απαντήσει, φίλε μου Λουκά, στον ίδιο εκείνο χώρο, εκείνη την εποχή:
και δεν άλλαξε ακόμα κάτι, από τότε. Αν αλλάξει, και δώ κάτι που δεν έχω ήδη δεί, τότε τα ξαναλέμε.
Α, όχι Μπάμπη μου! Στη διάλεξη του ο Χατζιδάκις το 1949, για το ρεμπέτικο μίλησε.
Κακώς μάλλον Νίκο.
Νομίζω είναι πλέον τεκμηριωμένη (τουλάχιστον στις συνειδήσεις αρκετών ερευνητών αλλά και απλών ακροατών) η άποψη ότι όσοι μιλάνε για “ρεμπέτικο” και τα τσουβαλιάζουν όλα (σμυρνέικο, πολίτικο, αμερικάνικο, κανταδόρικο, έργο “συνθετών” (Τούντα, Σκαρβέλη κτλ) μέσα, έχουν ξεπερασμένη και μάλλον λανθασμένη οπτική.
Αλλά ας μείνουμε στο θέμα Δεξιά και Ρεμπέτικο αν θέλετε.
Υ.Γ, ας μου θυμίσει κάποιος, ο Χατζιδάκις είναι που είπε (αργότερα νομίζω) με απαξίωση ότι “όλο το ρεμπέτικο είναι 70-80 τραγούδια που αξίζουν όλα κι όλα” (εννοώντας μόνο αυτά που του άρεσαν εκείνου) ή κάνω λάθος;
Μόνο σε μένα φαίνεται περίεργο το γεγονός ότι πολλά μέλη αναφέρουν στην συζήτηση ότι όντως το ΚΚΕ είχε πρόβλημα με τα ρεμπέτικα, τα χασικλίδικα, τα μπουζούκια και τους μάγκες επιβεβαιώνοντας εν μέρη την αρχική μου θέση , αλλά παρόλα αυτά το αρχικό κείμενο να παραμένει (για σένα Λουκα τουλάχιστον) προϊόν φαντασίας κτλ κτλ, γεμάτο ανακρίβειες και χωρίς στοιχεία.
Όσον αφορά για την δεξιά εξουσία και το ρεμπέτικο, υπάρχουν πολλά κείμενα στο βιβλίο του Βλησιήδη για όποιον ενδιαφέρεται.
Μπάμπη:
Ναι, ο Χατζιδάκις ήταν. Αυτό είπε όμως; Νόμιζα ότι είχε πει πως 70-80 είναι όλα κι όλα τα ρεμπέτικα τραγούδια. Έτσι όπως το είχα καταλάβει, δεν υπήρχε θέμα απαξίωσης. Απλώς, ότι ο Χατζιδάκις είχε σκεφτεί κάποια όρια για το τι είναι ρεμπέτικο και τι όχι, και δεν έβρισκε (δεν ήξερε, ίσως) πάνω από 70-80 τραγούδια που να τα θεωρεί καθαυτού ρεμπέτικα. Έτσι κι αλλιώς, αν εξαιρέσουμε τους ίδιους τους μουσικούς εκείνης της εποχής και τον σχετικά μικρό κύκλο των σταθερών θαμώνων - φαν του είδους, κανείς, σε καμία εποχή, δεν μπορούσε νομίζω να ξέρει τόσο πολλά τραγούδια όσα είναι σήμερα γνωστά χάρη στους συλλέκτες και στο ίντερνετ, οπότε μια τόσο χαμηλή (σε νούμερο εννοώ βέβαια) εκτίμηση δικαιολογείται.
Σε κάποια συζήτηση πρόσφατα την άκουσα αυτή την κουβέντα του Χατζιδάκι. Δεν την έχω διαβάσει στο κανονικό της πλαίσιο, οπότε πολύ πιθανόν να μην την κατάλαβα και σωστά…
Βλαδίμηρε μου φαίνεται ότι κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις που είναι οι αντιρρήσεις μου. Αποδίδεις δικές σου σκέψεις - απόψεις παραποιώντας γεγονότα χωρίς να αναφέρεσαι σε πηγές που μπορούν να τα στηρίξουν. Σου έκανα μια πρώτη απαρίθμηση στο #15.
