Αναζητώντας το ρεμπέτικο στον 21ο αιώνα

Ok, και οι Σουίτες για τσέλλο Μπαχ θεωρούνταν σπουδές μέχρι να τις παρουσιάσει ο Κασάλς ως βασικό ρεπερτόριο, και τα περισσότερα έργα “δωματίου” κλασικής περιόδου γράφτηκαν για μαζώξεις σε σαλονάκια και όχι για* μέγαρα.* κάποια όμως στιγμή μπήκαν σε σκηνές και θέατρα γιατί υπήρξαν οι ανάλογες κοινωνικές συνθήκες για αυτή τη μετάβαση.

Η αισθητική παρουσίασης μουσικής είναι κάτι που παίρνει συχνά μορφή ανεξάρτητα απο τις συνθέσεις τις ίδιες, ειδικά αφότου αυτές αποκτήσουν σημασία ώριμης/παλιάς μουσικής.

Δεν λέω ότι τώρα το ρεμπέτικο θα παίζεται συναυλιακά και αυτό είναι, λέω πως είναι φυσικό επακόλουθο ως ήχος να κάνει και αυτόν τον κύκλο. Δεν χρειάζονται αρνητισμοί,πιστεύω…η αυτοκαθαριζόμενη διαδικασία του χρόνου θα αποφασίσει για εμάς.

1 «Μου αρέσει»

Την γνώμη μου πάνω στο θέμα την έχω πει στην προηγούμενη κουβέντα μας για τον διαγωνισμό. Εδώ θα πω οτι ολη αυτή η ιστορία μου θυμίζει αρκετά την εποχή των “αρχοντορεμπέτικων” και τον ρόλο που έπαιξαν. Σε ποιούς χώρους πέρασε τότε το ρεμπέτικο και τι είδους αλλαγές υπέστη.

Σημείο των καιρών και αυτό.
Δεν θα μιλήσω για την σοβαρότητα και την ποιότητα των καλλιτεχνών που συμμετέχουν ούτε για τον ήχο κτλ, αλλά κοινωνικά. Και τα δύο στοιχεία (καλλιτέχνες που συμμετέχουν και ήχος) τα θεωρώ άριστα.
Θα κάνω ένα κοινωνικό σχόλιο . Όταν οι κοινωνικές ή φυσικές συνθήκες μεταβάλλονται, μοιραία μαζί τους θα μεταβληθούν και όλα τα στοιχεία που πηγάζουν από αυτές. Με αυτό τον τρόπο όλες οι ανθρώπινες πρακτικές και οι εκφράσεις ακολουθούν την κοινωνική ανθρώπινη πορεία. Μπορεί να εξελίσσονται, να μεταβάλλονται και ακόμα να μαραζώνουν, όπως οι άνθρωποι και οι κοινωνίες που ζουν. Είτε μας αρέσει είτε όχι και το ρεμπέτικο θα ακολουθήσει την παραπάνω λογική.
Η συγκεκριμένη παράσταση δημιουργεί την φολκλόρ εκδοχή μιας κοινοτικής έκφρασης, που όμως εμφανίζεται αποδυναμωμένη από όλα τα λειτουργικά της κοινοτικά χαρακτηριστικά ( χώρος, χρόνος, τελετή, κλπ) με μόνο σκοπό την οικονομική εκμετάλλευση και ίσως την διαφήμιση του “νέου” μας εθνικού πολιτισμικού προϊόντος (κατοχυρωμένο εκ Νότιας Κορέας) για περαιτέρω κέρδος και εκμετάλλευση.

Ποιες ακριβώς είναι οι γνώμες που χρειάζονται;

—συμπλήρωση–

Η τελευταία παράγραφος του #24, του Βλαδίμηρου, δεν ξέρω αν ανήκει στις χρήσιμες ή στις άχρηστες αλλά με εκφράζει απόλυτα. Κάτι τέτοιο ήθελα να γράψω μερικά μηνύματα πιο πάνω και δε βρήκα τη διατύπωση.

