Πολύ δύσκολα να αποφύγεις τη μοίρα. Κάποτε όλα τα ωραία τελειώνουν.
Αύριο ο φίλος, συμφορουμιστής, συναγωνιστής, συμπότης (και άλλα συν…) αποχαιρετάει την ελεύθερη διαχείρηση της ζωής του και μπαίνει στο λούκι της εκ του σύνεγγυς συνύπαρξης με το άλλο φύλο.
Καλό κουράγιο Φραγκίσκε στο μακρινό σου δρόμο για την Ιθάκη που διάλεξες. Αμα τονε βρεις… γράψε μου.
ΥΓ1. (Μεταξύ μας) Πώς το τύλιξες το κορίτσι ρε σκατόφατσα;
ΥΓ2. Το “δεν ήξερες, δε ρώταγες” είναι μεν τετριμμένο, αλλά δυστυχώς ισχύει ακόμα.
ΥΓ3. Δόξα και τιμή στο Γιώργο Κατσιμπόκη, τον τελευταίο “Μοϊκανό” στις ζούγκλες της δέσμευσης.
Στο γάμο μου, πηγαίνοντας προς το Δημαρχείο της Καλαμάτας, είμαι στο αυτοκίνητο με τον κουμπάρο μου τον Αντρέα. Στα μέσα της διαδρομής, μόλις φτάσαμε στο φανάρι της λεωφόρου Καλαμάτας-Αθήνας, μου λέει το Μανιατάκι:
Να κάνω αριστερά;
Μπα, του λέω. Τώρα είναι αργά. Τράβα ίσια…
Μετά από τέσσερα σχεδόν χρόνια έγγαμου βίου σκέφτομαι:
“Ποτέ δεν είναι αργά”
Παίρνω τηλέφωνο Κυριακή μετά το γάμο, η κλίση σας προωθείται…
παίρνω Δευτέρα, τα ίδια.
Που πήγες ρε ταξίδι του μέλιτος και δεν το ανοίγεις;
στα νησιά Πουκέ;
Αντε σιδεροκέφαλος, να ζήσετε και καλούς απογόνους.
Δεν θα παραλείψω φυσικά να ευχηθώ κι εγώ βίον ανθόσπαρτον και καραντουζενάτον, στολισμένο με Περιστέρεια μινόρια. Κι όταν επιστρέψετε με το καλό, κερνάω ταβέρνα, όχι όμως πάνω από… 10 άτομα, δεν τα κονόμησα ακόμα!
Καλέ αυτός έγινε τεκνό… Πες μου τη δίαιτα, να σου πω ποιός είσαι!