Για μένα κάποιος που χωρίς πηγές προσπαθεί να αποδώσει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στο οτιδήποτε, έχει συγκεκριμένο όνομα και αν θέλεις παίζει και συγκεκριμένο ρόλο.
Τόσο απλό είναι.
Λουκά, λογικό να ρωτάς, αφού μόνο η αστυνομία έκανε έφόδου στους τεκέδες απ’ όσο ξέρουμε τουλάχιστον.Δεν μπορώ να ξέρω με ποιο τρόπο κάποιοι από το ΚΚΕ έσπαγαν όργανα, δεν ξέρω δεν τα έζησα, απλά ανέφερα την μαρτυρία επειδή την θεωρώ οτί προέρχεται από αξιόπιστη πηγή.Όμως είναι περιέργο οτί γενικά προπολεμικά μπουζούκια δεν υπάρχουν στην Ελλάδα πολλά και πιστεύω οτί όλοι τα έσπαζαν είτε για κομματικούς λόγους, είτε για το τσακίρ κέφι.
Μπάμπη εγώ, που ανήκω με φανατισμό σε εκείνους που αποστασιοποιούνται απ’ το τσουβάλιασμα του Πετρόπουλου, δεν έχω την άποψη ότι το 1945 ή το 1950 δεν πρέπει να μιλάμε πιά για Ρεμπέτικο, αλλά για Λαϊκό. Η δική μου άποψη είναι ότι το Ρεμπέτικο αρχίζει να μεταλλάσσεται σε Λαϊκό μέσα στη δεκαετία του 1950, όχι νωρίτερα. Και εν πάσει περιπτώσει, με δεδομένο ότι το 1949 ο Χατζιδάκις μίλησε για ρεμπέτικο {εντάξει, αναφέρθηκε με προφανή αμηχανία στο “Σύγχρονο λαϊκό τραγούδι (ρεμπέτικο)” αλλά μόνο στον τίτλο}, πρέπει να δεχτούμε ότι η “λόγια” άποψη αποδεχόταν τότε τον όρο, κι ας μην τον δέχονταν οι ίδιοι οι δημιουργοί. Τώρα, το γιατί εμπλέκεις την άλλη υπόθεση, με την “μερική απαξίωση” των 70 – 80 τραγουδιών στο θέμα, είναι άλλο. Δεν μπορούμε πιά να ζητήσουμε απ’ το Χατζιδάκι διευκρινίσεις για το πού θα κατέτασσε εκείνος τα υπόλοιπα (σίγουρα αστικά λαϊκά) κομμάτια, που δεν θεωρούσε ρεμπέτικα, αν βέβαια αυτό ακριβώς εννοούσε.
έκατσα και διάβασα όλη την παλιά συζήτηση, έχει πολύ ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις (εν συντομία ξεχωρίζω αυτές του dimak, πχ την #63). και φυσικά την υπεράσπιση του κόμματος, που στο #70 έβγαλε μέχρι και τον τούντα εργατική τάξη…
ένα στοιχείο που βρήκα είναι ότι στο επίμαχο σημείο ο κουνάδης δεν έχει υποσημειώσεις, άρα δεν μας δίνει πηγή για την δήλωση του ζαχαριάδη (πάντως ο βλαδίμηρος στο κείμενο ανέφερε την πηγή του ως όφειλε, χωρίς ίσως να υποψιαστεί πως χρειάζεται εξακρίβωση). ο κουνάδης μπορεί να εδεήσει να την αναφέρει κάποτε, μπορεί και να βρεθεί από αλλού. ε, μέχρι τότε ας αρκεστούμε στα υπόλοιπα κείμενα και στις μαρτυρίες, που δεν συγκλίνουν προς κάτι το τόσο διαφορετικό.