Δεν είμαι βέβαιος…

Ίσως γνώμες που απέχουν απο σχόλια τύπου… εύκολο κέρδος …εκμετάλευση…κλπ. Αυτό θεωρώ προσωπικά αρνητισμό. Προσωπικά έχω δει δείγματα ρεμπέτικου σε συναυλιακές συνθήκες ( κάτι παντρέματα με μεσαιωνικούς ήχους) και μια χαρά παιξίματα άκουσα και μια χαρά σχόλια απο το κοινό, πράγμα που με κάνει να αναρωτιέμαι αν το πρόβλημα είναι η εικόνα του μεγάρου παρά το συναυλιακό ρεμπέτικο.

Υποθέτω πως υπάρχουν περισσότερο εμπορικά ρεύματα ( δεν ξέρω τι ακριβώς φοριέται αυτό τον καιρό στην Ελλάδα) αν θέλει το Μέγαρο να μεγαλοπιαστεί…

Μισό λεφτό όμως.

Αν μιλάμε για διασκευές και μουσικά παντρέματα, πρόκειται για κατεξοχήν έργα που προορίζονται για ακρόαση. Εκεί είναι αυτονόητο ότι χρειάζονται και καλές ακουστικές συνθήκες, και κατά το δυνατόν αποχή από οποιαδήποτε άλλη παράλληλη δραστηριότητα εκτός από την ακρόαση. Δηλαδή, και συγκεντρωμένος να είσαι σ’ αυτό που ακούς χωρίς να περισπάσαι τρωγοπίνοντας ή χορεύοντας ή__ ή__ ή__, και να μπορείς να ακούσεις.

Το καθαρό ρεμπέτικο όμως δεν είναι ακροαματική μουσική. Είναι αυτό που λέει ο Βλαδίμηρος. Οι άλλες παράλληλες δραστηριότητες δεν είναι άσχετες, ούτε εμπόδια (καλά, αν το παρακάνεις βέβαια εμποδίζουν κι εσένα και τους άλλους και τους ίδιους τους μουσικούς, αλλά δε χρειάζεται να πιάσουμε την ακραία περίπτωση), αντιθέτως είναι απαραίτητες.

Και ο καθαρός και αμόλυντος ήχος, καλό είναι να μη θεοποιείται. Υπάρχουν μουσικές όπου σηκώνει να ρίξεις ένα σφύριγμα τσομπάνικο από αυτά που σπάνε τζάμια - καλύπτει για μερικά δευτερόλεπτα τη μουσική, αλλά κατά περίπτωση μπορεί να είναι προτιμότερο να γίνει παρά να μη γίνει. (Μερικές φορές έχει ήδη γίνει στην «αυθεντική» ηχογράφηση, τι να λέμε τώρα!) Υπάρχουν μουσικές όπου, όταν ένας μουσικός τελειώνει το σόλο του, πρέπει να χειροκροτήσεις, παρόλο που το κομμάτι δεν τελείωσε και οι υπόλοιποι μουσικοί συνεχίζουν. Ή που πρέπει να τραγουδάς μαζί με τους τραγουδιστές. Και φυσικά υπάρχουν και μουσικές όπου όλα αυτά επιβάλλεται να λείπουν γιατί σ’ αυτές προέχει ο ανεμπόδιστος ήχος.

Μια παράσταση μπορεί να είναι όμορφη. Άρτια μουσικά καλλιτεχνικά, ακουστικά κλπ. Αναγκαστικά θα κριθεί ως παράσταση, με όλες τις παραμέτρους που μπορεί να έχει μια παράσταση, που εμπεριέχουν την καλλιτεχνικότητα αλλά και το ποιοι το οργανώνουν, τι θέλουν να πουν και να περάσουν, τι θα κερδίσουν. Αναγκαστικά γίνεται αυτό, εάν θέλεις να έχει κρίση, και όχι γιατί μπορεί να έχουμε φετίχ με την “καθαρότητα”. Θα κριθεί ως παράσταση και όχι σαν κάτι άλλο.
Είναι σαν να κρίνεις τους καρναβαλιστές κατοίκους σ’ ένα αποκριάτικο δρώμενο σ’ ένα χωριό στον Ταύγετο (που τυγχάνει να ξέρω) για το εαν χοροπήδησαν καλά παριστάνοντας τους τράγους ή όχι. Εαν αυτό το παρουσίαζαν στο Νιάρχος σίγουρα κάτι θα είχα να πω!!!

