Γεια χαρά σε όλους. Ερώτηση για τους θεωρητικούς και μη του φόρουμ:
Ακούω το “Απόψε πια δεν βάσταξα” του Γρηγόρη Ασίκη στην εκτέλεση από Γκολέ και Αγαθών και το μεταφέρω στο κλειδί του ΡΕ.
Νομίζω η βάση του κομματιού είναι το Ραστ με περάσματα σε Σεγκά και Σουζενίκ;
Η’ μήπως τα ΦΑ και ΣΟΛ# είναι απλά συνηθησμένες έλξεις για το ραστ;
Ευχαριστώ εκ των προτέρων
Τα κλειδιά στη μουσική είναι: κλειδί του Σολ, κλειδί του Φα και κλειδί του Ντο και τα χρησιμοποιούμε όταν γράφουμε παρτιτούρα.
Η σωστή φράση είναι:…και το μεταφέρω σε τόνο Ρε.
Η βάση του κομματιού είναι Σολ ή Ρε ή Ντο κ.λ.π. Η κλίμακα είναι, όντως, Ραστ (σε δρόμο Ραστ λέμε) αλλά στο τραγούδι ο πρώτος τραγουδιστής ξεκινάει με σεγκιάχ ή χουζάμ (παίζει μόνο μέχρι Σολ, οπότε δεν ξεχωρίζει), και ο δεύτερος επανέρχεται στο Ραστ (με Μι φυσικό).Σουζενίκ δεν είναι γιατί,θα έπρεπε το Σι να είναι ύφεση.
Το Φα είναι κύρια νότα του σεγκιάχ ή χουζάμ (για την ακρίβεια είναι Μι#) και το Σολ# είναι τυχαία νότα, με προσαγωγική έλξη προς το Λα.
Ελπίζω να μην σε μπέρδεψα χειρότερα…
Αγαπητέ μου, προτείνω πάντως την εκτέλεση του 1939, με τον Γιάννη Παπαϊωάννου και τον Κώστα Ρούκουνα, τη μοναδική ίσως συνύπαρξή τους δισκογραφικά (χωρίς βέβαια να υποτιμώ την εκτέλεση των Μπάμπη Γκολέ και Αγάθωνα Ιακωβίδη -μάλλον εννοείς). Εκεί ακούγεται καλύτερα και το μακάμ που ψάχνεις, τόσο απ’ τα μπουζούκια, όσο κυρίως απ’ τις φωνές…
Ευχαριστώ πολύ για τις κατατοπιστικότατες πληροφορίες!
Να είστε καλά.