ένα άλλο στοιχείο είναι το πρώτο μέρος του τραγουδιού που αναφέρθηκε στο #27, το παραθέτω ολόκληρο αντιγράφοντας από το #54 της παλιάς συζήτησης:
''΄Θέλω να γίνω ισχυρός ωσάν τον Μουσολίνι,
ωσάν τον Χίτλερ ζόρικος π’ούτε ψιλή δεν δίνει.
Σαν τον Κεμάλ που έκανε μεγάλη την Τουρκία,
και κάνουν κόζι οι ΄Ελληνες κι έχουνε απορία.
Κι εσύ βρε Στάλιν αρχηγέ του κόσμου το καμάρι,
όλοι οι εργάτες σ’ αγαπούν γιατί είσαι παλικάρι.’’
(πηγή: Ηλ. Πετρόπουλος, Τα μικρά ρεμπέτικα)
τα έχουμε ξαναπεί, ο μάρκος υμνούσε τον βασιλιά, άλλοι τον βενιζέλο, χωρίς όμως να διαφαίνεται μια στέρεα πολιτική άποψη. μάλλον λούμπεν και λαϊκή δεξιά όπως θα λέγαμε σήμερα. νομίζω δεν μπορεί να τους προσεταιριστεί κανείς, μόνο να τους κατηγορήσει ο καθένας για ό,τι θεωρεί κακό από την μεριά του -και όλοι μαζί για την χασισοποσία.
θα παρακαλούσα και πάλι να μην εκτοξεύονται κατηγορίες περί ασφάλειας, είναι το ίδιο άκυρο όπως αν έμπλεκε κανείς τον μανιαδάκη. κουβέντα κάνουμε, και εν πάσει περιπτώσει μιλάμε για μουσική (με πολιτικές προεκτάσεις) τη στιγμή που ο κόσμος καίγεται. κάπως έτσι μπορεί να ήταν και η ιστορία με το ρεμπέτικο τότε, πόσο σημαντικά να ήτανε πια τα μπουζούκια σε καιρό δικτατορίας και πολέμου…
ζητώ με την σειρά μου συγγνώμη για το σεντόνι.
'΄Θέλω να γίνω ισχυρός ωσάν τον Μουσολίνι,
ωσάν τον Χίτλερ ζόρικος π’ούτε ψιλή δεν δίνει.
Σαν τον Κεμάλ που έκανε μεγάλη την Τουρκία,
και κάνουν κόζι οι ΄Ελληνες κι έχουνε απορία.
Κι εσύ βρε Στάλιν αρχηγέ του κόσμου το καμάρι,
όλοι οι εργάτες σ’ αγαπούν γιατί είσαι π αλικάρι.
Είμαι σίγουρος οτι ο Μάρκος ουτε σαν τον Μουσολίνι,ούτε σαν τον Χίτλερ,ούτε σαν τον Κεμάλ,ούτε και σαν τον Στάλιν ηθελε να γίνει.
Ο Μάρκος εφτιαχνε τραγούδια και εβαζε μέσα ονοματα που τα ηξερε ολος ο κόσμος.Επαιζε με τα λόγια.
Οσο για τον Βασιλιά και το τραγούδι που εφτιαξε για την πάρτη του,νομίζω οτι παιχνίδι εκανε τοτες με την πολιτική κατάσταση της χώρας.Μπορει και οχι ομως…
Στούς παραπάνω στίχους ενω λέει,θέλω να γίνω σαν Μουσολίνι,Χίτλερ,Κεμάλ,πιο κάτω που δεν κάθεται στο πλέξιμο των στίχων το θέλω με τον Στάλιν, του πλέκει εγκώμιο…
Με λίγα λόγια θέλω να πώ οτι δεν προσπαθούσε να περάσει πολιτικά μυνήματα σε αυτά τα τραγούδια.Μιλάει απλά για αυτά τα ονόματα…
Κοίτα εδώ…
Ήμουνα μάγκας μια φορά
με φλέβα αριστοκράτη,
τώρα θα γίνω δάσκαλος
σαν το σοφό Σωκράτη.