Εχω βαρεθει να σας ακουω να γκρινιαζετε.Γινεται κατι καλο για τη μουσικη ( ασχετα τι σκοπους εξυπηρετει απο πισω) γκρινια.Δεν γινεται τιποτα…παλι γκρινια.Εγω ειχα παει στο μεγαρο να ακουσω ( καθαροτατα και με ησυχια) τους Μυστακιδη και Σκουτα.Υπεροχα…κι ομως Και τοτε καποιοι με αρτιριοσκληρωση πειραχτηκαν γιατι την τελευταια μιση ωρα εμφανιστηκε ο Νταλαρας.Ασε μας κατω μωρε…μια ζωη Γρεκιλοι θα ημαστε.Καλο τριημερο σε ολους

Μήπως να μπούμε και φυλακή ώστε να αποκτήσουμε δικαίωμα στο παίξιμό του; Διότι, κολλάτε στον χώρο αλλά προσπερνάτε τον παίχτη. Δεν μας συμφέρει μάλλον!

Ενώ οι παραστάσεις σε χώρους σαν τον Σταυρό του Νότου δεν συγκαταλέγονται στις φολκλόρ; Δεν γίνονται μόνο για τα λεφτά;

Οι συναυλίες που γίνονται σε θέατρα; Σε διάφορες εκδηλώσεις εκτός ταβερνών;

Όλα τα παιξίματα, είτε σε ταβέρνες είτε όπου αλλού, μόνο διασκευές είναι.

Το ότι παίζεται πλέον και σε χώρους σαν το Μέγαρο μόνο θετικά έχει. Ειδικά όταν παίζεται από πραγματικούς και άξιους λαϊκούς μουσικούς. Βέβαια, σας διαφεύγει ότι πάρα πολλοί δημιουργοί του ρεμπέτικου έπαιξαν σε Μέγαρα του εξωτερικού χωρίς να έχουν τους ενδοιασμούς και τις εμμονές τις δικές μας!!

Να σας θυμίσω και το τραγούδι του Μάρκου από το 1947:

"Μπουζούκι γλέντι του ντουνιά
που γλένταγες τους μάγκες
κι οι πλούσιοι σου κάνανε, μπουζούκι μου
μεγάλες ματσαράγκες.

Τώρα σε βάλαν σε χαλιά
και σε σαλόνια πάνω
ακόμα κι από το βιολί,
μπουζούκι μου δυο σκάλες παραπάνω.

Με ασανσέρ ανέβηκες
σε πολυκατοικίες
κι έπαιξες και γουστάρανε, μπουζούκι μου
ανφάν γκατέ κυρίες.

Τώρα θʼ ανέβεις πιο ψηλά
θα φτάσεις και στον Άρη
κι ο Απόλλων ο Θεός, μπουζούκι μου
κι αυτός θα σε γουστάρει.

Κύριοι, ει δυνατόν να παίζεται παντού και πάντα. Μπας και αποκτήσει περισσότερο κοινό και απαλλαγούμε κάποτε από τις σαβουροπαπαριές του κάθε Φοίβου και του κάθε Θεοφάνους.

Καλές αποκρές!

Τα ειπες ολα .Καλες αποκριες

Δημήτρη και Κώστα, κρίμα.

Βλέπετε θέσεις τεκμηριωμένες με αναλυτικά επιχειρήματα, κι ο ένας τις ονομάζει γκρίνια, ο άλλος εμμονή.

Προβοκατόρικες ερωτήσεις που έχουν προκαταβολικά απαντηθεί.

Αλλοίωση των λεγομένων του αλλουνού.

Απαξίωση και τσουβάλιασμα.

Αυτό δεν είναι συζήτηση.

Έχεις δίκιο, Περικλή

Οκ, ας προσπαθήσω να θέσω ορισμένα επιχειρήματα υπέρ του συναυλιακού ρεμπέτικου.

Ναι, το σπίτι του ρεμπέτικου δεν είναι το Μέγαρο αλλά μιλάμε για μία αστική παράδοση η οποία έχει πάνω-κάτω 1 αιώνα επαγγελματικά ηχογραφημένης ιστορίας σε αριθμούς παραγωγής υπερβολικά υψηλούς για την εποχή πριν το 40. Το στούντιο λοιπόν, στο οποίο το ρεμπέτικο “θέλει” να βρίσκεται, είναι καλύτερο περιβάλλον;

Αυτό σε αντίθεση με άλλες μουσικές παραδόσεις που απείχαν απο τα μικροφωνα σε βαθμό που έπρεπε να γίνουν αντικείμενο μελέτης του Καρρά και άλλων ερευνητών προκειμένου να διασωθούν.

Η μεταφορά της ορχήστρας απο την παρέα στην σκηνή-πάλκο έχει ήδη γίνει απο την εποχή της τετράδας, ίσως ακόμα νωρίτερα, και εμείς μιλάμε ακόμα για φυλακές και κουτούκια.

Αγνοούμε επίσης μια γενιά μουσικών οι οποίοι προπολεμικά ψυχαγωγούσαν κόσμο όχι μόνο στο κουτούκι της γειτονιάς αλλά και στο υπερωκεάνειο και στην σκηνή αλλά και μπροστά στον κώνο.

Γιατί λοιπόν τώρα το ρεμπέτικο πρέπει να είναι μόνο στο κουτούκι και όχι στη σκηνή; πήρε 1 αιώνα να σμηλευθεί ως μια μουσική ιδέα για όλα τα κοινωνικά στρώματα και καταστάσεις και τώρα ορίστηκε ως μουσική ταβέρνας;

Τέλος, προσωπικά πιστεύω πως, αν οποιοσδήποτε φορέας αποφασίζει να προγραμματίσει σε συναυλία τον ρεμπέτικο ήχο ( καθαρά ως ακροαματική διαδικασία) αυτό μόνο αξία δίνει στην μουσική.

Ναι υπάρχουν μουσικές που ανήκουν καθαρά στο περιβάλλον τους.Θα ήθελα να ακούσω τα νταούλια που υπνωτίζουν τους αναστενάρηδες χωρίς να δω τους αναστενάρηδες; νομίζω όχι.

Ο ρεμπέτικος ήχος όμως είναι περίτεχνος και γεμάτος ομορφιά, όπου και να τον πας…Τόσο ξενερωτικό είναι τελικά;

Το θέμα δεν είναι το σε ποιο χώρο παίζεται το ρεμπέτικο αλλα το τι σημαίνει αυτός ο χώρος και τι εξυπηρετεί. Το ρεμπέτικο εχει παιχτεί και σε μέγαρα και σε φυλακές και σε κουτούκια. Το θέμα για μένα παντα εχει να κανει με το γιατί και για ποιον λόγο. Έχω βαρεθεί να ακούω για “καλές” προθέσεις ειδικά όταν η ιστορία και το παρελθόν μόνο καλές προθέσεις δεν δείχνει. Αλλά αυτά τα είπαμε και στην κουβέντα για τον διαγωνισμό.
Δημήτρη, ο Μαρκος καλά το λέει οτι το έβαλαν και στα σαλόνια και παντού.
Το μπουζούκι πήγε στο Παρίσι και έγινε “συρτακί.”
Καταντήσαν οι μπουζουξήδες να κάνουνε κολοτούμπες στην πίστα και να κυλιούνται χάμω, ή να παίζουνε αλλα Τζίμι Χέντριξ.
Μας αρέσει αυτό? Εμένα προσωπικά όχι.
Επίσης αν περιμένεις να απαλαχτούμε από τις “σαβουροπαπαριές” όπως τις λες, επειδή θα γίνει η εκδήλωση στο μέγαρο, ή αντίστοιχες άλλες, λυπάμαι αλλα μάλλον θα απογοητευτείς.
Alk σωστά, οι ίδιοι μουσικοί παίζανε και στα κουτούκια και στα υπερωκεάνεια αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι παιζανε τα ίδια πράγματα και στις δύο περιπτώσεις.
Επίσης λες ότι “Τέλος, προσωπικά πιστεύω πως, αν οποιοσδήποτε φορέας αποφασίζει να προγραμματίσει σε συναυλία τον ρεμπέτικο ήχο ( καθαρά ως ακροαματική διαδικασία) αυτό μόνο αξία δίνει στην μουσική.”
Προσωπικά διαφωνώ απόλυτα με αυτή την θέση. Και θα σου φέρω για παράδειγμα την μουσική του Βάγκνερ και τον ρόλο που έπαιξε στην ναζιστική προπαγάνδα. (Άσχετα αν ο ίδιος ο Βάγκνερ πιθανά να τους υποστήριζε.)
Και για να το φέρω πιο κοντά στα δικά μας, να θυμηθούμε τα δημοτικά επί χούντας, ή το τελευταίο παράδειγμα ο Κασιδιάρης να τραγουδάει “αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας.”