Ο Πάρης θα γινόμουνα
να ʼκλεβα την Ελένη,
νʼ άφηνα τον Μενέλαο
με την καρδιά καμένη.
Ήθελα να ʼμουν Ηρακλής
όταν σε πρωτοείδα
να σου ʼκοβα την κεφαλή
σαν τη Λερναία Ύδρα.
Τι άλλο θέλεις να γινώ
για να με αγαπήσεις;
Εσύ με το κεφάλι σου
τον Ξέρξη θα ζητήσεις.
Βάζει ονόματα απο την Ιστορία και μιλάει σε μια γκόμενα.Αρτσι μπούρτζι και λουλά το νόημα…Ενώ θέλει να της κόψει το κεφάλι ,μετά της ζητάει να τον αγαπήσει…Σωκράτης,Πάρης,Ηρακλής,και Ξέρξης …Σοφός,Γενναίος,Δυνατός,Βασιλιάς…
Αλανιάρικο ομως τραγούδι,που κάνει κέφι ο αλλος .
Με λίγα λόγια θέλω να πώ,οτι ο ποιητής δεν ηταν Ομηρος,ούτε Σαιξπηρ για να βάλουμε στην ζυγαριά την κάθε λέξη ξεχωριστά,και να την κάνουμε κομμάτια.
Ενα αλάνι ηταν που οταν του απασχολούσε και του εμπαινε κάτι στο μάτι,το εκανε τραγούδι…
Θέλει μεγάλη ανάλυση το θέμα,αλλά αυτά μπορούσα να γράψω τώρα…
Σταύρο έτσι είναι όπως τα λες. Εκτός από την μαρτυρία σε σένα, που είναι απόλυτα σεβαστή, δεν έχουμε κάποιες άλλες αναφορές για την περίοδο πριν το '40. Ενώ γενικά έχουμε πολλές περιγραφές για τον προπολεμικό Πειραιά και όχι μόνο από ρεμπέτες.
Τώρα σχετικά με τα μπουζούκια γενικά νομίζω ότι δεν έχουμε πολλά όργανα γενικώς, (βάζω και κιθάρες μέσα), πριν το '40. Για μένα η διαφορά βασικά έχει να κάνει με την έλευση του τετράχορδου. Από την στιγμή που ο Χιώτης το παρουσιάζει έχουμε μια μεταστροφή στο ίδιο το όργανο. Τα μπουζούκια που κατασκευάστηκαν π.χ. την δεκαετία του τριάντα αφήνονται στην άκρη ή μετασκευάζονται σε τετράχορδα. Σχεδόν όλα τα πρώτα ονόματα του ρεμπέτικου - λαικού παίζουν πλέον με τετράχορδα και οι μπουζουξήδες που ακολουθούν το ασπάζονται. Όταν πλέον αρχίζουμε να τα ξαναψάχνουμε μετά το '70 - '80 γιατί ζητάμε τον “αληθινό” ήχο, η αχρηστεία τόσων χρόνων έχει κάνει την δουλειά της. Είναι κατεστραμένα ή απλά δεν υπάρχουν πια.
Για μένα δεν είναι τυχαίο ότι τα όργανα που ανακαλύπτουμε από εκείνη την εποχή ή και παλιότερα έρχονται τα περισσότερα. (από τις περιπτώσεις που ξέρω βέβαια), από επαρχία.
Νίκο,
Ο Βλαδίμηρος παραπέμπει στην προηγούμενη κουβέντα με λινκ. Θεωρώ λοιπόν ότι την έχει διαβάσει. Η διαφορά Νίκο είναι ότι επιλέγει να υιοθετήσει την υποτιθέμενη δήλωση Ζαχαριάδη κάτι αβάσιμο και αστοιχείωτο 'οπως αναφέρεται στα μυνήματα που λεω στο #15.