Και το ξαναλεω …γκρινια και αρτιριωσκληρωση και διυλιση του κονοπα

Παιδια σε λίγο θα ακουγόμαστε σαν παλαιοημερολογίτες…μιλάμε για μουσική.
Καλό θα ήταν να συνειδητοποιήσουμε ότι συζητάμε για το ρεμπέτικο , σε ενα ΦΟΡΟΥΜ ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ! Οι εποχές αλλάζουν και το πιο ζωντάνο παραδειγμα ειναι αυτός ο χώρος.

Όταν σχεδιάστηκε το φόρουμ, κάποιος (δεν ξέρω ποιος, δεν το ήξερα από την αρχή το φόρουμ) σκέφτηκε το κάθε μέλος να συμπληρώνει στο προφίλ του ποια ταβέρνα προτιμάει. Η αλήθεια είναι ότι πολλοί (κι εγώ ο ίδιος) δεν έβαλαν καμία, αλλά το γεγονός ότι πολλοί άλλοι έχουν βάλει δείχνει ότι είναι μια λογική, αναμενόμενη ερώτηση. Αν αντί για ταβέρνα ρώταγε σε ποιες φυλακές έχουμε κάνει, ή σε ποιον τεκέ συχνάζουμε, δε θα ήταν ακριβώς λογική και αναμενόμενη ερώτηση, επειδή ακριβώς οι εποχές αλλάζουν.

Αν έλεγε «χώρος συναυλιών», θα ήταν;;;

(Να σημειώσω, μιας και μου το θύμισε το μήνυμα του alk, ότι ένα μαγαζί που δεν είναι σκέτη ταβέρνα που τρώμε και στο δίπλα τραπέζι κάποιοι παίζουν μουσική, αλλά ταβέρνα με πάλκο και μικρόφωνα, φτιαγμένο όμως όλο μαζί με κάποιες προϋποθέσεις μικρής, ανθρώπινης κλίμακας -νομίζω ότι καταλαβαίνετε τι εννοώ-, θα το έβαζα στην ίδια κατηγορία. Αν σύχναζα κάπως ταχτικά σ’ ένα τέτοιο, θα το έβαζα και στο προφίλ μου.)

περικλή και λουκά, το θέσατε πολύ ωραία. επίσης θα τολμήσω να πω (από την γενικότερη εμπειρία μου σε συζητήσεις) ότι όποιος μιλάει για γκρίνια και αρτηριοσκλήρωση απαξιώνει τον συνομιλητή του χωρίς να απαντάει επί της ουσίας -ή επειδή δεν θέλει ή επειδή δεν μπορεί.
στην ουσία του θέματος, μερικές διευκρινίσεις:
μίλησα για φυλακή-τεκέ-ταβέρνα με χρονολογική σειρά, όπως λέμε μιμίκος μπογιατζής-μάρκος-τσιτσάνης. προφανώς και έχει φύγει πια από την κούνια του, και μουσικά και χωροταξικά.
επίσης δεν έχω πρόβλημα με την συναυλιακή παρουσίαση αφιερωμάτων, παρ’ότι ο φυσικός χώρος του ρεμπέτικου εξακολουθεί να είναι οι παρέες και οι ταβέρνες (μεζεδοπωλεία πλέον).
όμως, μου είναι απόλυτα εχθρικοί οι ναοί του θεάματος και της λαμογιάς, όπως το μέγαρο και η τηλεόραση. δεν τα έχουμε καμία ανάγκη, ούτε το ρεμπέτικο ούτε οι εραστές του. σαν μια μόδα το βλέπουνε και πάνε να καρπωθούν υπεραξία, ίσως και να το ελέγξουνε. δεν έχω καμία μανία καταδίωξης, απλά κάθε μέρα βλέπω παρέες ανεξαρτήτου ηλικίας που απαιτούνε τηλεοπτική αισθητική στα γλέντια τους, και όλα γίνονται για ακόμα ένα βίντεο στο κινητό που θα ανεβάσει τα λάικ στο φβ. όσο για το μέγαρο, πολύ θα ήθελα να ξέρω τί βρίσκεται πίσω από τα υπεροπτικά και προσβλητικά δελτία τύπου.

Δεν θα μιλήσω για την κλασσική , ας μιλήσουμε για τα fado που είναι αρκετά κοντά στα ρεμπέτικα ή για τα μπλουζ και την Τζαζ…υπάρχει σήμερα “φυσικός” χώρος της τζάζ ή της μπλουζ ? Μπορεις να ακούσεις καταπληκτικούς μουσικούς σε κάποιο καφέ μέχρι στο Κάρναγκι Χόλ. Σαφως σε ενα κλαμπ υπάρχει ενα πιο χαλαρό κλίμα ωστε να εκφραστούν και οι μουσικοι και οι θαμώνες. Αντίστοιχα στην δική μας την ταβέρνα θα γίνει κάτι αντίστοιχο ( εαν και τις περισσότερες φορές οι μουσική καλύπτεται απο αγριογκαρίδες )λόγω της χαλαρής ατμόσφαιρας που ευνοεί να βγεί το ντουέντε των μουσικών…ΟΜΩΣ αυτό δε εμποδίζει και μόνο σε καλό έχει να προσφέρει εαν ακουστεί αυτή η μουσικη ΚΑΙ στο μεγαρο…όχι ΜΟΝΟ στο μέγαρο…αλλά ΚΑΙ στο μέγαρο.
Τέτοιες λογικές μας έχουν φτάσει στο σημείο να μην έχουμε ενα πτυχίο μπουζουκιού όπου θα συμφωνούμε στα στοιχειώδη…στην Τουρκία υπάρχουν σπουδές υψηλού επιπέδου στην οθωμανική μουσική , στην Ινδια το ίδιο , ισπανία τα ίδια, εδω ο καθένας με το μπαιράκι του…δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε στα βασικά.

— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 20:22 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 20:10 —

περικλή και λουκά, το θέσατε πολύ ωραία. επίσης θα τολμήσω να πω (από την γενικότερη εμπειρία μου σε συζητήσεις) ότι όποιος μιλάει για γκρίνια και αρτηριοσκλήρωση απαξιώνει τον συνομιλητή του χωρίς να απαντάει επί της ουσίας -ή επειδή δεν θέλει ή επειδή δεν μπορεί.
στην ουσία του θέματος, μερικές διευκρινίσεις:
μίλησα για φυλακή-τεκέ-ταβέρνα με χρονολογική σειρά, όπως λέμε μιμίκος μπογιατζής-μάρκος-τσιτσάνης. προφανώς και έχει φύγει πια από την κούνια του, και μουσικά και χωροταξικά.
επίσης δεν έχω πρόβλημα με την συναυλιακή παρουσίαση αφιερωμάτων, παρ’ότι ο φυσικός χώρος του ρεμπέτικου εξακολουθεί να είναι οι παρέες και οι ταβέρνες (μεζεδοπωλεία πλέον).
όμως, μου είναι απόλυτα εχθρικοί οι ναοί του θεάματος και της λαμογιάς, όπως το μέγαρο και η τηλεόραση. δεν τα έχουμε καμία ανάγκη, ούτε το ρεμπέτικο ούτε οι εραστές του. σαν μια μόδα το βλέπουνε και πάνε να καρπωθούν υπεραξία, ίσως και να το ελέγξουνε. δεν έχω καμία μανία καταδίωξης, απλά κάθε μέρα βλέπω παρέες ανεξαρτήτου ηλικίας που απαιτούνε τηλεοπτική αισθητική στα γλέντια τους, και όλα γίνονται για ακόμα ένα βίντεο στο κινητό που θα ανεβάσει τα λάικ στο φβ. όσο για το μέγαρο, πολύ θα ήθελα να ξέρω τί βρίσκεται πίσω από τα υπεροπτικά και προσβλητικά δελτία τύπου.