Εξακολουθεί να μην ΄φέρνει πηγές για αυτά τα οποία καταλογίζει στην “αριστερά” και στο ΚΚΕ.
Άντε να τα αναφέρω άλλη μια φορά μπας και φιλοτιμηθεί.
- Προπολεμικά, αλλά και την περίοδο της κατοχής και του εμφυλίου,[b] οι αριστεροί έκαναν εφόδους σε τεκέδες και μαγαζιά και τα έκαναν λαμπόγυαλο.
- Έχει ειπωθεί ότι η επιθετική γραμμή του ΚΚΕ κατά του ρεμπέτικου τραγουδιού είχε εντολή από ψηλά. «Σε μια ολομέλεια της εποχής, ο τότε γραμματέας του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης, αποκάλεσε το ρεμπέτικο τραγούδι της κάμας και της ντεκαντέντσιας και κάλεσε τα μέλη να σπάνε τους τεκέδες»
- Εάν η σκέψη προχωρήσει ένα βήμα πιο πέρα, όμως, θα διαπιστωθεί, ότι η βία που ασκήθηκε ιστορικά από μέλη του ΚΚΕ και των παρακείμενων οργανώσεων σε χασικλήδες, ηρωινομανείς και ρεμπέτες, απέβλεπε στην επιβολή της δικής του δύναμης.
- Άνθρωποι εξαρτημένοι που δεν χωρούσαν στον ιδανικό κόσμο του κόμματος θα έπρεπε να θανατώνονται. Στην θέση των χασικλήδων άνετα θα μπορούσαν να μπουν (και έμπαιναν) οποιοιδήποτε διαφωνούντες.
Έγινα κατανοητός?
Συμπληρώματικά και ένα λινκ παρόμοιας κουβέντας
από το ιστολόγιο Σαραντάκου.
Μπράβο ρε Κώτσο, όπως πάντοτε, απλά και ψυχωμένα τα λες.
Άλλωστε στον “Δερβίση” ο αρχηγός μας το λέει ξεκάθαρα… “Μα 'γώ δεν είμαι ποιητής τραγούδια να ταιριάζω και μου τα φέρνει ο αργιλές και τα κατασκευάζω”, όπως επιμένουν ζόρικα να τα λένε εδώ και τα σημερινά ντερβίσια…
@55:
Έτσι ακριβώς.
Αναφέρει ονόματα ισχυρών ανδρών, επειδή ήταν ισχυροί και τίποτε παραπάνω. Άλλωστε το λέει κι ο ίδιος ο στίχος: ισχυρός ωσάν τον Μουσολίνι, ωσάν τον Χίτλερ ζόρικος, ο Στάλιν ο αρχηγός του κόσμου το καμάρι. Δε λέει για ιδεολογίες και δεν έχουμε κανένα κλου να υποθέσουμε ότι τις σκεφτόταν.
Το τι σημαίνει για τον ένα ή τον άλλο σημερινό άνθρωπο το κάθε όνομα, είναι άλλη υπόθεση. Δεν μπορούμε να φορέσουμε τις δικές μας αντιλήψεις στον Βαμβακάρη.
Ε ρε Μπαμπίνο, όντως όλοι τους κυνηγούσανε, όλοι τους κατατρέχανε.
Μόνον όσοι γουστάρανε αυτήν την μουσική, όπως λέει και ο Σταύρος.
Μόνον όποιους τους “αρπάζει ο άγιος”, όπως λένε και τα “αναστενάρια”.
Κομμουνιστοφάγος αλλά και διώκτης του εγκλήματος και της κάμας ήταν ο Μουσχουντής.
Κι όμως ήταν δίπλα τους, παραστάτης και προστάτης.
Σου λέω, όποιους τους “αρπάζει” και μόνον αυτοί αξίζουνε.
Μπάμπη, σχετικά με τον Χατζιδάκη εδώ βάζω το λινκ από τα σχόλια του 3ου προγραμματος που αναφέρεται στο μάγκικο στο παλιό ρεμπέτικο και στο λαικό.