Εξακολουθείς και αγνοείς τους μουσικούς και την μουσική και δίνεις αξία στον χώρο…επίσης με την μικρή εμπειρία μου σου λέω ότι το 90% των μουσικών εχει πέσει θύμα εκμετάλλευσης πολύ περισσοτερο και με πολύ πιο άσχημες συνθήκες απο ταβερνιάριδες και μαγαζάτορες παρά απο το μέγαρο του Λαμπράκη. Εαν ακολουθούσαν τέτοια λογικη απο τον Μάρκο μέχρι στον Τσομίδη σήμερα δεν θα είχαμε ούτε μια ηχογράφηση γιατι οι δισκογραφικές έκαναν κάνουν και θα κάνουν αυτο ακριβως που περιγράφεις για την τηλεοραση και τους λοιπούς τους θεάματος.

Για το «αγνοείς τους μουσικούς» (με την επιφύλαξη ότι δεν είμαι σίγουρος αν το 'χω καταλάβει σωστά):

Και τώρα και σε πολλές άλλες παρόμοιες περιστάσεις έχω κάτσει να σκεφτώ: «αν ήμουν ένας από αυτούς τους μουσικούς, πώς θα αισθανόμουν για την πρόταση;» Η απάντηση είναι, ασυζητητί, τιμή και καμάρι. Ήδη, η μικρή γνωριμία που έχω με μερικούς από τους Ρεμπετιέν (δεν είμαστε φίλοι, είμαστε λίιιγο γνωστοί) με κάνει να χαίρομαι για πάρτη τους. Αν μάλιστα η πρόταση γινόταν σε πιο κοντινό μου πρόσωπο, θα παραμέριζα τις ενστάσεις μου και θα πήγαινα στο Μέγαρο να τον τιμήσω και να τον στηρίξω. Άλλωστε, έχω πάει και σε φίλους που έπαιζαν -όχι στο Μέγαρο, μπορεί στην ταβέρνα της γωνίας- και που ξεκάθαρα δε μου αρέσει η μουσική τους, αλλά είναι φίλοι.

Άλλο όμως αυτό και άλλο η γνώμη μου για τη συναυλία με όλο της το πακέτο.

“Τέτοιες λογικές μας έχουν φτάσει στο σημείο να μην έχουμε ενα πτυχίο μπουζουκιού όπου θα συμφωνούμε στα στοιχειώδη…στην Τουρκία υπάρχουν σπουδές υψηλού επιπέδου στην οθωμανική μουσική , στην Ινδια το ίδιο , ισπανία τα ίδια, εδω ο καθένας με το μπαιράκι του…δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε στα βασικά.”
Alchimistis, θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω σε αυτό που λες, και θα σου αντιτείνω ότι ακριβώς οι λογικές τύπου Μεγάρου είναι αυτές που κράτησαν την λαική μουσική χωρίς καμμιά αναγνώριση. Οι ιθύνοντες του εκάστοτε “Μεγάρου”, ως ταγοί του πολιτισμού στην χώρα μας σε συνεργασία με υπουργούς και τα λοιπά αγνοούσαν την λαική μουσική και ασχολούνταν μαζί της μόνο οποτε ήθελαν και με τον τρόπο που ήθελαν. Λες και δίνανε - δίνουνε καθρεφτάκια στους ιθαγενείς.